Πολύ καλό το κείμενο.Αξίζει να το μελετήσετε.
του Νίκου Γαλάνη...
1.Ζήσαμε τις πρώτες
βουλευτικές εκλογές της οικονομικής κρίσης και της άγριας κοινωνικής χρεοκοπίας
που επέφεραν οι αστικές πολιτικές διαχείρισής της. Εκλογές κρίσης, συνολικών
αμφισβητήσεων για το οικοδόμημα ΕΕ και από δυνάμεις του διευθυντηρίου, με
κεντρικό χαρακτηριστικό τους την δικομματική κατάρρευση, την ισχυρή
απονομιμοποίηση (πολύ πριν τις εκλογές) των κυβερνώντων και την ισχυρή επιθυμία
των κυβερνώμενων να τους τιμωρήσουν. Οι εκλογές αυτές έφεραν στην επιφάνεια την
υφέρπουσα πολιτική κρίση και το οριστικό τέλος της μεταπολίτευσης.
Στις εκλογές αυτές ο λαός
έδωσε ψήφο νίκης στην αριστερά και ψήφο καταδίκης στο μνημόνιο. Ζήσαμε μια
προεκλογική περίοδο όπου ο πληθωρισμός επικίνδυνου δεξιού λόγου και πρακτικών
(Σαμαράς, Καρατζαφέρης, Χρυσοχοίδης, Βενιζέλος, Χρυσή Αυγή, Καμμένος κλπ)
συνόδευε τα ελλείμματα απαντήσεων σε πραγματικά ερωτήματα (χρέος, σύμφωνο
σταθερότητας, ρήξη με ΕΕ, παραγωγική ανασυγκρότηση, λαϊκή συμμετοχή και
οργάνωση…)
2.Σε τούτες τις εκλογές
για τον λαό που ψηφίζει το κύριο συναίσθημα ήταν η απαξίωση του κομματικού
συστήματος που κυβέρνησε και που οδήγησε εργαζόμενους μικρομεσαίους και χώρα
στα μνημόνια. Ο λαός ήταν και παραμένει θυμωμένος με πρόσωπα και θεσμούς που
πρωταγωνίστησαν τα προηγούμενα χρόνια. Σε τούτες τις εκλογές ο κόσμος
λειτούργησε κυρίως με το «θυμικό» μιας άγριας εκδίκησης και τιμωρίας και
δευτερευόντως με την απροσδιόριστη προσδοκία και ελπίδα (που ξεκινούσε από τον
Ολάντ και την Γαλλία και έφθανε στον Τσίπρα και τον Καμμένο στην Ελλάδα) ότι
κάτι να αλλάξει. Το εκλογικό αποτέλεσμα δημιουργεί ελπίδες και αισιοδοξία ότι η
μνημονιακή πολιτική μπορεί να ανατραπεί. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει όμως ότι ο
λαός πήγε στην κάλπη με θυμό, βάσανο και αβέβαιη ελπίδα για το αύριο. Προσήλθε
στην κάλπη με πλείστα και μεγάλα ερωτηματικά και συγχύσεις και με ελάχιστες
βεβαιότητες και απαντήσεις. Πρέπει να κατανοηθεί σαν συμπέρασμα για την δουλειά
της επόμενης μέρας ότι ο λαός δεν ψήφισε πολιτική ούτε τρόπο εξόδου από την
κρίση.
3.Σε αυτές τις εκλογές για
την αστική τάξη και τους εκπροσώπους της για την τρόικα και την Μέρκελ, για
τους «δανειστές» και τις αγορές το εργαστήριο Ελλάς με πειραματόζωα τους
εργαζόμενούς της έπρεπε να κυβερνηθεί για να συνεχισθεί ο Αρμαγγεδώνας της
καταστροφής και της κοινωνικής χρεοκοπίας. Για όλους αυτούς έπρεπε να
συνεχισθεί να υλοποιηθεί το πρόγραμμα. Το πολιτικό πρόβλημα για αυτούς που με
λάθος πολιτικές «έκαψαν» μέσα σε τρείς μήνες δύο κυβερνητικές εφεδρείες
(κυβέρνηση τεχνοκρατών και πολύ περισσότερο τον «αντιμνημονιακό» Σαμαρά)
εμφανίστηκε με το «ατύχημα» την 6 Μαΐου του 2012. Γιατί πολύ απλά υποτίμησαν τα
ένστικτα και τα συναισθήματα ενός λαού που έχει ιστορία, αγωνιστικό παρελθόν,
εθνική αξιοπρέπεια (υπάρχει και αυτή όπως υπάρχει και η ταξική) και ακόμα μια
αριστερά που μπορεί να μοιάζει εν υπνώσει αλλά είναι υπαρκτή και μπορεί κάτω
από όρους να γίνει και επικίνδυνη.
