Της ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
«Ξεσηκωθείτε πριν μας φέρουν την νύχτα»
έγραφε στο τοίχο στην Πατησίων. Στα Χαυτεία.Όπως πάντα
,διαβάζοντας το μήνυμα αναρωτήθηκα πώς και ποιος το έγραψε.Έξυπνο, εύστοχο, ξεσηκωτικό.Σαφώς πολύ καλό για να διακοσμήσει μόνο ένα άψυχο
ντουβάρι.
Λίγο πιο κάτω στην Αιόλου και Σταδίου δύο
άστεγοι είχαν «ξεσηκωθεί» με τον δικό τους τρόπο. Για την ακρίβεια τους είχαν
ξεσηκώσει οι οικονομικές δυσκολίες. Απέναντι από το Κεντρικό Ταχυδρομείο είχαν «στήσει»
με χαρτόκουτα ένα μικρό σπίτι .Χωρίς
οροφή αλλά με δύο κρεμάστρες. Η μία με αξιοπρεπέστατη νιτσεράδα κίτρινη.
Παλιά αλλά σε καλή φόρμα. Η δεύτερη κρατούσε ένα πουκάμισο. Η είσοδος στο σπίτι
ήταν προφυλαγμένη από μια αναπηρική καρέκλα. Μέσα, τυλιγμένος σε ένα υπνόσακο
βυσσινί κοιμότανε ο ιδιοκτήτης. Δίπλα του ξαπλωμένος ο άλλος άστεγος έπινε
καφέ. Πώς αντέχανε; Κρύο, παγωνιά με το πολύ πέντε βαθμούς ,και ψιλοβρόχι.
Ανέβηκα στην Σταδίου. Ερημιά. Ποιός να
ξεσηκωθεί εδώ; Τα μισά καταστήματα,που κάποτε με τις φωτισμένες βιτρίνες τους
,τραβούσαν ,σαν μαγνήτες τους Αθηναίους είχαν κλειστά παντζούρια. Άλλα δεν
είχαν αδειάσει ακόμα αλλά από τον όγκο, της αλληλογραφίας ,πεταμένη κάτω από
την πόρτα, καταλάβαινες ότι στην ουσία είναι κλειστά. Μόνο τα μεγάλα καταστήματα
αντέξανε στην κρίση.
Έφτασα στο Σύνταγμα. Σβησμένα τα σημάδια του
ξεσηκωμού των αγανακτισμένων. Ο πόνος είναι ίδιος ανεξάρτητα από το
διαφορετικό επαγγελματικό προφίλ .Πρέπει να ξεσηκωθούμε επειδή όλοι αδικούμαστε
από τα καινούργια μέτρα. Η πλατεία Συντάγματος αγαπητός και κοινός τόπος για
διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες. Εδώ θα μαζευτούνε την Παρασκευή και πλέον
κάθε ημέρα οι αδικημένοι κάτοικοι αυτής της πόλης. Εδώ θα φωνάξουν οι
συνταξιούχοι για την συρρίκνωση των συντάξεων τους. Εδώ θα συγκεντρωθούν ενωμένοι
όλοι οι εργαζόμενοι για να εκφράσουν δυνατά την άρνηση στην υποδούλωση της
χώρας. Πρέπει να βιαστούμε πριν να μας φέρουν την νύχτα της σκλαβιάς και της
ανυπαρξίας μας ως χώρα!:
