Έχουμε τις δυνατότητες για μια άλλη πορεία, έξω από την ΕΕ και πέρα από τον καπιταλισμό

  Του Παναγιώτη Μαυροειδή όπως δημοσιεύθηκε στο Facebook

Η επιλογή της σύγκρουσης  με την ΕΕ, δεν είναι δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα. Η παραμονή όμως σε αυτήν  έχει ακόμη μεγαλύτερο κόστος, «αίμα, πόνο και δάκρυα» για την κοινωνική πλειοψηφία.

 Η έξοδος  από την ευρωζώνη και η αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από την ΕΕ, δε σημαίνει ένα άλλο νόμισμα με συνέχιση της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής. Αντίθετα,  είναι απόφαση αλληλοσυμπληρούμενη και αξεχώριστη με τον αγώνα   για αντικαπιταλιστική ανατροπή.  Για  μια άλλη πορεία της χώρας, με τους εργαζόμενους στο τιμόνι και τις κοινωνικές ανάγκες στο κέντρο των οικονομικών και πολιτικών αποφάσεων.

Θέση κλειδί και προϋπόθεση για αυτή την πορεία είναι η στάση πληρωμών, η  άρνηση,  μη αναγνώριση και διαγραφή του ληστρικού χρέους.  Το επιχείρημα ότι  θα υπάρξει αύξηση του δημόσιου χρέους, μιας και αυτό θα είναι σε ευρώ το οποίο θα υπερτιμηθεί έναντι του νέου νομίσματος, δεν ευσταθεί, ακριβώς επειδή  η επιλογή μας  πρέπει να είναι  η άρνηση και όχι η πληρωμή του χρέους. Απαραίτητο όπλο σε αυτό το δρόμο, είναι η κατάργηση της βασικής αρχής του Μάαστριχτ για ‘’ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων’’, με  εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, χωρίς αποζημίωση.

Ακούγεται ως αντεπιχείρημα ότι  οι προτεινόμενες λύσεις εκτός ευρώ, δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα του πρωτογενούς ελλείμματος. Όμως αυτό έχει  σχέση με την γενικότερη οικονομική πολιτική  και όχι μόνο ή κυρίως με το νόμισμα.  Το  σημερινό πρωτογενές έλλειμμα προέρχεται  από τις επιδοτήσεις που παίρνουν οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες και οι εφοπλιστές για να δημιουργήσουν δήθεν θέσεις εργασίας. Οφείλεται στη διαρκή αιμορραγία  από τα δημόσια έσοδα λόγω της συνεχούς μείωσης των φορολογικών συντελεστών των ΑΕ και των ΕΠΕ. Πόσα δις ευρώ έχουν χαριστεί με τα κάθε είδους “αφορολόγητα αποθεματικά” και τους “αναπτυξιακούς νόμους” που απαλλάσσουν το κεφάλαιο από τη φορολογία; Πόσα δις έχουν δοθεί για εξοπλισμούς  για τη συμμετοχή των ελληνικών στρατευμάτων  στις δολοφονικές ιμπεριαλιστικές εκστρατείες του ΝΑΤΟ κατά των λαών όλου του κόσμου (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν κτλ); Πόσα δις είναι οι υπερτιμολογήσεις των κάθε είδους δημόσιων προμηθειών που καλείται να πληρώσει ο  λαός;

Επιστρατεύεται  ακόμη  από το μνημονιακό μπλοκ  το επιχείρημα πως  η  εισαγωγή νέου νομίσματος, θα οδηγήσει σε  μεγάλη υποτίμηση  έναντι του ευρώ, που θα σημάνει  εκτίναξη πληθωρισμού,  και μείωση  του λαϊκού εισοδήματος.  Οι εκτιμήσεις όμως  για την έκταση της υποτίμησης είναι αστήριχτες. Η εμπειρία της Αργεντινής ή/και της Ισλανδίας, δεν συνηγορεί σε αυτή τη κινδυνολογία. Άλλωστε ποιος μας λέει ότι το ευρώ θα παραμένει σταθερό; Αντίθετα βλέπουμε διαρκώς να υποτιμάται. ‘Άλλωστε, στο όνομα της μη αποχώρησης από το ευρώ,  ήδη υποτιμήθηκε κατά 40-50% το βιοτικό μας επίπεδο, πράγμα που δεν θα είχε γίνει αν είχαμε βγει από το ευρώ και κηρύξει στάση πληρωμών ήδη από το 2009.