4. Σε όλες τις εκλογές η
ψήφος δεν είναι ιδεολογική και πολλές φορές δεν είναι και καθαρά πολιτική.
Παράγει όμως πολιτικά αποτελέσματα, που ορισμένες φορές επιτείνουν κρίσεις,
διαδικασίες κατάρρευσης αλλά και ανασυγκρότησης κομμάτων και συστημάτων, είναι
δηλαδή δυνατόν να προκαλούν σημαντικές αλλαγές αλλά πολύ σπανίως –αν όχι
καθόλου- ανατροπές. Στις 6 του Μάη το
πρώτο πολιτικό αποτέλεσμα που παρήχθη αφορά την ένταση του πολιτικού αδιεξόδου
και της κρίσης εκπροσώπησης της αστικής τάξης που έγινε ορατή και από το κάψιμο
των εναλλακτικών λύσεων που είχανε για την διαχειριστική συνέχεια του
συστήματός της. Η 7 του Μάη σηματοδοτεί την αφετηρία εναγώνιας αναζήτησης
ανασύστασης, ανασυγκρότησης και ανανέωσης του κομματικού συστήματος και του
προσωπικού της αστικής πολιτικής και του συστήματός της. Είναι μάλλον ορατό πως
τόσο αυτή -αν ορκιστεί και υπάρξει- όσο και η επόμενη θα είναι μεταβατικές
βουλές σε ένα πολιτικό οικονομικό και κομματικό σύστημα υπό μετάβαση.
Αναζητούνται πλέον άμεσα και απεγνωσμένα πρόσωπα σχηματισμοί που θα
διαμορφώσουν κόμματα και μια νέα ισορροπία που θα επιβάλλει ένα νέο πολιτικό
και κοινωνικό συμβόλαιο. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια Ελληνική πολιτική κρίση στο
πλαίσιο μιας ευρωπαϊκής συστημικής κρίσης (κρίση του ευρώ) και στο κάδρο μιας
γενικής οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης.
5.Στην αρχή της
προεκλογικής περιόδου τέθηκε τόσο από τον Βενιζέλο όσο και από τον Σαμαρά ότι
το διακύβευμα των εκλογών είναι το ναι η όχι σε ευρώ και Ευρώπη. Γρήγορα αυτό
αποσύρθηκε για να αντικατασταθεί με το πώς θα καταγραφούν οι συσχετισμοί μεταξύ
τους. Γι αυτό και η αντιπαράθεση των δύο του δικομματισμού –πέρα της
απελπισμένης προσπάθειας εγκλωβισμού του κόσμου- αφορούσε και το ποιος και πόσο
θα επιβάλλει τους όρους του στην διαφαινόμενη και συμφωνημένη –δεν μπορούσαν
πλέον και διαφορετικά- συγκυβέρνησή τους. Έως και την τελευταία εβδομάδα
έμοιαζαν σίγουροι για την συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Θα άξιζε να επιστρέψει
κάποιος να ξαναδεί τις αλλαγές και τα σταθερά σημεία στις κρυφές και φανερές
δημοσκοπήσεις έως την τελευταία εβδομάδα. Υπήρξαν όμως οι ανεξάρτητες
μεταβλητές που έβαλαν ατζέντα και καθόρισαν το βασικό ερώτημα των εκλογών. Ηταν
πρώτα και κύρια η λαϊκή σοφία και ο διάχυτος θυμός που σαν φουσκωμένο ποτάμι
καθόριζε το όχι στα μνημόνια σαν το κεντρικό θέμα των εκλογών. Το κεντρικό
δίλημμα καθορίστηκε από το δίπολο μνημονιακές – αντιμνημονιακές δυνάμεις. Ήταν
ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας που εμφανίστηκε σαν γήινη, εφικτή, αντιμνημονιακή λύση
διεκδικώντας την εξουσία. Ήταν και ο Καμμένος που πήρε τον ρόλο του Σαμαρά που
ο τελευταίος είχε στο πρώτο μνημόνιο και εμφανίστηκε πατριώτης και
αντιμνημονιακός. ΣΥΡΙΖΑ και Καμμένος κυρίως μάζεψαν τους ορφανούς μετανάστες
του δικομματισμού.
6. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο
νικητής, το ευτυχές «ατύχημα» αυτών των εκλογών. Είναι μικρόψυχος εμπαθής και
κοντόθωρος όποιος δεν αναγνωρίζει πως η εκλογική παρέμβαση και ταχτική του είτε
επικοινωνιακά (στοιχείο της πολιτικής έστω και προσωρινό) είτε στα πλαίσια των
αντοχών της γραμμής του δημιούργησε την δεξαμενή του 17% που γέμισε από τους
ψήφους του δικομματικού λυντσαρίσματος και της αβέβαιης ελπίδας. Και αυτό γιατί
δήλωσε παρόν, έχει καταγραφεί από την εποχή Αλαβάνου σαν ενωτική και
ριζοσπαστική αριστερά, μέσα στην βουλή δεν πέταξε την μπάλα στον ουρανό και
εμφανίστηκε αντιπολιτευόμενος, βρέθηκε στα κινήματα, θεωρείται ευρωπαϊκού
προσανατολισμού και προπάντων εμφανίστηκε ότι σπάει τον κυβερνητικό μνημονιακό
μονόδρομο. Είναι νικητής των εκλογών, άσχετα με την συνέχεια. Ταυτόχρονα η νίκη
αυτή πιστώνεται σε όλη την αριστερά όπως και η όποια αποτυχία θα χρεωθεί στο
σύνολο της αριστεράς. (ο λαός τα χοντρά γράμματα διαβάζει).
7.Η αντιευρωπαϊκή ψήφος(αν
και δεν κατατέθηκε πρόγραμμα και πολιτική πρόταση που να διεκδικούσε με
αξιόπιστους όρους ψήφο) έφθασε στα 10% παρόλο που το ποσοστό αμφισβήτησης του
ευρώ και της ΕΕ είναι πολύ μεγαλύτερο. Ο Έλληνας δεν ψήφισε αντιευρωπαϊκά. Αυτό
οφείλεται στις συνέπειες της σύγχρονης τριαντάχρονης μεγάλης αστικής ιδέας της
Ευρώπης και της ευρωλαγνείας ή και της ευρωαδιαφορίας της αριστεράς, οφείλεται
στην προβαλλόμενη και επιβαλλόμενη πολιτική της διαφύλαξης της εθνικής
ασφάλειας και ειρήνης λόγω «ευρωπαϊκού σπιτιού», οφείλεται στην αποσύνδεση του
οικονομικού προβλήματος από την ΕΕ και το ευρώ. Επίσης αυτή η αναντιστοιχία
στις μέρες μας οφείλεται και στο γεγονός πως οι κομματικές «αντιευρωπαϊκές»
δυνάμεις είτε δεν απαντούν στα άμεσα προβλήματα (ΚΚΕ) είτε περιθωριοποιούν και
ιδεολογικοποιούν τον αντιευρωπαϊσμό, καθώς και δεν γειώνονται λαϊκά (ΑΝΤΑΡΣΥΑ)
καθιστώντας τον «αντιευρωπαϊσμό» άνευρο και γενικόλογο στα καθημερινά σκληρά
προβλήματα (ανεργία, ανάπτυξη κ.α) αλλά και στα πολιτικά (η παραμονή στο ευρώ
σημαίνει καθεστώς εφαρμογής μνημονίων η ανάποδα η έξοδος από το μνημόνιο και η
ανατροπή του καθεστώτος σημαίνει εκούσια η ακούσια έξοδο από το ευρώ). Παρόλα
αυτά αξίζει να αναφερθεί ο φόβος και οι παρεμβάσεις αστών πολιτικών
διαμετρήματος Μητσοτάκη που παραμονή εκλογών παρότρυνε στην υπερψήφιση «μικρών
η μεγάλων κομμάτων που είναι ξεκάθαρα υπέρ του ευρώ».
