Της ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Καλοκαίριασε και για τους
περισσότερους, από εμάς, άρχισαν οι διακοπές.
Η οικονομική κρίση
επηρέασε οριστικά την μετακίνηση, πολλών από εμάς, προς γενέτειρες και όχι προς
εξωτικά νησιά.
Η ύφεση μας καθήλωσε στην
πυρακτωμένη Αθήνα.
Τη ημέρα ψηνόμαστε και το βράδυ δροσιζόμαστε .
Οι ημέρες κυλούνε ομαλά
και η μαγεία των θερινών νυκτών συμπληρώνεται άψογα από τις στιγμές χαλάρωσης
που ζούμε στους θερινούς κινηματογράφους.
Η ζεστή νύκτα, το κουτί με
το λιωμένο τυρί πάνω στα nachos και φυσικά η κρύα μπίρα με τα pop corn δίπλα, μας κάνουν πιο ανεκτικούς
απέναντι στις ταινίες που βλέπουμε και η νύκτα είναι πιο ευχάριστη.
Η αμεσότητα και η
πληρότητα των θερινών σινεμά δικαιολογούν την φήμη και την προτίμηση τους από
το πλατύ κοινό. Οι καπνιστές ζουν την απόλυτη ελευθερία τους ,αφού καπνίζουν
χωρίς να κρύβονται και χωρίς να τους
γκρινιάξει κανένας. Η ενδυμασία είναι casual ,μερικοί σχολιάζουν τα πάντα,
άλλοι μιλάνε για τα οικογενειακά τους
και κανείς δεν ενοχλείται. Άλλωστε ποιος θα τους παρεξηγήσει;
Μετά τις εννιά το βράδυ
όλη η συνοικία είναι μαζεμένη στις πτυσσόμενες καρέκλες και το ολόγιομο φεγγάρι
παρακολουθεί από εκεί ψηλά την υπόθεση του έργου.
Ωραία έκπληξη για μας αποτέλεσε η
συγκατοίκηση της έβδομης τέχνης με την παιδεία.
Το σινεμά ήταν στην αυλή
ενός δημοτικού σχολείου στο Χολαργό.
Οι πτυσσόμενες κίτρινες
καρέκλες ήταν συμμετρικά τοποθετημένες σε δύο αρμονικές συστάδες.
Σε λίγο ο χώρος γέμισε με κόσμο .
Οι άθικτοι. Μία γαλλική ταινία του 2011.
Είχα διαβάσει λίγα
πράγματα για την υπόθεση του έργου. Ως γιατρός και ως άνθρωπος διατηρώ μία
μεγάλη ευαισθησία απέναντι στους παραπληγικούς και τους τετραπληγικούς.
Συναντάω ,πολύ συχνά, τέτοια περιστατικά στον χώρο εργασίας μου και ξέρω πόσο
πικρή είναι η ζωή τους και πόσο δύσκολα είναι να ανταποκριθείς στις ανάγκες
τους. Δικαιολογημένα μερικοί ασθενείς παθαίνουν κατάθλιψη. Η ανημπόρια
τους είναι τόσο ορατή και έντονη και
όταν έχουν επίγνωση των πραγματικών προβλημάτων τους δεν μπορούν να
ατενίσουν το μέλλον με αισιοδοξία. Από που να πηγάσει όταν για το κάθε τι χρειάζονται
μονίμως κάποιον να τους βοηθάει;
Η ταινία του Έρικ Τολεντανό με τους Φ.Κλιζέ
και τον Ομάρ Σι δεν είναι κάτι που θα σε κάνει
να γελάσεις. Την βάφτισαν κομεντί αλλά
πώς να γίνει κομεντί όταν πραγματεύεται
την ζωή και τα όνειρα ενός
καθηλωμένου σε μία αναπηρική καρέκλα; Η πλοκή ήταν συναρπαστική και
ευρηματική με πολλά θετικά όπως :Ο έξυπνος διάλογος και οι γνήσιες αντιδράσεις. Ενός ανθρώπου,
που δεν κανακεύει αλλά βοηθάει
ουσιαστικά. Ενός ανθρώπου που δεν κρύβει την αλήθεια, στέκεται σαν φίλος και
αδερφός και στηρίζει χωρίς να λυπάται. Οι δύο φίλοι που
ήταν καταπληκτικοί με την ευθύτητα των ερωτήσεων και κυρίως με την ειλικρίνεια
των απαντήσεων. Κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί από την πικρή αλήθεια. Η δυνατή
ταινία είχε πολύ καλές ερμηνείες και με συγκλόνισε με την ανθρωπιά που εξέπεμπε.
Το μήνυμα αισιοδοξίας ότι πάντα υπάρχει κάποιος που μπορεί να σου ομορφαίνει
την ζωή έστω και με ένα χαμόγελο ή με ένα επιτυχημένο αστείο όσο και
τσακισμένος να είσαι από ένα τραγικό ατύχημα που σε καθιστά ανήμπορο. Η
αναπηρία μπορεί να σε εμποδίζει να ορίσεις το σώμα σου αλλά δεν θα σκλαβώσει ποτέ το πνεύμα και την καρδιά
σου.
