Ρήξη με τα μισά λόγια, τη μοιρολατρία και τα άσφαιρα πυρά. Εξέγερση για να τους διώξουμε!

 Του Παναγιώτη Μαυροειδή από το Αριστερό blog

Ο Καρατζαφέρης ήταν ο πλέον λαλίστατος χθες από τον τρι-κομματικό θίασο του κοινωνικού κανιβαλισμού. Και αυτό έχει τη σημασία του, διότι αποδίδει την αντιδραστικότητα της κοινωνικής τομής που επιχειρεί ο συνασπισμός εξουσίας, αλλά και τη μέθοδο επιβολής της.

«Μέχρι στιγμής, τα πράγματα εξελίσσονται ικανοποιητικά»,

 δήλωσε αμέσως μετά το τέλος της έκτακτης συνάντησης που είχε με στελέχη του ΛΑΟΣ που μετέχουν στην κυβέρνηση.

Για να συνεχίσει εντελώς κυνικά και αποκαλυπτικά:

 «Πριν από λίγο, μίλησα με τις Βρυξέλλες και τους είπα ότι το μήνυμα το οποίο έδωσα εξερχόμενος, ότι δεν θα συμβάλλω στην έκρηξη της επανάστασης από την εξαθλίωση και η οποία στη συνέχεια θα κατακάψει την Ευρώπη έχει ουσία».

Η επιθετική ακροδεξιά, είναι πράγματι η πλέον κατάλληλη να μιλήσει για λογαριασμό της επιχείρησης κουρέματος μισθών και συντάξεων και διάλυσης κάθε υπολείμματος κοινωνικών πολιτικών.

Ταξίδι προς την Κίνα με ενδιάμεση στάση τη Βουλγαρία…

Πάνε για μια μείωση της τάξης του 20-25% στον κατώτερο μισθό. Γενικεύεται δηλαδή ότι ήδη είχαν θεσμοθετήσει για τους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας.  Φυσικά, αυτό, σε συνδυασμό με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και την ‘’απελευθέρωση της αγοράς εργασίας’’,  θα οδηγήσει στην βύθιση όλων των μισθών.

Ακούγεται για  μείωση των επικουρικών συντάξεων, αλλά  το κούρεμα των ασφαλιστικών ταμείων κατά 50% και η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών  που μαγειρεύεται, μάλλον θα οδηγήσουν σε πλήρη κατάρρευση του συστήματος και κατάργηση των συντάξεων.

Αυτά και άλλα που θα ανακοινώσουν αργά ή γρήγορα, έτσι ακριβώς ή κάπως έτσι, έχουν τη σημασία τους.

Ακόμη πιο σημαντικό όμως είναι να συνειδητοποιηθεί ότι δεν αποτελούν το τέρμα της επίθεσης.

Τον στόχο τον έχει θέσει από πέρυσι η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Σύμφωνο για το ευρώ: ‘’Προσαρμογή των μισθών με κριτήριο την ανταγωνιστικότητα σε σχέση με τους οικονομικούς αντιπάλους της ΕΕ’’. Δηλαδή  Κίνα, Ινδονησία και άλλους.

Στόχος είναι οι κινεζικοί μισθοί και 16 ώρες δουλειά. Αλλά και το μοντέλο ανάπτυξης της Κίνας. Δηλαδή ένας πληθυσμός που παράγει για εξαγωγή στις ‘’αγορές’’ γενικά, χωρίς να απολαμβάνει αυτό που παράγει. Σύγχρονη  καπιταλιστική δουλοπαροικία.

Φυσικά όλα αυτά δε γίνονται με μιας, αλλά σταδιακά… Και με ‘’σος για να γλιστράει’’. Μόνο που τα σκαλιά της καθόδου, γίνονται όλο και πιο απότομα.

Συμμαχία με τη λογική

Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Με εθελοτυφλία δεν αντιμετωπίζεται. Χωρίς σκέψη και σύνδεση του πάζλ δεν πάμε πουθενά. Χωρίς συλλογική συνείδηση και πράξη, θα είμαστε οι ηττημένοι.

Δεν υπάρχει καμία δυνατότητα επιβίωσης, πολύ περισσότερο προοπτική για αξιοβίωτη ζωή με αξιοπρέπεια, απασχόληση, ελευθερία και δημοκρατία, χωρίς να πάρουμε ορισμένες μεγάλες αποφάσεις.

Πρώτο, το χρέος της Ελλάδας (και όχι μόνο), ούτε υπάρχει λόγος, ούτε μπορεί να πληρωθεί. Πρέπει να καταστρέψουμε την χρεομηχανή που έχουν στήσει  η ευρωπαϊκή και διεθνής κεφαλαιοκρατία. Αυτή τη μηχανή που λαδώνει ο άνθρωπός τους, δοτός πρωθυπουργός Παπαδήμος, πρώην αντιπρόεδρος της ΕΚΤ,  μαζί με τα εξαπτέρυγα του ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ. Δεν θέλουμε καμία δόση και κανένα νέο δάνειο. Μπορούμε να ζήσουμε με τη δουλειά μας. Απλήρωτοι, σε ανεργία και σε αχρηστία, θα μείνουν μόνο τα παράσιτα αυτής της κοινωνίας. Αυτοί που ζουν από τον ιδρώτα άλλων. Οι μεγάλοι επιχειρηματίες καπιταλιστές και  το πολιτικό τους προσωπικό.

