Αγρίνιο, 17/11/2011
Τιμούμε σήμερα την 38η
επέτειο από την εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο. Η εξέγερση εκείνη, το
Νοέμβρη του 1973, σηματοδοτεί για μας την ηρωική κορύφωση μιας αργής πορείας
αντίστασης τμήματος του ελληνικού λαού εναντίον της δικτατορίας των
συνταγματαρχών. Το ιστορικό αίτημα των φοιτητών του Πολυτεχνείου για «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» προβάλλει
σήμερα το ίδιο επίκαιρο και τραγικά αδικαίωτο.
Σε μια συγκυρία που η
οικονομική ανέχεια και εξαθλίωση απλώνεται σε όλο και μεγαλύτερα στρώματα του
κόσμου της εργασίας, σε μια περίοδο που επιβάλλονται σε όλες τις βαθμίδες της
εκπαίδευσης αρχές και πρακτικές εμπορευματικοποίησης και ιδιωτικοποίησης, που
μεγεθύνονται οι ταξικές ανισότητες στο σχολείο, αλλά και σε μια φάση που
επιχειρείται ένα πρωτόγνωρο πισωγύρισμα και μια, δίχως προηγούμενο, φαλκίδευση
εργασιακών, ασφαλιστικών, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων, τα αιτήματα των
φοιτητών του Πολυτεχνείου παύουν να έχουν μόνο συμβολική σημασία.
Απεναντίας, μάς δείχνουν
το δρόμο του αγώνα απέναντι σε νέες μορφές δικτατορίας, λιγότερο ορατές αλλά
περισσότερο επικίνδυνες και απειλητικές για τις ζωές μας και τις ζωές των
παιδιών μας.
Ενός αγώνα που έχει ήδη
αρχίσει εδώ και δυο περίπου χρόνια και επιβάλλεται να συνεχιστεί με μαζικότερη
συμμετοχή, μεγαλύτερη ένταση και καλύτερο συντονισμό, προκειμένου να μην
αφήσουμε το «εθνοσωτήριο έργο της
διάσωσης της χώρας» στον ίδιο θίασο πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, που
λίγα μόλις χρόνια πριν κόμπαζαν για την «ισχυρή
Ελλάδα της ΟΝΕ», για «την Ελλάδα που
είναι καλά οχυρωμένη απέναντι στην κρίση» και άλλα παρόμοια.
Η πραγματικότητα που
βιώνουμε καθημερινά στο χώρο της εκπαίδευσης αλλά και έξω απ’ αυτήν μόνο
δυσάρεστες εκπλήξεις μάς επιφυλάσσει : σχολεία τα οποία υποχρηματοδοτούνται, σχολεία
που λειτουργούν με λιγοστά σχολικά βιβλία αλλά σωρεία φωτοτυπιών, σχολεία στα
οποία διδάσκουν απλήρωτοι εκπαιδευτικοί με «ευρωπαϊκού τύπου» εργασιακές σχέσεις
«μιας χρήσης», σχολεία στα οποία ροκανίζεται καθημερινά η μορφωτική λειτουργία
της εκπαίδευσης, τη στιγμή που αναβαθμίζονται οι εξεταστικοί μηχανισμοί και η
φροντιστηριοποίησή της, πανεπιστήμια στα οποία εισάγονται μάναντζερς,
προετοιμάζεται η καθιέρωση του αγοραίου μέτρου του κουπονιού, ενώ αποτελεί
ζητούμενο η δωρεάν παροχή συγγραμμάτων, σίτισης και στέγασης στους φοιτητές.
Την ίδια στιγμή η εικόνα
που συνθέτει το οικονομικό και κοινωνικό τοπίο είναι το ίδιο θλιβερή : 1 εκατ.
περίπου άνεργοι, ραγδαία αύξηση του πληθυσμού που ζει κάτω από τα επίσημα όρια
της φτώχειας, κατάργηση ασφαλιστικών δικαιωμάτων, περικοπές σε μισθούς και
μεροκάματα, επιβολή αλλεπάλληλων χαρατσιών και φόρων, ιδιωτικοποίηση δημόσιων
υπηρεσιών και κοινωνικών αγαθών, διάλυση και των τελευταίων υπολειμμάτων
κοινωνικού κράτους. Κι όλα αυτά
ενταγμένα σε μια νέα πολιτική ρητορική που μιλάει στο όνομα της «σωτηρίας του έθνους και της χώρας».
