Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΔΡΑΧΜΗ ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΝ ΤΗΝ ΞΟΡΚΙΖΟΥΜΕ
Του ΚΩΣΤΑ ΛΑΠΑΒΙΤΣΑ
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ isotimia.gr
Ο Κώστας
Λαπαβίτσας είναι από τις πρώτες φωνές που ακούστηκαν για χρεοκοπία και
επιστροφή στην δραχμή, όταν και τα δύο θέματα αποτελούσαν ταμπού, μετά το
ξέσπασμα της ελληνικής δημοσιονομικής κρίσης. Ο καθηγητής Οικονομικών του Πανεπιστημίου του Λονδίνου,
μαζί με την ομάδα του RMF (Research
on Money and Finance), έχουν προχωρήσει σε έρευνες και μελέτες για τις επιπτώσεις του ευρώ
στις περιφερειακές οικονομίες και τα δομικά προβλήματα του κοινού νομίσματος.
Υποστηρίζουν
δυναμικά και κόντρα στο ρεύμα, την λύση της επιστροφής στη δραχμή, για την ανάκτηση της χαμένης ανταγωνιστικότητας της
ελληνικής οικονομίας. Στην συνέντευξή του στην «Ι» μας
περιγράφει τις απαραίτητες διεργασίες, τους κινδύνους που θα αντιμετωπίσουμε,
αλλά και τις λύσεις που θα πρέπει να δοθούν. Και προειδοποιεί πως το νέο Μνημόνιο, όχι μόνο μας οδηγεί, με μαθηματική
ακρίβεια σε ασύντακτη χρεωκοπία ή πολυετή δραματική ύφεση, αλλά και η λεγόμενη
«ανασυγκρότηση» του κράτους με απολύσεις θα οδηγήσει σε διάλυση του.
Και θα αποτελέσει το πρόσφορο έδαφος για την δημιουργία άνομων παρακρατικών θυλάκων μέσα στους κρατικούς θεσμούς,
που θα νέμονται την εξουσία του. Σήμερα, που ξαναμπαίνουν στο
τραπέζι –σταδιακά- όλα τα ζητήματα ταμπού, οι ενδελεχείς μελέτες του RMF και
του Κώστα Λαπαβίτσα, όσο και αν διαφωνεί κανείς μαζί τους για τις πολιτικές
επιλογές, μπορούν να αποτελέσουν την άκρη του νήματος για να δούμε τι μας
περιμένει στο μέλλον και να προετοιμαστούμε.
Το
τελευταίο Μνημόνιο δεν φαίνεται να έχει πείσει τις αγορές, τους επενδυτές, ούτε
καν αυτούς που το υπέγραψαν. Πιστεύετε ότι το νέο σχέδιο διάσωσης μπορεί να
βγάλει την Ελλάδα από την τροχιά της κατάρρευσης;
'Οχι.
Δεν νομίζω ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο. Θα δούμε στην πράξη πού θα καταλήξει τo PSI, κι αν θα κατορθώσει η
χώρα να αποφύγει και την τεχνική αθέτηση πληρωμών. Δεν είναι διόλου σίγουρο ότι
δεν θα γίνει κάτι τέτοιο. Αλλά, και με τις καλύτερες προοπτικές, το Μνημόνιο θα οδηγήσει το χρέος στο 120% το 2020.
Οι υποθέσεις που έχουν γίνει για να φτάσει εκεί, είναι τόσο ακραίες, και είναι
τόσο πολλές οι αστάθμητες μεταβλητές, ώστε είναι πολύ πιθανό το χρέος να εκτραπεί, και να φτάσει στο 160% το 2020.
Αλλά, ακόμα και στο 120% να είναι το χρέος, παραμένει μη
βιώσιμο. Διότι, πρώτον, μια
οικονομία του μεγέθους της ελληνικής δεν μπορεί να αντέξει χρέος τέτοιου ύψους.
Και, δεύτερον, το χρέος στο 120% κατά
το 2020, θα το κατέχει ο επίσημος δανειστής, ο οποίος θα έχει και προτεραιότητα
στην αποπληρωμή του. Ως εκ τούτου, η Ελλάδα δεν θα μπορεί να επιστρέψει στις αγορές,
γιατί ποιος ιδιώτης δανειστής θα αγοράσει κρατικά χαρτιά, όταν ξέρει ότι θα
έχει προτεραιότητα κάποιος άλλος; Όταν μάλιστα το χρέος θα προσεγγίζει τα 250
δισ.;
Άρα, θα χρειαστεί και πάλι αναδιάρθρωση,
η οποία θα είναι πιο δύσκολη, καθώς θα είναι ο επίσημος δανειστής μέσα. Επίσης,
εξίσου σημαντικό είναι ότι τα μέτρα
που συνοδεύουν το PSI είναι εντελώς απίθανο να φέρουν αποτέλεσμα.
Πρώτον, διότι όσον αφορά τη σταθεροποίηση, επιβάλλουν λιτότητα πάνω στη
λιτότητα, οπότε οι συνθήκες θα γίνουν ακόμη δυσκολότερες για την οικονομία. Η συρρίκνωση φέτος θα είναι επίσης πολύ μεγάλη,
κάτι που θα συνεχιστεί. Πρόκειται λοιπόν για μέτρα παράλογα.
Πέραν αυτού, τα
αναπτυξιακά μέτρα που περιλαμβάνονται, όπως η απελευθέρωση των επαγγελμάτων και
η συντριβή του εργατικού εισοδήματος, δεν είναι δυνατό να οδηγήσουν σε
ταχύρρυθμη ανάπτυξη.
Όλες αυτές οι
απιθανολογίες είναι πρωτόλεια επιχειρήματα σπουδαστών προπτυχιακών στα
Οικονομικά. Είναι αδύνατον να οδηγήσουν σε συστηματική ανάπτυξη. Οι υποθέσεις
εργασίας, που γίνονται από όσους κατάρτισαν το Μνημόνιο, φαίνεται να δείχνουν
ότι, με τις ευνοϊκότερες προοπτικές,
η ανάπτυξη που θα πετύχει η Ελλάδα θα είναι, μέχρι το 2020, της τάξεως του
2,5%. Αυτό το ποσοστό δεν μεταφράζεται σε ανάπτυξη που μπορεί
να έχει θετικά αποτελέσματα για τη χώρα.
Πολλοί πιστεύουν ότι, παρά την κοινωνική αγριότητα του σημερινού
Μνημονίου, οι εκλογές στη Γαλλία θα φέρουν ανατροπές στη διεθνή σκηνή, και θα
επιτρέψουν στο μέλλον άμβλυνση των σκληρών μέτρων. Η έλευση του Ολάντ στην
εξουσία μπορεί να αλλάξει τους συσχετισμούς στην Ευρώπη, αλλά και το μέλλον της
Ελλάδας;
Είναι βέβαιο
ότι, αν αλλάξει το πολιτικό προσωπικό, θα αλλάξουν και επιμέρους πολιτικές και
αποφάσεις. Δεν θα είναι ίδιος ο Ολάντ με τον Σαρκοζί. Αυτό είναι δεδομένο. Αλλά
δεν πιστεύω ότι ο Ολάντ, ο ίδιος, είναι κάποια σοβαρή ριζοσπαστική
προσωπικότητα. Όσοι γνωρίζουν τη γαλλική πολιτική, το βεβαιώνουν σε όλους τους
τόνους. Αλλά το σημαντικότερο είναι ότι δεν
φέρουν πρωτίστως τα πρόσωπα την ευθύνη για ό,τι γίνεται σήμερα.
Δεν είναι δηλαδή οι πολιτικές πεποιθήσεις της Μέρκελ και του Σαρκοζί, αλλά οι δομικές σχέσεις του ίδιου του ευρώ και της
Ευρωπαϊκής Ένωσης, το πρόβλημα.Οι οποίες δεν πρόκειται να
αλλάξουν, επειδή θα εκλεγεί ο Ολάντ πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας.
Οι Γερμανοί κάνουν τη διάκριση ανάμεσα στην τραπεζική κρίση, που
προκλήθηκε από ανεύθυνους τραπεζίτες, οι οποίοι άφησαν ανεξέλεγκτη την
κερδοσκοπία, και στην κρίση χρέους που προκλήθηκε από ανεύθυνες μεσογειακές
κυβερνήσεις που άφησαν ανεξέλεγκτα τα χρέη. Είναι ορθός ο διαχωρισμός αυτός;
Είναι λάθος μια
τέτοια διάγνωση. Βεβαίως, η κρίση δεν
έχει ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά σε όλες τις χώρες της περιφέρειας.
Για παράδειγμα, το ισπανικό κράτος ήταν συντηρητικότερο του γερμανικού και όσον
αφορά στα ελλείμματα του προϋπολογισμού, και όσον αφορά στη συσσώρευση δημοσίου
χρέους. Δεν πρόκειται, δηλαδή, για σπάταλο και «άμυαλο» κράτος. Το ίδιο ισχύει
και για την Πορτογαλία. Και τα δύο αυτά κράτη ανήκουν στην ευρωπαϊκή
περιφέρεια. Και τα δύο βρίσκονται στη δίνη της κρίσης. Η κρίση έχει κοινά αίτια, που έχουν
να κάνουν με την παγκόσμια κρίση που
ξέσπασε το 2007-2008, η οποία πέρασε στην Ευρώπη, με χαρακτηριστικό τρόπο, λόγω των ιδιαίτερων δομών του ευρώ.
Για λόγους δομικούς του ευρώ,
προϋπήρχε η συσσώρευση ιδιωτικού και δημόσιου χρέους σε πολλά κράτη της
περιφέρειας. Η κρίση, που ενέσκηψε το 2008, κατάφερε το καίριο
πλήγμα, εμφανίστηκε δε με διαφορετικό
τρόπο σε κάθε κράτος, λόγω των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του.
Τα αίτια, όπως και η βασική διαδικασία, είναι παρόμοια. Δεν είναι τυχαίο ότι η
κρίση εμφανίζεται σε όλες τις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Και οφείλεται στη δομή του ευρώ.
Ποιο είναι, λοιπόν, αυτό το δομικό πρόβλημα του ευρώ;
Καταρχήν, το ευρώ διαμεσολάβησε την παγκόσμια κρίση στην
Ευρώπη. Το ευρώ
είναι ένας μηχανισμός, που φτιάχτηκε
για να δημιουργήσει ένα χρήμα παγκόσμιας εμβέλειας. Ένα χρήμα,
που θα είναι παγκόσμιο αποθεματικό
νόμισμα. Το χρήμα αυτό υπήρχαν τρεις προϋποθέσεις για να γίνει: η κοινή νομισματική πολιτική, το κοινό τραπεζικό πεδίο (αν και οι
τράπεζες παρέμειναν υπό εθνικό καθεστώς) και, φυσικά, η δημοσιονομική πειθαρχία, η οποία
επιβλήθηκε μέσω του Συμφώνου
Σταθερότητας. Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, η οικονομική ευλυγισία προήλθε από την αγορά
εργασίας, δηλαδή από τις πιέσεις που ασκήθηκαν σ' αυτήν. Σ'
αυτό το σημείο οι χώρες της
περιφέρειας έπεσαν σε παγίδα: από τη στιγμή που η Γερμανία επέβαλε για δύο δεκαετίες πάγωμα του
εργατικού κόστους, με μεθόδους πολύ αυστηρές, οι χώρες της
περιφέρειας σταδιακά έχασαν σε ανταγωνιστικότητα. Έχουμε, δηλαδή, δομικά αίτια στα οποία οφείλεται η απώλεια της ανταγωνιστικότητας. Αυτό είναι η αφετηρία του προβλήματος.
