Η μοντέρνα φτώχεια είναι καμουφλαρισμένη, δεν βγάζει
μάτι όπως στα χρόνια της Κατοχής.
Ένα κυριακάτικο πρωινό του Μαρτίου, κάποιες φίλες μου
έκαναν έναν περίπατο στη Ρεματιά στο Χαλάνδρι. Πρόσφατα είχε βρέξει και ο τόπος
είχε γεμίσει άγρια χόρτα. Κι εκεί που οι ποιητικές ψυχές βλέπουν τις 50
αποχρώσεις του πράσινου, οι φίλες έβλεπαν χορτόπιτες και βραστά χόρτα να
συνοδεύουν γάβρους τηγανητούς. Στις φίλες ξύπνησε το ηπειρώτικο DNA τους. Αν
και δεν είχαν μαζί τους μαχαιράκι, άρχισαν να κόβουν τρυφερές βρούβες, ρόκα και
ζοχούς με τα χέρια σαν να μάζευαν αγριολούλουδα την Πρωτομαγιά.
Φαίνεται ότι ακόμα δεν έχουμε πεινάσει για τα καλά.
Στην Κατοχή εδώ δεν θα έβρισκες βρούβα ούτε για δείγμα. Σε πολλές μαρτυρίες από
εκείνα τα μαύρα χρόνια διαβάζουμε για απίστευτα οδοιπορικά που έκαναν γυναίκες
από το κέντρο της Αθήνας μέχρι την Πεντέλη και τον Υμηττό για να μαζέψουν τα
λίγα χορτάρια που είχαν μείνει στην έρημη γη. Σήμερα οι ερασιτέχνες τροφοσυλλέκτες
δεν τσακώνονται για το ποιος είδε πρώτος το ραδίκι. Όμως στην τσιμεντένια
γέφυρα του Κηφισού, στο Νέο Φάληρο, άνθρωποι ψαρεύουν στα βρώμικα νερά με
καλάμι, καθώς, με το νότιο άνεμο, ψάρια του Σαρωνικού ανεβαίνουν το ποτάμι.
Η μοντέρνα φτώχεια είναι καμουφλαρισμένη, δεν βγάζει
μάτι όπως στα χρόνια της Κατοχής. Το κάρο του Δήμου δεν μαζεύει κάθε πρωί τα
πτώματα, όπως τον φοβερό χειμώνα του ΄41-΄42, όμως η ανάσα του φασισμού
σφυρίζει στα σχολεία, στις γειτονιές, στη Βουλή. Τα σύγχρονα στρατόπεδα
συγκέντρωσης έχουν αόρατα συρματοπλέγματα που όλοι ξέρουμε ποιους χωρίζουν και
από τι. Ωστόσο, όπως και στην Κατοχή, υπέρτατος νόμος σήμερα γίνεται η
επιβίωση. Η ανάγκη της επιβίωσης δεν μας στέλνει σε εξορμήσεις για χόρτα στις
ρεματιές, αλλά σπρώχνει πολλούς στην παραίτηση, την απάθεια, τον κυνισμό, τη
λυσσασμένη αναζήτηση της ατομικής ή οικογενειακής σωτηρίας, έστω και
προσωρινής.
Στρατόπεδα συγκέντρωσης χωρίς δεσμοφύλακες. Κατακτητές
χωρίς στολές. Εκλεγμένοι συνεργάτες του κατακτητή καταδιώκουν τον «εσωτερικό
εχθρό», καταδικάζουν το λαό στην ανεργία και μετατρέπουν το μισθό σε επίδομα.
Τουλάχιστον στην Κατοχή, κάποιοι προσδοκούσαν ότι η «Λευτεριά πανώρια κόρη
κατεβαίνει από τα όρη», όμως σήμερα τα ψηλά βουνά ξεπουλιούνται ένα ένα, μαζί
με πρόβατα, κατσίκια, βρούβες και ανθρώπους.
(ΠΡΙΝ, 16-3-13)