Αλήθεια, πόσο μπορεί ν’
αποφύγει κανείς παραλληλισμούς του τώρα με το τότε, όταν καθημερινά γίνεται
μάρτυρας (ομολογημένης πλέον) εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας
και του λαού της στα υπερεθνικά όργανα των Βρυξελών, όταν γίνεται τέτοιας
έκτασης κλοπή κοινωνικού πλούτου υπέρ της ικανοποίησης των ντόπιων και ξένων
τοκογλύφων;
Πόσο μπορεί κανείς ν’
αναλώνεται σε μια κούφια και ανούσια εξύμνηση του ηρωικού αγώνα των φοιτητών
του Πολυτεχνείου, όταν μια τέτοια αναφορά δε διασυνδέεται και δε συσχετίζεται
με τις συγκεκριμένες οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες που
επικρατούν σήμερα στη χώρα μας;
Πιο συγκεκριμένα, πόσο
ξένα και ανόμοια με το σήμερα είναι τα αιτήματα-συνθήματα των φοιτητών του 1973
«Έξω οι Αμερικανοί», «ο λαός πεινάει, το κεφάλαιο μασάει» ή «διεξαγωγή ελεύθερων φοιτητικών εκλογών»,
με την πασαρέλα των υποψηφίων-δοτών πρωθυπουργών από τις εφεδρείες στελεχών της
Goldman Sachs και του Ευρωενωσιακού τραπεζικού λόμπι, με τη
συνεχή λεηλασία των ισχνών πλέον εισοδημάτων της ελληνικής κοινωνίας, προκειμένου
να πληρωθούν τα πανωτόκια στη σύγχρονη συμμορία των τραπεζιτών-τοκογλύφων;
Πώς ορίζεται η «σωτηρία της χώρας», όταν υποφέρει ένα
μεγάλο τμήμα του πληθυσμού της από ανέχεια και φτώχεια και η υποσχόμενη
προοπτική είναι η ακόμη μεγαλύτερη εξαθλίωσή του, μέσα από την επίτευξη των
περιβόητων «διαρθρωτικών αλλαγών»;
Ποιες είναι οι
στοιχειώδεις δημοκρατικές εγγυήσεις σήμερα, έστω στο πλαίσιο του αστικού
κοινοβουλευτικού συστήματος και συντάγματος, όταν απαγορεύεται στον ελληνικό
λαό να αποφασίσει για την τύχη του; Όταν μεθοδεύεται η ανακοπή του πρωτόγνωρου
ρεύματος κοινωνικής αμφισβήτησης, που εκδηλώνεται ενάντια στο κυρίαρχο πολιτικό
προσωπικό και τις επιλογές του, με την «κήρυξη
της χώρας σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης»; Όταν λαμβάνονται αποφάσεις,
πέφτουν υπογραφές, ορίζονται κυβερνήσεις «εθνικής
σωτηρίας» στις κλειστές αίθουσες του προεδρικού μεγάρου, ερήμην της βούλησης
του ελληνικού λαού, κάτω από τις υποδείξεις των λεγόμενων δανειστών;
Ποιες δημοκρατικές και
πολιτισμικές εγγυήσεις έχει να μάς προσφέρει πλέον η Ε.Ε., όταν η ίδια εκβιάζει
για πολιτική συναίνεση και σχηματισμό συμμαχικής κυβέρνησης στην Ελλάδα, με τη
συμμετοχή του αντικοινωνικού και φοβικού μορφώματος της ακροδεξιάς;
Στο πλαίσιο ποιας
πολιτικής ηθικής και κοινωνικής νομιμοποίησης μπορεί να υποθηκεύεται το μέλλον
της χώρας μας, με τη συνδρομή και την πολιτική μεσιτεία των εργολάβων της
σημερινής χρεοκοπίας;
Πόσο μπορεί να εκβιάζεται
η ελληνική κοινωνία, με το ψευδές δίλημμα της αναστολής πληρωμών μισθών και
συντάξεων, προκειμένου να διασωθεί το χυδαίο τραπεζικό σύστημα και να στηριχτεί
το υπό κατάρρευση οικοδόμημα της ευρωζώνης;
Ο αγώνας των φοιτητών του
Πολυτεχνείου δεν αποτελεί ένα παλιότερο κεφάλαιο της ελληνικής ιστορίας.
Αποτελεί ένα ζωντανό υπόδειγμα αγώνα και πάλης, αυτή τη φορά απέναντι σε
σύγχρονες μορφές οικονομικής και πολιτικής χούντας : αυτής των αγορών και των
περισπούδαστων τραπεζιτών και τεχνοκρατών που την υπηρετούν. Η πάλη για οικονομική
και κοινωνική απελευθέρωση της χώρας μας από μια ιδιότυπη μορφή εγχώριας και
ξένης πολιτικής συμμορίας είναι κιόλας μπροστά μας.
Δυστυχώς, για τους
θιασώτες του φιλελεύθερου παραδείγματος και του ολοκληρωτικού καπιταλισμού δεν
έχει επέλθει το «τέλος της ιστορίας». Το φοιτητικό, εργατικό και εκπαιδευτικό
κίνημα είναι εδώ.
Για όλους εμάς, οι
ψευδαισθήσεις και αυταπάτες για επιστροφή στην υποθηκευμένη ευμάρεια του
προηγούμενου χρονικού διαστήματος έχουν πια τελειώσει. Η κρίση κερδοφορίας του
καπιταλιστικού συστήματος είναι βαθύτερη και μονιμότερη και απαιτεί νέες και
πιο επώδυνες ανθρωποθυσίες και αντιδημοκρατικά πισωγυρίσματα. Το φιλελεύθερο
ιδεολόγημα μιας σταθερά συνεχιζόμενης θετικής εξέλιξης των πραγμάτων θα διαψεύδεται
καθημερινά στο εξής.
Μπροστά μας έχουμε τα δικά
μας Πολυτεχνεία!
ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ !
ΤΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΑΣ
ΕΜΠΝΕΟΥΝ ΚΑΙ ΜΑΣ ΟΔΗΓΟΥΝ !
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ !
Κώστας Διαμαντής
Μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου
Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας
Εκπαίδευσης
Αγρινίου-Θέρμου