Διότι η απώλεια της ανταγωνιστικότητας έφερε τα μεγάλα ελλείμματα που
χρηματοδοτήθηκαν με χαμηλές πιστώσεις. Και οδηγηθήκαμε στη μεγάλη συσσώρευση
χρέους. Όταν, λοιπόν, έφτασε η κρίση του 2007-2008, αποκαλύφθηκαν οι δομικές
αδυναμίες και άρχισε να ξεδιπλώνεται το πρόβλημα.
Για σας αποτελεί μονόδρομο η επιστροφή στη δραχμή; Αν οι πλούσιες
χώρες δέχονταν την ανακύκλωση των πλεονασμάτων τους, μέσω επενδύσεων και όχι
μέσω δανεισμού, θα άλλαζαν οι ευρωπαϊκές προοπτικές της χώρας;
Αν αυτή τη
στιγμή γινόταν κάποιο θαύμα και οι χώρες του πυρήνα αποδέχονταν την ουσιαστική
διαγραφή του ελληνικού χρέους, δηλαδή να διαγραφούν 150 με 200 δισ. ευρώ, για
παράδειγμα, και ταυτόχρονα υπήρχε ένα είδος σχεδίου Μάρσαλ, με ροή κεφαλαίων
στην Ελλάδα και γινόταν μεταβίβαση τεχνολογίας και δεξιοτήτων, τότε θα μπορούσε
όντως η χώρα μας να βρει μια καινούργια ισορροπία μέσα στο σύστημα της
Ευρωπαϊκής Ένωσης, και να επιβιώσει. Κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει. Αλλά
συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο, κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Έχει να κάνει με τις
δομές. Είναι το πρώτο πράγμα, που δεν θα μπορούσε να γίνει. Η ιδέα ότι θα
μπορούσαμε να έχουμε ένα σχέδιο Μάρσαλ και από κοινού αντιμετώπιση της κρίσης,
συναινετικά, πηγάζει από τις αρχές
του ευρωπαϊσμού, οι οποίες πλαισίωσαν το ευρωπαϊκό νόμισμα. Οι
οποίες όμως αποδείχτηκε ότι αποτελούν
γράμμα κενό. Αποτελούν ιδεολόγημα. Άλλος είναι ο πυρήνας του
ευρώ, όπως σαφώς αποκαλύπτουν αυτά που γίνονται. Με βάση λοιπόν την πολιτική
που περιγράψαμε στην αρχή, η Ελλάδα
μέσα στο ευρώ δεν μπορεί να επιβιώσει. Θα έχει μπροστά της χρόνια μαρασμού και κατάπτωσης, αν
συνεχίσει να παραμένει στο ευρώ. Κάποια στιγμή η συρρίκνωση θα σταματήσει. Αλλά
δεν θα ακολουθήσει η ανάπτυξη.
Σύμφωνα με μελέτη της Bank of America Merrill Lynch, οι
παλαιότερες υποτιμήσεις της δραχμής είχαν κατά μέσο όρο αρνητική –και όχι
θετική- επίπτωση στην ανάπτυξη, της τάξης του 0,6% σε ορίζοντα πενταετίας. Τι
σας κάνει να πιστεύετε ότι αυτή τη φορά τα πράγματα θα είναι διαφορετικά;
Καταρχήν, δεν εμπιστεύομαι τις εκτιμήσεις που γίνονται από
τις τράπεζες. Ας μην υπολογίσουμε τις μεγάλες υποτιμήσεις της
δραχμής. Και μόνο η σταδιακή της διολίσθηση, για πολλές δεκαετίες, ήταν ο
ουσιαστικότερος λόγος, για τον οποίο δεν εκτοξεύθηκε στα ύψη το έλλειμμα
τρεχουσών συναλλαγών στο παρελθόν. Λειτούργησε σαν βαλβίδα εκτόνωσης για το
σύστημα. Τώρα, με νομισματικά γεγονότα τέτοιου μεγέθους, όπως η αλλαγή του
νομισματικού κανόνα, η διεθνής εμπειρία δείχνει ότι η ανάκαμψη ακολουθεί, κατά κανόνα, γρήγορα.
Στην Αργεντινή, για παράδειγμα, ήρθε η ανάκαμψη σε τρεις μήνες. Από χαμηλή
βάση, βέβαια. Δεν βλέπω τον λόγο, να μην γίνει το ίδιο και στην Ελλάδα.
Με την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη θα χρεοκοπήσουν
χιλιάδες επιχειρήσεις, αλλά και όλες οι τράπεζές μας. Πόσα χρόνια πιστεύετε ότι
θα χρειαστεί η χώρα για να ξεπεράσει αυτό το σοκ, και να δημιουργήσει από την
αρχή τις βασικές οικονομικές δομές, ώστε να είναι σε θέση να απολαύσει αυτές
τις ευεργετικές επιπτώσεις στην ανταγωνιστικότητα;
Το
πρόβλημα των τραπεζών τίθεται με διαφορετικό τρόπο, απ' ό,τι εκείνο των
επιχειρήσεων. Αλλά και
διαφορετικά αυτό των επιχειρήσεων, που έχουν ανοίγματα στο εσωτερικό, σε σχέση με εκείνο όσων
έχουν διεθνή ανοίγματα.
Πρέπει λοιπόν να γίνει μια ιεράρχηση.
Το πρόβλημα αναχρηματοδότησης των
τραπεζών θα προκύψει με αφορμή όχι την έξοδο από το ευρώ, αλλά
το δημόσιο χρέος. Οι
τράπεζες έχουν κεφαλαιακό πρόβλημα,
επειδή έχουν μεγάλο ποσό δημοσίου
χρέους. Και επίσης έχουν σημαντικές
επισφάλειες, λόγω της
ύφεσης. Η αντιμετώπιση του ζητήματος αυτού σήμερα γίνεται
τελείως εσφαλμένα, διότι θα δανειστεί ο ελληνικός λαός 30 ως 50 δισ. ευρώ, τα
οποία θα διατεθούν στις τράπεζες, χωρίς
να υπάρχει κανένας δημόσιος έλεγχος για τα χρήματα αυτά.
Η απάντηση,
σχετικά με το πρόβλημα των τραπεζών, σε περίπτωση εξόδου από το ευρώ, είναι: να αποκτήσουν δημόσιο περιεχόμενο.
Δηλαδή να μην παρέχεται μόνο δημόσιο
χρήμα, αλλά να ασκείται και δημόσιος έλεγχος. Μπορεί να μην
χρειαστεί να χορηγηθεί δημόσιο χρήμα, γιατί δεν θα είναι εύκολο, αλλά να γίνει
επιμήκυνση των δημοσίων χρεών, να μην χρεοκοπήσει το Δημόσιο ως προς τις
τράπεζες. Και να παραταθεί ο δανεισμός τους, ώστε να επιβιώσουν υπό κρατική
ιδιοκτησία.
Το πρόβλημα των
τραπεζών θα αφορά, επίσης, σε μεγάλο βαθμό τη ρευστότητα. Θα πρέπει να ανασυνταχθεί η Κεντρική Τράπεζα, προκειμένου να
μπορεί να τους παρέχει ρευστότητα. Όσον αφορά στα πιστωτικά ιδρύματα, επομένως,
απαιτείται άμεση παρέμβαση.
Και υπάρχει η δυνατότητα το πρόβλημα να αντιμετωπιστεί, εφόσον το Κράτος
παρέμβει άμεσα και τις ανασυντάξει.
Το ζήτημα των επιχειρήσεων τίθεται διαφορετικά.
Όσες έχουν πιστωτικό άνοιγμα στην
εγχώρια αγορά, θα καταφέρουν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα,
επειδή τα χρέη θα μετατραπούν στο νέο νόμισμα, και θα μπορούν να λαμβάνουν
ρευστότητα από τις τράπεζες. Το πρόβλημα, που θα έχουν οι επιχειρήσεις αυτές,
θα έχει να κάνει με τις πληρωμές στην
αγορά. Στο θέμα αυτό θα απαιτηθεί παρέμβαση των τραπεζών, που θα
βρίσκονται υπό κρατική εποπτεία,
ώστε να δοθεί παράταση στις πιστώσεις. Να παραταθεί ο χρόνος των πληρωμών, ώστε
οι υγιείς επιχειρήσεις να μην καταρρεύσουν, για λόγους για τους οποίους δεν θα
ευθύνονται.
Για τις επιχειρήσεις, που έχουν άνοιγμα στο εξωτερικό,
τα πράγματα θα είναι πιο δύσκολα.
Γιατί ο δανεισμός σε ευρώ, δεν θα μπορεί εύκολα να αντιμετωπιστεί. Εκεί θα
χρειαστεί συντονισμένη παρέμβαση.
Καταρχήν, οι επιχειρήσεις αυτές γνωρίζουν
ήδη τον κίνδυνο που υπάρχει, και έχουν αρχίσει να λαμβάνουν μέτρα αμυντικά, στο ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ.
Δεν το κάνουν αυτό μόνο οι ελληνικές, αλλά και άλλες επιχειρήσεις. Αν επέλθει μεταβολή του νομισματικού κανόνα, θα πρέπει οι
επιχειρήσεις που είναι εκτεθειμένες σε ευρώ, να εισέλθουν σε
μια διαδικασία αναδιαπραγμάτευσης των
χρεών τους με τις ξένες τράπεζες. Ίσως απαιτηθούν ως προς αυτό νέες κρατικές εγγυήσεις. Θα
σημειωθούν ασφαλώς και απώλειες. Λυπάμαι που το λέω, αλλά είναι ένα τίμημα που
θα καταβάλλει η χώρα, για να βγει από την παγίδα, στην οποία βρίσκεται. Το πρόβλημα όμως αυτό είναι αντιμετωπίσιμο.
Γιατί, ταυτόχρονα, θα δημιουργηθούν
νέες συνθήκες, ευνοϊκότερες για τη δραστηριότητα των επιχειρήσεων και τη
λειτουργία τους στη νέα κατάσταση, που θα δημιουργήσει η αποχώρησή μας από το
ευρώ.
Η Ελλάδα εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τις εισαγωγές, για να
καλύψει τις ανάγκες της σε καύσιμα, αλλά και σε βασικά είδη διατροφής. Ως
υπέρμαχος της δραχμής, πώς προτείνετε να αντιμετωπιστούν οι γενικευμένες
ελλείψεις αλλά και η απογείωση των τιμών στα είδη αυτά, στο ενδεχόμενο εξόδου
από το ευρώ;
Το
πρόβλημα αυτό δεν είναι διόλου απλό. Ίσως είναι το σημαντικότερο, που θα αντιμετωπίσει η χώρα. Μεσοπρόθεσμα, αυτή η αλλαγή θα
επαναφέρει μια ισορροπία.
