Του Γιώργου Δελαστίκ - Από την εφημερίδα «ΠΡΙΝ»
Συναρπαστικό ήταν το αποτέλεσμα των πρόωρων βουλευτικών εκλογών της περασμένης Κυριακής, οι οποίες επισφράγισαν το οριστικό και αμετάκλητο τέλος του δικομματικού πολιτικού σκηνικού ΠΑΣΟΚ - ΝΔ της μεταπολίτευσης. Μετά από σχεδόν σαράντα χρόνια, ο λαός μας επιτέλους αποτίναξε τα πολιτικά δεσμά που ο ίδιος είχε επιλέξει, δίνοντας επί δεκαετίες στα δύο κόμματα - πυλώνες του συστήματος εκλογικά ποσοστά της τάξης του 80% και πάνω. Καταβαραθρώνοντας τώρα με τη μία το ΠΑΣΟΚ στο 13% και τη ΝΔ στο 19%, οι όροι του πολιτικού παιχνιδιού (και όχι φυσικά του πολιτικού συστήματος) άλλαξαν ριζικά.
Μοχλός αυτής της τόσο απότομης και δραστικής κατάρρευσης του πολιτικού σκηνικού της μεταπολίτευσης υπήρξε η ευρύτατη λαϊκή αντίθεση στο Μνημόνιο. Τουλάχιστον το 60% του ελληνικού λαού ψήφισε συνειδητά αντιμνημονιακά κόμματα κάθε ιδεολογικής κατεύθυνσης, κατακρημνίζοντας στα πολιτικά και εκλογικά Τάρταρα τα μνημονιακά κόμματα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, αλλά και του ΛΑΟΣ.
Από τα 5.300.000 ψήφους που είχαν πάρει μαζί στις προηγούμενες εκλογές το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ έχασαν τα ...3.300.000! Από αυτές τις ψήφους, τα 3.000.000 πήγαν στα κόμματα που δήλωναν αντιμνημονιακά! Το ΠΑΣΟΚ είχε πάρει προ διετίας περίπου 3.000.000 ψήφους μόνο του. Έχασε τα ...2.200.000 ψήφους και του απέμειναν μόνο 830.000! Το ποσοστό του καταποντίστηκε από το 44% στο ...13,18%!
Το διάλυσε κυριολεκτικά το ΠΑΣΟΚ ο Γιωργάκης με την πολιτική του Μνημονίου που ακολούθησε.
Τα ίδια όμως έκανε και ο Σαμαράς. Περνώντας από την αντιμνημονιακή στάση στο μνημονιακό στρατόπεδο, κατόρθωσε να βγάλει «πρώτη» τη ΝΔ με 15 εκατοντάδες μονάδες ...λιγότερες από το χειρότερο αποτέλεσμα της μέχρι την Κυριακή ιστορίας της! Η ΝΔ είχε πάρει 33,48% όταν είχε συντριβεί προ δυόμισι ετών με αρχηγό τον Κωστάκη Καραμανλή και υπό τη «λαμπρή» ηγεσία του Αντωνάκη Σαμαρά πήρε ...18,85% χάνοντας 1.100.000 ψήφους και διατηρώντας 1.200.000!
Τόσο ο Σαμαράς όσο και ο Βενιζέλος είναι τελειωμένοι ως πολιτικοί αρχηγοί. Το πιθανότερο είναι ότι θα καρατομηθούν με τις εκλογές του Ιουνίου, αν όπως φαίνεται αυτή τη στιγμή οδηγηθούμε στις κάλπες.
Τελειωμένα είναι επίσης και τα κόμματά τους. Πολύ σύντομα το ΠΑΣΟΚ θα αλλάξει όνομα, ιδεολογία και ηγεσία. Ένα άλλο κόμμα θα επιχειρήσει να εκφράσει αυτό που συμβατικά λέγεται σοσιαλδημοκρατική κεντροαριστερά. Ο Βενιζέλος καθαίρεσε ήδη το Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ και θα επιχειρήσει να ελέγξει πλήρως τη νέα Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος του καθώς οι εκλογές του Ιουνίου θα γίνουν με λίστα, προσπαθώντας να ηγηθεί ο ίδιος της μετάλλαξης του ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για κάτι τέτοιο και πιθανότατα θα υποστεί τη γελοιοποίηση του ...Ζίγδη, όταν το 1977 πρωτοστάτησε στη διάλυση του κεντρώου κόμματος της ΕΔΗΚ που είχε πάρει 20% και 60 βουλευτές το 1974, εν συνεχεία 12% και 16 βουλευτές το 1977 και τέλος ...0,4% το 1981!
