Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Προτάσεις για συγχωνεύσεις και κλείσιμο Νοσοκομείων στη Βόρεια Ελλάδα




 Εισηγήσεις για κλείσιμο νοσοκομείων προκειμένου να εξοικονομηθούν πόροι έχει στο συρτάρι του, σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες της “ΜτΚ”, ο υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος. Η εντολή της τρόικας είναι δεδομένη για τον χώρο της υγείας, που ζητά συμμάζεμα στις δαπάνες και αναδιάρθρωση. Στην εισήγηση προβλέπονται ακόμη και καταργήσεις κλινικών από τα νοσοκομεία που θα διατηρηθούν. Η έκθεση που έχει στη διάθεσή του το υπουργείο Υγείας βαθμολογεί τα νοσοκομεία της χώρας με ποσοτικά κριτήρια.
Από άποψη κόστους, μακράν όλων βρίσκεται το “Θεαγένειο” Αντικαρκινικό Νοσοκομείο, όπου η νοσηλεία κοστίζει 853 ευρώ ημερησίως, όταν ο μέσος όρος στη χώρα είναι 322 ευρώ. Ακολουθούν το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης (447,18), το “Παπανικολάου” (470 ευρώ), το “Παπαγεωργίου” (400), το “Ιπποκράτειο” (354,91 ευρώ) και το “ΑΧΕΠΑ” (323,76 ευρώ).

    * Κλείνουν τα νοσοκομεία:
    * "Γεννηματάς"
    * ΙΚΑ "Παναγία"
    * "Λοιμωδών"
    * Γουμένισσας

    * Συγχωνεύονται και από τα έξι θα μείνουν τα τρία:
    * Βέροιας - Νάουσας
    * Πτολεμαΐδας - Κοζάνης
    * Έδεσσας - Γιαννιτσών

Εισηγήσεις για συγχωνεύσεις νοσοκομειακών μονάδων στη Θεσσαλονίκη και στη Βόρεια Ελλάδα -προκειμένου να εξοικονομηθούν πόροι- δέχεται το υπουργείο Υγείας, σύμφωνα με Νοσοκομείο “Παπαγεωργίου”. αποκλειστικές πληροφορίες της “ΜτΚ”, την ώρα που η κίνηση στα δημόσια νοσοκομεία έχει αυξηθεί κατά 30%, εξαιτίας της αδυναμίας των πολιτών να καλύψουν τα έξοδα των ιδιωτικών κλινικών.
Για επτά νοσοκομεία -“Παπαγεωργίου”, “Παπανικολάου”, “ΑΧΕΠΑ”, “Γεννηματάς”, “Ιπποκράτειο”, “Άγιος Παύλος” και “Παναγία”- προτείνεται ενιαία διοίκηση, ενώ υπάρχουν εισηγήσεις για υποβιβασμό νοσοκομείων σε Κέντρα Υγείας Αστικού Τύπου.
Οι εισηγήσεις που εξετάζει το υπουργείο Υγείας και βρίσκονται στη διάθεση της “ΜτΚ” προβλέπουν δημιουργία πέντε πυλώνων υπηρεσιών υγείας στη Θεσσαλονίκη, οι οποίοι μπορούν να έχουν ενιαία διοικητικά συμβούλια και είναι οι εξής:

   1. Νοσοκομείο “Παπαγεωργίου”.
   2. Νοσοκομείο “Παπανικολάου”, στο οποίο θα πρέπει να προστεθούν γυναικολογική κλινική, παιδιατρική και παιδοχειρουργική.
   3. “ΑΧΕΠΑ” και “Γ. Γεννηματάς”.
   4. “Ιπποκράτειο”, στο οποίο πρέπει να αφαιρεθούν τμήματα (π.χ. γυναικολογικά) και να προστεθούν άλλα (όπως π.χ. καρδιολογική μονάδα με δυνατότητα στεφανιογραφίας και λοιπών επεμβατικών μεθόδων και πνευμονολογικό).
   5. “Άγιος Παύλος”, το οποίο -εφόσον το ΙΚΑ ενσωματωθεί στο ΕΣΥ- θα συμπεριλάβει και το “ΙΚΑ Παναγίας”. Μέχρι να προχωρήσει αυτή η συγχώνευση, ως 5ος πυλώνας θα λειτουργήσει το Γενικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο “424”, μετέχοντας και στο πρόγραμμα εφημεριών της πόλης.

 Καμπανάκια για πέντε νοσοκομεία
Στην ίδια έκθεση σημειώνεται ότι μη ικανοποιητικές αποδοτικότητες εμφανίζουν και τα δευτεροβάθμια νοσοκομεία της περιφέρειας στη Θεσσαλονίκη, όπως τα νοσοκομεία “Άγιος Παύλος”, “Γ. Γεννηματάς” και “Άγιος Δημήτριος” τα οποία παρουσιάζουν χαμηλή πληρότητα. Προτείνεται “να εξεταστεί σε σύντομο χρόνο ο μετασχηματισμός της λειτουργίας και του αντικειμένου τους” - ειδικά στην περίπτωση του νοσοκομείου “Γ. Γεννηματάς” σε παιδιατρικό και του Νοσοκομείου Ειδικών Παθήσεων σε κέντρο φυσικής και ιατρικής αποκατάστασης. Επίσης προτείνεται το Νοσοκομείο Αφροδισίων και Λοιμωδών Νοσημάτων να μετατραπεί σε Κέντρο Υγείας Αστικού Τύπου, με ολοήμερη λειτουργία, με παράλληλη προσθήκη δερματολογικών κλινικών. Για το νοσοκομείο “Θεαγένειο” προτείνεται η επέκτασή του, αλλά πρέπει να εξεταστεί το υψηλό κόστος ανά ημέρα νοσηλείας, που είναι 853 ευρώ (όταν ο μέσος όρος για τα πανεπιστημιακά νοσοκομεία είναι 414 ευρώ). Για το νοσοκομείο “Γ. Παπανικολάου” σχολιάζεται ότι απαιτείται βελτίωση της ολικής αποδοτικότητας, καθώς η διοίκηση και η διαχείριση των πόρων κινείται σε χαμηλά επίπεδα. Στα νοσοκομεία στα οποία εντοπίζονται σημαντικά περιθώρια βελτίωσης ως προς τη διοίκηση και τη διαχείριση περιλαμβάνονται το “Ιπποκράτειο” και το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης.

Έρχεται “Καλλικράτης”
“Καμπανάκι” χτυπάει και για τα περισσότερα νοσοκομεία της Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας (πλην Κοζάνης και Κατερίνης), για τα οποία αναφέρεται ότι “εμφανίζουν χαμηλή πληρότητα η οποία κυμαίνεται στο 47%-60%, παρά το γεγονός ότι έχουν επάρκεια πόρων - με εξαίρεση το νοσηλευτικό προσωπικό”. Επίσης σημειώνεται ότι νοσοκομεία όπως της Έδεσσας, της Νάουσας, της Κοζάνης και των Γρεβενών “εμφανίζουν μέτριες επιδόσεις που οφείλονται σε διοικητικά και διαχειριστικά προβλήματα στα οποία χρειάζονται παρεμβάσεις και βελτιώσεις”. Προτείνεται δε η δημιουργία νοσοκομειακού συμπλέγματος (hospital trust) σε:

    * Βέροια - Νάουσα
    * Πτολεμαΐδα - Κοζάνη
    * Έδεσσα - Γιαννιτσά.

Επίσης προτείνεται το Γενικό Νοσοκομείο Γουμένισσας στο Κιλκίς να μετατραπεί σε κέντρο υγείας με ολοκληρωμένες υπηρεσίες πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας και λίγες κλίνες βραχείας νοσηλείας, καθώς ο πληθυσμός του μπορεί να εξυπηρετηθεί από τα νοσοκομεία Κιλκίς και Γιαννιτσών τα οποία βρίσκονται σε κοντινή απόσταση.

Της Σοφίας Χριστοφορίδου από τη "Μακεδονία"

Για τη μορφή και τη στρατηγική της παρούσας κοινωνικής και πολιτικής σύγκρουσης


kouvelakis from blog www.aformi.wordpress.com on Vimeo.

Αφορμή γι αυτή την ανάρτηση ( στην ουσία πρόκειται για αναδημοσίευση) μας έδωσε μια δημοσίευση του ιστολογίου «Βαθύ Κόκκινο» και μια αντίστοιχη του ιστολογίου  «με αφορμή»

 Και ένα άρθρο του Στάθη Κουβελάκη που δημοσιεύτηκε στις 5 Σεπτεμβρίου στην εφημερίδα "Εποχή"

Του
Στάθη Κουβελάκη

«Οποιος διαλέγει την άρνηση και τον πεσιμισμό βγαίνει κερδισμένος στις προβλέψεις και χαμένος στη ζωή του»

Στρατής Τσίρκας[1]

Ο απολογισμός της πρώτης φάσης την κινητοποιήσεων εναντίον της κυβερνητικής πολιτικής και του Μνημονίου είναι το αντικείμενο μιας συζήτησης που έχει ξεκινήσει στο εσωτερικό της Αριστεράς από την αρχή του καλοκαιριού. Σχηματοποιώντας τα επιχειρήματα, μπορούμε να διακρίνουμε δύο θέσεις: σύμφωνα με την πρώτη, οι κινητοποιήσεις μπορεί να μην κατάφεραν να ανέτρεψουν τα μέτρα, σηματοδοτούν όμως την επανεμφάνιση στο προσκήνιο του λαϊκού παράγοντα και την ευρύτατη απόρριψη των κυβερνητικών επιλογών από την κοινωνική πλειοψηφία. Η επιτυχία της κυβέρνησης είναι στην ουσία πύρρειος νίκη, και η κατάσταση θα ήταν πολύ διαφορετική αν οι ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος είχαν δείξει μια πιο μαχητική στάση. Αυτή η φάση ήταν ένας «πρώτος γύρος» προθέρμανσης, το θερμό φθινόπωρο που προμυνήεται θα δώσει μια καινούργια, και καλύτερη, ευκαιρία για τη διαμόρφωση ευνοϊκότερων συσχετισμών για το λαϊκό κίνημα. Σύμφωνα με τη δεύτερη άποψη, η προηγούμενη φάση ισοδυναμεί με καθαρή ήττα, που αναδυκνύει βαθύτερες και μονιμότερες αδυναμίες των λαϊκών δυνάμεων: γραφειοκρατικοποίηση του συνδικαλιστικού κινήματος (σ. κ.) και περιορισμένη εμβέλειά του εκτός του δημόσιου τομέα, καθυστέρηση στην κατανόηση των δεδομένων της κρίσης από την πλευρά της Αριστεράς, ιδεολογική ανεπάρκεια και ανυπαρξία αξίοπιστης εναλλακτικής πρότασης.