Θα αναπτυχθεί η εγχώρια αγορά και θα
επιτευχθεί ισορροπία στις διεθνείς εμπορικές σχέσεις. Βραχυπρόθεσμα, όμως, τα πράγματα θα είναι δύσκολα
και θα απαιτηθεί συντονισμένη προσπάθεια κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών
μηχανισμών, ώστε να ελεγχθεί η κατάσταση. Τα πράγματα σ' αυτό
το θέμα είναι δύσκολα, αλλά ξεκάθαρα: θα χρειαστεί εξορθολογισμός και έλεγχος της κατανάλωσης.
Είναι το πρώτο που θα πρέπει να γίνει, προκειμένου να μην οδηγηθούμε σε
συνθήκες χάους. Γιατί, σας επαναλαμβάνω, οδηγούμαστε
προς την έξοδο, οδηγούμαστε προς μια κατάσταση κατάρρευσης.
Προκειμένου
να αποτραπεί το χάος, θα πρέπει να υπάρξει προετοιμασία και να αντιμετωπιστεί
ένα τέτοιο γεγονός με οργανωμένες δομές αλλά και με ιεράρχηση της κατανάλωσης.
Θα πρέπει, δηλαδή, οι επιχειρήσεις να πάρουν εκείνα που χρειάζονται. Όπως θα
πρέπει τα πιο αδύναμα στρώματα του πληθυσμού και τα παιδιά να πάρουν ό,τι έχουν
ανάγκη, ώστε να ζήσουν το πρώτο διάστημα, κατά το στάδιο αναδιάρθρωσης της
παραγωγής.
Εννοείτε ότι θα διανέμονται τα τρόφιμα και τα καύσιμα με το
δελτίο σε μια κοινωνία βαθιά καταναλωτική, όπως η ελληνική; Στην 27η
πλουσιότερη χώρα του κόσμου;
Θα
χρειαστεί να ληφθούν και διοικητικά μέτρα. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Να ελεγχθούν η
κατανάλωση και η παροχή πρώτων υλών, καθώς και η πρόσβαση σε βασικά αγαθά και
προϊόντα, τα οποία χρειάζονται οι επιχειρήσεις και τα άτομα. Στην ενέργεια
καλύπτονται οι ανάγκες της χώρας. Όχι όμως στο πετρέλαιο, όπου θα χρειαστεί
ιεράρχηση: Ποιος θα παίρνει βενζίνη στην αρχή και ποιος όχι. Θα χρειαστεί,
επίσης, να κλειστούν διακρατικές συμφωνίες, ώστε να διασφαλισθούν αυτοί οι
πόροι. Οπωσδήποτε δε θα απαιτηθεί μια ιεράρχηση στην κατανάλωση των πόρων. Θα
χρειαστεί ο κόσμος να βρει κάποιον τρόπο για να μετακινείται από και προς την
εργασία του, καθόσον τα αποθέματα καυσίμων θα είναι περιορισμένα. Δεν θα
πρόκειται για μια εύκολη περίοδο. Κανείς δεν υποστηρίζει κάτι τέτοιο. Αλλά, εάν γίνει αυτή η μεταβολή, και μπούμε σ' αυτή τη
διαδικασία, η ανάκαμψη είναι υπόθεση μηνών.
Το πρόβλημα όμως είναι ποιο πολιτικό δυναμικό και ποια στελέχη
μπορούν να αναλάβουν ένα τέτοιο εγχείρημα. Μήπως εκείνοι που μας έφεραν σ' αυτό
το σημείο; Δεν είναι σε θέση να πάρουν τις επιδοτήσεις. Πόσο μάλλον να
διαχειριστούν μια κρίση τέτοιου επιπέδου...
Έχετε δίκιο σ'
αυτό που λέτε. Αυτό το πρόβλημα είναι υπαρκτό. Σας επαναλαμβάνω όμως: υπάρχει κίνδυνος να φτάσουμε σ' αυτό το σημείο
ασύντακτα και ανοργάνωτα. Γιατί οι συνθήκες επιδεινώνονται όλο και περισσότερο.
Υπάρχει περίπτωση να φτάσουμε σ' αυτή την κατάσταση, χωρίς να έχει γίνει η
παραμικρή προετοιμασία. Κι αυτό είναι επικίνδυνο. Τώρα ποιος θα
αναλάβει να φέρει εις πέρας το εγχείρημα της ανασυγκρότησης, είναι επίσης ένα
ζήτημα, Θα απαιτηθεί κοινωνική και πολιτική κινητοποίηση. Θα χρειαστούμε νέες πολιτικές δυνάμεις. Όπως και
την κινητοποίηση του ευρύτερου λαϊκού, κοινωνικού και εργατικού δυναμικού.
Τι χρονικό περιθώριο δίνετε στην κατάσταση χάους, και τι στην
ανασυγκρότηση της οικονομίας, αν πάμε στη δραχμή είτε οργανωμένα με δική μας
επιλογή, είτε ασύντακτα αν οι δανειστές μας δείξουν την έξοδο;
Η περίοδος
χάους συναρτάται με το πόσο προετοιμασμένοι θα είμαστε. Αν έχει γίνει μια στοιχειώδης προετοιμασία, το χάος
μπορεί να περιοριστεί. Ακόμη και να αποτραπεί, και να βιώσουμε
μόνο μια περίοδο έντονης αναταραχής. Αν φτάσουμε εκεί, όμως, ξορκίζοντας το
κακό, όπως κάνουμε σήμερα, τότε πιθανόν η περίοδος χάους να διαρκέσει
περισσότερο. Διαπιστώνω εντούτοις ότι υπάρχει
ένας δυναμισμός στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Το παρατηρεί
κανείς, στην αντίδραση που είχαν αναφορικά με τις εξαγωγές. Αν αλλάξει ο
νομισματικός κανόνας, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις θα αντιδράσουν γρήγορα, για
να ανακτήσουν την εγχώρια αγορά. Άρα, είναι
λογικό να περιμένουμε την ανάκαμψη μέσα σε διάστημα μηνών. Δεν εννοώ ότι θα
μπούμε σε ταχεία ανάπτυξη. Αλλά θα έχουμε πιάσει το κατώτατο σημείο και θα
αρχίσει η άνοδος.
Φαντάζομαι ότι θα απαιτηθεί χρόνος για να μετατοπιστεί εργατικό
δυναμικό από τις υπηρεσίες στον πρωτογενή τομέα. Να εκπαιδευθούν, να φυτέψουν,
να παραγάγουν, ούτως ώστε να γεμίσει η αγορά με ελληνικά αγροτικά προϊόντα,
καθώς τώρα λειτουργεί με εισαγόμενα που θα εξαφανιστούν. Θα είναι τέτοιου
μεγέθους η απαραίτητη ανασυγκρότηση;
Αυτό που
αναφέρετε είναι πολυετής διαδικασία. Και θα πρέπει στην Ελλάδα να γίνει αναδιάρθρωση του παραγωγικού δυναμικού.
Να ξανασχεδιαστούν οι αναλογίες, ανάμεσα στις υπηρεσίες, στον πρωτογενή τομέα
και στη βιομηχανία. Όπως και μέσα στις υπηρεσίες. Γιατί οι υπηρεσίες, τα χρόνια
που πέρασαν, ήταν χαμηλής ποιότητας. Όλα
αυτά πρέπει να γίνουν, αλλά απαιτείται πολύς χρόνος. Και χρειάζεται να σχεδιαστεί βιομηχανική πολιτική με την ευρύτερη έννοια.
Κάτι τέτοιο είναι υπόθεση ετών. Δεν έρχεται αυτομάτως με την αλλαγή του
νομίσματος και την υποτίμηση. Η βραχυπρόθεσμη αλλαγή μπορεί να γίνει ταχύτατα
με ό,τι υπάρχει. Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις να παράγουν τα προϊόντα, που δεν
μπορούν να έρχονται από το εξωτερικό.
Ποιοι τομείς μπορούν να λειτουργήσουν ως ατμομηχανή σ' αυτή την
ανάκαμψη της οικονομίας;
Λέγονται πολλά
και εύκολα για την ελληνική οικονομία. Προφανώς, έχουμε ορισμένα πλεονεκτήματα
στην παραγωγή ενέργειας, καθαρής ενέργειας, στη ναυτιλία. Αυτά είναι τα
προφανή. Η σύνθεση, όμως, των ελληνικών εξαγωγών, αν τη συγκρίνουμε με εκείνη
των τουρκικών εξαγωγών, για παράδειγμα, που είναι υψηλές τα τελευταία χρόνια,
παραμένει πολύ καλύτερη, όσον αφορά σε προϊόντα υψηλής τεχνολογίας. Η Ελλάδα δεν είναι, δηλαδή, αυτό
που έχουν κατά νουν πολλοί. Έχει
αξιόλογο δυναμικό και τρόπους να παράγει προϊόντα υψηλής τεχνολογίας.
Διότι έχει εκπαιδευμένα άτομα, όπως
και σημαντικούς μηχανισμούς, που συμμετέχουν σ' αυτό το γίγνεσθαι.
Αλλά, τα τελευταία χρόνια, υπάρχει η λογική να εμπιστευόμαστε τις δυνάμεις της
αγοράς. Αυτό μόνο δεν είναι αρκετό. Μπορεί η χώρα να εισέλθει και σ' αυτούς
τους τομείς, γιατί έχει καταρτισμένο προσωπικό.
Υπάρχουν σήμερα ορισμένοι οικονομολόγοι που λένε ότι είναι
καλύτερο, για όλους αυτούς τους λόγους, να χρεοκοπήσουμε εντός του ευρώ, και να
αφήσουμε τους Ευρωπαίους να δώσουν τη λύση και να οργανώσουν την ανασυγκρότησή
μας, αντί να καταρρεύσουμε μόνοι μας εκτός ευρώ.
Η Ελλάδα δεν θα
αποκομίσει οφέλη, αν παραμείνει στη Νομισματική Ένωση και προχωρήσει σε αθέτηση
πληρωμών. Αλλά ούτε ισχύ θα αντλήσει από τη συμμετοχή της στα κοινοτικά όργανα.
γιατί θα είναι ο παρίας της Ευρώπης.
Είναι ήδη παρίας, αλλά αυτό θα επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο. Θα συνεχίσει δε
να δέχεται την πίεση του ευρώ. Δεν θα έχει τα οφέλη, που θα προκύψουν από την
αλλαγή του νομίσματος και των εργαλείων νομισματικής πολιτικής. Η αλλαγή των κοινωνιών γίνεται με δικές τους
δυνάμεις, από τις ίδιες. Το να περιμένουμε άλλοι, από έξω, να
έρθουν να μας σώσουν, είναι σφάλμα. Δεν θα το κάνουν ποτέ με όρους ευνοϊκούς
για μας.
Σύμφωνα με τις τελευταίες φήμες η Γερμανία σχεδιάζει μετά τις
γαλλικές εκλογές την αποβολή της Ελλάδας και της Πορτογαλίας από το ευρώ. Τον
«καυτηριασμό του προβλήματος» όπως λένε στη Φρανκφούρτη, για να σωθούν οι
υπόλοιποι. Πρόκειται για την περίφημη διαμάχη μεταξύ Μέρκελ και Σόιμπλε. Αυτό
το σχέδιο μπορεί να πετύχει;
Είμαι βέβαιος
ότι οι χώρες του πυρήνα έχουν μετανιώσει πολύ πικρά, επειδή δέχτηκαν στο ευρώ
πολλές χώρες της περιφέρειας, όπως η Ελλάδα και η Πορτογαλία. Έχουν μετανιώσει,
ίσως, και επειδή δέχτηκαν την Ιταλία και την Ισπανία, Τα προβλήματα αυτών των
χωρών είναι πολύ μεγάλα, και αντιλαμβάνονται ότι δεν είναι αντιμετωπίσιμα. Εδώ
και πολύ καιρό δείχνουν ότι θα ήθελαν να φύγουν και η Ελλάδα και η Πορτογαλία.