8. Σε τούτες τις εκλογές
αναδείχτηκε μαζί με το ελπιδοφόρο στοιχείο της ανόδου της αριστεράς και ένα
τρομαχτικό στοιχείο της ανόδου του φασισμού. Είναι πραγματικά πολλοί οι
παράγοντες που καθόρισαν την άνοδο του πιο ακραίου φασιστικού στοιχείου, του
νεοναζισμού, πέρα από την εμφάνισή της ως αντισυστημική δύναμη. Τα τριάντα
χρόνια νεοφιλελεύθερης κουλτούρας και πολιτισμού, ο καθημερινός κοινωνικός
κατακερματισμός και εκφασισμός, ο ατομισμός και ο φιληδονισμός, η υποχώρηση της
κομμουνιστικής και ουμανιστικής ιδεολογίας στη νέα γενιά «έγραψαν» για χρόνια
στις λαϊκές μάζες. Επίσης οι άστοχες πολιτικές της αριστεράς στο
μεταναστευτικό, καθώς και η ταυτόχρονη εγκατάλειψη της αριστερής καθημερινής
δουλειάς του «μέρμηγκα» στους εργαζόμενους και «πόρτα πόρτα» στις γειτονιές σε
αντίθεση με την χρησιμοποίηση των μεταναστών από την αστική πολιτική σαν
πολυεργαλείο κανιβαλισμού των εργαζομένων και εγκλωβισμού των φτωχών λαϊκών
στρωμάτων. Αν δεν θέλουμε να ζήσουμε αντίστοιχες μέρες της μετά Βαϊμάκης
δημοκρατίας δεν μπορούμε ούτε να υποτιμήσουμε το γεγονός ούτε να ολιγωρήσουμε.
Η σύνδεση του οικονομικού ζητήματος και του πολιτικού προβλήματος με αυτό της
δημοκρατίας και του τσακίσματος του φασισμού αποτελεί καίριο καθήκον για το
σύνολο της αριστεράς και όχι μόνο.
9. Και τώρα τι κάνουμε;
Ούτε κυβέρνηση φιλολαϊκής διαχείρισης της νεοφιλελεύθερης πολιτικής της ΕΕ,
ούτε περιμένουμε με κρυφό γελάκι να την πατήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί αν την πατήσει
ο ΣΥΡΙΖΑ, αν δηλαδή απογοητεύσει τον κόσμο που τον ψήφισε στο ταμείο θα πάει το
σύνολο της αριστεράς (τις πέτρες από την κατάρρευση του τείχους τις δέχτηκε όλη
η αριστερά). Κυβέρνηση αριστεράς δεν γίνεται όχι μόνο γιατί δεν βγαίνουν οι
αριθμοί αλλά πολύ περισσότερο γιατί δεν είναι προετοιμασμένη ούτε η αριστερά
ούτε ο λαός. Ο Τσίπρας και το επιτελείο του ούτε στόχευαν ούτε ήλπιζαν στην
δεύτερη θέση, οδηγήθηκαν σε αυτή και τώρα χαίρονται αλλά και καίγονται από την
«καυτή πατάτα». Ο ΣΥΡΙΖΑ βάδιζε στην λογική αύξησης του ποσοστού του, να
υπάρξει μνημονιακή κυβέρνηση και να είναι η πρώτη δύναμη της αριστεράς
μαζεύοντας τις δυνάμεις που φεύγουν από την «δημοκρατική παράταξη». Τα πράγματα
όμως δεν πάνε σύμφωνα με τις επιθυμίες μας. Κυβέρνηση της αριστεράς που δεν θα
πεί την αλήθεια στον λαό για το τι μπορεί να σημαίνει και ως που φθάνει η
μονομερής ακύρωση του μνημονίου (σύγκρουση με την ΕΕ και ακούσια η εκούσια
έξοδο από το ευρώ), που δεν θα προετοιμάσει τον λαό για την χρεοκοπία που
θάρθει είτε τεχνητά σχεδιασμένα και
μεθοδευμένα είτε μοιραία (αυτό δεν έχει καμία σημασία για τον λαό), που δεν
μιλήσει για τις δυσκολίες μιας άλλης ανάπτυξης και οικονομίας, που εμφανίσει
δυνατή την επαναδιαπραγμάτευση με την Μέρκελ δείχνοντας αφέλεια και για την
ίδια αλλά πολύ περισσότερο για το πώς και με ποιο νόμισμα θα πληρώσει μισθούς
και συντάξεις δυστυχώς είναι δυνατόν να οδηγήσει την αριστερά στο αεροπλάνο και
την κοινωνία στο «οικονομικό σφαγείο». Την ίδια στιγμή που δεν μπορούμε να
κάνουμε τους αδιάφορους και τους ανίδεους για εξωτερικές «προβοκάτσιες» και
εσωτερικές υπονομεύσεις. Η Μέρκελ το δηλώνει γερμανικά με αποδέκτη τον Ολάντ
ότι «το δημοσιονομικό σύμφωνο δεν είναι σε καμία περίπτωση διαπραγματεύσιμο»
ενώ ο Μαρτιν Σουλτζ απαιτεί «κυβέρνηση συνεργασίας που θα διασφαλίζει την
τήρηση δεσμεύσεων έναντι της ΕΕ».Σε αντίθεση με την γραμμή που ακολουθεί η
ηγεσία Τσίπρα ότι θα διαπραγματευτούμε μέσα στην ΕΕ και θα πείσουμε για αλλαγή
πολιτικής της ΕΕ πρέπει διαρκώς και με πειστικότητα να προετοιμάζουμε ότι
μεταξύ λαού και ΕΕ επιλέγουμε τον λαό. Και αυτό μπορεί να σημαίνει και μονομερή
ρήξη με συμφωνίες και πλαίσια της ΕΕ και την ίδια την ευρωζώνη.