Κοινωνική σύγκρουση εν μέσω αριστερής αφασίας;

Μέχρις ενός σημείου, οι δύο αυτές θέσεις είναι συμπληρωματικές: σίγουρα η κυβέρνηση πέτυχε την απρόσκοπτη ψήφιση των μέτρων αλλά τα στηρίγματα της πολιτικής της στην κοινωνία είναι ισχνά. Οι κινητοποιήσεις δεν έφεραν μέχρι τώρα αποτέλεσμα, είναι όμως απίθανο να σταματήσουν εδώ. Από την άλλη πλευρά, θα ήταν τουλάχιστον ανεύθυνο να μην επισημάνουμε τα ανοιχτά ερώτηματα που προέκυψαν από την έκβαση της πρώτης φάσης. Ζαλισμένοι από τη σφοδρότητα και το συνολικό χαρακτήρα της επιθεσης, οι οργανωμένες λαϊκες δυνάμεις, και πρώτα απ’όλα τα συνδικάτα, φάνηκαν αμήχανα, χωρίς στρατηγική και ικανότητα σχεδιασμού των κινήσεων τους. Το πρόβλημα είναι πολύ ευρύτερο από την αναμφισβήτητη, και απαράδεκτη, υποχωρητικότητα και ηττοπάθεια των ηγεσιών, προπαντός της ΓΣΕΕ. Οσοι περίμεναν την επανάληψη του σενάριου του 2001, όταν ένα μεγάλο λαϊκό ξέσπασμα, ξεπερνώντας τα όρια των συνδικαλιστικών χειρισμών, ανάγκασε την κυβέρνηση Σημίτη σε αναδίπλωση στο ασφαλιστικό, διαψεύστηκαν. Μετά την κορυφαία στιγμή της 5ης Μάη, η πορεία των διαδοχικών 24ωρων κινητοποιήσεων ήταν σταθερά φθίνουσα. Και όμως, παρά το προφανές αδιέξοδο αυτής της τακτικής, κανένας κλάδος δεν φάνηκε σε θέση να μπεί σε μια τροχιά παρατεταμένης κινητοποίησης ικανής να δημιουργήσει μια άλλη δυναμική. Ούτε μπορούμε να πούμε ότι, παρά την έντονη δυσαρέσκεια, συχνά και οργή, σημειώθηκε μια αγωνιστική διάθεση στους εργασιακούς χώρους, την οποία να χρειάστηκε να αναχαιτήσουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες.

Είναι επίσης αδύνατο να μη συσχετίσουμε αυτή δυστοκία των αντιστάσεων «από τα κάτω» με την αδυναμία παρέμβασης της πολιτικής Αριστεράς «από τα πάνω». Είναι βέβαια θετικό ότι οι δύο βασικές δυνάμεις της ελληνικής Αριστεράς απορρίπτουν κατηγορηματικά την κυβερνητική πολιτική, αλλά είναι μάλλον προφανές ότι, σε μια τέτοια έκτακτη συγκυρία, η κατεγγελία δεν αρκεί. Και ενώ χρειάζονται προτάσεις και πρακτικές νέου τύπου, που να απαντούν στα πιεστικά ερωτήματα της κοινωνίας, ο λόγος της Αριστεράς μοιάζει μάλλον με... αφωνία. Με χαρακτηριστικό τρόπο, το ΚΚΕ έσπευσε να αποσύρει από τη γραμμή του κάθε στοιχείο που θα μπορούσε να αποτελέσει μεταβατικό στόχο (γύρω από «αντι-μονωπωλιακά» και αντι-ΕΕ αιτήματα) και προβάλλει ως «λύση» την ίδια του την ενίσχυση και τη χιλιαστική επαγγελία της «λαϊκής εξουσίας» και του «σοσιαλισμού». Καταγγέλει μάλιστα με ιδιαίτερη σφοδρότητα τα αιτήματα για στάση πληρωμών, έξοδο από την ευρωζώνη και εθνικοποίηση τραπεζών ως «κεϋνσιανά» και «διαχειριστικά». Στον Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από την πολυγλωσσία, φαίνεται να κυριαρχεί η ταλάντευση ανάμεσα σε συνδικαλιστικού τύπου αιτήματα (υπεράσπιση μισθών και συντάξεων και αυξημένη φορολογία του κεφαλαίου) και σε παραπομπή της συνολικότερης λύσης σε «ευρωπαϊκό επίπεδο», δηλαδή σε κάτι αντίστοιχο με τη Δευτέρα Παρουσία της «λαϊκής εξουσίας και οικονομίας» του ΚΚΕ. Χωρίς να λείπουν από τις προτάσεις αυτού του χώρου και στοιχεία όντως διαχειριστικής λογικής όπως ο στόχος της αναδιαπραγμάτευσης του χρέους μέσα στα υπάρχοντα πλαίσια και χωρίς τις μονομερείς κινήσεις (όπως η άρνηση αποπληρωμής του) που θα μπορούσαν να ανατρέψουν τους σημερινούς συσχετισμούς.

Για αυτούς τους λόγους, και αρκετούς άλλους που δεν έχουμε το χώρο να αναπτύξουμε (όπως η πολύπλευρη αδυναμία του σ. κ., οι δυσκολίες υπέρβασης των τάσεων κατακερματισμού του κοινωνικού ιστού που εντείνει η κρίση) δεν μπορεί να αποκλειστεί η κατάληξη αυτού του πρώτου γύρου της κοινωνικής αντιπαράθεσης σε μια ακόμη «χαμένη άνοιξη» του λαϊκού κινήματος. Χωρίς καθοδήγηση και ένταξη σε πολιτικό σχέδιο, η εξέγερση των Ιουλιανών του 1965, που κανένας οργανωμένος φορέας δεν προκάλεσε ή θέλησε, παρ’ότι σημάδεψε βαθειά την λαϊκή συνείδηση, στάθηκε ανίκανη να αποτρέψει την πορεία προς την δικτατορία. Ακόμη και το «θερμό φθινόπωρο» που πολλοί προεξοφλούν μπορεί λοιπόν να αποτύχει όχι μόνο στους στόχους του (κάτι τέτοιο είναι ούτως ή άλλως ένα ανοιχτό ενδεχόμενο οποιασδήποτε αντιπαράθεσης) αλλά ακόμη στην δυνατότητα σύνδεσης με υπολογίσιμες αριστερόστροφες πολιτικές δυναμικές. Δεν λείπουν εξ’άλλου πρόσφατα αντίστοιχα παραδείγματα αποσύνδεσης του «πολιτικού» από το «κοινωνικό», από τον ελληνικό Δεκέμβρη του 2008 μέχρι το αργεντίνικο «κασερολάζο» του 2001 ή τη πλούσια εμπειρία αγώνων στη Γαλλλία από το 1995 εως το 2006.

Οποια απ’τις δύο εκδοχές που αναφέραμε κι αν αποδειχθεί σωστή, φαίνεται πάντως βέβαιο ότι χωρίς σοβαρή προσπάθεια ανάλυσης των αδυναμιών του κινήματος δεν υπάρχει περίπτωση  υπέρβασής τους. Ως συμβολή στο προχώρημα της συζήτησης, και κυρίως στη διατύπωση εναλλακτικών προτάσεων, θα διατυπώσουμε στη συνέχεια μερικές παρατηρήσεις εστιασμένες σε ορισμένες βαθύτερες συνισταμένες της συγκυρίας, και πιό συγκεκριμένα στη μορφή και τη στρατηγική της πολιτικο-κοινωνικής σύγκρουσης που τη διαπερνά.


Η πολιτική κεντρικότητα της σύγκρουσης

Επισημάναμε προηγουμένως ότι η αδυναμία απάντησης του σ. κ. και το γενικότερο κλίμα στους εργασιακούς χώρους παραπέμπουν σε κάτι βαθύτερο από την ηττοπάθεια των ηγεσιών και της γραφειοκρατικοποιημένης στελέχωσης. Υπήρξε από την αρχή μια δυσπιστία σε ότι αφορά την ικανότητα του σ.κ. να ανατρέψει την κυβερνητική επίθεση, μια δυσπιστία κυρίαρχη σε όλα τα στρώματα των εργαζομένων και που εξηγεί την απουσία ριζοσπαστικότερων πρωτοβουλιών (όπως απεργίες διαρκείας, διακοπές λειτουργίας υπηρεσιών στην Κοινή Ωφέλεια, καταλήψεις κλπ), όπως εξηγεί με μια έννοια και την μαζική, και ανοδική, συμμετοχή στις πρώτες 24ωρες κινητοποιήσεις (ο συσχετισμός δύναμης δεν επέτρεπε κάτι διαφορετικό). Αυτή η στάση δεν αποτελεί, κατά τη γνώμη μας, δείγμα «ψευδούς», ή ανεπαρκώς ριζοσπαστικής, συνείδησης και τούτο γιατι απορρέει από βασικά χαρακτηριστικά που αφορούν την ίδια τη μορφή της αντιπαράθεσης. Με το Μνημόνιο δεν έχουμε να κάνουμε με μια συνηθισμένη αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική (όπως ο νόμος Γιαννίτση για το ασφαλιστικό), ή, πολύ περισσότερο, με κάποια επιμέρους σύγκρουση μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας (σε θέματα π.χ. μισθών, απολύσεων, συνθηκών εργασίας) αλλά με μια συνολική και βίαιη τομή στα θεμέλια του «κοινωνικού συμβολαίου». Εξ’ου και οι όψεις «κράτους εξαίρεσης» και «κατάστασης έκτακτης ανάγκης», με αιχμή την ανατροπή των βασικών όρων διαπραγμάτευσης της εργατικής δύναμης, που εμπεριέχει, ακόμη και από νομική/ συνταγματική άποψη, η ψήφιση και εφαρμογή του πακέτου των οικονομικών μέτρων[2].