Το σπουδαιότερο είναι να μην ξεχνούμε τις ταξικές αφετηρίες και στοχεύσεις αυτών των μέτρων. Στόχος μας δεν είναι ‘’να σωθεί η χώρα’’ γενικά. Ούτε να καταστούν εξαγώγιμα τα προϊόντα δεσποτικών επιχειρήσεων με κινεζικούς μισθούς. Ο λαός  δικαιούται να ζήσει καλύτερα. Μια αξιοβίωτη ζωή και με πραγματική δημοκρατία.  Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αυξηθεί ο μισθός. Αλλά και να γίνει άμεση  επαναφορά στο δημόσιο όλων των ΔΕΚΟ που ιδιωτικοποιήθηκαν με  επιβολή πραγματικά κοινωνικής λειτουργίας. 

Προοδευτική πορεία,  για μας σημαίνει ριζική ανακατανομή του κοινωνικού πλούτου, με χτύπημα του μεγάλου κεφαλαίου, από ένα οργανωμένο λαό σε νέα πανίσχυρα όργανα επιβολής της θέλησης του.

 Η όξυνση της ταξικής πάλης σε υπέρτατο βαθμό, όχι μόνο δε θα μετριαστεί με μία αποχώρηση από την ΕΕ, αλλά θα κορυφωθεί σε γενικό πολιτικό παν-κοινωνικό επίπεδο.   Ο ανασχεδιασμός της παραγωγικής διάρθρωσης και του προσανατολισμού της οικονομίας με κριτήριο τις κοινωνικές ανάγκες, με εθνικοποίηση των στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων και στους τρεις τομείς της οικονομίας (αγροτική παραγωγή, βιομηχανία, υπηρεσίες) και επιβολή εργατικού ελέγχου με προοπτική την πλήρη κοινωνικοποίησή τους, είναι η κατεύθυνση που συμφέρει την κοινωνική πλειοψηφία και έχει το δικαίωμα να την επιβάλει. Η ανάπτυξη εργατικών-λαϊκών θεσμών πραγματικής δημοκρατίας στους χώρους εργασίας, στις συνοικίες και γειτονιές, στη δημόσια πολιτική δραστηριότητα, είναι ζήτημα μεγάλης σημασίας, αν εννοεί κανείς να παλέψει για μια αντικαπιταλιστική ανατροπή και μια νικηφόρα για το λαό  μετέπειτα πορεία.

Συχνά ακούμε το επιχείρημα ότι ‘’θα υπάρξει πρόβλημα με βασικά εισαγόμενα  προϊόντα (καύσιμα, φάρμακα κλπ), των οποίων οι τιμές θα απογειωθούν’’.  Πρόκειται για σκόπιμη διόγκωση του προβλήματος. Η τιμή των καυσίμων μπορεί να συγκρατηθεί με δραστική μείωση της κρατικής φορολογίας που επιβάλλεται επί της τιμής πώλησής τους σήμερα. Βασικά προϊόντα μπορούν να επιδοτηθούν από το κράτος με τον ταυτόχρονο έλεγχο των τιμών. Η αντικαπιταλιστική παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας με την αξιοποίηση των  ενεργειακών και άλλων πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας προς όφελος της ικανοποίησης των κοινωνικών αναγκών και όχι του μέγιστου κέρδους, θα διευκολύνει  τη βιομηχανική και παραγωγική αναγέννηση της οικονομίας. Θα στηρίξει τους υπάρχοντες κλάδους, θα προχωρήσει στην αναγέννηση παλαιών και θα δημιουργήσει νέους κλάδους παραγωγής. Θα αντιστρέψει τη σχέση εισαγωγών- εξαγωγών. Θα μειώσει το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου συμβάλλοντας και με αυτόν τον τρόπο  στη μείωση του ελλείμματος  του ισοζυγίου των τρεχουσών συναλλαγών και  θα δώσει τη δυνατότητα δημιουργίας συναλλαγματικών διαθεσίμων.

