Η ιστορία είναι πάντα δίκαιη και γαλαντόμα με αυτούς
που στέκονται απέναντί της σαν ισότιμοι συνομιλητές της και ενεργοί διαμορφωτές
της προς μια άλλη, δίκαιη κοινωνία. Ο Ούγκο Τσάβες ήταν ένας από αυτούς. Ο
πρόεδρος της Βενεζουέλας υπήρξε η ζωντανή απόδειξη ότι οι επαναστατικές ιδέες
και τα κινήματα μπορούν να νικάνε, αλλά μπορούν και να αλλάζουν τον κόσμο. Η
πολιτική του πορεία και η θητεία του στη θέση του προέδρου της Βενεζουέλας,
μπορεί να μην ήταν η επιτομή της επαναστατικής κατάληψης της εξουσίας από τις
δυνάμεις της εργασίας, ήταν όμως η πιο ζωντανή απόδειξη πως οι λεπτές
ισορροπίες ανάμεσα στην επανάσταση και την αντεπανάσταση δεν πρέπει να είναι
«καταστάσεις έκτακτης ανάγκης» με τρόικες, δανεισμούς και εξαθλιωμένους λαούς.
Ο Τσάβες επιβίωσε χάρη στη στήριξη του λαού της
Βενεζουέλας από τα πραξικοπήματα και την ανελέητη, γκανγκστερική επίθεση των
ΗΠΑ και των συν αυτώ προθύμων που είδαν μια τέως μπανανία με τεράστιο πλούτο,
να αποφασίζει να σταθεί στα πόδια της και να μειώσει το ποσοστό των φτωχών της
στο μισό, μέσα σε μια δεκαετία, την ώρα που οι δικές τους, «αναπτυγμένες
δυτικές κοινωνίες» όλο και μεγαλώνουν τις ουρές συσσιτίων και ανέργων και οι
πολίτες τους δεν τολμάνε να ανάψουν καλοριφέρ στο ίδιο τους το σπίτι. Ο λαός της
Βενεζουέλας γνώρισε την ιατρική περίθαλψη, τη στιγμή που στις χώρες που «σώζει»
το ΔΝΤ, τα νοσοκομεία διαλύονται και οι ασθενείς αφήνονται στην τύχη τους.
Ο Τσάβες έδειξε πως η απάντηση στον καπιταλισμό, είναι
η αντεπίθεση και όχι η «υπεύθυνη» συμπόρευση. Ότι ο πλούτος ανήκει σε αυτούς
που τον παράγουν και όχι στους καπιταλιστές. Ότι η απάντηση μιας χώρας μπορεί
να είναι οι εθνικοποιήσεις εταιριών και τραπεζών και όχι το ξεζούμισμα των
πολιτών της. Ότι τελικά οι εργάτες πράγματι έχουν να χάσουν μόνο τις αλυσίδες
τους.
Ο Τσάβες, έδειξε κάτι ακόμα πιο σημαντικό: ότι η
επανάσταση και οι ιδέες της ξεπερνούν τις μεμονωμένες φυσιογνωμίες, ακόμα και
εκείνες που έπαιξαν καίριο ρόλο στη διάδοση ή και την εδραίωσή της. Με τα δικά
του λόγια: «Για εκείνους που θέλουν το θάνατό μου, θα ήθελα αυτοί να ζήσουν.
Έτσι, για να δουν πως η Μπολιβαριανή Επανάσταση συνεχίζει να προοδεύει από νίκη
σε νίκη».
Γεια και χαρά λοιπόν σύντροφε Ούγκο. Δεν θρηνούμε, αλλά
συνεχίζουμε στο δρόμο του αγώνα, με τη θύμησή του, hasta la victoria siempre
όπως έλεγε και ο Τσε.
ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α