Με άλλα λόγια πρόκειται για μια ολομέτωπη αντιπαράθεση μεταξύ της πολιτικής εξουσίας (καθώς και των εγχώριων και διεθνών στηριγμάτων της) και του σύνολου σχεδόν της κοινωνίας, με το κύριο βάρος να πέφτει βέβαια στον κόσμο της μισθωτής εργασίας (και των συνταξιούχων), αλλά που επεκτείνεται σε πολύ ευρύτερα «ενδιάμεσα» στρώματα, συμπεριλαμβανομένου του πυρήνα των παραδοσιακών στηριγμάτων του κυρίαρχου μπλοκ, ακόμη και σε τμήματα του κεφαλαίου. Οι πολιτικές και ιδεολογικές προεκτάσεις αυτής της ανατροπής είναι τερράστιας εμβέλειας, αυτό που θέλαμε ωστόσο να υπογραμμίσουμε αφορά την ίδια τη μορφή της σύγκρουσης, από την οποία απορρέει και ο εξ’αρχής πολιτικός χαρακτήρας των κοινωνικών αγώνων που τη χαρακτηρίζουν. Δεν υπάρχει, με άλλα λόγια, περιθώριο για την ανάπτυξη, σε μια πρώτη φάση, ενός κλασσικού διεκδικητικού αγώνα, συνδικαλιστικού τύπου, ο οποίος κατόπιν διευρύνεται, αποκτά ενδεχομένως πολιτικές εκφράσεις και αντίκτυπο στην κεντρική πολιτική σκηνή. Στη σημερινή φάση, κάθε κινητοποίηση, μερικού έστω χαρακτήρα (π.χ. η διαμαρτυρία ενάντια στις ελλείψεις προσωπικού και υλικών μέσων στα σχολεία και τα νοσοκομεία), θέτει άμεσα υπό αίρεση το γενικότερο πλαίσιο που ορίζει η πολιτική του Μνημονίου. Οπως έλεγε ο Νίκος Πουλαντζάς για τα δικτατορικά καθεστώτα, λόγω «της μορφής τους ακριβώς, κάθε οικονομικός αγώνας (...) έπαιρνε ολοφάνερη πολιτική χροιά: από την ύπαρξη του και μόνο, αποτελούσε πράξη αντίστασης στο καθεστώς»[3].

Η άλλη όψη όμως αυτής της άμεσης πολιτικοποίησης των κοινωνικών κινητοποιήσεων είναι ότι κάθε επιμέρους αγώνας εξαρτάται καθοριστικά από τον κεντρικό πολιτικό συσχετισμό, σε ότι αφορά τον τρόπο διεξαγωγής του, την έκβασή του, ακόμη και την έναρξη του. Αυτή η όψη είναι βέβαια που θέτει σήμερα και τα μεγαλύτερα προβλήματα στην Αριστερά: γιατί η απουσία ενεργούς παρέμβασης, η εσωστρέφεια και η ροπή στην ρουτίνα του κλασικού εκλογικο-πολιτικού παιχνιδιού από την πλευρά της Αριστεράς έχει άμεσα, και παραλυτικά, αποτελέσματα στην ίδια την ύπαρξη και την ποιότητα των κοινωνικών κινητοποιήσεων. Για να το πούμε πιο απλά, ο πύχης είναι τόσο ψηλά ώστε να είναι εξ’αρχής αντιληπτό ότι χωρίς κατάλληλο πολιτικό «κοντάρι» η απόπειρα άλματος μοιάζει μάταιη. Ενώ όλα δείχνουν ότι όσοι θεωρούν τα μέτρα δίκαια ή ευεγερτικά αποτελούν μειοψηφία, για να ξεσπάσει μια συλλογική αντίδραση είναι απαραίτητη η πεποίθηση, έστω θολή και αντιφατική, ότι το Μνημόνιο δεν είναι μονόδρομος, ότι υπάρχει άλλη προοπτική, που να είναι ταυτόχρονα «άλλη», και όχι παραλλαγή της υπάρχουσας, και «προ-οπτική», στόχος υλοποιήσιμος και συγκεκριμένος (με αυτή την έννοια ορατός), και όχι απλό σύνθημα για ζύμωση ή αφηρημένη υπόσχεση επίγειου Παράδεισου.

Αυτό σημαίνει και η πολιτική κεντρικότητα της τρέχουσας αναμέτρησης: ο καθένας περίπου καταλαβαίνει ότι η ανατροπή των μέτρων δεν είναι συμβατή η παραμονή αυτής της κυβέρνησης στην εξουσία. Με αυτή την έννοια, η σύγκρουση θέτει άμεσα θέμα εξουσίας, κατ’αρχήν κυβερνητικής, και, δεδομένου του συνολικού χαρακτήρα των επίδικων, κοινωνικής, με την έννοια της βαθειάς αλλαγής των ταξικών συσχετισμών. Η σημερινή κρίση θέτει, για πρώτη ίσως φορά μετά την μεταπολίτευση, θέμα αλλαγής κοινωνίας αλλά αυτή ακριβώς είναι και ταυτόχρονα και η τερράστια δυσκολία που έχουν να αντιμετωπίσουν σε όλες τις δυνάμεις που είναι στρατευμένες σε μια τέτοια αλλαγή. Γιατί η εκδίωξη αυτής επικίνδυνης κυβέρνησης από ένα επαρκώς ισχυρό κίνημα σημαίνει ότι υπάρχει ένα πρόπλασμα έστω εναλλακτικής λύσης, με όρους στόχων, μίνιμουμ συνεκτικής ατζέντας και, τέλος, φορέων διατεθειμένων να αναλάβουν την υλοποίησή τους. Η πρόκληση είναι κυριολεκτικά ιστορική, και, ας μην το κρύβουμε, είναι βαρύ το φορτίο που καλείται να επωμιστεί αυτή την στιγμή η ελληνική αριστερά.


Η στρατηγική διάσταση της σύγκρουσης

Οπως επισημάναμε προηγουμένως, από την πλευρά της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ, η συντελούμενη ανατροπή έχει στοιχεία «κράτους εξαίρεσης», «καθεστωτικής» σκλήρυνσης με απρόβλεπτες θεσμικές επιπτώσεις. Αυτό σημαίνει διεξαγωγή ενός «πολέμου θέσεων», με γρήγορες, θεαματικές κινήσεις, που αποσκοπούν στον εντυπωσιασμό των αντιπάλων, τη δημιουργία αισθημάτων δέους, ματαιότητας κάθε αντίστασης, με στόχο μια σχετικά γρήγορη και κατά κράτος επικράτηση. Σε αυτό τον πόλεμο ο αυστηρός έλεγχος του χρόνου και των πεδίων που διεξάγεται κάθε φορά η κύρια σύγκρουση είναι καθοριστικής σημασίας. Μπορούμε να πούμε ότι, μέχρι τώρα, η κυβερνητική πλευρά πέτυχε τους στόχους της, με λιγοστές απώλειες (η κατάσταση στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ παραμένει υπό έλεγχο) και διατηρώντας διαρκώς την πρωτοβουλία των κινήσεων. Καθοριστικό στοιχείο των υπολογισμών της είναι ότι οι κοινωνικές αντιδράσεις θα έχουν έναν αποσπασματικό χαρακτήρα, είτε κινούνται εντός των καθιερωμένων, και γραφειοκρατικά χειραγωγούμενων, πλαισίων που θέτουν οι κεντρικές επιλογές του σ.κ., είτε ξεφεύγουν απ’αυτές, παίρνοντας πιο άμεσα συγκρουσιακό, έως και βίαιο, χαρακτήρα, στερούμενες όμως διάρκειας, πλειοψηφικής δυναμικής και οργανωτικής συγκρότησης. Θα πρέπει να μας προβληματίσει η έκβαση της 5ης Μάη, τόσο για το πρωτοφανές για τέτοια κοινωνική σύνθεση εξεγερσιακό δυναμικό που ανέδειξε όσο και για την κατάληξη της: η αυτο-ακύρωση της δυναμικής από τα αποτελέσματα της (ακραία μειοψηφικής) βίας και το ενδεχόμενο εγκλωβισμού στο γνωστό δίπολο αστυνομική καταστολή/ κλεφτοπόλεμος θερμόαιμων ομάδων.

Με δύο λόγια, η κυβέρνηση ξέρει ότι, παρά τα ισχνά στηρίγματα που διαθέτει (και, πολύ περισσότερο: που δημιουργεί) η πολιτική της, με βάση το συνολικότερο σημερινό συσχετισμό, οι κοινωνικές δυνάμεις που συγκρούονται μ’αυτήν δεν έχουν (τουλάχιστον άμεσα) τη δυνατότητα να απαντήσουν με τον δικό τους «πόλεμο θέσεων» σ’αυτόν που έχει εξαπολύσει η ίδια. Έχοντας διδαχθεί από τον Δεκέμβρη του 2008, ξέρει επιπλέον ότι δεν έχει τίποτε το ιδιαίτερο να φοβηθεί από στιγμιαία ξεσπάσματα, έστω μεγάλων διαστάσεων, όταν αυτά δεν έχουν συνέχεια και πολιτικο-οργανωτική συγκρότηση. Αντίθετα μάλιστα, μπορεί να αποβούν χρήσιμα στην περαιτέρω ενεργοποίηση των ούτως ή άλλως εξέχουσας σημασίας στην τρέχουσα συγκυρία κατασταλτικών μηχανισμών, και, κυρίως, στη νομιμοποίηση της δράσης τους μέσω πρόκλησης αντανακλαστικών «αποκατάστασης του νόμου και της τάξης» στα πιο συντηρητικά τμήματα της κοινωνίας.

Πως μπορεί λοιπόν το λαϊκό κίνημα να αντιπαρατεθεί με όρους νίκης σε έναν αντίπαλο που ελέγχει τις βασικές στρατηγικές παράμετρους και εξαπολύει διαρκώς καινούργιες επιθέσεις; Είναι κατ’αρχήν προφανές τι δεν μπορεί να κάνει: ο «πόλεμος κινήσεων» που διεξάγει ο αντίπαλος δεν του αφήνει περιθώριο για στρατηγική αργών κινήσεων, συσσώρευσης δυνάμεων, πρόταξης γραμμών άμυνας κλπ. Δεν υπάρχει λοιπόν δυνατότητα καθαρού αμυντικού «πολέμου θέσεων» αλλά ούτε και άμεσης μετωπικής επίθεσης. Το σημείο εκκίνησης παραμένει αμυντικό, και αυτό πρέπει να υπογραμμιστεί στο βαθμό που, όπως τονίζει και πάλι ο Πουλαντζάς, οι κλασικοί του μαρξισμού «στηρίζουν τις πολιτικές και στρατιωτικές αναλύσεις τους πάνω στην ασυμμετρία σχέσης μεταξύ επίθεσης και άμυνας: ολόκληρη η στρατηγική τους εκτίμηση βασίζεται πάνω σ’αυτή τη διαφορά»[4]. Η μορφή όμως της σύγκρουσης, που ορίσαμε με όρους πολιτικής κεντρικότητας, επιτάσσει τη διεύρυνση και μετατροπή της άμυνας σε αυτό που ο Μάο ονομάζει «επιθετική άμυνα», την γρήγορη εναλλαγή φάσεων άμυνας και επίθεσης, ικανές να σπάσουν τον κλοιό ενός ισχυρότερου και χωρο-χρονικά κυρίαρχου αντιπάλου και να τον οδηγήσουν σε δυσμενή για αυτόν πεδία αναμέτρησης, όπου ενδέχεται να υποστεί επιμέρους (αλλά καθοριστικής σημασίας για την ανατροπή του συσχετισμού) ήττες.