Αν κάτι τέτοιο μπορούσε να γίνει χωρίς παράπλευρο κόστος, θα το είχαν κάνει προ
πολλού. Αλλά το παράπλευρο κόστος
και σήμερα παραμένει υψηλότατο. Το
ρίσκο είναι πολύ μεγάλο. Αν μια χώρα εγκαταλείψει το ευρώ και
προχωρήσει σε αθέτηση πληρωμών (ή αν αυτό γίνει από δύο χώρες), τότε μπορεί να
ακολουθήσει και τρίτη χώρα. Το άμεσο επακόλουθο θα είναι να τρομοκρατηθούν οι
αγορές, και να πάνε προς ασφαλέστερα ομόλογα. Κάτι ανάλογο θα συμβεί και στον
τραπεζικό τομέα. Θα αρχίσει η μεταφορά καταθέσεων, οπότε το πιστωτικό σύστημα θα
εισέλθει εκ νέου σε περίοδο μεγάλης αστάθειας. Κατά συνέπεια, θεωρώ άκρως παρακινδυνευμένο, υπό τις σημερινές
συνθήκες, τον τρόπο παρέμβασης που σχεδιάζουν στη Φρανκφούρτη. Με τα εργαλεία
που έχει στη διάθεσή της η ΕΚΤ, θα αντεπεξέλθει σε ορισμένες απ' αυτές τις
πιέσεις. Εντούτοις, το όλο σχέδιο εκτιμώ ότι είναι πολύ παρακινδυνευμένο.
Το τελευταίο Μνημόνιο περιέχει 94 δράσεις απορρύθμισης του
συστήματος μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάσημα; Υπάρχει περίπτωση να κατεδαφίσεις
τη λογική και την ουσία μιας οικονομίας 200 ετών, όσο στρεβλή κι αν είναι, και
να την ξαναχτίσεις σ' ένα δίμηνο;
Είναι απίστευτο
αυτό που περιέχει το Μνημόνιο. Είναι τεράστιος ο αριθμός των δράσεων και
μέτρων, τα οποία ποικίλλουν. Περιλαμβάνονται, από ουσιαστικά και πολύ δομικά
μέτρα, που έχουν να κάνουν με τον φορολογικό και τον φοροσυλλεκτικό μηχανισμό,
μέχρι μέτρα που καθορίζουν το πώς θα λειτουργεί η αγορά ακινήτων. Αυτό δείχνει
δύο πράγματα: έχουν, πλέον, χάσει τον
χρονισμό, όσον αφορά σ' αυτές τις κινήσεις. Προσπαθούν να τα
κάνουν όλα ταχύτατα, επιτυγχάνοντας παράλληλα σταθεροποίηση. Αλλά ούτε το ένα εγχείρημα θα πετύχει, ούτε το άλλο.
Για να φέρουν αποτέλεσμα αυτές οι αλλαγές, που χρειάζεται η οικονομία, θα
πρέπει να υπάρξει κάποια ανάπτυξη.
Δεν μπορούν να γίνουν, ενώ η οικονομία θα συρρικνώνεται. Και δεν μπορούν να
γίνουν όλες μαζί. Ποιος θα ήταν αντίθετος σε μια αλλαγή του φοροσυλλεκτικού
μηχανισμού; Αν είναι δυνατόν! Αλλά είναι αστείο να πιστέψουμε ότι μπορεί να
γίνει σε χρόνο μηδέν, ταυτόχρονα με πλήθος άλλες ανατροπές, καθώς η οικονομία έχει παγιδευτεί στο τέλμα της ύφεσης.
Η εκτίμησή μου είναι ότι -το πιθανότερο- εκείνο που θα προκύψει, θα είναι κάτι
χειρότερο. Όχι, διότι έχουν κακές προθέσεις αυτοί που έφτιαξαν τα μέτρα. Δεν
ξέρω τις προθέσεις τους, και δεν με ενδιαφέρουν. Αλλά, διότι, όταν το κράτος υποσκάπτεται, όπως σήμερα, όταν
εισέλθει σε μια διαδικασία 150.000 απολύσεων μέχρι το τέλος του 2015, και
αποδυνάμωσης, αυτό που πιθανώς να προκύψει, θα είναι επιμέρους μηχανισμοί, ο
καθένας από τους οποίους, θα έχει αυτονομία. Δηλαδή, θα υπάρχουν στεγανά και
καθένας από αυτούς τους μηχανισμούς θα συνεργάζεται με άλλους παράγοντες. Και
θα αναδυθούν αναπόφευκτα ύποπτες δραστηριότητες, όσο το κράτος αποδυναμώνεται.
Αυτό, λοιπόν,
που βλέπω δεν είναι η αναγέννηση του
ελληνικού κράτους. Αλλά η διάλυσή του. Οδεύουμε
προς φαινόμενα που θα φέρουν σοβαρότατα προβλήματα. Που μπορεί να περιλαμβάνουν
μαφίες, και μηχανισμούς στηριγμένους στη διαφθορά. Δεν είναι διόλου απίθανο να
εμφανιστούν τέτοια φαινόμενα.
Ετικέτες
Απόψεις,
Ευρώ,
ευρωζώνη,
Μνημόνιο Χρηματοδότησης,
Οικονομία,
Οικονομική πολιτική
Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2012
Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012
Τι συμβαίνει με τα Ολοήμερα Σχολεία της Πρέβεζας;
ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ
ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ Π.Ε. ΠΡΕΒΕΖΑΣ
ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΑ
ΟΛΟΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΠΡΕΒΕΖΑΣ;
Όταν πριν από ένα χρόνο ακριβώς γράφαμε για τον σικελικό
εσπερινό του δημόσιου σχολείου, που έβαλε λουκέτο μεταξύ άλλων και σε πολλά
σχολεία της Πρωτοβάθμιας Εκπαίσευσης (Π.Ε.) του νομού Πρέβεζας, είχαμε προειδοποιήσει ότι θα υπάρξει και
συνέχεια.
Τότε έκλεισαν στο νομό μας πολλά σχολεία που είτε ήταν σε
αναστολή λειτουργίας είτε ήταν έτοιμα να κλείσουν λόγω έλλειψης μαθητών. Ωστόσο
ταυτόχρονα έκλεισαν και σχολεία που μπορούσαν να επιβιώσουν (π.χ. το Δημοτικό Σχολείο Στεφάνης), ενώ λίγους μήνες
αργότερα, χάρη στην αντίδραση της τοπικής κοινωνίας, αποτράπηκε η συγχώνευση
του Δημοτικού Σχολείου Βουβοποτάμου με το Δημοτικό Σχολείο Γλυκής Θεσπρωτίας.
Τώρα, ένα χρόνο μετά, ανακοινώνεται ότι θα κλείσουν δυο –
τρία ακόμα από τα ελάχιστα εναπομείναντα ολιγοθέσια δημοτικά και νηπιαγωγεία
της υπαίθρου και το χειρότερο είναι ότι ταυτόχρονα κυκλοφορεί μια επίμονη
«προειδοποιητική» φημολογία για κατάργηση ολοημέρων σχολείων του νομού Πρέβεζας
ή επιμέρους θέσεων σε αυτά.
Το χειρότερο όμως σ’ αυτή την υπόθεση είναι ότι στον τοπικό
τύπο (βλ. http://www.dimosprevezas.gr/news/385---22-.html) εμφανίζεται ο
σύλλογος εκπαιδευτικών Π.Ε. Ν. Πρέβεζας να ανησυχεί για το τι θα γίνει με τις
οργανικές θέσεις των συναδέλφων μας στα υπό κατάργηση ολοήμερα και ο πρόεδρος
του συλλόγου να αναφέρει ότι «στο νέο μνημόνιο είναι φανερό ότι κατάργηση
οργανικής θέσης είναι συνώνυμο της απόλυσης» κι όλα αυτά χωρίς να υπάρχει καμιά
επίσημη πληροφόρηση για τις προθέσεις της διοίκησης.
Η ιστορία αυτή όπως είναι φυσικό έχει δημιουργήσει μεγάλη
αναστάτωση στους συναδέλφους που έχουν οργανικές στα ολοήμερα. Αν μάλιστα
αληθεύει η σχετική φημολογία τότε πολλοί συνάδελφοι μας θα βρεθούν
«ξεκρέμαστοι» σε συνθήκες εργασιακής ανασφάλειας και δεκάδες άλλοι θα χάσουν
οριστικά την προοπτική μιας θέσης σε σχολείο της πόλης της Πρέβεζας. Και μιλάμε
για εκπαιδευτικούς που πληρώνουν σχεδόν το μισό μισθό τους για να μετακινούνται
για τη δουλειά τους έξω από την πόλη.
Το λιγότερο λοιπόν που πρέπει να κάνει ο σύλλογος
εκπαιδευτικών Π.Ε. Ν. Πρέβεζας στην περίπτωση αυτή είναι να ζητήσει επίσημη
ενημέρωση από τη Δ/νση Π.Ε. Δεν γίνεται συνδικαλισμός με φήμες και μισόλογα!
Μέχρι σήμερα η πλειοψηφία του Δ.Σ. του συλλόγου εκπαιδευτικών
Π.Ε. Ν. Πρέβεζας υποκριτικά «κρυβόταν» πίσω από τις αποφάσεις της 66ης Γ.Σ. της
Δ.Ο.Ε. (1997), οι οποίες πρότειναν «μετά από μελέτη, να καταργηθούν τα
ολιγοθέσια σχολεία και να απορροφηθούν από τα Σχολικά Κέντρα» κι έτσι έλεγε ναι
σε κάθε πρόταση της διοίκησης για κατάργηση ή συγχώνευση σχολείων.
Τώρα που οι αδυσώπητες επιταγές του μνημονίου 2 φαίνεται ότι
την απαλλάσσουν βίαια από χρόνιες αυταπάτες, εμείς την καλούμε να οργανώσουμε
όλοι μαζί την αντίσταση των εκπαιδευτικών πριν μας απαλλάξει όλους το μνημόνιο
από τη δουλειά μας. Δεν υπάρχει άλλος χρόνος!
Επίταξη των Επιμελητών στο Νοσοκομείο της Νίκαιας, από το Διοικητή του Νοσοκομείου
Οι ειδικευόμενοι γιατροί στο Γ. Ν. Νίκαιας από τις 20
Φεβρουαρίου έχουν προχωρήσει σε επίσχεση
εργασίας .ΚΛΙΚ ΕΔΩ
Μάλιστα στη Γενική συνέλευση των ειδικευομένων στις 20 Φλεβάρη 2012, που είχε πραγματοποιηθεί παρουσία εκπροσώπων
της 5μελούς ΕΙΝΑΠ του νοσοκομείου, αποφασίστηκε σχεδόν ομόφωνα η πλήρης απόσυρση
των ειδικευομένων από τη γενική εφημερία της 23/2012. ΚΛΙΚ ΕΔΩ
Σήμερα για 2η συνεχή
γενική εφημερία συνεχίστηκε η επίσχεση των ειδικευόμενων ιατρών του νοσοκομείου,
με αποτέλεσμα να προκύψει το αδιαχώρητο στα ΤΕΠ!
