Το πακέτο μισθολόγιο-βαθμολόγιο-εφεδρεία-χαράτσια
και οι ante portas άγριες περικοπές και στους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα
και η κατάργηση κάθε έννοιας συλλογικής σύμβασης,
φαίνεται ότι είναι οι σταγόνες που ξεχείλισαν το ποτήρι.
Όλα δείχνουν ότι έρχεται ένα
τσουνάμι κινητοποιήσεων που μάλιστα οι περισσότερες , για να μην πούμε η
συντριπτική πλειοψηφία τους , έρχονται από την ίδια τη βάση των εργατικού κινήματος
και των εργαζομένων η κάτω από την ασφυκτική
απαίτηση τους!!
Οι τελευταίες ανθρωποκτονικές
στην ουσία κινήσεις της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ , φαίνεται ότι
της γυρίζουν ως μπούμερανγκ, καθώς με αυτές δημιούργησε τις προϋποθέσεις τα μέχρι τώρα ξεχωριστά μέτωπα του δημόσιου
και ιδιωτικού τομέα, που είχε καταφέρει να τα κρατά σε μια τέτοια κατάσταση σε συνεργασία με τον κυβερνητικό –εργοδοτικό συνδικαλισμό
των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και των ελεγχόμενων από αυτόν ομοσπονδιών, να ενωθούν σε ένα.
Βεβαίως, καθώς όλο και περισσότερο
φουντώνουν οι αντιδράσεις, καθώς όλο και μεγαλύτερα τμήματα των εργαζομένων
βγαίνουν επιθετικά στο προσκήνιο , πιέζουν συνδικαλιστικές ηγεσίες, αποφασίζουν να ρισκάρουν τα πάντα γιατί χάνουν τα πάντα,
τόσο θα εντείνεται το πρόβλημα του άμεσου συντονισμού αυτών των τάσεων, αυτών
των αγωνιστικών ξεσπασμάτων και το ζήτημα
της στόχευσής τους.
Είναι αδήριτη ανάγκη (για την ακρίβεια ζήτημα ζωής και θανάτου)
η δημιουργία ενός ανεξάρτητου ταξικού κέντρου
αγώνα που θα συνενώνει σε μια κοίτη ποταμού όλους αυτούς τους αγωνιστικούς χειμάρρους.
Τα γράφουμε αυτά, γιατί ήδη
γίνεται εμφανής η αγχώδης προσπάθεια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και του πουλημένου
εργοδοτικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού, από το φόβο ότι θα τον ξεπεράσει και θα τον ξεράσει το κίνημα, να «ανέβει στο τραίνο» και να προσπαθήσει να ελέγξει, να ποδηγετήσει από
τα πάνω το κίνημα σε κατευθύνσεις ανώδυνες για το σύστημα και για την κυβέρνηση.
Ήδη είναι εμφανείς οι προσπάθειες-
ακόμη και μέσα από τις αναδημοσιεύσεις
που κάνουμε από αυτό εδώ το ιστολόγιο- τάσεων, που είναι οργανικά δεμένες με το κυβερνητικό
συνδικαλισμό, να καλλιεργήσουν αυταπάτες για το χαρακτήρα της κυβέρνησης του
ΠΑΣΟΚ ή για το χαρακτήρα της κρίσης ή για τις προθέσεις του κεφαλαίου και να
ευνουχίσουν τα αιτήματα σε ένα ανώδυνο
αποσπασματικό οικονομισμό, συντεχνιασμό κλπ
χωρίς καμία πολιτική προοπτική και να προωθήσουν μορφές πάλης που δεν θα φέρουν αποτέλεσμα..
Το έχουμε επανειλημμένα αναφέρει
σε αυτό το ιστολόγιο.
Αν το κίνημα των εργαζομένων
στο Δημόσιο και Ιδιωτικό τομέα πάει σε αυτή τη σύγκρουση, κάτω από τον έλεγχο και τις πρωτοβουλίες του κυβερνητικού- εργοδοτικού
συνδικαλισμού, θα πάει σαν πρόβατο επί σφαγή.
Τα περιθώρια στενεύουν .
Τώρα είναι η ώρα να βγουν
οι δυνάμεις με ταξική αναφορά στο κίνημα με ένα κοινό πλαίσιο, με ένα πλαίσιο που να θέτει αιτήματα όπως:
Να φύγουν τώρα Κυβέρνηση,
Ε.Ε., ΤΡΟΪΚΑ, ΔΝΤ, όσοι στήριξαν αυτή
την πολιτική και κάθε επίδοξος διαχειριστής της.
Να μην ψηφιστεί το
πολυνομοσχέδιο (μισθολόγιο, εφεδρεία, φορολογικό).
Να ανατραπούν ΟΛΑ τα βάρβαρα μέτρα.
Άρνηση – διαγραφή του
χρέους.
Ανατροπή του ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ και
ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟΥ.
Τωρα είναι ή ώρα άρτιας οργάνωσης μιας γενικής πολιτικής απεργίας διαρκείας που
θα προκαλέσει ένα γενικευμένο μπλακ αουτ στο σύστημα και θα οδηγήσει
τις
δυνάμεις του κεφαλαίου και το πολιτικό του προσωπικό σε άτακτη υποχώρηση, πριν καταστρέψουν τις ζωές όλων
μας.
Και δεν είναι και τόσο γειωμένες με
την πραγματικότητα, απόψεις που εκφράζουν και άνθρωποι μέσα από την αγωνιστική πτέρυγα του κινήματος, ότι
«δεν τραβάει ο κόσμος».
Ο κόσμος «δεν τραβάει» τις
κάθε τόσο , εδώ και εκεί άσφαιρες 24ωρες ντουφεκιές της συνδικαλιστικής
γραφειοκρατίας, του πουλημένου κυβερνητικού
συνδικαλισμού, γιατί από την πείρα του γνωρίζει ότι δεν θα έχουν καμία μα καμιά προοπτική.
Γιατί αντιλαμβάνεται, περισσότερο
από όσο μπορούν να αντιληφτούν οι συνδικαλιστικοί
εκπρόσωποι, την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το σύστημα.
Γιατί έστω και διαισθητικά
αντιλαμβάνεται τώρα ότι όλα αυτά τα διαδοχικά κύματα βάρβαρων και αντιλαϊκών μέτρων είναι
ζήτημα ζωής και θανάτου για το κεφάλαιο ,για τους ντόπιους και ξένους μεγαλοεπιχειρηματίες.
Έχει καταλάβει πια ότι θέλουν
να τον οδηγήσουν σε ένα επίπεδο, μια ποιότητα
ζωής και σε εργασιακές σχέσεις τύπου Κίνας
και Βουλγαρίας.
Ξέρει πλέον από την πείρα του (από την εδώ και δυο χρόνια ασκούμενη ιδεολογική τρομοκρατία της χρεοκοπιας αλλά και από την αναβάθμιση της κρατικής καταστολής) ότι το κεφάλαιο και
τα πολιτικά τσιράκια του θα προσπαθήσουν να περάσουν αυτά τα μέτρα έστω και ..δια πυρός
και σιδήρου.
Σιγά λοιπόν μη «κωλώσουν» από μια, δυο, τρεις 24ωρες ντουφεκιές και άλλες τόσες αντίστοιχες... λιτανείες.!
Δεν πρόκειται να σταματήσουν, δεν πρόκειται να φύγουν, εκτός αν ανατραπούν!