Στην τρέχουσα αναμέτρηση ξέρουμε για παράδειγμα ότι η κυβέρνηση είναι καταδικασμένη σε μια τακτική «διαρκούς επίθεσης». Και τούτο γιατί αν υποστεί ένα πλήγμα, σε ένα επιμέρους έστω μέτωπο (π.χ. στα μέτρα για την παιδεία, στο ξεπούλημα κάποιων τμημάτων της δημόσιας περιουσίας), οι συνέπειες θα είναι συνολικότερες: θα έχει υποστεί πλήγμα η ιδέα της πολιτικής της ως αναπότρεπτου οδοστρωτήρα, που απορρέει από την κατηγορηματική προσταγή της αποδοχής των μέτρων ως μονόδρομου, ως ένα είδος φυσικής αναγκαιότητας, πέρα από τους κανόνες της πολιτικής, δηλαδή της δυνατότητας επιλογής και εναλλακτικών λύσεων. Γι αυτό και μια στρατηγική «παρατεταμένου λαϊκού πολέμου», για να χρησιμοποιήσουμε τον όρο του Μάο, φαίνεται, στις παρούσες συνθήκες, η ενδεδειγμένη για την ανατροπή των σχεδιασμών και, τελικά, της ίδιας της εξουσίας της.

Πέντε προϋποθέσεις ενός νικηφόρου «παρατεταμένου λαϊκού πολέμου»

Η επιτυχία αυτής της στρατηγικής επιλογής εξαρτάται από ορισμένους όρους, τους οποίους πρέπει τώρα, συνοπτικά έστω, να αποσαφηνίσουμε.

1) Η πολιτική κεντρικότητα της σύγκρουσης επιτάσσει κατ’αρχήν τη διαμόρφωση εναλλακτικής προγραμματικής πρότασης, με πυρήνα προτάσεις οικονομικής πολιτικής, που τοποθετείται με ηγεμονική στόχευση στα επίδικα της συγκυρίας, δηλαδή στα θέματα του χρέους, της ενσωμάτωσης στους μηχανισμούς της ΕΕ, του ρόλου των τραπεζών, της δημοκρατικής λειτουργίας και του κράτους κλπ. Σε αυτό αποσκοπούν, κατά τη γνώμη μας, οι προτάσεις με αιχμή την μονομερή άρνηση αποπληρωμής του χρέους («στάση πληρωμών» για λόγους συντομίας και μόνο), την ανοιχτή δημόσια εξέταση της σύνθεσης και δομής του και στόχο την παραγραφή του μεγαλύτερου μέρους του, την έξοδο από την ευρωζώνη, την εθνικοποίηση των τραπεζών, τη φορολογία του κεφαλαίου και την προστασία του λαϊκού εισοδήματος.

Μια τέτοια αντιπρόταση συνολικού χαρακτήρα μπορεί να λειτουργήσει ως «θερμοκοιτίδα» για την ανάπτυξη των αγώνων, δίνοντας τους μια αίσθηση προοπτικής και καθιστώντας συγκεκριμένη και αξιόπιστη (και όχι απλά καταγγελτική) την αμφισβήτηση των κυρίαρχων απόψεων.

2) Μια τέτοια πρόταση προσφέρει επίσης τη βάση για τη συγκρότηση του ευρύτατου μετώπου πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που είναι αναγκαίο για την ανατροπή του κεντρικού συσχετισμού δύναμης. Το μέτωπο αυτό μπορεί να λειτουργήσει ως πρόπλασμα για τη δημιουργία ενός εναλλακτικού κοινωνικού μπλοκ, ικανού να υλοποιήσει την προαναφερθείσα πρόταση, να χαράξει μια διαφορετική πορεία για τη χώρα και να οικοδομήσει τις απαραίτητες διεθνείς συμμαχίες, τόσο με κοινωνικο-πολιτικά υποκείμενα (που παρακολουθούν ήδη με προσοχή, και ελπίδα, τον αγώνα του ελληνικού λαϊκού κινήματος) όσο και με κράτη.

3) Η ικανότητα επίτευξης νικών εξαρτάται σε καθοριστικό βαθμό από την ικανότητα του κινήματος να διευρύνει το πεδίο της αντιπαράθεσης στους καινούργιους χώρους που ανοίγει ο ολοκληρωτικός χαρακτήρας της συντελούμενης επίθεσης και που άρχισαν ήδη να διαφαίνονται στις αναδυόμενες κινηματικές εμπειρίες: τοπικές πρωτοβουλίες στις γειτονιές που συνδυάζουν πρακτική αλληλεγγύη και διεκδίκηση, άμεση δράση κατά της ακρίβειας και του ξεχαρβαλώματος των δημόσιων υπηρεσιών, κίνημα διοδίων και αντιστάσεις στην ιδιωτικοποίηση και την καταστροφή του δημόσιου χώρου σε πόλη και ύπαιθρο, χωρίς να ξεχνάμε τα καίρια μέτωπα της δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας παιδείας. Αυτή η διεύρυνση δεν πρέπει βέβαια να λειτουργεί αντιπαραθετικά με τον πρωταγωνιστικό ρόλο που καλείται να παίξει ο κόσμος της εργασίας και το σ.κ., από τους οποίους εξαρτάται τελικά η δυνατότητα αλλαγής του κεντρικού συσχετισμού.

4) Η επιτυχία της «επιθετικής άμυνας» εξαρτάται εξ’ίσου και από την ικανότητα των λαϊκών δυνάμεων να απορρυθμίσουν τον χειρισμό του χρόνου από την κυβέρνηση, να την οδηγήσουν σε αλλαγή των σχεδίων της και, σε τελευταία ανάλυση, να επιβάλλουν την δική τους χρονικότητα: ένα χρονοδιάγραμμα κινητοιήσεων  που εντάσσει τους επιμέρους αγώνες σε μια διάρκεια, που συνδυάζει στιγμές κορύφωσης («επίθεσης») με φάσεις όσο το δυνατό πιο συντεταγμένης αναδίπλωσης, που είναι σε θέση να συγκεντρώνει σε μια συγκεκριμένη στιγμή τις δυνάμεις στο πιο αδύνατο σημείο του αντιπάλου (π.χ. σε ένα μέτρο ακόμη πιο επαχθές από τα υπόλοιπα). Μόνο μια τέτοια χρονική στρατηγική μπορεί να απομακρύνει το ενδεχόμενο εγκλωβισμού της κοινωνικής διαμαρτυρίας σε ξεσπάσματα χωρίς προοπτική, που ξεθυμαίνουν αφού έχουν διανύσει τον κύκλο τους χωρίς να έχουν επιφέρει τα επιδιωκώμενα αποτελέσματα και χωρίς να έχουν αφήσει πίσω τους μορφές οργανωτικής αποκρυστάλλωσης της αγωνιστικής εμπειρίας.

5) Τέλος, ο «παρατεταμένος» χαρακτήρας του λαϊκού αγώνα προϋποθέτει και μια αντίστοιχη οργανωτική υποδομή: ως γνωστόν κανένα κίνημα δεν μπορεί να αντέξει και, πολύ περισσότερο, να νικήσει χωρίς οργάνωση. Το θέμα είναι βέβαια αχανές και δεν έχουμε χώρο να το αναπτύξουμε. Θα περιοριστούμε σε μερικές μόνο επισημάνσεις: η ιδέα του μετώπου που τονίσαμε προηγούμενα εμπεριέχει την διπλή ιδέα μιας μορφής ενωτικής σύγκλισης σε αγωνιστική κατεύθυνση οργανωμένων δυνάμεων διαφορετικού χαρακτήρα και, ως ένα βαθμό, προσανατολισμού μαζί με αυτήν της άρθρωσης της «από τα πάνω» μετωπικής συγκρότησης με τον «από τα κάτω» συντονισμό των πρωτοβουλιών. Για να το πούμε διαφορετικά, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να καταπολεμηθεί τόσο η αυταπάτη μιας λαϊκής αυτενέργειας χωρίς διαμεσολαβήσεις και έξω από κάθε υπάρχουσα μορφή κοινωνικο-πολιτικής συγκρότησης όσο και ο πειρασμός της αυτάρκειας ενός καρτέλ οργανώσεων και φορέων, έστω και στη βάση ενός ικανοποιητικού προγράμματος.

Με δεδομένη την κατάσταση των κοινωνικών και πολιτικών οργανώσεων πρέπει επίσης να τονισθεί η επιτακτική ανάγκη πειραματισμού και ανανέωσης των οργανωτικών μορφών και πρακτικών με στόχο την αναζωογώνηση των υπαρκτών αλλά και τη δημιουργία καινούργιων, ικανών να διεισδύσουν σε χώρους (και είναι πάμπολοι) που στερούνται κάθε οργανωτικής παρουσίας: ας σκεφτούμε την κατάσταση του σ.κ. στο μεγαλύτερο μέρος του ιδιωτικού τομέα, τη νεολαία έξω από τα πανεπιστήμια, τους μετανάστες, τον κόσμο της γειτονιάς.

Ολα αυτά μπορεί να μοιάζουν εξαιρετικά φιλόδοξα και δύσκολα. Αλλά κανείς δεν ισχυρίστηκε ότι, μετά τα όσα συνέβησαν στον προηγούμενο αιώνα, η επιστροφή της Αριστεράς σε μια λογική νικηφόρου αγώνα θα ήταν μια εύκολη υπόθεση. Αρκεί να είμαστε τουλάχιστον σε θέση να βλέπουμε κι εμείς, από τη δική μας πλευρά, μέσα στη συγκυρία της επερχόμενης καταστροφής τα ψήγματα του καινούργιου, την αίσθηση της κρισιμότητας των στιγμών, τη δυνατότητα μιας υπέρβασης. Ωστε να πάψει επιτέλους, για να γυρίσουμε στα αρχικά λόγια του Τσίρκα, η επιβεβαίωση της απαισιοδοξίας του νου να αποτελεί τη μόνη αντιστάθμιση των χαμένων στοιχημάτων ζωής.



Αθήνα, 30 Αυγούστου 2010

[1]     Σ. Τσίρκας, Η χαμένη άνοιξη, Κέδρος, 1976, σελ. 227.

[2]     Βλέπε το σημαντικό άρθρο του Δημήτρη Μπελαντή «Η κατάλυση του Συντάγματος», Εποχή, 16/5/2010.

[3]     Ν. Πουλαντζάς, Η κρίση των δικτατοριών, Παπαζήσης, 1976, σελ. 106.

[4]     Ν. Πουλαντζάς, Φασισμός και δικτατορία, Ολκός, 1975, σελ. 103.

Το εξπρές του μεσονυκτίου!

Σκίτσο του Γιάννη Καλαϊτζή από την "Ελευθεροτυπία".

Η επερχόμενη βαρυχειμωνιά και η άνοιξη των αγώνων


Όλα δείχνουν ότι  πλησιάζει στη χώρα μας ο βαρύτερος πολιτικός χειμώνας των τελευταίων 50 χρόνων. 