10. Ο αγώνας για την
αριστερά είναι ένας μαραθώνιος με πολλές φάσεις αλλά πρωτίστως με συνεχή
«πόλεμο χαρακωμάτων». Στις δύσκολες επιλογές δεν χρειάζονται ισορροπίες. Οι
μεγάλες ανατροπές απαιτούν μεγάλες συμμαχίες και έξυπνες ταχτικές. Πρέπει να
αναληφθούν οι ευθύνες από την αριστερά και πρέπει να κατανοηθεί η γνωστή
αλήθεια πως δεν επιλέγουμε εμείς τις συνθήκες. Βρισκόμαστε μπροστά σε
ανασυγκροτήσεις και ανασυνθέσεις του αστικού κομματικού και πολιτικού
συστήματος που βρίσκεται σε αδιέξοδο και ψάχνει να αγοράσει χρόνο η να χρεώσει
τον αντίπαλο και να τον εξοντώσει, εξοντώνοντας ταυτόχρονα και την ελπίδα του
λαού. Απαιτούνται αναστοχασμοί, ανασυγκροτήσεις και ανασυνθέσεις όχι με
ορίζοντα δευτέρας παρουσίας, αύριο κιόλας να
α)ανοίξουν μαζικά
πανελλαδικά δημοκρατικά διαδικασίες συγκρότησης πολιτικού μετώπου της αριστεράς
που να φθάσει μέχρι τέλους την αντιμνημονιακή πολιτική της. Δεν υπάρχουν
περιθώρια για άρνηση –στο ενδεχόμενο -- σύγκρουσης με την ΕΕ για τις γνήσιες
αντιμνημονιακές δυνάμεις.
β) Προετοιμασία του λαού
για το ενδεχόμενο είτε αναγκαστικής επιλογής εξόδου από το ευρώ είτε αποβολής
μας από την ευρωζώνη.
γ)συγκρότηση κοινωνικής
συμμαχίας και μετώπου που να στηρίζει ενεργητικά και αγωνιστικά μια κυβέρνηση
της αριστεράς
δ)ο λαός στους δρόμους με
αντιμνημονιακά συλλαλητήρια στις πόλεις με καταγγελία τρόικας, Μέρκελ και
συμφώνου σταθερότητας. Οι πιθανές εκλογές τον Ιούνη πρέπει να βρουν τον λαό
στους δρόμους, υπερασπιζόμενο την αντιμνημονιακή του ετυμηγορία για να μη
πιάσουν τόπο οι εκβιασμοί για να μην πάρουν καμιά ανάσα οι παλιές η υπό
εκκόλαψη νέες μνημονιακές δυνάμεις.
ε) κοινό ψηφοδέλτιο όλης
χωρίς εξαιρέσεις και αποκλεισμούς της αριστεράς με πρόταση και πρόγραμμα
κυβερνητικής εξουσίας που δεν θα εξορίζει και αποβάλει την πιθανή σύγκρουση με
την ΕΕ αν πράγματι θέλει να πεί την αλήθεια στον λαό και να στηριχθεί σε αυτόν.
Η πρωτοβουλία των κινήσεων
ανήκει στον νικητή ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αν δυστυχώς την κλωτσήσει τότε κάποιοι πρέπει
να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να λειτουργήσουν σε αυτή την εποχή των
κινδύνων με τόλμη και λαϊκή σοφία.