Δεύτερο, η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ, είναι όρος επιβίωσης για το λαό και την Ελλάδα. Δεν μπορεί να υπάρξει ισοτιμία στη σχέση με τις οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά ισχυρότερες ηγεμονικές καπιταλιστικές χώρες, όπως η Γερμανία. Απαιτείται έξοδος από την καταστροφική αποδοχή της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, που ισοπεδώνει στο κατώτερο επίπεδο τους λαούς και τις κοινωνίες, διευρύνοντας την κοινωνική ανισότητα και την απόλυτη φτώχεια.

Τρίτο, πρόοδος  για την κοινωνική πλειοψηφία και κυριαρχία της ατομικής ιδιοκτησίας και ατομικής ιδιοποίησης του πλούτου, είναι πράγματα όλο και περισσότερο ασυμβίβαστα. Κέντρο μιας άλλης κοινωνικής πορείας, δεν μπορεί παρά να είναι η δημόσια ιδιοκτησία και παραγωγή, οι δημόσιες πολιτικές, με πλήρη εργατικό-κοινωνικό έλεγχο στην κατεύθυνση, το στόχο και το περιεχόμενο της οικονομικής ανάπτυξης. Το κεφάλαιο, τη μια επενδύει στον ένα κλάδο, την  άλλη στον άλλο, την επομένη σε άλλη χώρα και τη μεθεπομένη απλά στη χρηματοπιστωτική αφίσα. Πίσω αφήνει εκμετάλλευση, ερήμωση και φυσικά ανεργία. Ο μοναδικός κοινωνικός εκσυγχρονισμός που μπορεί να υπάρξει, περνά μέσα από το πέρασμα του κοινωνικού πλούτου και της εξουσίας στα χέρια των παραγωγών του, δηλαδή των εργαζομένων. Κανένας διεθνής κερδοσκόπος, καμία Γερμανική ή άλλη πολυεθνική δεν μπορεί να βρει Ελντοράντο στην Ελλάδα, χωρίς ντόπια στήριγμα την ελληνική οικονομική ολιγαρχία. Με τους τελευταίους, δεν μοιραζόμαστε την ίδια πατρίδα, δεν έχουμε ούτε τα ίδια προβλήματα, ούτε τις ίδιες αξίες. Πρώτο μέτρο για το χτύπημα τους η εθνικοποίηση τραπεζικού τομέα και όλων των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, με εργατικό έλεγχο.

Τέταρτο, η ανατροπή του  άθλιου πολιτικού συστήματος κυριαρχίας επί του λαού, είναι όρος για την ανάσχεση της αντεργατικής πορείας και της κοινωνικής καταβύθισης. Δεν έχει νόημα να τους διώχνουμε  με το ένα κοστούμι και να επανέρχονται με άλλο. Να τους κλωτσάμε από την πόρτα και να τους χειροκροτούμε από το παράθυρο. Όλο το πολιτικό σύστημα αστικών κομμάτων, ΜΜΕ και λοιπής κρατικής εξουσίας,  φθαρμένων ή ‘’αφθάρτων’’, που δουλεύουν για το κεφάλαιο, την ΕΕ και την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, πρέπει να ανατραπεί.

Δε φεύγουν, αν δεν τους ρίξουμε!

Δε θα φύγουν με χαρτάκια στην κάλπη. Η εκμετάλλευση και η φτώχεια δεν καταργούνται με κυβερνητικές αποφάσεις, αλλά με εξέγερση. Η πρώτη πράξη επιβίωσης μας είναι η ανατροπή τους. Ο δρόμος της εργατικής και λαϊκής αυτο-κυβέρνησης  περνάει μέσα από το τσάκισμα τους και από τη λαϊκή εξουσία.

Αν ο λαός θέλει, όλα είναι χαρτιά, κουρελόχαρτα. Αν θέλουμε μπορούμε. Αν δε δουλέψουμε, αν  μείνουμε στους δρόμους, αν οργανωθούμε, αν σχεδιάσουμε το μέλλον μας, έχουν τελειώσει τα τέρατα του κεφαλαίου.

Θέλει η αριστερά την ανατροπή;

Είναι απαράδεκτο να πετάει η αριστερά την μπάλα στην εξέδρα. Η αριστερά στην Ελλάδα, με όλα τα τραγικά λάθη των ηγεσιών της, είναι ζωντανή, παρούσα, ισχυρή. Αλλά σε λανθάνουσα κατάσταση…

Αν αποφασίσει η αριστερά πως θέλει την ανατροπή και εμπιστευτεί την αγωνιστική διάθεση και πολιτική αυτενέργεια των εργαζομένων, της νεολαίας, των ανέργων, κανείς δεν μπορεί να σταματήσει το οργισμένο ποτάμι του λαού.

Να σταματήσει η αθλιότητα των προεκλογικών μικρο-τακτικών και τακτικισμών. Η άρνηση της κοινής αγωνιστικής δράσης για την ανατροπή, την ώρα που περισσεύει η συζήτηση για της εκλογικές κοινοπραξίες. Η άρνηση της ανατροπής εδώ και τώρα της επίθεσης, με το λαό στο προσκήνιο, την ώρα που τάζονται λαγοί με πετραχήλια για το σοσιαλιστικό μέλλον.

Ένας λαός που ηττάται δεν δίνει δύναμη σε καμία αριστερά. Ένας οργανωμένο μαχητικό κίνημα ανατροπής και λαϊκής νίκης, μπορεί να μετασχηματίσει την αριστερά και να διαμορφώσει μια ισχυρή  αντικαπιταλιστική αριστερά με σύγχρονη κομμουνιστική διεθνιστική φυσιογνωμία και προγραμματική βάση, όπως απαιτεί η εποχή.

Το στοίχημα είναι ανοιχτό. Οι παρουσίες και οι απουσίες είναι κρίσιμες. Και οι πρωτοβουλίες επείγουσες….