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ,με τη συνεργασία και κάτω υπό την επίβλεψη της τρόικας, είναι έτοιμη για ένα άλλο γύρο μιας fast track γενικευμένης  επίθεσης, ακολουθώντας την αμερικάνικη συνταγή του «σοκ και δέος».
 Το σχέδιο περιλαμβάνει την καταιγιστική επίθεση σε πολλά μέτωπα –τακτική κεραυνοβόλου  πολέμου-με στόχο την επιβολή στην κοινωνία αισθήματος γενικευμένου φόβου και της συνακόλουθης απόγνωσης και  παράλυσης κάθε αντίδρασης .

Φαίνεται ότι ο τομέας της υγείας θα αποτελέσει τον πρώτο κύμα  βίαιων και  μεγάλης κλίμακας αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων (Ήδη ξεκίνησαν με την περιβόητη ολοήμερη λειτουργία των νοσοκομείων)
Η κυβέρνηση Παπανδρέου σχεδιάζει και θα προχωρήσει σύντομα
* στη συγχώνευση , αλλαγή χαρακτήρα και κλείσιμο πολλών νοσοκομείων και άλλων δομών υγείας .
*στην αύξηση του εισιτηρίου  στα νοσοκομεία, σε πρώτη φάση από τα 3 ευρώ στα 5 ευρώ, με στόχο την παραπέρα αναπροσαρμογή του στα 10 ευρώ
*στον περιορισμό ακόμη περισσότερων φαρμάκων που χορηγούν  νοσοκομεία και ασφαλιστικά ταμεία
*στην παραπέρα κατακρεούργηση των δημοσίων δαπανών για την υγεία
*στο πάγωμα και τυπικά κάθε νέας  πρόσληψης με εντατικοποίηση και πραγματικό σωματικό και ψυχικό ξεζούμισμα των ήδη εργαζομένων ( και  την μετάταξη και μετακίνηση υγειονομικού προσωπικού των συγχωνευόμενων ή καταργούμενων δομών υγείας στις εναπομείνασες)
Όλα αυτά εντάσσονται στον στόχο της ΕΕ και του ΔΝΤ για μείωση των δαπανών υγείας από το 6% του ΑΕΠ στα 4% που πρακτικά σημαίνει περικοπές που αγγίζουν το ποσό των 9 δις ευρώ!
Το δεύτερο κύμα αφορά στην ουσία τη  διάλυση και πλήρη αλλαγή χαρακτήρα των λεγόμενων ΔΕΚΟ που από  «υπηρεσίες κοινής ωφέλειας»  θα μετατραπούν τυπικά και ουσιαστικά  σε  άγριες  καπιταλιστικές επιχειρήσεις  πραγματικής αφαίμαξης ότι έχει απομείνει από το οικογενειακό εισόδημα
Το τρίτο  κύμα θα αφορά τους Δημοσίους Υπαλλήλους μέσω του περιβόητου «ενιαίου μισθολογίου» αλλά και του μαζικού λουκέτου δημοσίων οργανισμών και υπηρεσιών και τις συνακόλουθες-πέρα από μετατάξεις –ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ  δημοσίων υπαλλήλων
Το τέταρτο κύμα αφορά- μετά την πλήρη καταγραφή της- το μαζικό ξεπούλημα όλης  σχεδόν της Δημόσιας περιουσίας. Με στόχο από μια μεριά να δώσουν χώρο για επενδύσεις στα αρπακτικά του κεφαλαίου αλλά βεβαίως και να μαζέψουν μερικά δις ευρώ για να δώσουν ως χρωστούμενα στους διεθνείς τοκογλύφους.
Και το πέμπτο κύμα θα έλθει σαν συνέχεια  ανάλογων βάρβαρων μέτρων που ελήφθησαν το 2010 και αφορούν τα συνταξιοδοτικά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων στο Δημόσιο και Ιδιωτικό τομέα. Αν νομίζετε ότι το ασφαλιστικό έκλεισε μετά τη φετινή αντιδραστική καταιγίδα, πλανάσθε πλάνην  οικτράν. Και αν  νομίζετε ότι  μέχρις εδώ ήταν οι αυξήσεις στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης  και στις εισφορές, θα πρέπει να σας υπενθυμίσουμε  ότι ο ανθρώπινος βίος ..μακρύς εστί.

Συνδυάστε τώρα όλα αυτά με τη κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, με τους μισθούς και τα μεροκάματα (όταν βρεθούν)  πείνας στον ιδιωτικό τομέα , με την καλπάζουσα ανεργία , με την φορολογική επιδρομή, με τα μαζικά λουκέτα των μικρομάγαζων και με την άγρια ακρίβεια και έχετε μια πλήρη εικόνα το πού οδηγούν τη χώρα.

Αλλά δεν φθάνουν και δεν έχουν νόημα πλέον οι διαπιστώσεις. Ασε που κουράζουν πια.

Είναι ζήτημα επιβίωσης αυτού του λαού να ξεδιπλωθούν μαζικοί, ενωτικοί , ταξικοί, ανατρεπτικοί, παρατεταμένοι και διαρκείας αγώνες με αίτημα  όχι πλέον τα ψίχουλα από τα τραπέζι αλλά ΟΛΟ ΤΟ ΚΑΡΒΕΛΙ.
Ναι, ΟΛΟ ΤΟ ΚΑΡΒΕΛΙ!

Η αριστερά , αυτός ο διαχρονικός αιμοδότης των αγώνων του λαού μας,  βρίσκεται προ ιστορικών ευθυνών.
Στους απλούς  αριστερούς αγωνιστές της βάσης  εναπόκειται πλέον  αν  θα πειθαρχήσουν στις πολιτικά μυωπικές και καταστροφικές στην τρέχουσα συγκυρία  λογικές των  ηγεσιών τους , που φτιάχνουν μέτωπα και επιτροπές γύρω από τον εαυτόν τους , βάζοντας η κάθε μια τέτοιους όρους ώστε να τορπιλίζεται κάθε προσπάθεια ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΔΡΑΣΗΣ, λοιδορώντας η μία την άλλη ή αν με μια γιγαντιαία και βίαιη εισβολή στο προσκήνιο θα τις παρακάμψουν (ή θα τις αναγκάσουν να συρθούν)  σε μια στην πράξη ενότητα δράσης  φέρνοντας την ελπιδοφόρα άνοιξη των αγώνων  στη χώρα μας.  

Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

Τι προβλέπει η κοινή Υπουργική Απόφαση για την Ολοήμερη Λειτουργία των Νοσοκομείων

Ξεκινά την 1η Δεκεμβρίου 2010 ο θεσμός της ολοήμερης λειτουργίας του ΕΣΥ, όπως προβλέπει κοινή απόφαση του υπουργού Υγείας κ. Ανδρέα Λοβέρδου και του υφυπουργού Οικονομικών κ. Φίλιππου Σαχινίδη.

Τα νοσοκομεία που θα λειτουργούν και το απόγευμα - από τις 15.00 έως τις 22.00 - ανά Υγειονομική Περιφέρεια (ΥΠΕ), είναι τα εξής:

1η ΥΠΕ: Αγία Σοφία, Αγλαΐα Κυριακού, Ευαγγελισμός, ΚΑΤ, Άγιος Σάββας, Γ. Ν. Αθηνών Γ. Γεννηματάς Αθήνας, και Ερυθρός.

2η ΥΠΕ: Κρατικό Νίκαιας, Τζάνειο, Αττικόν, Μεταξά, Θριάσιο.

3η ΥΠΕ: Παπανικολάου, Παπαγεωργίου Θεσσαλονίκης.

4η ΥΠΕ: ΑΧΕΠΑ, Θεαγένειο, Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης, Νοσοκομείο Καβάλας.

5η ΥΠΕ: Νοσοκομείο Λάρισας, Νοσοκομείο Βόλου.

6η ΥΠΕ: Πανεπιστημιακά Νοσοκομεία Ρίου και Ιωαννίνων.

7η ΥΠΕ: Πανεπιστημιακό Ηρακλείου, Νοσοκομείο Ηρακλείου 'Άγιος Γεώργιος' Νοσοκομείο Χανίων.

Σε άμεση προτεραιότητα βρίσκονται τα νοσοκομεία:
-Ιπποκράτειο Αθήνας (καρδιολογικό),
-Έλενα Βενιζέλου (γυναικολογικά),
-Σωτηρία (πνευμονολογικά), 
-Άγιοι Ανάργυροι (ακτινοθεραπείες) και 
-Αλεξάνδρα (μαστός, γυναικολογικά, πυρηνική ιατρική).

Η απόφαση προβλέπει την άμεση ένταξη στο πρόγραμμα των κλινικών ιατρείων που τώρα λειτουργούν τα απογευματινά ιατρεία. Σταδιακά, θα ενταχθούν οι διαγνωστικές και εργαστηριακές εξετάσεις και αργότερα οι χειρουργικές πράξεις.

Προϋποθέσεις
Όπως προβλέπεται, για να συμμετέχει ένας ειδικευμένος γιατρός στην απογευματινή βάρδια, θα πρέπει να έχει συμπληρώσει  τουλάχιστον 4 ώρες τακτικού πρωινού ιατρείου.
Επιπλέον, για τα εργαστήρια, το σύνολο των εξετάσεων που θα πραγματοποιούνται στην απογευματινή βάρδια κάθε μήνα δεν επιτρέπεται να υπερβαίνει τις εξετάσεις που πραγματοποιούνται στα τακτικά ιατρεία.

Το κόστος θα καλύπτεται από τα Ταμεία, οι ανασφάλιστοι θα πληρώνουν από την τσέπη τους.
Η δαπάνη για την ιατρική επίσκεψη, διαγνωστικές, θεραπευτικές και επεμβατικές πράξεις, που πραγματοποιούνται πέραν του τακτικού ωραρίου, βαρύνει το Ταμείο του ασθενούς.
Αν ο ασθενής δεν είναι ασφαλισμένος, καταβάλλει στο νοσοκομείο αμοιβή για τις πράξεις αυτές, με το ισχύον κάθε φορά τιμολόγιο.
Για διαγνωστικές και θεραπευτικές πράξεις που διενεργούνται από τον ίδιο γιατρό, συμπληρωματικά στην επίσκεψη στο ιατρείο, όπως γυναικολογικοί ή καρδιολογικοί υπέρηχοι, ενδοσκοπήσεις, παρακεντήσεις, αμνιοκεντήσεις, ακτινοθεραπείες και χημειοθεραπείες, καταβάλλεται επιπλέον αμοιβή.

Τα έσοδα από την ολοήμερη λειτουργία, θα καλύπτουν τα έξοδα της ολοήμερης λειτουργίας του νοσοκομείου.