Ο διοικητής βλέποντας την κατάσταση που διαμορφωνόταν επίταξε όλους τους
επιμελητές και τους κάλεσε να έρθουν στο νοσοκομείο και να αφήσουν τα Κούλουμα
και το σπίτι, κηρύσσοντας την εφημερία του νοσοκομείου επισφαλή! ΚΛΙΚ ΕΔΩ
Στον κοινωνικό ζόφο που κυριαρχεί και προβάλλεται ως μονόδρομος, αντιπαραθέτουμε το όραμα μιας άλλης κοινωνίας.
Πρωτοβουλία Κατοίκων Αμπελοκήπων Θεσσαλονίκης-Απόφαση Συνέλευσης 22/2
Σε μια χώρα που φαίνεται να μην υπάρχει πια καμιά θέση για
τους εργαζόμενους και τη νεολαία της, ο λαός δεν έχει άλλη λύση απ’ την
εξέγερση για να διώξει τους δυνάστες του, να ξανακερδίσει το δικαίωμά μας στη
δουλειά, στο μισθό, στη ΖΩΗ!
Φτάνει πια!
Βαρεθήκαμε σχεδόν τρία
χρόνια τώρα να μας κλέβουν κομμάτι-κομματάκι τη ζωή μας. Να μας λένε πως πρέπει
να πληρώσουμε για ένα χρέος, για το οποίο εμείς οι εργαζόμενοι δεν έχουμε καμιά
ευθύνη αφού οι μόνοι που επωφελήθηκαν από τα δάνεια ήταν οι τραπεζίτες κι οι
μεγαλοεργολάβοι.
Να μας λένε πως για να σωθεί η χώρα πρέπει ο μισός πληθυσμός
της να ζει ανάμεσα στην ανεργία και την περιστασιακή εργασία, χωρίς κανένα
εργασιακό δικαίωμα.
Να μας λένε πως πρέπει να ζήσουμε με 400€, χωρίς σχολεία
για τα παιδιά μας, χωρίς γιατρούς και φάρμακα.
Να μας λένε πως για να σωθεί η
χώρα πρέπει εμείς τα φτωχά λαϊκά στρώματα να πληρώνουμε όλο και περισσότερους
έμμεσους και άμεσους φόρους αλλά και κεφαλικούς φόρους και χαράτσια στην
κατοικία.
Να μας λένε πως μετά από 30 και πλέον χρόνια δουλειάς δικαιούμαστε
μια σύνταξη …επίδομα κηδείας.
Να μας λένε πως για να σωθεί η χώρα πρέπει να
ξεπουληθεί στους τοκογλύφους δανειστές της όλη η δημόσια περιουσία που με τους
κόπους του λαού φτιάχτηκε.
Ξέρουμε πια πως το μαύρο
μέτωπο της εξουσίας –κυβερνήσεις (Καραμανλή, Παπανδρέου, Παπαδήμου), Ευρωπ.
Ένωση και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο– όταν μιλά για σωτηρία της χώρας δεν
αναφέρεται στους εργαζόμενους αλλά στους τραπεζίτες και τους μεγαλοεργολάβους,
τους βιομήχανους, τους εφοπλιστές κι όλους αυτούς που θέλουν το μισθό ένα
“ξεροκόμματο” να τον ξανακάνουν, για να συνεχίσουν αυτοί “να τρώνε με χρυσά
κουτάλια”. Σ’ αυτούς χαρίζει φόρους και εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία και
τους επιτρέπει να κλείνουν όποτε θέλουν τις επιχειρήσεις, να απολύουν χωρίς
όρια τους εργαζόμενους, να κάνουν τα ωράριά τους λάστιχο. Γι αυτούς και μόνο
ενδιαφέρεται, για να εξασφαλίσει την αύξηση των κερδών τους, αδιαφορώντας αν ο
λαός ξαναζεί συνθήκες της δεκαετίας του ’50, με τα συσσίτια και τη μετανάστευση
να επιστρέφουν.
Βαρεθήκαμε να περιμένουμε
όλους αυτούς που μιλούν στο όνομα των εργαζόμενων και του λαού να οργανώσουν
την αντίδρασή μας στην αντιλαϊκή πολιτική. Να συμμετέχουμε σε κινητοποιήσεις με
ημερομηνία λήξης, σε αγώνες “για την τιμή των όπλων”, αγώνες αποσπασματικούς
ενάντια σε κάποιο αντιλαϊκό μέτρο (ενώ είναι γνωστό ότι πολλά άλλα χειρότερα
ακολουθούν), αγώνες που κανέναν δεν τρομάζουν και καμιά αντιλαϊκή πολιτική δεν
μπορούν να σταματήσουν. Να βλέπουμε την ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος
αντί να οργανώνει ένα εργατικό κίνημα ανάχωμα στις επιδιώξεις του μαύρου
μετώπου κυβέρνησης-Ε.Ε.-Δ.Ν.Τ. να στήνει κυματοθραύστες της λαϊκής οργής.
Ξέρουμε πια ότι κανένας
αγώνας δεν μπορεί να είναι νικηφόρος αν δεν έχει συνέχεια, μαζικότητα,
αποφασιστικότητα, αλληλεγγύη κι αν πάνω απ’ όλα δεν οργανώνεται από τους ίδιους
τους εργαζόμενους. Η πρώτη νίκη που, με τη συγκρότηση των
Πρωτοβουλιών-Επιτροπών Κατοίκων και των Συνελεύσεων Γειτονιάς, πετύχαμε στο
θέμα των χαρατσιών, όπου παρά την τρομοκρατία κυβέρνησης και Μ.Μ.Ε.,
εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά δεν πλήρωσαν το χαράτσι στην κατοικία αλλά
κανένα σπίτι δεν έμεινε χωρίς ρεύμα, δείχνει το δρόμο: Οι αγώνες μας μπορούν να
έχουν αποτέλεσμα μόνο αν στηρίζονται σε αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, έξω δηλ.
από λογικές ανάθεσης της οργάνωσης και καθοδήγησης των αγώνων σε “φωτισμένες”
κομματικές ή συνδικαλιστικές ηγεσίες (που αλλότρια συμφέροντα πρεσβεύουν), αλλά
μέσα από τη συζήτηση για το περιεχόμενο και τις μορφές δράσεις που τα
συμφέροντα και τις ανάγκες των ίδιων των εργαζόμενων εκφράζουν.
Ξέρουμε πάνω απ’ όλα πως η
χώρα έχει έναν τεράστιο κοινωνικό πλούτο που εμείς οι εργαζόμενοι παράγουμε και
μερικές οικογένειες μεγαλοκεφαλαιούχων λυμαίνονται. Ξέρουμε πως ο παραγόμενος
σήμερα πλούτος είναι αρκετός για τον υπερδιπλασιασμό των μισθών μας κι όχι το
κόψιμο τους στη μέση. Ξέρουμε πως οι διατροφικές και άλλες ανάγκες του λαού μας
και ο φυσικός πλούτος του τόπου επιτρέπουν (αν σχεδιαστούν με βάση τις
κοινωνικές ανάγκες και όχι το κέρδος των καπιταλιστών) την ανάπτυξη παραγωγικών
δραστηριοτήτων που (σε συνδυασμό με την ανάπτυξη των αναγκαίων δομών παιδείας,
υγείας, πρόνοιας) μπορούν να προσφέρουν δουλειά σε όλους.
Κι αυτό ακριβώς
διεκδικούμε: Να πάρει ο λαός την εξουσία και τον πλούτο που ο ίδιος παράγει στα
χέρια του!
Γιατί σήμερα δεν είναι
αρκετό να μην περάσουν κάποια νέα αντιλαϊκά μέτρα. Είναι αναγκαίο να
καταργηθούν κι όλα αυτά που ήδη έχουν περάσει, μέσα από τα μνημόνια, το
μεσοπρόθεσμο, το πρόγραμμα σταθερότητας, τη δανειακή σύμβαση και όλο το μαύρο
νομοθετικό πλαίσιο που συνδέεται μ’ αυτά.
Γι αυτό και ο αγώνας πρέπει να είναι
συνολικός, να θέτει ξεκάθαρα το αίτημα της ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ
ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ-Ε.Ε.-Δ.Ν.Τ. ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΕΠΙΔΟΞΟΥ ΣΥΝΕΧΙΣΤΗ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, στην
κατεύθυνση μιας συνολικής ΑΛΛΑΓΗΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ!
Στον κοινωνικό ζόφο που
κυριαρχεί και προβάλλεται ως μονόδρομος, αντιπαραθέτουμε το ΟΡΑΜΑ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ
ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ!
Θέτουμε ως κυρίαρχο αίτημα σήμερα στην κοινωνία, την ΑΝΑΔΙΑΝΟΜΗ ΤΟΥ
ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ προς όφελος της ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ.
Ενδιάμεσα δε
βήματα-προϋποθέσεις για την εξυπηρέτηση αυτού του στόχου αποτελούν η διαγραφή
του χρέους, η έξοδος από το Ευρώ και την Ευρωζώνη, η κρατικοποίηση των τραπεζών
και των μεγάλων επιχειρήσεων-ΔΕΚΟ με εργατικό-κοινωνικό έλεγχο, οι αυξήσεις σε
μισθούς, συντάξεις και δαπάνες για υγεία-παιδεία-πρόνοια.
Ένα τέτοιο αίτημα μπορεί
να αντιπαρατεθεί ανοιχτά με τις λογικές της ήττας που περιορίζουν τους αγώνες
στη διαμαρτυρία ή την αντίσταση για να σώσουμε ότι μπορούμε, αμφισβητεί ανοιχτά
το μονόδρομο της φτώχειας και της εξαθλίωσης, προβάλλοντας τη δυνατότητα
επιβολής ενός άλλου δρόμου που θα μοιράζει τον πλούτο σ’ αυτούς που τον
παράγουν. Ένα τέτοιο αίτημα δεν θέτει απλά το ερώτημα «Ή αυτοί ή εμείς» αλλά
του δίνει συγκεκριμένο περιεχόμενο, ξεσηκώνει της «γης τους κολασμένους»,
γεμίζει ελπίδα, έμπνευση, διάθεση για αγώνα.
Η πρότασή μας κατατίθεται
σε όλες τις Πρωτοβουλίες-Επιτροπές Κατοίκων και τις Συνελεύσεις Γειτονιάς, τις
Συνελεύσεις και τις Επιτροπές Αγώνα των Εργατικών Σωματείων και των Φοιτητικών
Συλλόγων της Θεσ/νίκης αλλά και όλης της χώρας.
