Το έχουμε ξαναγράψει σε
αυτό το ιστολόγιο.
Ενορχηστρωμένα , με σύστημα
και μεθοδικότητα η χώρα έχει μπει σε ειδικό
καθεστώς έκτακτης ανάγκης.
Το καθεστώς αυτό από δω και πέρα θα βαθαίνει, καθώς θα επιχειρούνται
οι πιο βάρβαρες και σαρωτικές αλλαγές σε βάρος των δυνάμεων της εργασίας που έγιναν
ποτέ σε χώρα του πλανήτη στο σύγχρονο κόσμο χωρίς τη χρήση πραγματικών πυρών.
Ο λαός μας , οι εργαζόμενοι βρίσκονται τυπικά κάτω από ένα ειδικό καθεστώς
διπλής κατοχής.
Από δω και πέρα τίποτε δεν
θα είναι όπως πριν, όπως παλιά.
Αυτό ισχύει πολλαπλάσια και για το συνδικαλιστικό, λαϊκό κίνημα και
για τις συνδικαλιστικές ηγεσίες και για τις δυνάμεις της Αριστεράς.
Όταν το δίλλημα ή αυτοί ή εμείς
μπαίνει με τόσο απόλυτο, σαφή και
επιτακτικό τρόπο, δεν είναι δυνατόν το κίνημα, οι αγωνιστές, οι συνδικαλιστικές
ηγεσίες, οι πολιτικές ηγεσίες της αριστεράς να λειτουργούμε με μεθόδους, με αναλύσεις,
με τρόπους που χρησιμοποιούσαμε πρότερα χρονικά
διαστήματα.
Και οι οποίες, ας μη κρυβόμαστε πίσω από δάκτυλο μας,
δεν κατάφεραν να αποσοβήσουν -σε πολύ πιο ομαλές συνθήκες- τις ΑΛΛΕΠΑΛΛΗΛΕΣ ΚΑΙ ΟΔΥΝΗΡΕΣ ΗΤΤΕΣ.
Διότι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε
μέσα από μια διαδικασία ηττών.
Όταν λοιπόν τώρα ο αντίπαλος «κατεβάζει στο δρόμο
τα τεθωρακισμένα» για να μας αποτελειώσει και ισοπεδώνει ό,τι βρει μπροστά του από
εργασιακά- ασφαλιστικά δικαιώματα,
μισθούς, συντάξεις, κοινωνικές παροχές, δημοκρατικά δικαιώματα, υγεία, παιδεία
κλπ ..
όταν επιχειρεί δηλαδή μια νέα Endlösung (ΤΕΛΙΚΗ
ΛΥΣΗ)..
δεν είναι δυνατόν εργαζόμενοι,
αγωνιστές του κινήματος, συνδικαλιστικές και πολιτικές ηγεσίες
της αριστεράς να λειτουργούν με λογικές διαδρόμων, συντεχνιακές λογικές, λογικές όλοι μαζί
(ποιοι όλοι; ) κι αγαπημένοι, λογικές επιμελητηρίων, ακατάσχετης προτασιολογίας
(απευθυνόμενης πού ακριβώς και σε ποιους;
), κλαδικών στάσεων εργασίας, 24ωρων απεργιών-για την τιμή των όπλων, συγκεντρώσεων
και πορειών –λιτανειών, τι θα πει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία.
Αν θέλουμε να επιβιώσουμε
και να δημιουργ’ησουμε προυποθέσεις νίκης ..
οι επόμενες μέρες στους χώρους
δουλειάς, στις γειτονιές, σε όλη την επικράτεια σε τίποτε δεν πρέπει να θυμίζουν
το χθες.
Παντού μέτωπα αγώνα – ρήξης-ανατροπής
με όσο το δυνατόν πιο
μαζικούς όρους,
με όσο το δυνατόν πιο μεγάλη
και ενεργητική συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων,
με συνεχή κλιμάκωση ,
με οριζόντιο δημοκρατικό συντονισμό,
με αιτήματα ανατροπής της
νέας χούντας , ανατροπής του μαύρου μετώπου και της κυβέρνησης Παπαδήμ(ι)ου, κατάργησης όλων των
μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, μονομερούς διαγραφής του χρέους, εξόδου της
χώρας από το ευρώ και την ΕΕ,
να φύγει η τρόικα από τη
χώρα ,
και τελικά το αίτημα, μιας νέας αναγεννητικής πορείας της χώρας με
τον εργαζόμενο λαό πραγματικά στο τιμόνι της .
Καμιά υποταγή του κινήματος
σε εκλογικές αυταπάτες και εκλογικούς σχεδιασμούς.
Δεν χρειάζεται παρά ελάχιστη
φαιά ουσία για να γίνει αντιληπτό:
ότι όταν ένα σύστημα και ένα
καθεστώς χρησιμοποίησε την πιο έξαλλη κινδυνολογία- ψευδολογία και μαύρη προπαγάνδα,
την πιο ωμή ιδεολογική τρομοκρατία, την οποία σύμπας ο ελληνικός λαός βίωσε πρόσφατα,
για να περάσει το νέο Μνημόνιο και τη νέα Δανειακή
Σύμβαση..
τι θα χρησιμοποιήσει και πώς
θα μεθοδεύσει τις κοινοβουλευτικές εκλογές , όταν ξέρει ότι μέσα από αυτές υπάρχει η πιθανότητα ό,τι με τόση
τρομοκρατία και ψεύδος έστησε, να καταρρεύσει μέσα σε μια νύχτα καταμέτρησης εκλογικών
αποτελεσμάτων.
Οι εκλογές αυτές όποτε και
να γίνουν θα γίνουν υπό συνθήκες …βομβαρδισμού Βαγδάτης.
Σε κλίμα ανοιχτών ωμών εκβιασμών,
καταστολής, τρομοκρατίας (και όχι μόνο
ιδεολογικής), προβοκάτσιας.
Αν λοιπόν σήμερα η απάντηση
του λαϊκού και εργατικού κινήματος δεν είναι (αξιοποιώντας όλες τις μορφές πάλης ,όλα τα μέσα, όλους τους τρόπους, κάθε νέα ιδέα) τουλάχιστον ισάξια και μεγαλύτερη του μεγέθους της επίθεσης που δέχεται τότε..
Τότε η απάντηση στο δίλλημα
Ή ΑΥΤΟΙ Η ΕΜΕΙΣ
..
Είναι
προφανέστατη.