Οι αμοιβές για τις επισκέψεις στα ολοήμερα νοσοκομεία
Η αμοιβή για την επίσκεψη, διαμορφώνεται ως εξής:

    * Για τους πανεπιστημιακούς: 
-Καθηγητές 90 ευρώ, 
-αναπληρωτές καθηγητές 75 ευρώ, 
-επίκουροι καθηγητές 60 ευρώ, 
-λέκτορες 45 ευρώ.
    * Για τους ειδικευμένους γιατρούς ΕΣΥ: 
-Συντονιστές διευθυντές 80 ευρώ, 
-διευθυντές 75 ευρώ, 
-επιμελητές Α΄ 60 ευρώ,
-επιμελητές Β΄ 45ευρώ, 
-επιμελητές Γ΄ 30 ευρώ.
    * Για τους γιατρούς νοσοκομείων που βρίσκονται σε άγονες περιοχές: -Συντονιστές διευθυντές 55 ευρώ,
-διευθυντές 50 ευρώ, 
-επιμελητές Α΄ 40 ευρώ,
-επιμελητές Β΄ 30 ευρώ, 
-επιμελητές Γ΄ 20 ευρώ.

Η αμοιβή των χειρουργικών επεμβάσεων ή άλλων επεμβατικών πράξεων, επιπλέον του νοσηλίου και των υλικών, καθορίζεται στα 150 ευρώ για μικρή επέμβαση ή άλλη επεμβατική πράξη που απαιτεί βραχεία εντός της ημέρας νοσηλεία.
Η αμοιβή των γιατρών για χειρουργικές ή επεμβατικές πράξεις είναι 60% του παραπάνω ποσού για τον πρώτο χειρουργό, 20% για τον αναισθησιολόγο και 20% για το δεύτερο χειρουργό.

Πώς θα κατανέμονται οι εισπράξεις

Σύμφωνα με την υπουργική απόφαση, τα έσοδα από την  απογευματινή λειτουργία των απεικονιστικών εργαστηρίων θα κατανέμονται ως εξής (ανά ιατρική πράξη):

50% στο νοσοκομείο

5% στον καθηγητή / διευθυντή / συντονιστή ή υπεύθυνο του εργαστηρίου

30% στον γιατρό που πραγματοποίησε την εξέταση

10% στον συνεργαζόμενο γιατρό ή στο υπόλοιπο ιατρικό προσωπικό

5% στο λοιπό προσωπικό του τμήματος

Τα έσοδα που θα προκύπτουν από τις απογευματινές εξετάσεις στα βιοπαθολογικά εργαστήρια και τα τμήματα πυρηνικής ιατρικής θα κατανέμονται ως εξής:

30% στους γιατρούς

70% στο νοσοκομείο



Την άμεση επιλογή προϊσταμένων οργανικών μονάδων σύμφωνα με τις μεταβατικές διατάξεις του ν.3839/ 2010 ζητεί το Υπουργείο Εσωτερικών

Την άμεση επιλογή προϊσταμένων οργανικών μονάδων(και βέβαια και των τμημάτων των νοσοκομείων) σύμφωνα με τις μεταβατικές διατάξεις του ν.3839/ 2010 ζητά το Υπουργείο Εσωτερικών
Αναλυτικά η εγκύκλιος αναφέρει:
        Μετά τη δημοσίευση του ν. 3839/2010 (ΦΕΚ 51 Α΄/29-3-2010) <<Σύστημα επιλογής προϊσταμένων οργανικών μονάδων με  αντικειμενικά και αξιοκρατικά κριτήρια>>, με την αριθ. ΔΙΔΑΔ/Φ.35.23/1288/οικ. 8652/ 16.4.2010 εγκύκλιό μας, σχετικά με το ως άνω σύστημα επιλογής προϊσταμένων οργανικών μονάδων, εδόθησαν επαρκείς οδηγίες για την εφαρμογή, μεταξύ άλλων, και των μεταβατικών διατάξεων του άρθρου πέμπτου αυτού. Μάλιστα  με την  ως άνω εγκύκλιο ετέθη σχετικό χρονοδιάγραμμα, με το οποίο τάσσονταν προθεσμίες, οι οποίες είχαν χαρακτήρα έντονης υπόδειξης, μέσα στις οποίες οι αρμόδιες υπηρεσίες διοικητικού ή προσωπικού θα έπρεπε  να προβούν στις απαιτούμενες ενέργειες, προκειμένου να διενεργηθούν άμεσα οι επιλογές των νέων  προϊσταμένων οργανικών μονάδων .
        Παρόλα αυτά, μετά από σχετική επικοινωνία της υπηρεσίας μας με τις αρμόδιες υπηρεσίες διοικητικού ή προσωπικού των Υπουργείων και των Γενικών Γραμματειών αυτών, διαπιστώσαμε ότι η διαδικασία της  επιλογής προϊσταμένων οργανικών μονάδων, που επιτάσσουν οι ανωτέρω μεταβατικές  διατάξεις, όπως προαναφέραμε , προχωρά με πολύ αργούς  ρυθμούς , χωρίς να υπάρχει κανένας ιδιαίτερος λόγος που να  δικαιολογεί την καθυστέρηση αυτή.
Θα θέλαμε να τονίσουμε ότι η καθυστέρηση αυτή,  δεν συνάδει με το σκοπό των μεταβατικών διατάξεων του ν. 3839/2010, οι οποίες θα έπρεπε να είχαν εφαρμοσθεί άμεσα με βάση το χρονοδιάγραμμα που προαναφέραμε, ώστε να διευκολυνθεί η μετάβαση στις πάγιες διατάξεις του νόμου αυτού, γεγονός που θα επιτρέψει στις υπηρεσίες να  λειτουργήσουν με τους ικανότερους προϊσταμένους οργανικών μονάδων.
 Κατόπιν τούτου, καλούνται οι αρμόδιες υπηρεσίες να επιδείξουν τη δέουσα επιμέλεια και να προβούν,  χωρίς άλλη καθυστέρηση, στις επιλογές προϊσταμένων των οργανικών τους μονάδων, σύμφωνα με τις ως άνω μεταβατικές διατάξεις . Επισημαίνεται  δε ότι οι εν λόγω διατάξεις έχουν υποχρεωτικό χαρακτήρα και η αναιτιολόγητη καθυστέρηση θα μπορούσε να στοιχειοθετήσει το πειθαρχικό παράπτωμα  της άρνησης ή παρέλκυσης εκτέλεσης υπηρεσίας το οποίο τιμωρείται σύμφωνα με τις διατάξεις του πειθαρχικού δικαίου του Υ.Κ.

Κατεδαφίζουν τα ασφαλιστικά ταμεία του Δημοσίου-Σφαγιάζουν τις συντάξεις

Τα προβλήματα  που προκάλεσαν και προκαλούν οι πολιτικές των κυβερνήσεων του κεφαλαίου   στα ταμεία των ασφαλισμένων του Δημοσίουστη χώρα μας δεν έχουν τέλος.
Προβλήματα που οφείλονται στη χρόνια καταλήστευση των αποθεματικών τους και των περιουσιών τους από τις κυβερνήσεις  αλλά  και από την πολιτική του χρηματιστηριακού τζόγου που υποχρεώθηκαν να ακολουθήσουν όλα τα τελευταία χρόνια.

Πέρα λοιπόν  από τις άγριες περικοπές στις συντάξεις που  είχαμε λόγω του περιβόητου μνημονίου, οξύ ήταν    μέχρι τώρα και το πρόβλημα του Ταμείου  Πρόνοιας Δημοσίων Υπαλλήλων (ΤΠΔΥ) που αδυνατεί εδώ και καιρό να καταβάλει το εφάπαξ σε χιλιάδες δικαιούχους. Το ΤΠΔΥ οφείλει το εφάπαξ σε περίπου 20.000 δικαιούχους, για την καταβολή του οποίου απαιτείται ποσό που αγγίζει το ένα δισεκατομμύριο ευρώ! Για να εισπράξει το εφάπαξ  κάποιος που βγαίνει σήμερα στη σύνταξη, πρέπει να περιμένει πάνω από τρία χρόνια!
Μετά προέκυψε πρόβλημα με το Ταμείο Επικουρικής Ασφάλισης Δημοσίων Υπαλλήλων (ΤΕΑΔΥ) καθώς αυτό αδυνατεί να φέρει εις πέρας τα αιτήματα των συνταξιοδοτούμενων και εκκρεμούν σε αυτό περί τις   34.000 αιτήσεις.
Προσφάτως προέκυψε και πρόβλημα με το Μετοχικό Ταμείο Πολιτικών Υπαλλήλων(ΜΤΠΥ).Το ΜΤΠΥ καταβάλλει ένα είδος επικουρικής σύνταξης (το μέρισμα) η οποία κυμαίνεται από 96 έως 240 ευρώ. Σήμερα η διοίκηση στη σημερινή της συνεδρίαση σχεδιάζει να αποφασίσει:
  • Την κατάργηση των δώρων Χριστουγέννων και Πάσχα.
  • Τη μείωση μερίσματος  για τους ήδη συνταξιούχους κατά 10%.
  • Τη μείωση του μερίσματος για τους νέους συνταξιούχους κατά 30%.
  • Τη μείωση του κατώτερου μερίσματος (96 ευρώ) κατά 35%.
Την ίδια ώρα το υπουργείο Οικονομικών φέρεται ότι εξετάζει και πάλι το ζήτημα της επιβολής επιπλέον εισφοράς(περίπου 2%) στους δημόσιους υπαλλήλους και την παρακράτηση ενός μισθού από τους νεοεισερχόμενους, με πρόσχημα την καθυστέρηση της πληρωμής του εφάπαξ στους συνταξιοδοτούμενους δημοσίους υπαλλήλους. Πρόκειται για ένα σχέδιο που προωθούσε και η κυβέρνηση της ΝΔ, χωρίς να προλάβει όμως να το υλοποιήσει.

Θα συνεχίσουμε να το επαναλαμβάνουμε. Αν δεν βγούμε στους δρόμους σε ένα παρατεταμένο αγώνα για την ανατροπή της πολιτικής των κυβερνήσεων του κεφαλαίου  και τη δημιουργία προϋποθέσεων για μια άλλη πορεία της χώρας μας, μέσα σε λίγους μήνες  δεν θα έχουν αφήσει τίποτε όρθιο, παρά μόνο φτώχεια και απόγνωση.

Απόφαση Ειρηνοδικείου Άρτας:Εργαζόμενοι σε προγράμματα stage κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες

 ΑΠΟΦΑΣΗ ΒΟΜΒΑ
Μια απόφαση βόμβα έρχεται από το Ειρηνοδικείο Άρτας και αφορά δεδουλευμένα εργαζομένων stage. Είναι η πρώτη υπόθεση δεδουλευμένων stage στην Ελλάδα, η οποία εκδικάστηκε στην Άρτα στις 13/10/2010.

