Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011

Δεν υπέγραψε! Η αλλιώς πως απολύθηκε μία καλή δημοσιογράφος.


               Της   ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
     Η φωνή της φίλης μου ήταν ήρεμη και καθησυχαστική. Όχι δεν θα το κάνει αυτό. Δεν συμβιβάζεται και δεν υποχωρεί στις αρχές της. Δεν θα υπογράψει την ατομική σύμβαση με τον εργοδότη της. Όχι δεν θα υποκύψει στους εκβιασμούς αυτών που της ρουφάνε το αίμα.
    Μίλησε με άλλους φίλους που εργάζονται σε άλλα κανάλια. Τα μαντάτα ήταν σκούρα εδώ και καιρό. Ξέρει ότι η κάθε πράξη έχει και το τίμημά της. Ξέρει ότι η Ελλάδα περνάει μια  μεγάλη οικονομική κρίση. Αντιλαμβάνεται ότι τώρα ,σε αυτή την ηλικία ,πιο σωστό θα ήταν να σκεφτεί να κυνηγήσει τα  λίγα χρόνια που της έχουνε μείνει για την σύνταξη. Να σκύψει το κεφάλι ,να «το βουλώσει» για να τεκμηριώσει το φάκελο της για την συνταξιοδότηση. Είναι πεπεισμένη ότι λίγοι θα τολμούσανε να κάνουν το ίδιο. Μετρημένοι στα δάκτυλα ενός χεριού είναι οι άνθρωποι που αψηφούνε τον κίνδυνο της απόλυσης και εκφράζουν ανοικτά την αντίρρηση τους στα απαράδεκτα και άδικα της εργοδοσίας. Το σκυμμένο  κεφάλι δεν το κόβει το σπαθί λέει μια ρουμάνικη παροιμία αλλά μέχρι πότε να σκύψει το κεφάλι και  πως να δεχτεί το άδικο;
   Την Δ την ξέρω χρόνια. Είναι από τους καλύτερους ρεπόρτερ της ελληνικής τηλεόρασης. Την βλέπαμε σε μεταδόσεις από τους χώρους ,σε όλα τα μεγάλα γεγονότα  της Αθήνας. Κάθε φορά που γινότανε κινητοποιήσεις στο χώρο της υγείας ήταν η πρώτη που  έπαιρνε να ρωτήσει τι γίνεται στο νοσοκομείο μας. Καλοκαίρια και χειμώνες την έβρισκα ,έξω από την πύλη του ΚΑΤ να περιμένει ,ξεροσταλιάζοντας, μαζί με τους τεχνικούς για να παρουσιάσει, από πρώτο χέρι την είδηση. Εκεί, έξω στις αντίξοες συνθήκες και όχι στην ζεστασιά του γραφείου ή  με το φωτισμένο φόντο του στούντιο στο δελτίο των ειδήσεων.
Εκεί που κυριολεκτικά την πιάνουν τα γέλια είναι ότι οι περισσότεροι συνάδελφοι της είπαν ότι έχει δίκιο και ότι δεν θα υπογράψουν αλλά… όταν ανακοινώθηκε η απόλυση της ανακάλυψε ότι ήταν η μοναδική που τόλμησε. Ξέρω ,από πρώτο χέρι τι σημαίνει να πολεμήσεις για τα πιστεύω σου. Ξέρω πόσο δύσκολα αντέχεις στον «πόλεμο» των συναδέλφων. Ελπίζω να αντέξει και να βρει τον δρόμο της. Της εύχομαι να συνεχίσει δυναμικά και μαχητικά το δρόμο της όσο και μοναχικό να είναι .Ξέρω ότι δεν θα πτοηθεί. Είμαι σίγουρη ότι  δεν θα τα βάλει κάτω.