Ανασύνθεση όμως θα υποστεί και ο χώρος της Δεξιάς. Δεν γίνεται τα κόμματα της Δεξιάς και της ακροδεξιάς να συγκεντρώνουν όλα μαζί γύρω στο 45% και η ΝΔ να έχει μόνο το 19%. Πρέπει να συμμαζευτεί και ο χώρος αυτός, είναι αναγκαίο για το σύστημα. Ο Σαμαράς είναι παντελώς αποτυχημένος και πολιτικά ανίκανος να κάνει κάτι τέτοιο, να φέρει σε πέρας μια τόσο σημαντική αποστολή.
Θα καθαιρεθεί τον Ιούνιο, μετά τη νέα ήττα της ΝΔ στις εκλογές και θα αντικατασταθεί πιθανόν από τον άνευ ιδεολογικής και πολιτικής ταυτότητας Δημήτρη Αβραμόπουλο ή κάποιο άλλο στέλεχος. Σε μια μεταβατική φάση θα επιδιωχθεί η επάνοδος στη ΝΔ της Ντόρας, του Μάνου, του Γιώργου Καρατζαφέρη και ότι θα έχει απομείνει από το ΛΑΟΣ.
Κορυφαίο διακύβευμα θα είναι φυσικά η επαναπροσέγγιση με τον Πάνο Καμμένο και την αντιμνημονιακή πτέρυγα της ΝΔ, με ενσωμάτωση ιδεολογικών και πολιτικών στοιχείων του προγράμματος των Ανεξάρτητων Ελλήνων στο πρόγραμμα του νέου δεξιού κόμματος που ενδεχομένως δεν θα λέγεται Νέα Δημοκρατία. Αφού προχωρήσει σε ικανό βαθμό αυτή η ανασύνθεση του χώρου της Δεξιάς, θα εκδιωχθεί ο Δ. Αβραμόπουλος ή όποιος άλλος μεταβατικός αρχηγός και θα αναλάβει τα ηνία είτε ο Κωστάκης Καραμανλής είπε κάποιος άλλος σοβαρός δεξιός ηγέτης, αν έχει αναδειχθεί στο μεταξύ.
Πέρα όμως από τα αστικά κόμματα, θεαματικές ανακατατάξεις σημειώθηκαν και στον χώρο της Αριστεράς. Κατέρρευσε εντυπωσιακά η μέχρι την περασμένη Κυριακή αδιαφιλονίκητη πολιτική ηγεμονία του ΚΚΕ, την οποία καμία αριστερή δύναμη δεν διανοείτο να αμφισβητήσει, τουλάχιστον δημοσίως. Για πρώτη φορά στην ιστορία όμως το ρεύμα που εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ επιβλήθηκε με συντριπτικό τρόπο και εκλογικά αποσπώντας διπλάσιο ποσοστό: 16,78% ο ΣΥΡΙΖΑ και 8,48% το ΚΚΕ.
Η πολιτικά άγονη και απωθητική ανθενωτική γραμμή του ΚΚΕ, το οποίο σε αυτές πς εκλογές έκανε σημαία του την εξωφρενική θέση «το ΚΚΕ δεν έχει απολύτως καμία σχέση με την Αριστερά(!)», περιθωριοποίησε εντελώς την ηγεσία του Περισσού. Άφησε έτσι ανοιχτό το δρόμο στο φούντωμα των δεξιών αυταπατών του κόσμου της Αριστεράς, αλλά και πολύ ευρύτερων μαζών ότι δήθεν είναι εφικτό μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να αλλάξει ριζικά τη ζωή των εργαζομένων, των νέων, των συνταξιούχων. Τώρα πια η τάση αυτή θα εκδηλωθεί με νέο άλμα στο ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Ιουνίου και πιθανή μείωση του ποσοστού του ΚΚΕ, η οποία πάντως θα αφορά αποκλειστικά το κόμμα αυτό και τους ψηφοφόρους του και θα αφήνει αδιάφορο τον κόσμο της Αριστεράς, όσο η ηγεσία του Περισσού συνεχίζει την ίδια γραμμή.