Μετά την εκδίκαση αγωγής διαδικασίας εργατικών διαφορών μεταξύ 10 εναγόντων με εργασία STAGE και εναγομένων: 1) του Δήμου Αρταίων και 2) του ΟΑΕΔ από τον οποίο οι πληρεξούσιοι δικηγόροι των εναγόντων παραιτήθηκαν, με τις αριθμ. Αποφάσεις: 164/2010 και 165/2010, αποφασίστηκε: Η ΚΑΤΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΔΕΔΟΥΛΕΥΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΣΤΑ 10 ΑΤΟΜΑ STAGE ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΑΡΤΑΙΩΝ, κηρύττοντας τις αποφάσεις ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ ΕΚΤΕΛΕΣΤΕΣ. 
Συγκεκριμένα όπως αναφέρεται στις αποφάσεις: "αποδείχτηκε ότι μολονότι προσλήφθηκαν με σκοπό την απόκτηση εργασιακής εμπειρίας, στην πραγματικότητα απασχολήθηκαν κατά τα ανωτέρω χρονικά διαστήματα από το εναγόμενο για την κάλυψη συνήθων, τρεχουσών και απολύτως τακτικών, προβλέψιμων και υπαρχουσών διοικητικών αναγκών, μόνιμης, διαρκούς και πάγιας προοπτικής, συναρτώμενες και σχετικές προς τις ανάγκες που εξυπηρετεί παράλληλα και το μόνιμο προσωπικό των υπηρεσιών του. Το εναγόμενο αποσκοπούσε σε αυτή καθεαυτή την απασχόληση των εναγόντων ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΛΥΨΗ ΤΩΝ ΠΑΓΙΩΝ ΚΑΙ ΔΙΑΡΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΤΟΥ στα καθήκοντά τους και όχι στην παροχή εκπαίδευσης σε αυτούς, ώστε η παροχή εργασίας από τους ενάγοντες να γίνεται για τις ανάγκες της εκπαίδευσης και της εξοικείωσής τους με το αντικείμενο του επαγγέλματός τους. Εξάλλου, δεν είναι δυνατόν να θεωρηθεί ότι η μακροχρόνια απασχόληση των εναγόντων, είχε σκοπό μόνον την επαγγελματική τους κατάρτιση, την μαθητεία, την ένταξη ή την επανεκπαίδευσή τους επί ενός αντικειμένου ευκόλως κατανοητού. Η πραγματική φύση απασχόλησης των εναγόντων ήταν αυτή της εξαρτημένης εργασίας, με όλες τις περαιτέρω συνέπειες (π.χ. μισθολογικές, ασφαλιστικές, συνταξιοδοτικές κλπ) του στοιχείου της εξάρτησης."
Επίσης αναφέρεται: "δεδομένου ότι η πραγματική σχέση που συνέδεε τους ενάγοντες ήταν αυτή της εξαρτημένης εργασίας ιδιωτικού δικαίου, όφειλε κατά τα εκτιθέμενα στη μείζονα σκέψη της παρούσας το εναγόμενο να τους αμείβει με τα αντίστοιχα ποσά που άμειβε και το μόνιμο προσωπικό του της ίδιας μισθολογικής κατηγορίας και προϋπηρεσίας και ίδιας οικογενειακής κατάστασης, καταβάλλοντας επιπροσθέτως και τα δώρα εορτών και επίδομα αδείας, τα οποία δεν περιλαμβάνονταν στην καθορισθείσα ημερήσια αποζημίωση και δεν καταβάλλονταν".
Περισσότερα από το ιστολόγιο «ΚΕΝΤΡΙ»

Ο Αγώνας

                                 Της     ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ

Το νερό μαθαίνεται απ΄τη δίψα
Η Στεριά –απ΄το αρμένισμα στα Πέλαγα
Η Έκταση απ΄την οδύνη
Η Ειρήνη απ΄των πολέμων της το χρονικό
Η Αγάπη απ του τάφου το ανάγλυφο
Τα Πουλιά απ το χιόνι (  93-Εμιλυ Ντίκινσον 1830-1886 )

  Γιατί κάθεσαι ήσυχη; Βλέπεις ότι ,ό τι και να κάνεις δεν βγαίνει τίποτα; Αποχαιρετάς καταστάσεις χωρίς να έχεις κουνήσει δακτυλάκι. Αφήνεσαι στη  αδράνεια και στην απάθεια επειδή  έτσι βιώνεις όλες τις καταστάσεις της ζωής σου. Με σκυμμένο κεφάλι και χωρίς να προβάλεις απαιτήσεις και δικαιώματα. Τρως αυτό που σε ταΐζουν. Μπορεί το αίμα σου να είναι ζεστό αλλά εσύ δεν κουράστηκες καθόλου να το ζεστάνεις. Το κάνει η μάνα φύση γενικά και ειδικά το σώμα και ο οργανισμός σου. Δεν σε ρώτησε κανείς αν θέλεις να  είσαι έτσι. Εσύ απλά και σιωπηλά δέχεσαι ότι εμφανίζεται στην ζωή σου. Είναι  αυτονόητο να κυλάει μέσα σου αίμα ζεστό. Ανήκεις στα πρωτεύοντα θηλαστικά αλλά διαφέρεις από τα υπόλοιπα όντα της τάξης σου, λόγω ικανότητας σου να παράγεις έναρθρο λόγο  και αφηρημένες σκέψεις. Αξιοποίησε  αυτή την δυνατότητα σου. Εσύ τεμπέλικο εξελιγμένο ζώο με ζεστό αίμα.
   Ο αγώνας είναι μία επίπονη προσπάθεια ,ατομική η μαζική, απόκτησης δικαιωμάτων και κατακτήσεων σε όλα τα επίπεδα. Δημιουργεί συγκρούσεις.Δεν είναι περίπατος. Απαιτεί θυσίες, κόπο, ιδρώτα και αίμα. Γίνεται συνειδητά για έναν σκοπό έχοντας θετικό ή αρνητικό αποτέλεσμα. Το ξεκίνημα ενός αγώνα δεν συνεπάγεται πάντα επιτυχίας και κοινωνικής αποδοχής. Ηρωικός ή μάταιος, καθημερινός ή πολυετής ,συστηματικός η επετειακός .Όταν ο σκοπός του αγώνα αφορά μία μεγάλη μάζα ανθρώπων επιβάλλεται η μαζική συμμετοχή. Δεν αρκεί  ένα άτομο να αγωνιστεί για την ελευθερία της χώρας του πρέπει να τον ακολουθήσει όλος ο λαός. O Mohandas Karamchand Gandhi (1869-1948) το 1939 και το 1948 συνδύασε την καθιστική του διαμαρτυρία με την πολυήμερη απεργία πείνας. Η Ινδία κέρδισε σταδιακά την ανεξαρτησία της επειδή με το παράδειγμά του προέτρεψε  σε κινητοποίηση όλης της χώρας. Η ηρωική του φυσιογνωμία και ο απλώς τρόπος με το οποίο  διεκδικούσε δικαιώματα για την χώρα του δεν άρεσε στους βρετανούς και σε κάποιους άλλους. Ένας φανατικός Hindu τον σκότωσε  το 1948.
  Ως έλληνας πολίτης ταλαντεύεσαι ανάμεσα στην αδιαφορία και την αδράνεια και την μάχη για τα δικαιώματα σου που καταπατούνται καθημερινά. Μάτια έχεις και ξέρεις και να διαβάζεις .Διάλεξε! Δημοκρατία έχουμε ! Η κρύβεσαι μέσα στα παπλώματα του κρεβατιού σου και δέχεσαι σιωπηλά όλες τις αδικίες ή βγαίνεις στους δρόμους και διεκδικείς. Θα κάνεις την πάπια ή θα φωνάξεις; Μέση γραμμή δεν υπάρχει. Μην κάνεις ζαβολιές !Μην καμώνεσαι ότι ήσουν αγωνιστής ενώ έλαμψες δια της απουσίας σου σε όλες τις διαδηλώσεις. Μην κοκορεύεσαι ότι δεν πήγες στις εκλογές. Μην κριτικάρεις ανέξοδα το μνημόνιο ενώ δεν απέργησες ούτε μία ημέρα. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος  και πρέπει να διαλέξεις μην είναι αργά .Ρίξε μια ματιά γύρω σου για να καταλάβεις ότι δεν είσαι μόνος στην αδικία. Η μάνα πατρίδα σε περιμένει .Η ταν ή επι τας!

Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

Όλο Θα και Θα και Θα …


 Κλικ στις εικόνες για την απόφαση έγκρισης ανέγερσης του Νέου Νοσοκομείου Λευκάδας

Όταν παραμονές των περιφερικών εκλογών ο Υφυπουργός Υγείας  Μιχάλης Τιμοσίδης από τα Γιάννενα έδινε υποσχέσεις για το νέο Νοσοκομείο της Πρέβεζας (κλικ εδώ), είχαμε κρατήσει μικρό καλάθι  και δημοσιοποιήσει  τις επιφυλάξεις μας και είχαμε υποβάλλει μερικά ερωτήματα.
Δεν πέρασε πολύς καιρός και έσκασε η είδηση της έγκρισης  με βούλα και υπογραφή, ανέγερσης του νέου Νοσοκομείου Λευκάδας  , ενώ σιγή ασυρμάτου έκτοτε  για το Νοσοκομείο Πρέβεζας.
Τα δεδομένα έτσι όπως διαμορφώνονται μας δίνουν την πεποίθηση ότι το νέο Νοσοκομείο της Πρέβεζας ...όνειρο ήταν και πάει.

Πολύ απλά, σε μια συγκεκριμένη οικονομική συγκυρία όπου περικόπτονται (για την ακρίβεια κατακρεουργούνται) βασικές δαπάνες για την υγεία, όπου βρίσκεται "υπό διαμόρφωση ο νέος Υγειονομικός Χάρτης" της χώρας, όπου είναι ζήτημα χρόνου να αρχίσουν οι συγχωνεύσεις και τα λουκέτα σε δημόσια νοσοκομεία, έχει κανείς την άποψη ότι θα εγκρίνουν, μέσω πάλι του ΕΣΠΑ, την ανέγερση νέου Νοσοκομείου  στην Πρέβεζα, 30 χιλιόμετρα από το νέο Νοσοκομείο της Λευκάδας και 40 χιλιόμετρα από το μεγαλύτερο και σχετικά νέο Νοσοκομείο της Άρτας;
Χλωμό δεν σας φαίνεται;

