Χρειαζόταν
μήπως να μας πει ο Καψής ότι τον Ιούνη θα παρθούν νέα αντιλαϊκά και αντεργατικά
μέτρα;
Δεν το ξέρουμε από την περίοδο του Μεσοπρόθεσμου;
Δεν το αναφέρει ο
προϋπολογισμός του 2012;
Δεν το ξέρουμε από το Μνημόνιο-2;
Δεν το έχει πει
δεκάδες φορές τους τελευταίους μήνες ο Βενιζέλος;
Δεν ξέρουμε ακόμα και το ύψος
των «παρεμβάσεων» του 2013-14;
Προς τι, τότε, ο θόρυβος από τη δήλωση Καψή;
Ο δημοσιογραφικός θόρυβος
εντάσσεται στο πλαίσιο του ψυχολογικού πολέμου ενάντια στον ελληνικό λαό.
Πρόκειται για την τακτική του «σοκ και δέος». Να σκύψουν όλοι το κεφάλι, να
ψάξουν τρύπα να κρυφτούν, να επικρατήσει το δόγμα «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».
Είναι ξεκάθαρο πια ότι η
Ελλάδα αποτελεί το πειραματόζωο για την προώθηση αντεργατικών μεταρρυθμίσεων σε
ολόκληρη την Ευρωένωση. «Το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο έχει ήδη φύγει»,
δηλώνει κυνικά ο πρόεδρος της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι, την ίδια ώρα που «μπουκώνει»
τις τράπεζες με χαμηλότοκο δάνεια συνολικού ύψους 1 τρισ. ευρώ (λεπτομέρειες
στη σελίδα 16).
Δεν θα είναι, βέβαια,
ίδιου βάθους οι αντεργατικές ανατροπές σε όλα τα κράτη της ΕΕ, όπως ποτέ δεν
ήταν ίδιο το επίπεδο των εργατικών κατακτήσεων. Στην καρδιά των ιμπεριαλιστικών
μητροπόλεων υπήρχε πάντοτε η «πολυτέλεια» να δίνονται στους εργάτες κάποια
ψίχουλα από την υπερεκμετάλλευση των αποικιών και των εξαρτημένων χωρών.
Για
την Ελλάδα, πάντως, η κεφαλαιοκρατική πολιτική γράφει στην ούγια της
«κινεζοποίηση».
Το αναφέρει ευθέως το Μνημόνιο-2: οι μισθοί πρέπει να κατέβουν
σε επίπεδα Νοτιοανατολικής Ευρώπης, δηλαδή Βουλγαρίας, Ρουμανίας, Αλβανίας.
Το αστικό πολιτικό σύστημα
είτε εφαρμόζει αυτή την πολιτική είτε φροντίζει να μην ξεσηκωθούν οι εργάτες,
οι άνεργοι, οι νέοι. Να παραμείνουν οι ταξικοί ανταγωνισμοί μέσα σε πλαίσια ανεκτά
από το σύστημα, με ύπατο ρυθμιστή τους τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, τις
εκλογές, τη μοιρασιά των κοινοβουλευτικών εδρών.
Εκείνο που πρέπει να
σημειωθεί είναι πως μέσα στον καπιταλισμό δεν υπάρχει κανένα μέλλον για τους
εργαζόμενους. Η κοινωνική ερημοποίηση είναι αυτή που βιώνουμε και που θα τη
βιώσουμε πιο έντονα τα επόμενα χρόνια. Αν θέλουμε να ξεφύγουμε απ’ αυτή, αν
θέλουμε ν’ ανθίσει το χαμόγελο στα χείλη των παιδιών μας, αν θέλουμε ν’
απαλλαγούμε από την ανεργία, τη φτώχεια, την εξαθλίωση, θα πρέπει ν’
απαλλαγούμε από τον καπιταλισμό που τις προκαλεί.
Πρέπει να έρθουμε σε
σύγκρουση με ό,τι εκφράζει τον καπιταλισμό και πρώτα-πρώτα με την πολιτική του
εξουσία, το κράτος, τη βεντάλια των πολιτικών δυνάμεων που συναπαρτίζουν το
πολιτικό σύστημα. Γι’ αυτό πρέπει να οργανωθούμε πολιτικά, αυτόνομα, ταξικά.
Πηγή: Εφημερίδα "ΚΟΝΤΡΑ"
