Αν ο κυπριακός λαός δεν αποφασίσει άμεσα και κυρίαρχα την επιστροφή στο εθνικό
νόμισμα και την εκμετάλλευση περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων για τη σωτηρία
του ίδιου του λαού, το ορατό και
άκρως πιθανό ενδεχόμενο είναι να
εκτυλιχθούν στους δρόμους οι
εικόνες της Αργεντινής του 2001.
Γράφει ο Μάκης Γεωργιάδης
Η μέρα που ξημερώνει για την Κύπρο είναι στην κυριολεξία ζοφερή. Είναι η ζοφερή αποτύπωση της
χρεωκοπίας του τραπεζικού πυλώνα ο
οποίος κατασπαράζει βουλιμικά και
ακόρεστα όχι απλώς τις καταθέσεις και τους κόπους χιλιάδων πολιτών αλλά στην
κυριολεξία ανθρώπινες ζωές.
Αυτό που αξίζει να επισημανθεί εξ αρχής είναι πως, παρά
το γεγονός ότι για το θέμα αυτό δε γίνεται καμία συζήτηση, ούτε καν
νύξη, συζητάμε για της επιπτώσεις της κρίσης και της χρεωκοπίας που προκαλεί ο
καπιταλισμός. Δεν μπορεί να
αντιμετωπιστεί απλώς σαν μια τραπεζική κρίση, όπως δεν είναι μια κρίση δημοσίου χρέους η περίπτωση της
Ελλάδας.
Παραγνωρίζεται κι αποσιωπάται το γεγονός ότι
καπιταλισμός χωρίς χρέος και χωρίς τράπεζες δεν μπορεί να υπάρξει. Αν αυτή η
παραδοχή είναι σαφής για τους έστω και κατ΄ ελάχιστο κατέχοντες την πολιτική
οικονομία, και όχι απαραιτήτως από μαρξιστική
σκοπιά, δεν σημαίνει ότι όλος ο κόσμος
αντιλαμβάνεται έτσι την πραγματικότητα.
Μιλώντας την περασμένη Τετάρτη με ανθρώπους οι
οποίοι ζουν και εργάζονται στην Κύπρο τα
τελευταία χρόνια, η πρώτη επισήμανση
στην οποία προέβαιναν ήταν ότι: «ευτυχώς
εδώ δεν έχουμε φαινόμενα Αργεντινής». Ίσως
οι σκέψεις και οι διαπιστώσεις αυτές βασίζονταν σε μια παραδοχή η οποία
ξεκινούσε από τη βάσιμη υπόθεση ότι αργά ή γρήγορα θα επέρχονταν μια
συμφωνία μεταξύ δανειστών και κυπριακής
κυβέρνησης η οποία έστω και με δυσβάσταχτους όρους θα επέτρεπε στο νησί να
συνεχίσει να πορεύεται σε μία «κανονικότητα».
Μόνο που προϊόντος του χρόνου αυτή η «κανονικότητα» είναι πλέον
ανεπιστρεπτί χαμένη. Με τις τράπεζες
κλειστές για δέκα ημέρες και άγνωστο ακόμη πώς και πότε θα ανοίξουν όσες απομείνουν
από την αναδιάρθρωση, με το όριο αναλήψεων στα αυτόματα μηχανήματα στα 100 ευρώ και από τα καταστήματα όταν ανοίξουν στα
700 και με προωθούμενο «κούρεμα» των καταθέσεων μεταξύ 50 και 60% στην Τράπεζα
Κύπρου η χρεωκοπία δεν είναι ένα πιθανό ενδεχόμενο. Είναι μια παρούσα και σε
δυναμική εξέλιξη κατάσταση στο νησί.
Τόσο η κυπριακή ελίτ όσο και μεγάλο τμήμα της ελληνικής
ολιγαρχίας, τζoγάρισε για χρόνια στο
τραπεζικό σύστημα με τις υψηλές αποδόσεις, τη φορολογική ασυλία και τα
«θαλασσοδάνεια» τα οποία όσο ήταν φορέας
και μοχλός της «ανάπτυξης».
Τότε καμία ευρωπαϊκή επιτροπή και κανένα θεσμικό
όργανο της ΕΕ δεν
ανησυχούσε για το «μαύρο χρήμα» και τον υπερτροφικό τραπεζικό τομέα.
Τότε όλα ήταν μέλι γάλα και οι «ισχυρές» οικονομίες τύπου Σημίτη αποθεώνονταν από τους ίδιους που σήμερα
καταριούνται με περισσή ευκολία το αμαρτωλό και «σπάταλο» παρελθόν, αλλά και
την «κακή» και «παράλογη» τρόικα η οποία
ωστόσο μπορεί να έχει και δίκιο σε αυτά που λέει και πάνω από όλα είναι ο
«μονόδρομος» της σωτηρίας! Ωστόσο όλοι οι απολογητές της τότε και της τωρινής
κατάστασης, «ξεχνάνε» να αναφέρουν ποιοι
θα πληρώσουν το λογαριασμό.
Το ζήτημα ωστόσο που πλέον επιτακτικά τίθεται είναι
πρωτίστως η σωτηρία του κυπριακού λαού. Σε αντίθεση με την κυρίαρχη απολογητική φιλολογία, δεν απειλούνται απλώς
οι καταθέσεις των Ρώσων ολιγαρχιών του πλούτου. Με τα όσα έως τώρα έχουν συμβεί
είναι άμεσος και ορατός κίνδυνος για τους πολίτες του νησιού σε απλά ζητήματα
καθημερινής επιβίωσης.