Με περιεχόμενο το
ΣΤΟΧΟ-ΟΡΑΜΑ της ΑΝΑΔΙΑΝΟΜΗΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ προς όφελος της ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΗΣ
ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ και
-Διαγραφή του Δημόσιου
Χρέους αλλά και ιδιωτικών χρεών προς τράπεζες π.χ, στεγαστικών
-Κρατικοποίηση των
τραπεζών και μεγάλων επιχειρήσεων με εργατικό-κοινωνικό έλεγχο και μείωση
τιμολογίων
-Αυξήσεις μισθών,
συντάξεων και κοινωνικών δαπανών
-Έξοδος από το
Ευρώ-ευρωζώνη και χτύπημα της ακρίβειας
-Συντακτική Συνέλευση (ή
και δημοψήφισμα) για κατοχύρωση θεσμών Άμεσης Δημοκρατίας, διαφάνειας και
κοινωνικού ελέγχου στις πολιτειακές και κρατικές δομές, αποδέσμευση-αποχώρηση
της χώρας από καπιταλιστικούς και ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς (Ε.Ε., ΝΑΤΟ)
Οργανώνουμε τη ΛΑΪΚΗ
ΕΞΕΓΕΡΣΗ που θα οδηγήσει στη ΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ.
Ξεκινώντας από την Κυριακή
4 του Μάρτη, συγκεντρωνόμαστε κάθε Κυριακή στην κεντρική πλατεία κάθε πόλης,
όχι μακριά κι έξω από τη ζωή της πόλης…
Συμμετέχουμε-οργανώνουμε
τις (έστω και) κλαδικές ή σωματειακές απεργίες που θα εξαναγκάσουν τη
συνδικαλιστική γραφειοκρατία να προχωρήσει σε πανεργατική απεργία,
παρακωλύοντας την οικονομική λειτουργία του συστήματος, το μόνο πράγμα που
τρομάζει του καπιταλιστές…
Κι αν μέχρι τότε δεν
έχουμε καταφέρει να τους διώξουμε, την Κυριακή 25 του Μάρτη, επέτειο του
ξεσηκωμού για την ανεξαρτησία αυτής της χώρας, ορίζουμε ως μέρα έναρξης της
λαϊκής εξέγερσης χωρίς ημερομηνία λήξης.
Καταλαμβάνουμε όλους τους χώρους των
κεντρικών παρελάσεων σε κάθε πόλη της χώρας, συγκροτούμε τις ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ του
ΛΑΟΥ, που μετεξελίσσονται σε καταλήψεις στην κεντρική πλατεία κάθε πόλης, όχι
μακριά κι έξω από τη ζωή της πόλης αλλά παρακωλύοντας την οικονομική λειτουργία
της, σε συνδυασμό και με Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας από 26/3.
Η πρόταση αυτή περνώντας
σε χιλιάδες χέρια, προπαγανδίζεται με κάθε μέσο και σε κάθε χώρο (προκήρυξη-κείμενο,
αφίσα, πανό, ντουντούκες σε γειτονιές, εργασιακούς χώρους, σχολεία και σχολές –
blog, facebook, mail-list – ραδιόφωνα,
εφημερίδες κ.ά.), στηρίζεται με τη δημιουργία τοπικών και εργασιακών επιτροπών
αλλά ακόμη και διεθνών επαφών για κήρυξη της 25ης Μάρτη ως Παγκόσμιας ημέρας
Αντικαπιταλιστικής δράσης και όποιων άλλων βημάτων σ’ αυτή την
κατεύθυνση.
ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!
Ετικέτες
κινήματα,
Κινητοποιήσεις,
Λαϊκές Συνελεύσεις,
Πολιτικό Σύστημα
ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ Γ. Ν. Α. «ΚΟΡΓΙΑΛΕΝΕΙΟ ΜΠΕΝΑΚΕΙΟ – ΕΡΥΘΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ» :Η πρώτη ιδιωτικοποίηση νοσοκομείου του ΕΣΥ, μέσω του κατεπείγοντος!
Με μια αιφνιδιαστική και
πραξικοπηματική διάταξη περνάει την Τετάρτη 29/2/2012, με τη διαδικασία του
κατεπείγοντος στον Εφαρμοστικό Νόμο για την Υγεία, η εφαρμογή της πρώτης
ιδιωτικοποίησης δημόσιου νοσοκομείου του ΕΣΥ.
Με το προτεινόμενο άρθρο
33 του Σχεδίου Νόμου, επιχειρείται η συνένωση του δημόσιου Γενικού Νοσοκομείου
«Κοργιαλένειο Μπενάκειο – Ερυθρός Σταυρός» με το Ιδιωτικού Δικαίου ίδρυμα
«Ερρίκος Ντυνάν», κάτω από μία ενιαία διοίκηση, η οποία θα ορίζεται
αποκλειστικά από το σωματείο «Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός».
Με τη σκανδαλώδη αυτή
διάταξη, ανοίγει ο δρόμος του διοικητικού και επιχειρησιακού ελέγχου των
δημόσιων νοσοκομείων του ΕΣΥ από τα ιδιωτικά συμφέροντα.
Συγκεκριμένα, μέσω αυτής
της συνένωσης, από τη μια πλευρά, το Δημόσιο αναλαμβάνει την ενίσχυση και τη
χρηματοδότηση των ιδιωτικών νοσοκομείων (εν προκειμένω το τεράστιο χρέος
εκατοντάδων εκατομμυρίων του «Ερρίκος Ντυνάν») και από την άλλη πλευρά, συντελείται
η απώλεια δημόσιων περιουσιακών στοιχείων και δημόσιων επενδύσεων. Η συνένωση
καταργεί άμεσα τον δημόσιο και κοινωνικό χαρακτήρα της υγείας, αίρει τα
εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων και αποτελεί βόμβα στα θεμέλια του ΕΣΥ.
Ετικέτες
Αναδημοσιεύσεις,
Ιδιωτικοποίηση,
Πολιτική Υγείας,
Υπουργείο Υγείας
Συνεχίζουν την κατάληψη οι εργαζόμενοι του Υπουργείου Υγείας.
Αναδημοσίευση από το Ιστολόγιο Αριστοτέλους 17
Κατά τη Γενική Συνέλευση –
επεισοδιακή, όπως πάντα…- της Παρασκευής 24 Φεβρουαρίου 2012, οι εργαζόμενοι
του Υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης αποφάσισαν, με ψήφους… πολλές
υπέρ και 26 κατά, τη συνέχιση
των κινητοποιήσεων και συγκεκριμένα:
Κατάληψη
Τρίτη 28/2/2012 και Τετάρτη 29/2/2012, οπότε και ψηφίζεται στη Βουλή το νομοσχέδιο για την
υγεία και
Γενική
Συνέλευση την Τετάρτη 29/2/2012.
Βάσει της
απόφασης της Γ.Σ. θα οργανωθούν, στα πλαίσια της κατάληψης, ομάδες εργασίας
υπηρεσιακών παραγόντων που θα επεξεργαστούν τα υπό συζήτηση θέματα.
Οι βασικές
αρχές του ψηφίσματος της Γενικής Συνέλευσης:
- αντιτίθενται στη μεταφορά της Γενικής Διεύθυνσης Πρόνοιας του Υπουργείου στο Υπουργείο Εργασίας, που ως αποτέλεσμα θα έχει τον κίνδυνο απόλυσης των συναδέλφων που μεταφέρονται και αυτών που εργάζονται στους εποπτευόμενους φορείς,
- καθώς και την εκποίηση της τεράστιας περιουσίας της πρόνοιας,
και απαιτούν
την ανάκληση όλων των επαχθών μέτρων – οικονομικών, εργασιακών, κοινωνικών.
Ετικέτες
Αναδημοσιεύσεις,
Κινητοποιήσεις,
Υγειονομικοί,
Υπουργείο Υγείας
Χαριστική βολή στη Δημόσια Υγεία – Ο Λοβέρδος τρέχει να εφαρμόσει τις εντολές της τρόικας.
Του
Τάσου Γιακουμή, Γενικού Ιατρού , μελους του ΓΣ της ΟΕΝΓΕ
Μέχρι τις 29/2 θα πρέπει να έχει περάσει ο εφαρμοστικός νόμος που ολοκληρώνει
τη διάλυση της Δημόσιας Υγείας.
Δηλαδή: Αλλάζει η κατανομή στις υγειονομικές
περιφέρειες, δημιουργώντας μια περιφέρεια-μαμούθ (αυτή της Αττικής) κι ανοίγει
ο δρόμος για την κατάργηση-κλείσιμο 50 νοσοκομείων ανά τη χώρα με
τη διοικητική τους ενοποίηση, καθώς και των ιδρυματικών νοσοκομείων, που
συγχωνεύονται και αυτά με τις δομές Δημόσιας Υγείας. Υπονομεύεται επικίνδυνα η εφημερία
στα επείγοντα, αφού ενοποιούνται με κραυγαλέο αντιεπιστημονικό τρόπο οι
ειδικότητες των γιατρών, με άμεσο αποτέλεσμα την εφημερία π.χ. παθολόγου αντί
για καρδιολόγο ή ωτορινολαρυγγολόγου αντί για γενικό χειρουργό! Παγώνουν οι
προσλήψεις στο ΕΣΥ και καθιερώνεται η επιλογή επικουρικού προσωπικού με
άγνωστες εργασιακές σχέσεις. Επανέρχεται η απελευθέρωση του ωραρίου λειτουργίας
των φαρμακείων (που απορρίφθηκε πριν από λίγες μέρες και με ψήφους του ΠΑΣΟΚ),
μειώνονται περαιτέρω τα ποσοστά κέρδους των φαρμακοποιών και εισάγεται η
συνταγογράφηση με βάση τη χημική ουσία κι όχι την εμπορική ονομασία του
φαρμάκου. Έτσι, τα αμφισβητούμενης αξίας και ασφάλειας αντίγραφα (γενόσημα)
φάρμακα και οι πολυεθνικές που τα παράγουν θα μονοπωλήσουν την αγορά, με
πρόσχημα τη μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης.
Ταυτόχρονα συνεχίζεται η διάλυση των νοσοκομειακών υπηρεσιών από την έλλειψη προσωπικού και υλικών, το κλείσιμο κλινικών και άλλων ιδρυμάτων και η αιμορραγία του λαϊκού εισοδήματος στις δημόσιες δομές με τα χαράτσια των πεντάευρων στα εξωτερικά ιατρεία.
Καταργείται
η ψυχιατρική φροντίδα. Ο ΕΟΠΥΥ, το τερατούργημα της ενοποίησης των κλάδων
Υγείας των ταμείων, αποδεικνύεται μοχλός διάλυσης του ασφαλιστικού συστήματος:
Μόνο το κόστος των εργαστηριακών εξετάσεων σε ιδιώτες ανέρχεται στο 250% αυτών
που θα δαπανούνταν αν γίνονταν στα εργαστήρια των δημόσιων ασφαλιστικών φορέων,
τα οποία υπολειτουργούν ή έχουν κλείσει.
Τα
νοσοκομεία δεν εισπράττουν αυτή τη στιγμή ούτε ευρώ από τον ΕΟΠΥΥ, γιατί
απλούστατα δεν έχουν συμβληθεί μαζί του, ενώ όλα(!) τα ιδιωτικά κέντρα έχουν
συμβάσεις.
Ο υπουργός Υγείας βιάζεται να προλάβει να ολοκληρώσει την πλήρη κατεδάφιση της
Δημόσιας Υγείας και Πρόνοιας. Κι οι διορισμένοι επιτελείς του ξεσαλώνουν. Η
διοίκηση του Αιγινήτειου Νοσοκομείου ανακοίνωσε, επισήμως, ότι δε θα δέχεται
για νοσηλεία ασθενείς με βιβλιάριο Πρόνοιας και ανασφάλιστους.
Οι αντιδράσεις φουντώνουν. Οι συνελεύσεις των υγειονομικών και των γιατρών,
ιδίως ειδικευόμενων στα νοσοκομεία της Αθήνας είναι καθημερινό φαινόμενο. Έχουν
ξεκινήσει ήδη επισχέσεις εργασίας, αφού παρακρατούνται τα δεδουλευμένα
εφημεριών επί μήνες. Λάδι στη φωτιά έχει ρίξει η απόφαση για μείωση της αμοιβής
των εφημεριών, που θα φτάσει στο 30%, καθώς και η επικείμενη καρατόμηση του
ειδικού μισθολογίου των γιατρών.
Την Πέμπτη 23/2, ξεκινώντας από το κατειλημμένο εδώ και μία εβδομάδα υπουργείο
Υγείας από τους εργαζόμενους στην Ψυχική Υγεία, έγινε συλλαλητήριο μετά από
κάλεσμα της Ομοσπονδίας των νοσοκομειακών γιατρών (ΟΕΝΓΕ), σωματείων και
συσπειρώσεων στα νοσοκομεία και οργανώσεις ασθενών, που ήταν ιδιαίτερα μαζική και
κατέληξε στη Βουλή.
Η κατάσταση στην Υγεία είναι πολύ οξυμένη. Το μέλλον είναι ζοφερό αν οι
καλύτεροι μαθητές της τρόικας, ανενόχλητοι, συνεχίσουν την πρακτική τους «στου
κασίδη το κεφάλι». Η εκδίωξή τους είναι όρος επιβίωσης. Έτσι μπορεί να κερδηθεί
η μάχη για την υπεράσπιση της δημόσιας περίθαλψης και πρόνοιας.
Πηγή: εφημερίδα "ο Δρόμος της Αριστεράς"
Ετικέτες
Αναδημοσιεύσεις,
Απόψεις,
Πολιτική Υγείας
ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ στις 4 Μάρτη στις 11 πμ στο Πολυτεχνείο
ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΩΝ
ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΥ & ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΤΟΜΕΑ
ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΑΝΟΙΧΤΗ
ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ στις 4 Μάρτη στις 11 πμ στο Πολυτεχνείο
Η ληστεία της τρόικας
συνεχίζεται με τη δανειακή σύμβαση και η συγκυβέρνηση των δανειστών τρέχει με
απίστευτες ταχύτητες να ψηφίσει τους εφαρμοστικούς νόμους του νέου μνημονίου,
της νέας ληστρικής επιδρομής.
Οι μισθοί κάτω από 400
ευρώ και η ουσιαστική κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων οδηγούν τους
εργαζόμενους σε συνθήκες που είχε να ζήσει η χώρα από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Οι δεκάδες χιλιάδες απολύσεις σε ΔΕΚΟ και δημόσιο υλοποιούν το «ένας
εργαζόμενος ανά οικογένεια» του Παπανδρέου.
Το λεγόμενο κούρεμα θα δώσει τη
χαριστική βολή στα ασφαλιστικά ταμεία τη στιγμή που οι συντάξεις
τσεκουρώνονται, ενώ μέσω του ΕΟΠΥΥ ουσιαστικά καταργείται η ιατροφαρμακευτική
περίθαλψη.
Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι οδηγούμαστε σε ανθρωπιστική
καταστροφή.
Αυτό το βάρβαρο καθεστώς,
η κυβέρνηση του δοτού τραπεζίτη δεσμεύτηκε να το κατοχυρώσει συνταγματικά
κάνοντας την πληρωμή των τόκων σκοπό της ζωής μας. Με το πέρασμα του καθεστώτος
του χρέους στο αγγλικό δίκαιο ουσιαστικά υποθηκεύεται η χώρα στους δανειστές
της.
Το γεγονός ότι κάθε μέρα που περνά γίνεται όλο και πιο φανερό ότι το νέο
μνημόνιο οδηγεί σε μεθοδευόμενη χρεοκοπία, ότι οι δημόσιες υποδομές, το
περιβάλλον και οι πλουτοπαραγωγικές πήγες χαρίζονται στο κεφάλαιο και τους
τοκογλύφους. Είναι ενδεικτική η σχεδιαζόμενη τσιμεντοποίηση του παλιού
αεροδρομίου στο Ελληνικό που προορίζεται να γίνει μια ντισνεϊλαντ για
εργολάβους.
Την εικόνα ολοκληρώνει ο
περίφημος ειδικός λογαριασμός που θα δεσμεύει τα δημόσια έσοδα για να τα
αρπάζουν οι τοκογλύφοι, τα 50 δισ. (από τα 130 δισ.) που θα δοθούν στις
τράπεζες.
Δεν υπάρχουν περιθώρια
αναμονής.
Είναι ξεκάθαρο πως ολόκληρη η Ελλάδα γίνεται μια Ειδική Οικονομική
Ζώνη, σαν κι αυτές της ανατολικής Ευρώπης και της Κίνας, με φτηνό εργατικό
δυναμικό, όπου ό,τι αποδίδει πουλιέται, αλλιώς κλείνει.
Στις 12 Φλεβάρη, για
άλλη μια φορά, φάνηκε τι φοβάται η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και τα μνημονιακά
εξαπτέρυγα: το λαό, την κοινωνική πλειοψηφία και τη μαχητικότητά της. Φάνηκε
από το κατασταλτικό όργιο ότι θεωρεί όση δημοκρατία απέμεινε εμπόδιο και βάζει
στο στόχαστρο τη διαδήλωση, τα κοινωνικά δικαιώματα και τις πολιτικές
ελευθερίες.
Την ίδια στιγμή ο κόσμος
της δουλειάς μετράει έναν ακόμη αντίπαλο, τις υποταγμένες πλειοψηφίες σε
ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Στην υπηρεσία της κυβέρνησης, συναινούν στην ουσία της πολιτικής
κυβέρνησης-ΔΝΤ-ΕΕ από θέση κοινωνικού εταίρου..
Είναι ώρα να μπει τέλος
στην εποχή των διαπιστώσεων και της διαμαρτυρίας.
Είναι τώρα οι στιγμές που θα
ντύσουμε τα λόγια με πράξεις, ζητώντας από την αρχή δουλειά, μισθό για να
ζούμε, ασφάλιση-γιατρό-φάρμακα, απελευθέρωση από το εργοδοτικό κόστος. Δημόσιες
υπηρεσίες και υποδομές, δωρεάν και ποιοτικές. Απελευθέρωση των δημόσιων χώρων
και του περιβάλλοντος από το κέρδος.
Να κλιμακώνουμε τους αγώνες μας για να
ανατρέψουμε την κυβέρνηση του «μαύρου μετώπου», να απαλλαγούμε από τη φυλακή
του χρέους και της τρόικας. Να συνεχίσουμε με καταλήψεις, διαδηλώσεις, απεργίες
και αγώνες διάρκειας. Να ενισχύσουμε την αλληλεγγύη μας σε όσους αγωνίζονται
και να συντονίσουμε τους αγώνες μας.
Καλούμε τα σωματεία, τις
λαϊκές συνελεύσεις και τις επιτροπές αγώνα στους χώρους δουλειάς και στις
γειτονιές, το μαχόμενο φοιτητικό κίνημα και τη νεολαία. Να συζητήσουμε και να
δράσουμε συλλογικά. Να αγωνιστούμε όχι συμβολικά, αλλά αποφασιστικά, με
φιλοδοξία νίκης.
Ετικέτες
Εργατικά,
κινήματα,
Κινητοποιήσεις,
Συντονισμός Σωματείων
Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2012
Συμφωνία ανταλλαγής: Χρονική μετάθεση της χρεοκοπίας με το δημόσιο σε χειρότερη θέση
Του Λεωνίδα Βατικιώτη από την
εφημερίδα «ΠΡΙΝ».
Από ανεδαφικές μέχρι αστείες είναι οι υποθέσεις επί
των οποίων στηρίζεται η πρόβλεψη μείωσης του δημόσιου χρέους στο 120,5% του ΑΕΠ
το 2020.
Σημαντικά αρνητική
εξέλιξη, προς όφελος των δανειστών και σε βάρος του συμφέροντος της κοινωνικής
πλειοψηφίας αλλά και του ευρύτερου, μακροχρόνιου δημόσιου συμφέροντος είναι η
συμφωνία για την αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους που υπογράφτηκε στις 21
Φεβρουαρίου στο συμβούλιο των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης.
Πρόκειται για ένα συνολικό
πλαίσιο που θα έχει ασύλληπτο κοινωνικό κόστος, την ίδια ώρα που οι επιπτώσεις
του στην μείωση του δημόσιου χρέους θα είναι από μηδαμινές μέχρι ελάχιστες και
σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να οδηγήσουν το χρέος στο 120,5% του ΑΕΠ το
2020. Το χρέος θα συνεχίσει να κινείται σε ανεξέλεγκτη πορεία και το μόνο που
καταφέρνει η συμφωνία ανταλλαγής είναι να μεταθέσει χρονικά την χρεοκοπία για
μετά από λίγους μήνες ή έναν χρόνο, στην καλύτερη περίπτωση.
Ο κυριότερος λόγος για τον
οποίο η συμφωνία ανταλλαγής στρέφεται ενάντια στα κοινωνικά συμφέροντα
σχετίζεται με το νέο Μνημόνιο που τη συνοδεύει, τους όρους δηλαδή που απαίτησαν
οι πιστωτές.
Οι περικοπές κοινωνικών
δαπανών, οι μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις και οι απολύσεις στο δημόσιο
τομέα, μεταξύ πολλών άλλων, θα οδηγήσουν την κοινωνία στην εξαθλίωση.
Τα συμφέροντα των
δανειστών θα αποκτήσουν με οργανικό τρόπο σταθερό προβάδισμα έναντι των
κοινωνικών αναγκών μέσω του ειδικού κλειστού λογαριασμού που θα δημιουργηθεί,
όπως με σαφήνεια αποφασίστηκε στο συμβούλιο των υπουργών.
Πρώτα θα μπαίνουν σε αυτό
τον λογαριασμό τα έξοδα εξυπηρέτησης του χρέους και μετά θα πληρώνονται μισθοί,
συντάξεις και έξοδα των νοσοκομείων. Εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι κατ’ αυτό τον
τρόπο οι δημόσιοι υπάλληλοι θα απολύονται κατά χιλιάδες κάθε φορά που δεν
βγαίνει ο λογαριασμός για την Ντόιτσε Μπανκ! Προκειμένου μάλιστα να εφαρμοστεί
απαρέγκλιτα αυτός ο κανόνας θα εγκατασταθούν στην Ελλάδα στελέχη της Τρόικας
(50 σύμφωνα με δημοσιεύματα), επιφορτισμένα με τον εξονυχιστικό έλεγχο των
δημόσιων δαπανών.
Εν ολίγοις, καθεστώς
μπανανίας και πλήρους παράδοσης στους γκαουλάιτερ των Βρυξελλών δέχθηκε να
επιβληθεί στην Ελλάδα η κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου.
Η αναμενόμενη μείωση του
δημόσιου χρέους, ακόμη κι αν συμβεί – κάτι που αποκλείεται, θα σημάνει
οπισθοδρόμηση λόγω επίσης της κατανομής των βαρών που επιλέγηκε και του
συγκεκριμένου προφίλ χρέους που θα προκύψει στη συνέχεια.