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

Μανιφέστο αντεπανάστασης


Όσοι είχαν την ψευδαίσθηση ότι τα μέτρα της τρόικας θα χτυπούσαν το εισόδημα των εργαζομένων μόνο στον δημόσιο τομέα, από χθες συνειδητοποιούν ότι όλοι οι εργαζόμενοι είναι... ίσοι ενώπιον της τρόικας! Οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα, χωρίς πλέον τις "δυσκαμψίες" των συμβάσεων, θα πέσουν κατά το ποσοστό της επιδιωκόμενης εσωτερικής υποτίμησης, περίπου 15%. Δηλαδή ποσοστό που ισοδυναμεί με τις περικοπές του 13ου και 14ου μισθού.
Το Μνημόνιο όμως δεν έχει κυρίως λογιστικές επιδιώξεις. Είναι εργαλείο αναδιανομής των εισοδημάτων υπέρ των ευπόρων και των πιστωτών και, κυρίως, εργαλείο θρυμματισμού θεσμών που εξυπηρετούσαν το ανατρεπόμενο κοινωνικό συμβόλαιο. Εργαλείο κατασκευής μιας "νέας κοινωνίας" - χωρίς συνδικαλιστικούς θεσμούς, με τους εργαζόμενους έρμαια στις εργοδοτικές κινήσεις και τους μικρούς επιχειρηματίες να βαδίζουν προς τη βίαιη υπαλληλοποίηση ή και την ανεργία. Με τη δημοκρατία συνεχώς να χάνει το ουσιαστικό περιεχόμενό της.
Η Ελλάδα, με τη ραχοκοκκαλιά των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, καθημερινά αποτελεί παρελθόν. Όποια επιχείρηση κλείνει δεν πρόκειται να ξανανοίξει. Στη χώρα μας το εργατικό δυναμικό δεν είναι ενταγμένο σε μεγάλες μονάδες, που έχουν τη δυνατότητα να θέσουν σε διαθεσιμότητα τους εργαζόμενους και να τους επαναπροσλάβουν μετά την ανάκαμψη, όπως π.χ. συμβαίνει στη Γερμανία. Εδώ, το πλήθος των μισθωτών και αυταπασχολούμενων συγκροτεί τη βάση της απασχόλησης. Σε μεγάλο βαθμό, στις ουρές των ανέργων μαζί με χιλιάδες μισθωτούς θα συνωθούνται και χιλιάδες πρώην μικρομεσαίοι επιχειρηματίες.
Με την απειλή της ανεργίας, η διαπραγμάτευση της εργατικής δύναμης είναι έτσι κι αλλιώς δύσκολη υπόθεση. Τώρα, επιπλέον, η διάλυση των συλλογικών διαπραγματεύσεων υπονομεύει την εναπομείνασα δύναμη του συνδικαλισμού. Η ΓΣΕΕ θα γίνει φάντασμα του ήδη καχεκτικού εαυτού της.
Το Μνημόνιο επανακατασκευάζει την κοινωνία. Την κοινωνία που καλείται να συμμορφωθεί με την ανεργία, την ετεροαπασχόληση, την ανασφάλεια, την έλλειψη κοινωνικής ασφάλισης. Μια κοινωνία με τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών να ζουν υποβαθμισμένη ζωή, την ώρα, όμως, που θα διαμορφώνεται μια νέα τάξη νεόπλουτων, που θα αναρριχάται στις πρώτες θέσεις σε αυτό που θα προκύψει μετά τη βίαιη καπιταλιστική αναδιάρθρωση.
Το Μνημόνιο δεν παράγει πολιτική διεξόδου της χώρας από την κρίση, αλλά εκμεταλλεύεται την κρίση για να διαμορφώσει μια νέα κοινωνία μεγαλύτερων ανισοτήτων. Από την κοινωνία των 2/3 εντός των τειχών, πηγαίνουμε στην κοινωνία του 1/3. Αυτό είναι το Μνημόνιο της αντεπανάστασης.
 
Ημερομηνία δημοσίευσης: 24/11/2010

Πηγή:"Αυγή"

Μήτσο ετοιμάσου ...

Σκίτσο του ΣΤΑΘΗ από την "Ελευθεροτυπία"

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για την αναγνώριση επαγγελματικών προσόντων νοσηλευτή

Σε συμμόρφωση με τους κανόνες της ΕΕ για την αμοιβαία αναγνώριση των επαγγελματικών προσόντων νοσηλευτή, καλεί τη χώρα μας η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, απειλώντας με παραπομπή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.
Η Επιτροπή θεωρεί ότι η Ελλάδα παρέβη τους κανόνες αυτούς, απαιτώντας από τους έλληνες νοσηλευτές που απέκτησαν τα επαγγελματικά προσόντα τους σε άλλο κράτος μέλος της ΕΕ να υποβάλουν αίτηση αναγνώρισης των ακαδημαϊκών τίτλων σπουδών τους στην Ελλάδα πριν μπορέσει να ολοκληρωθεί η εγγραφή τους στο οικείο μητρώο. Αυτό εκτιμάται ότι επηρεάζει αρνητικά τόσο τον ελληνικό τομέα της υγείας όσο και τους νοσηλευτές με τα κατάλληλα προσόντα που αναζητούν εργασία στην ίδια τη χώρα τους.
Το αίτημα της Επιτροπής προς την Ελλάδα διατυπώνεται υπό μορφή αιτιολογημένης γνώμης. Εάν η Ελλάδα δεν απαντήσει ικανοποιητικά εντός δύο μηνών, η Επιτροπή μπορεί να παραπέμψει το θέμα στο Δικαστήριο.

Τι προβλέπουν οι εν λόγω κανόνες;
Η ελευθερία εγκατάστασης και η ελευθερία παροχής υπηρεσιών είναι θεμελιώδεις αρχές της εσωτερικής αγοράς της ΕΕ. Παρέχουν στις επιχειρήσεις και στα πρόσωπα το δικαίωμα να εγκαθίστανται και να αναπτύσσουν επιχειρηματική δραστηριότητα οπουδήποτε επιθυμούν στην ΕΕ. Η αμοιβαία αναγνώριση των επαγγελματικών προσόντων στην ΕΕ είναι βασική αρχή για τη διευκόλυνση των ελευθεριών αυτών, αλλά και για τη διασφάλιση της ευελιξίας των αγορών εργασίας. Οι ενωσιακοί κανόνες επιτρέπουν στους επαγγελματίες με τα κατάλληλα προσόντα να μετακινούνται πέραν των συνόρων και να ασκούν το επάγγελμά τους σε άλλο κράτος μέλος. Επιπλέον, τα προσόντα που αφορούν ορισμένα επαγγέλματα, όπως του ιατρού, του νοσηλευτή, του οδοντίατρου, της μαίας, του κτηνίατρου, του φαρμακοποιού και του αρχιτέκτονα, είναι εναρμονισμένα σε επίπεδο ΕΕ και, ως εκ τούτου, πρέπει να αναγνωρίζονται αυτομάτως σε κάθε κράτος μέλος. Αυτό σημαίνει ότι οι επαγγελματίες που έχουν αποκτήσει τα προσόντα τους σε κράτος μέλος της ΕΕ δικαιούνται να εργάζονται σε άλλο κράτος μέλος της ΕΕ χωρίς να υποβάλλονται σε υπερβολικές και αδικαιολόγητες διοικητικές διατυπώσεις.

Με ποιον τρόπο δεν συμμορφώνεται η Ελλάδα με τους εν λόγω κανόνες;
Η Επιτροπή θεωρεί ότι η ισχύουσα ελληνική νομοθεσία (νόμος 3252/2004) παραβιάζει το άρθρο 4 παράγραφος 1 και το άρθρο 21 παράγραφος 1 της οδηγίας σχετικά με την αναγνώριση των επαγγελματικών προσόντων. Οι εν λόγω διατάξεις ορίζουν ότι νοσηλευτές υπεύθυνοι για γενική περίθαλψη των οποίων η εκπαίδευση πληροί τις ελάχιστες απαιτήσεις εκπαίδευσης και οι οποίοι απέκτησαν τίτλο σπουδών που εμφαίνεται στο παράρτημα της οδηγίας τυγχάνουν αυτόματης αναγνώρισης σε κάθε άλλο κράτος μέλος και έχουν δικαίωμα πρόσβασης και άσκησης του επαγγέλματος στο εν λόγω κράτος μέλος.
Ωστόσο, αντί να εφαρμόζει τις εν λόγω διατάξεις για την αυτόματη αναγνώριση, η Ελλάδα απαιτεί από τους νοσηλευτές που ολοκλήρωσαν την εκπαίδευση νοσηλευτή γενικής περίθαλψης σε άλλο κράτος μέλος να επιτυγχάνουν, ως προϋπόθεση εγγραφής τους στο οικείο μητρώο, την αναγνώριση του ακαδημαϊκού τίτλου τους στην Ελλάδα. Η εγγραφή αυτή είναι υποχρεωτική για την άσκηση του επαγγέλματος του νοσηλευτή στην Ελλάδα.

Με ποιον τρόπο θίγονται οι πολίτες συνεπεία της κατάστασης αυτής;
Ενόσω η Ελλάδα δεν συμμορφώνεται με τους ενωσιακούς κανόνες, οι έλληνες νοσηλευτές που είναι κάτοχοι πτυχίων τα οποία απέκτησαν αλλού κινδυνεύουν να ταλαιπωρηθούν από περιττές γραφειοκρατικές και βραδείες διαδικασίες μέχρι να είναι σε θέση να ασκήσουν το δικαίωμά τους να εργαστούν στην Ελλάδα. Επιπλέον, το ελληνικό σύστημα υγειονομικής περίθαλψης ενδέχεται να στερηθεί τη δυνατότητα να επωφεληθεί από την εμπειρία τους.

URL: http://www.naftemporiki.gr/news/redirstory.asp?id=1901559

Nέο Νοσοκομείο….στη Λευκάδα

Υπογράφτηκε η απόφαση έγκρισης από τον Υπουργό Υγείας Ανδρέα Λοβέρδο  για την εκτέλεση του έργου "Μελέτη, κατασκευή οικοδομικών - Η/Μ εργασιών και προμήθεια - εγκατάσταση ιατροτεχνολογικού και ξενοδοχειακού εξοπλισμού του νέου Γενικού Νοσοκομειου Λευκάδας - δυναμικότητας 120 κλινών". 
Φορέας υλοποίησης του έργου θα είναι η ΔΕΠΑΝΟΜ Α.Ε. Η δαπάνη υλοποίησης του έργου είναι 36.000.000 ευρώ από τα οποία 29.000.000 είναι οικοδομικές και Η/Μ εργασίες και 7 εκ. ευρώ για την προμήθεια - εγατάσταση ιατρικού και ξενοδοχειακού εξοπλισμού και η χρηματοδότηση «κλειδώνει» από το Περιφερειακό Επιχειρησιακό Πρόγραμμα Ιονίων Νήσων ΕΣΠΑ. Το έργο αναμένεται να συμπεριληφθεί στην 1η αναθεώρηση του ΕΣΠΑ τον Ιανουάριο και η ΔΕΠΑΝΟΜ θα είναι έτοιμη για να προβεί στην διενέργεια του διαγωνισμού για την ανάδειξη του αναδόχου.

Αφού λοιπόν εγκρίθηκε  η ανέγερση νέου Νοσοκομείου Λευκάδας, να υποθέσουμε ότι  το νέο Νοσοκομείο Πρέβεζας θα εγκριθεί  ...την Πρωταπριλιά!

Ετοιμαστείτε Πρεβεζάνοι.....