Πού μας πάνε;
Ιδού πού μας πάνε:
1) Στο κείμενο των πολιτικών συμπερασμάτων της
Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, το Δεκέμβρη του 2010, για την εισοδηματική πολιτική των
κρατών - μελών που θα εφαρμόζεται με χρονικό ορίζοντα έως τη Δευτέρα Παρουσία,
σημειώνονται τα εξής:
*
«Το κόστος εργασίας θα βρίσκεται
υπό στενή παρακολούθηση και θα συγκρίνεται με άλλα κράτη της
Ευρωζώνης και των κύριων εμπορικών εταίρων της ΕΕ (...) Οι μισθοί
θα πρέπει να βρίσκονται σε συνάρτηση με την ανταγωνιστικότητα».
*
Τι λέει η συγκεκριμένη απόφαση; Τι
υπέγραψαν, δηλαδή, και σε τι συμφώνησαν - εδώ και χρόνια - οι εγχώριοι...
«διαπραγματευτές» μας; Για ποια «Ευρώπη των λαών» μιλούν οι «αριστεροί»
θιασώτες των Βρυξελλών;
Μα είναι πεντακάθαρο: Επί της ουσίας η
απόφαση της ΕΕ (δηλαδή, των μονοπωλίων που την διαφεντεύουν και των κυβερνήσεων
που υπηρετούν τα συμφέροντα των μονοπωλίων) καθορίζει ότι για τους μισθούς των
εργαζομένων στην Ευρώπη (και στην Ελλάδα) δεν υπάρχει... πάτος προς τα
κάτω!
*
Οπως αποφάσισε η ΕΕ (δηλαδή, τα μονοπώλια
που τη διαφεντεύουν), ένεκα της «ανταγωνιστικότητας» των μονοπωλίων, οι μισθοί
- επειδή αποτελούν «κόστος» που θέλουν να το μειώσουν οι κεφαλαιοκράτες - δεν
θα «συγκρίνονται» μόνο μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών. Δηλαδή, το όριο για έναν
Ελληνα εργαζόμενο δεν είναι ο μισθός, φερ' ειπείν, της Βουλγαρίας. Οχι, έχει
και πιο κάτω!
Και τούτο γιατί, όπως ορίζει η ΕΕ, οι
μισθοί και το «κόστος» που αυτοί προκαλούν θα «συγκρίνονται» και θα
καθορίζονται σύμφωνα με τους μισθούς που επικρατούν όχι μόνο μεταξύ των κρατών
- μελών της ΕΕ, αλλά και με τους μισθούς των «κύριων εμπορικών εταίρων» της ΕΕ,
δηλαδή με τους μισθούς που ευδοκιμούν στους εκτός ΕΕ ανταγωνιστές των
μονοπωλίων της Ευρώπης.
Τέτοιοι «ανταγωνιστές» είναι, για
παράδειγμα, η Ινδία και η Κίνα...
*
2) Στο εξάμβλωμα που συμφώνησαν οι Παπαδήμος,
Παπανδρέου, Σαμαράς, Καρατζαφέρης, στο λεγόμενο προ-μνημόνιο (είναι από εκείνα
που δεν τα διαβάζουν οι «Χρυσοχοΐδηδες»), σ' αυτό το έκτρωμα που ήρθε στο φως
της δημοσιότητας και επί του οποίου δεσμεύτηκαν οι «σωτήρες» μας,
στις σελίδες 29 - 32, αναφέρεται:
*
«Η κυβέρνηση... για το κλείσιμο του
κενού ανταγωνιστικότητας της Ελλάδας με μεγαλύτερη ταχύτητα σκοπεύει (...)
προσαρμογή ελάχιστου μισθού (...) Τα μέτρα θα δώσουν τη δυνατότητα για μια
πτώση του κενού (σ.σ.: της "ανταγωνιστικότητας") στο επίπεδο του
ελάχιστου μισθού σε σχέση με ομότιμους (Πορτογαλία, Τουρκία, Κεντρική και
Νοτιοανατολική Ευρώπη)»!
*
Τι λέει, δηλαδή, αυτό το ιταμό τελεσίγραφο
εκτέλεσης του λαού;
Λέει - απροσχημάτιστα - ότι όσα
διαπράττουν σήμερα οι συγκυβερνώντες υπό τον τραπεζίτη πρωθυπουργό δεν είναι το
τέλος της βαρβαρότητας, αλλά μόνο μια «στάση» στον κατήφορο μιας βαρβαρότητας
που δεν έχει τέλος!
Λέει ότι θέλουν τον εργαζόμενο με βασικό
μισθό ακόμα πιο κάτω κι από τις νέες αυτές μειώσεις - καρμανιόλα!
Στα επίπεδα των «ομότιμων» της
Τουρκίας! Της Βουλγαρίας! Και της Αλβανίας!
Αυτό το κείμενο με το οποίο γυρίζουν την
Ελλάδα στην εποχή των σπηλαίων, ούτε λίγο ούτε πολύ, λέει ότι η ελληνική
πλουτοκρατία και τα πολιτικά της ενεργούμενα, κρυμμένοι πίσω από τις πλάτες της
τρόικας, «ονειρεύονται» έναν Ελληνα εργαζόμενο που δεν θα δουλεύει καν ούτε και
γι' αυτά τα ψίχουλα των 400 - 500 ευρώ κατώτερο μισθό στα οποία τον σπρώχνουν
σήμερα!
Ναι! Αυτοί που «κατηγορούν» τους
κομμουνιστές ότι «θέλουν την Ελλάδα να την κάνουν Αλβανία», είναι οι ίδιοι που
έχουν «όραμά» τους έναν εργαζόμενο στην Ελλάδα με «δικαιώματα» αντίστοιχα και
«ομότιμα» των εργαζομένων της σημερινής λεηλατημένης από τον καπιταλισμό
Αλβανίας!
*
Πού μας πάνε, λοιπόν;
Πριν απαντήσουμε, ας σκεφτούμε την
αγοραστική δύναμη του σημερινού μισθού (για όσους έχουν ακόμα μισθό) εκεί που
τον έφτασαν.
Ας σκεφτούμε, επίσης, την αγοραστική
δύναμη του μισθού εκεί που θα τον πάνε από την Κυριακή και μετά, οπότε και
σχεδιάζουν να ψηφίσουν το νέο μνημόνιο.
Και μετά ας ρίξουμε μια ματιά στο
«μέλλον», όπως αποτυπώνεται στο σχετικό πίνακα με τους βασικούς μισθούς των
«ομότιμων» ανταγωνιστών της ελληνικής πλουτοκρατίας.
Τα υπόλοιπα περιττεύουν...