Δέκα ημέρες μετά από την σύνοδο της ευρωομάδας και έπειτα από το «όχι» της κυπριακής
Βουλής, όλοι συνειδητοποιούν ότι το τοπίο πλέον στην Κύπρο θα είναι σκηνικό ολοκληρωτικής καταστροφής. Αυτό
είναι 100% σίγουρο ότι θα συμβεί
εντός ευρωζώνης εφόσον επιτευχθεί η
όποια συμφωνία. Η καταστροφή που ο ίδιος
ο καπιταλισμός προκαλεί κατά τρόπο
αδίστακτο είναι γεγονός το οποίο έχει
γίνει ήδη αισθητό στην Κύπρο. Αν ευοδωθούν οι επιδιώξεις της τρόικας, οι
επιπτώσεις θα είναι ακόμη πιο δραματικές τόσο στο άμεσο όσο και στο μακρινότερο
μέλλον.
Οι άμεσες απώλειες στο ΑΕΠ που μπορεί να εκτιναχτούν πάνω από 30%, η απώλεια δεκάδων χιλιάδων
θέσεων εργασίας, το «κούρεμα» και οι απώλειες που μοιραία θα έχουν ασφαλιστικά
ταμεία και δημόσιοι οργανισμοί δεν αγγίζουν τους Ρώσους ολιγαρχίες και το
«πλυντήριο» που για χρόνια κατηγορείται ότι είχε στήσει η Κύπρος. Οι επιπτώσεις
δεν είναι στα αριθμητικά μεγέθη, αλλά
στις ζωές δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων
Αν γνωρίζει κάποιος τους σχεδιασμούς και τις
επιδιώξεις της τρόικας και της κυπριακής
κυβέρνησης, δεν γνωρίζει από την άλλη
πλευρά την αντίδραση του λαϊκού παράγοντα. Η πραγματικότητα λέει ότι η
κατάσταση είναι οριακή με την λειτουργία της αγοράς να έχει παραλύσει σε
συνθήκες πρωτόγνωρες για χώρα μέλος του
ευρώ.
Το «κούρεμα» των καταθέσεων θα έχει ακόμη μεγαλύτερες
επιπτώσεις σε μια παραλυμένη αγορά καθώς χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις θα
πληγούν και θα κλείσουν συνεπεία της ανύπαρκτης ρευστότητας.
Τα δεσμευμένα κεφάλαια και ουσιαστική δήμευση γιγαντιαίων ποσών εντείνει τον πανικό και τις
τάσεις φυγής κεφαλαίων, εταιρειών ακόμη και φυσικών προσώπων και η Κύπρος είναι
πλέον αντιμέτωπη με μια ανθρωπιστική κρίση
μεγαλύτερη ίσως κι από της Ελλάδας, όπου το ενδεχόμενο αδυναμίας
προμηθειών βασικών καταναλωτικών αγαθών
είναι απολύτως ορατό ακόμη και σε
συνθήκες «διάσωσης».
Ούτως ή άλλως οι σκηνές από το παρελθόν της Αργεντινής
ακόμη κι αν δε συμβούν άμεσα είναι μια άκρως πιθανή και υπαρκτή προβολή στο
μέλλον ειδικά από τη στιγμή που η τρόικα
θα αρχίσει τις τακτικές αξιολογήσεις των λοιπών επιδόσεων στους στόχους που θα θέτει το μνημόνιο.
Στην πραγματικότητα η χρεωκοπία είναι μέσα στο ευρώ και
μέσα στο μνημόνιο. Η μοναδική ορατή
εναλλακτική λύση με ασφαλώς μεγάλο
κόστος είναι η αυτόβουλη ετυμηγορία του κυπριακού λαού να κατευθυνθεί στην επιλογή
της αποχώρησης από το ευρώ και την ίδια την ΕΕ. Το ενδεχόμενο εξώθησης σε άτακτη χρεωκοπία και ουσιαστική έξωση από το ενιαίο νόμισμα θα
είναι απολύτως καταστροφικό.
Το ενδεχόμενο αυτό δε συζητήθηκε στο Eurogroup της 24–25ης Μαρτίου και το
ουσιαστικό περιεχόμενο της συζήτησης πάνω σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο ήταν πως θα αποτύχει πάση θυσία το παράδειγμα της Κύπρου ώστε να λειτουργεί
αποτρεπτικά για κάθε επίδοξο «λιποτάκτη» της ευρωζώνης.
Η αδήριτη αναγκαιότητα που προκύπτει είναι η σωτηρία
και η προστασία των εργαζόμενων και του λαού και αυτό δεν έχει άλλο δρόμο από μια κυρίαρχή εθνική πολιτική της Κύπρου με άξονα το εθνικό νόμισμα και την
αξιοποίηση πόρων, κεφαλαίων και περιορισμών μετακίνησης προς όφελος αυτού του
λαού.
Μισά και ανολοκλήρωτα «όχι» οδηγούν σε τραγικά
πισωγυρίσματα και ακόμη πιο επώδυνες καταστάσεις, εν πολλοίς μη αναστρέψιμες στο μέλλον. Η ώρα του λαού
για να μιλήσει έχει έρθει πριν μιλήσει η ανεξέλεγκτη βία και το χάος που οι
ίδιοι οι καπιταλιστές προκάλεσαν με τις πολιτικές τους…
XXIV – III – 2013
Πηγή: BΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ
