Του Πάνου Δαμέλου
Δεν πρόλαβε να αποφασίσει
(μετά από ένα δημοκρατικό και πλούσιο σε προβληματισμούς ανοιχτό διάλογο) η
ΑΝΤΑΡΣΥΑ την αυτόνομη κάθοδό της στις επόμενες εκλογές και ήδη έχουν αρχίσει τα
αρνητικά σχόλια από μερικούς φίλους και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι πιέσεις είχαν
αρχίσει και νωρίτερα βέβαια, π.χ. με το ανεκδιήγητο κάλεσμα της… «Ένωσης Οπαδών
Σύριζα» να μην κατέβει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις επόμενες εκλογές!
Γιατί τόσο άγχος για
το τι θα κάνει μια δύναμη που κατέγραψε 1,2% στις προηγούμενες εκλογές από την
πλευρά ενός κόμματος εξουσίας πλέον, που κατέγραψε 17% στις 6/5, όπως όλα
δείχνουν θα πάρει αρκετά πάνω από 20% στις 17/6 και μάλλον θα είναι και πρώτο
κόμμα;
Μάλιστα, επειδή δυστυχώς από πολλούς είχε ακουστεί στην προηγούμενη προεκλογική περίοδο το «μην ψηφίζετε εξωκοινοβουλευτικά γιατί η ψήφος πάει στο πρώτο κόμμα», θα περίμενε κανείς αυτή τη φορά να καλούν σε… ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αφού πλέον θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα!
Τελικά μερικοί δεν ικανοποιούνται ποτέ…
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι για
την αυτόνομη κάθοδο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ: η κατηγορία ότι αυτή η απόφαση βασίζεται σε
μία σεχταριστική λογική τύπου «το
μαγαζάκι μας νά’ναι καλά» είναι εντελώς παράλογη.
Ξέρουμε καλά ότι μπαίνουμε σε
μία μάχη με εξαιρετικά δυσμενείς όρους, σε εκλογές με χαρακτηριστικά β’ γύρου,
όπου αρκετός κόσμος θα ψηφίσει με κριτήριο το ποιος θα είναι στην κυβέρνηση
αύριο, με ένα νόμο που δεν μας επιτρέπει να είμαστε ιδιαίτερα αισιόδοξοι για τη
συμμετοχή μας στην επόμενη βουλή.
Αν μας ένοιαζε «το μαγαζάκι μας», το πιο
εύκολο θα ήταν να εξαργυρώσουμε τους αγώνες μας με μερικούς βουλευτές
ανεβαίνοντας στο όχημα του ΣΥΡΙΖΑ
Η λογική της αυτόνομης
καθόδου βασίζεται στο ότι με τον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να τον θεωρούμε εχθρική δύναμη,
έχουμε θεμελιωδώς διαφορετικό πολιτικό σχέδιο.
Δεν παλεύουμε για
«επαναδιαπραγμάτευση» των μνημονίων αλλά για τον ολικό ξεριζωμό τους και τη
χάραξη μιας πραγματικά άλλης πορείας για την κοινωνία.
Αυτό εκ των πραγμάτων
ΔΕΝ μπορεί να γίνει μέσα στα πλαίσια της Ε.Ε., δεν μπορεί να γίνει κάτω από
τους εκβιασμούς της αποπομπής από την ευρωζώνη, δεν μπορεί να γίνει με την
ασφυκτική θηλιά του χρέους στο λαιμό των εργαζομένων, ούτε απλώς με την ανάθεση
του αγώνα σε μία κυβέρνηση.
Δε θέλουμε να εθνικοποιήσουμε τις τράπεζες για να
τις «εξυγιάνουμε» με νέα δάνεια και μετά να τις επιστρέψουμε στο ιδιωτικό
κεφάλαιο, όπως είπε πρόσφατα ο Δραγασάκης.
Σεβαστές οι απόψεις των συντρόφων
του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δυστυχώς οι προτάσεις τους αντικειμενικά βρίσκονται όλο και
πιο κοντά στις προτάσεις της ΔΗΜΑΡ και προσφάτως του ΠΑΣΟΚ και λιγότερο σε
αυτές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Το επίδικο, για να είμαστε
ειλικρινείς, και ο λόγος που ενοχλεί η αυτόνομη κάθοδος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είναι
άλλο:
το να παρουσιαστούν οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ ως προτάσεις όλου του
κινήματος, να φανεί το σχέδιό του σαν ηγεμονικό εντός της αριστεράς.
Το ΚΚΕ
είναι «εύκολος αντίπαλος»: με το σεχταρισμό του έχει χάσει την επαφή του με τις
ευρύτερες δυνάμεις του κινήματος, οπότε «μικρό το κακό» με τη δική του αυτόνομη
κάθοδο, αν και εκλογικά εκπροσωπείται από ένα πολύ μεγαλύτερο ποσοστό από αυτό
της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Το ζητούμενο είναι να επιτευχθεί αυτό που κατάφερε ο ΣΥΡΙΖΑ με
την ΚΟΕ: μία δύναμη που πριν δυο χρόνια έβγαζε αφίσες για την έξοδο από την ευρωζώνη,
τώρα -που το αίτημα είναι πιο επίκαιρο από ποτέ- κάνει δηλώσεις νομιμοφροσύνης
στην κοινή γραμμή του σχήματος, λέγοντας ότι αυτό το σύνθημα «δεν είναι πλέον
στις προτεραιότητες και τις άμεσες διεκδικήσεις της ΚΟΕ».
Σε αυτές τις δύσκολες
συνθήκες, με μεγάλες πιέσεις από παντού, οφείλουμε να κρατήσουμε ζωντανή τη
φωνή που λέει ότι,
για να μην οδηγηθεί το κίνημα σε ήττα, πρέπει να είναι
έτοιμο για τις μεγάλες ρήξεις που θα χρειαστούν και να μην περιμένει εύκολες
λύσεις που δήθεν θα προκύψουν από τη διπλωματική διαπραγμάτευση με τον υπάρχον
σύστημα και θεσμικό πλαίσιο.
Δεν μπορούμε να ταυτιστούμε με μια αριστερά -
συνομιλητή της τρόικα, δηλαδή του ΔΝΤ και της ΕΕ, αντίθετα είναι ιστορικό μας
καθήκον να αντισταθούμε σε μία τέτοια προοπτική.
Μένοντας λοιπόν μακριά από το
σεχταρισμό και τον ενδοαριστερό εμφύλιο, επιδιώκοντας την κοινή δράση με όλη
την αριστερά αλλά και αρνούμενοι να υπηρετήσουμε ριζικά διαφορετικά πολιτικά
σχέδια, θα σταθούμε όρθιοι και θα δώσουμε και αυτή τη μάχη, προβάλλοντας την
πρότασή μας:
ότι υπάρχει αριστερή λύση διεξόδου από την κρίση, λύση ανατροπής
και όχι ενσωμάτωσης, λύση που θα την επιβάλει ο λαός και που μπορεί να ανοίξει
το δρόμο για μια άλλη κοινωνία.
Και επειδή στις 18/6 αμφιβάλλω αν θα ζούμε σε
διαφορετική χώρα ως δια μαγείας, πάλι στους δρόμους θα είμαστε, στο πλευρό του
αγωνιζόμενου λαού, ενάντια σε κάθε κυβέρνηση που θα επιχειρήσει να συνεχίσει
την πολιτική της λιτότητας.
Μακάρι και στους νέους αγώνες να έχουμε όλη την
υπόλοιπη αριστερά δίπλα μας.