Ειδικότερα στην γκιλοτίνα
θα βρεθούν ομόλογα που κατέχουν οι εξής:
Πρώτο, ιδιωτικές τράπεζες
και χρηματοπιστωτικά ιδρύματα του εξωτερικού, που πολύ σωστά θα επωμιστούν
απώλειες οι οποίες μάλιστα είναι μικρότερες από τα κέρδη που έχουν βγάλει τόσα
χρόνια απομυζώντας τους κρατικούς προϋπολογισμούς με τα τοκογλυφικά επιτόκια.
Δεύτερο, τράπεζες του
εσωτερικού οι οποίες θα αποζημιωθούν με το παραπάνω καθώς θα χρηματοδοτηθούν
τουλάχιστον με 50 δισ. ευρώ από τα 130 δισ. του νέου δανείου. Το 38% επομένως
του νέου δανείου θα πάει στους χρεοκοπημένους τραπεζίτες (και μιλούμε μόνο για
τους Έλληνες), έτσι ώστε να μείνουν λίγο καιρό ακόμη ζωντανοί, μέχρι να τους
αγοράσουν οι Γερμανοί, στην επόμενη υποτροπή. Κι αυτό, τη στιγμή που η
μηδενικού κόστους εθνικοποίηση των τραπεζών θα απέφερε πολύ μεγαλύτερη, σχεδόν
διπλάσια, μείωση του χρέους καθώς τα κρατικά ομόλογα ύψους 55 περίπου δισ. που
κατέχουν θα πέρναγαν στα χέρια του εκδότη, σβήνοντας μονομιάς ισόποσο μέρος του
δημόσιου χρέους.
Τρίτο, μέρος των απωλειών
θα προκύψει από την μείωση του επιτοκίου επί των διμερών διακρατικών δανείων
του πρώτου «πακέτου σωτηρίας», τον Μάιο του 2010, ύψους 110 δισ. ευρώ. Η
ωφέλεια ωστόσο δεν θα προκύψει από ζημιές που θα καταγράψουν οι χώρες αυτές! Η
διαφορά από την μείωση του επιτοκίου στο 1,5% και το όφελος ύψους 2,8 δισ. ευρώ
που θα προκύψει για το ελληνικό χρέος θα καλυφθεί από ισόποσες απώλειες επί
μελλοντικών κερδών από τα ελληνικά ομόλογα που θα καταγράψει η Ευρωπαϊκή
Κεντρική Τράπεζα! Επ’ ουδενί με άλλα λόγια οι εταίροι δεν δέχτηκαν να απολέσουν
αναμενόμενα έσοδα, και να θυσιάσουν τα απεχθή, τοκογλυφικά τους κέρδη.
Η τέταρτη πλευρά που θα
υποστεί ζημία είναι τα αποθεματικά ασφαλιστικών ταμείων (συνολικής αξίας περί
τα 22 δισ. ευρώ), επιμελητηρίων και άλλων νομικών προσώπων που έχει στη διάθεσή
της η Τράπεζα της Ελλάδας και τα οποία μετέτρεπε σε κρατικά ομόλογα, συχνά εν
αγνοία των κατόχων τους, όπως τώρα καταγγέλλουν, δηλώνοντας ότι θα καταφύγουν
σε μηνύσεις και αγωγές κατά του κεντρικού πιστωτικού ιδρύματος!
Τέλος «κούρεμα» θα υποστούν
και τα ομόλογα που είχαν αγοράσει φυσικά πρόσωπα, ανεξαρτήτως μάλιστα αξίας,
μικροί και μεγάλοι αποταμιευτές δηλαδή, κρατώντας οι πρώτοι απ’ αυτούς μια
δέσμευση του υπουργού Οικονομικών ότι στο μέλλον θα αποζημιωθούν. Ποιός τους
παίρνει όμως πια στα σοβαρά; Συνολικά, πρόκειται για μια εντελώς μεροληπτική
κατανομή βαρών στον βαθμό που τα δάνεια της Τρόικας δεν θίγονται, παρότι
πρόκειται για εντελώς παράνομο δανεισμό που δεν φέρει την έγκριση της Βουλής,
όπως θα έπρεπε. Αντίθετα την απομείωση πληρώνουν τα ασφαλιστικά ταμεία που στο
εξής θα ανακοινώνουν την μια μετά την άλλη μείωση στις συντάξεις επικαλούμενα
την αναδιάρθρωση του 2012.
Τεράστια σημασία επίσης
έχει το γεγονός πως ο νέος διακρατικός πια στο μεγαλύτερο μέρος του και όχι
ιδιωτικός δανεισμός, με τη βοήθεια επίσης του αγγλικού δικαίου θα είναι πολύ
πιο δύσκολο να τύχει αναδιάρθρωσης σε περίπτωση που το ελληνικό δημόσιο
αποφασίσει κάτι τέτοιο ή του επιβληθεί χωρίς τη θέλησή του. Η δυνατότητα
διαπραγμάτευσης, ακόμη κι αυτές οι ελαστικότητες που συνόδευαν τον μέχρι σήμερα
δανεισμό περιορίζονται ασφυκτικά, από τη στιγμή που το ελληνικό δημόσιο θα
πρέπει να πάει στο Λονδίνο να υποστηρίξει το δίκιο του. Οι πιστωτές υπ’ αυτό το
πρίσμα δέχθηκαν να χάσουν μέρος των μελλοντικών, δυνάμει κερδών τους προκειμένου
να θωρακίσουν τα εναπομείναντα, αλυσοδένοντας έτσι το ελληνικό δημόσιο. Το
τραγικό μάλιστα δεν είναι ότι πρόκειται για ένα θεωρητικό, απόμακρο ενδεχόμενο,
αλλά για βεβαιότητα, καθώς η βόμβα του ελληνικού δημόσιου χρέους δεν
απασφαλίστηκε, απλώς άλλαξε χέρια κι επιμηκύνθηκε λίγα εκατοστά το φιτίλι της.
Με βάση τους σχεδιασμούς
τους το αντίτιμο για τις παραπάνω θυσίες θα είναι η μείωση του δημόσιου χρέους
στο 120,5% του ΑΕΠ το 2020. Κατ’ αρχάς πρέπει να διευκρινίσουμε ότι στους
Τροϊκανούς και σε όλη αυτή την συμμορία των τεχνοκρατών που τους ακολουθεί
έπρεπε κανονικά δια νόμου να απαγορευτεί η διατύπωση προβλέψεων γιατί ό,τι μα
ό,τι έχουν διατυπώσει ως τώρα ως πρόβλεψη έχει διαψευστεί παταγωδώς! Τελευταίο
κρούσμα οι προβλέψεις τους για μείωση του ΑΕΠ το τρέχον έτος, με την ύφεση να
φθάνει το – 4,4% του ΑΕΠ, σύμφωνα με τις νεότερες εκτιμήσεις, όταν μέχρι και
τον περασμένο Δεκέμβριο την υπολόγιζαν στο – 2,8%. Η αποτυχία τους ωστόσο δεν
είναι τεχνικής φύσης. Είναι καθαρά πολιτική. Η πρόβλεψη που κάνουν για την
πορεία του δημόσιου χρέους, μετά το κούρεμα της τάξης του 53,5% θα μείνει στα
χαρτιά επειδή αυτή προκύπτει δευτερογενώς. Δηλαδή αφού υπολογιστεί όχι μόνο το
κούρεμα των ομολόγων, αλλά και μια πλημμυρίδα ρευστού που οσονούπω θα γεμίσει
τα δημόσια ταμεία. Από πού; Μα φυσικά από τα μέτρα λιτότητας!
Τι κι αν το μοναδικό που
έχει καταφέρει μέχρι το 2011η λιτότητα είναι σωρευτικές απώλειες του ΑΕΠ στο
επίπεδο του 15,8%, μετατρέποντας την ελληνική κρίση σε μια από τις δραματικές
οικονομικές κρίσεις του 20ου και του 21ου, όπως πολύ
εύστοχα παρατηρεί ο Μαρκ Ουάισμπροτ με τον Χουάν Αντόνιο Μοντεσίνο σε ένα
εξαιρετικής σπουδαιότητας άρθρο για την Ελλάδα που κυκλοφόρησε την Παρασκευή
και στο οποίο προκρίνεται ως μοναδική λύση η μονομερής παύση πληρωμών και η
έξοδος από το ευρώ;
Κλείνοντας τα μάτια στην
μέχρι τώρα πραγματικότητα η κυβέρνηση του δοτού πρωθυπουργού Παπαδήμου και η
Τρόικα δηλώνουν βέβαιοι ότι το 2012 το πρωτογενές έλλειμμα (δημόσιες δαπάνες
μείον δημόσια έσοδα, χωρίς να υπολογίζονται οι δαπάνες εξυπηρέτησης του χρέους)
θα φτάσει το 1% του ΑΕΠ, το 2013 θα γίνει πλεόνασμα της τάξης του 1,8% του ΑΕΠ,
από το 2014 έως το 2017 το πρωτογενές πλεόνασμα θα ανέρχεται στο 4,5% του ΑΕΠ
και από το 2018 έως το 2020 το πρωτογενές πλεόνασμα θα ανέρχεται τουλάχιστον
στο 4,2-4,3% του ΑΕΠ. Η δε οικονομία από το 2014 έως το 2020 θα αυξάνεται με
μέσο ετήσιο ρυθμό 2,6%. Μερικές χρονιές δηλαδή το προϊόν θα αυξάνεται ακόμη και
περισσότερο!
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι
αυτές οι προβλέψεις είναι για τα σκουπίδια. Θα ανατραπούν εκ βάθρων εντός
ολίγων μηνών και γι’ αυτό το λόγο ήδη άρχισαν τα όργανα για την εφαρμογή νέων
αντιλαϊκών μέτρων τον Μάρτιο κιόλας, με πρόφαση τις αστοχίες του προϋπολογισμού
του 2011 και του τρέχοντος έτους, κι ας μην έχουν συμπληρωθεί ακόμη ούτε δύο
μήνες από την υλοποίησή του!!! Στη θέση αυτών των υπολογισμών, που
προσβάλουν την νοημοσύνη μας, ας κρατήσουμε την μυστική έκθεση της Τρόικας που
δόθηκε στη δημοσιότητα από τους βρετανικούς Φαϊνάνσιαλ Τάιμςκαι στην οποία
αναφέρεται ότι με βάση τα δικά τους σενάρια το 2020 το χρέος θα βρίσκεται στο
160% του ΑΕΠ (στο σημείο δηλαδή που βρίσκεται και σήμερα) και πως μέχρι τότε θα
χρειασθεί ένα επιπλέον, τρίτο μνημόνιο αξίας 110 δις. ευρώ για να μειωθεί το
χρέος στο 117% το 2030!!!
Ας μην κοροϊδευόμαστε. Σε
συνεννόηση με τους πιστωτές δεν υπάρχει καμία λύση όχι μόνο φιλολαϊκή, αλλά
ούτε καν διαχείρισης του προβλήματος του δημόσιου χρέους. Μόνη λύση είναι η
ανατροπή της επίθεσης του κεφαλαίου, η μονομερής παύση πληρωμή του χρέους και η
έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ. Με κάθε άλλη λύση επιστρέφουμε από ‘κει που
ξεκινήσαμε με πολύ χειρότερους όρους.
Πηγή: αριστερό blog
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)