Την κάθαρση θα τη φέρουν... οι δρόμοι!

Η κίνηση του Παπανδρέου με τη φωτοβολίδα του περί  δημοψηφίσματος ( του οποίου η ιδέα καλλιεργούνταν εδώ και κάποιο διάστημα στα ηγετικά κυβερνητικά κλιμάκια), δεν υπάρχει αμφιβολία ότι δεν έχει καμιά δημοκρατική ή πολιτική ηθική βάση, όπως ισχυρίζονται από το κυβερνητικό στρατόπεδο.

Προφανώς αν ήταν οπαδός των δημοψηφισμάτων ο Παπανδρέου και η ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, κάλλιστα μπορούσαν  να το επιδιώξουν και να το εφαρμόσουν στην πράξη στην αρχή, με την πρώτη δανειακή σύμβαση (η οποία ειρήσθω εν παρόδω αποτελεί επτασφράγιστο μυστικό στις λεπτομέρειές της) , με τα Μνημόνια , με τα Μεσοπρόθεσμο κλπ 

Η εξαγγελία του δημοψηφίσματος  είναι ένα πολιτικό τρικ.

Ο Παπανδρέου   γνωρίζει ότι τόσο  ο ίδιος όσο και η κυβέρνησή του  αποτελούν ένα εν σήψει πολιτικό πτώμα. 

Είναι αδύνατον,  με την εξαθλίωση να εξαπλώνεται   με ταχύτητα πανδημίας στη χώρα,  με τις λαϊκές αντιστάσεις συνεχώς να δυναμώνουν και να φθάνουν σε εξεγερσιακά επίπεδα, να συνεχίσουν να κυβερνούν. Οι μέρες  τους είναι μετρημένες παρά τις όποιες, επιτυχείς είναι αλήθεια, απόπειρες  έκαναν μέχρι τώρα να παραμείνουν γαντζωμένοι στην κυβερνητική εξουσία, πράγμα που επιθυμούσε η τρόικα, μέχρις βεβαίως να τελειώσουν την…δουλειά.

Και η δουλειά σε αυτή τη φάση είναι η επιτάχυνση των διαδικασιών συντεταγμένης χρεοκοπίας της χώρας( ώστε να μη προκληθούν προβλήματα από το φαινόμενο ντόμινο στο υπόλοιπο ΕΕχώρο-χωρίς στο μέλλον και εφ όσον έχουν μπει κάποιες δικλείδες ασφαλείας να επιτραπεί και η ανεξέλεγκτη χρεοκοπία-), η υποθήκευση του πλουτοπαραγωγικού της ιστού  και η  καταβαράθρωση της αξίας της εργατικής δύναμης του ελληνικού λαού.

Προφανώς ο Παπανδρέου γνωρίζει  και το προδιαγεγραμμένο πολιτικό του μέλλον στη χώρα μας  αλλά και το προδιαγεγραμμένο τέλος της τραγωδίας της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας.

Όπως και γνώριζε την κατάσταση της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας πολύ πριν αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας και είχε αποφασίσει από πολύ πριν,  την υποθήκευσή της στο ΔΝΤ και την τρόικα.

Ως  άξιος επίσης εκφραστής και πολιτικός εκπρόσωπος των συμφερόντων του κεφαλαίου, δεν έχει και δεν είχε καμία μα καμία καούρα να βάλει σε δοκιμασία  τις επιλογές της ηγετικής ομάδας της   οικονομικής ολιγαρχίας της χώρας μας (Δηλαδή συμμετοχή στην ΕΕ και στη ζώνη του ευρώ) .
Εξ άλλου αυτές τις στήριξε σε όλη την πολιτική του διαδρομή.

Οπότε τίθεται  το ερώτημα και τότε γιατί προχώρησε σε μια τέτοια ενέργεια «παρακινδυνευμένου ρίσκου» όπως του αποδίδουν τα υπόλοιπα αστικά κόμματα και μερίδα των καθεστωτικών ΜΜΕ;

Διότι για να προχωρήσει κάποιος (στην προκειμένη περίπτωση ο Παπανδρέου) σε μια τέτοια πρωτοβουλία

 ή έχει σίγουρο ότι  θα κερδίσει  ένα τέτοιο δημοψήφισμα (κάτι που δεν ισχύει σήμερα στη χώρα μας)

 ή η διατύπωση του ερωτήματος θα είναι τέτοια που θα επιτρέπει «αυξημένη αισιοδοξία»  ότι θα το κερδίσει

 ή επιλέγει μια τέτοια πρωτοβουλία (δημοψήφισμα) , γνωρίζοντας  εκ των προτέρων ότι  δεν πρόκειται ποτέ να λάβει χώρα κάτι τέτοιο και ότι πριν από αυτό θα έχει ανατραπεί από αυτούς που τον επέβαλαν στην αρχηγία του ΠΑΣΟΚ και τον στήριξαν μέχρι τώρα (τα μεγάλα αφεντικά) και έτσι θα φύγει με το κεφάλι όρθιο (;) ως  ανατραπείς από «συμφέροντα»  πρωθυπουργός (όπως ο παππούς του) και όχι με την ατιμωτική εκλογική  συντριβή και τη χλεύη του ελληνικού λαού.

Ό,τι και να ισχύει , σημασία έχει ο λαός και οι εργαζόμενοι να μη τσιμπήσουν από αυτές τις μανούβρες του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων στη χώρας μας.

Να πλημμυρίσει ο λαός  τους δρόμους και να απαιτήσει κάτω τώρα η  χούντα κυβέρνησης -ΕΕ-ΔΝΤ και κάθε επίδοξος διαχειριστής της ίδιας πολιτικής.

Η κυβέρνηση πρέπει να πέσει κάτω από την ασφυκτική πίεση του εργατικού και λαϊκού κινήματος και το ίδιο το κίνημα να βάλει τη σφραγίδα του και να δρομολογήσει την κατεύθυνση των πολιτικών  εξελίξεων.