Η οικονομική και πολιτική ολιγαρχία της χώρας, η αστική τάξη,  επιδιώκει να παρουσιάσει ως πρόβλημα της κοινωνίας, το δικό της πρόβλημα, στην περίπτωση που σπάσει ο αμαρτωλός δεσμός της με την ΕΕ και κλονιστεί η πολιτική κυριαρχία της επί της εργαζόμενης πλειοψηφίας.

Κινδυνολογεί ο Καρατζαφέρης, πως ελλοχεύει  ο κίνδυνος από την αντιευρωπαϊκή όπως διευκρινίζει  αριστερά να μετατραπεί η Ελλάδα σε Κούβα της Μεσογείου (''φυσικά δεν ομιλώ για κόμματα της αριστεράς που συμφωνούν με την παραμονή της χώρας μας στην ευρωζώνη. Τα κόμματα αυτά θα έπρεπε κατά την άποψή μου να συμμετέχουν και στην κυβέρνηση'', 21/11/11).  

Αναρωτιούνται άλλοι, μήπως …πεινάσουμε έξω από το ευρώ.

Να τους πούμε κατ’ αρχήν ότι είναι πρόστυχοι κινδυνολόγοι και τρομοκράτες του λαού, επιδιώκοντας να μη δούμε όλοι μας την καταστροφή που έχουμε σήμερα μέσα στο ευρώ, την πείνα, την ανεργία, τη μετανάστευση.

Αλλά να τους πούμε ακόμη πως αυτά είναι δικά τους προβλήματα, όχι της κοινωνίας.  Είναι ανησυχίες όσων δεν ζουν από τη δουλειά τους. Από τα χέρια τους ή το μυαλό τους.  Όσων ‘’δεν έχει ιδρώσει ποτέ ο κώλος τους για 20 ευρώ μεροκάματο’’, όπως έλεγε ο πρόεδρος των ταξιτζήδων.  Όσων ζουν, εκμεταλλευόμενοι τη δουλειά άλλων, πατώντας πάνω στην ανάγκη και το φόβο τους. Αυτοί χωρίς εμάς δεν είναι τίποτα. Εμείς χωρίς αυτούς είμαστε τα πάντα.

Η πρόταση της αριστεράς, έχει το μεγάλο ατού: Τα συμφέροντα των παραγωγών κοινωνικού πλούτου και πολιτισμού.  Είναι η πιο δημοκρατική πρόταση για ολόκληρη την κοινωνία, που θέλει να κινηθεί σε μια πορεία αξιοπρεπούς ζωής και ελευθερίας.

Έχει και κάτι άλλο όμως. Το πλεονέκτημα του διεθνισμού. Έχουμε την τύχη να ζούμε σε μια ευλογημένη περιοχή. Γύρω μας, στη λεκάνη της Μεσογείου, στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή, στη Β. Αφρική, στη Ν. Ευρώπη. Λαοί με εκατοντάδες χρόνια κοινής διαδρομής. Άνθρωποι μορφωμένοι, ζωντανοί, με πείρα εξεγέρσεων και επαναστάσεων. Περιοχή με  ιστορία, πολιτισμό, γνώση, πόρους και ομορφιά. Τίποτα δεν λείπει πραγματικά. Κράτη με παρόμοιο επίπεδο ανάπτυξης και δυνατότητες οικοδόμησης αμοιβαία επωφελών σχέσεων. Αυτός ό δρόμος είναι πιο ρεαλιστικός από την αυταπάτη  της ισοτιμίας με τις ηγεμονικές καπιταλιστικές χώρες.

Ο δρόμος της αριστεράς για έξοδο από την ΕΕ και την αντικαπιταλιστική ανατροπή, είναι η μοναδική που ανταποκρίνεται στα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας και με αυτή την αυτοπεποίθηση πρέπει να προβληθεί.