Η συνένωση - συγχώνευση ανάμεσα σ’ ό,τι πιο πληβειακό κοινωνικά καταγράφεται στη σημερινή συγκυρία και ό,τι πιο ριζοσπαστικό αναδεικνύεται στο εργατικό και αριστερό κίνημα, αντιπροσωπεύει ένα μίγμα σημαντικής εκρηκτικής ισχύος
Του Ανέστη Ταρπάγκου
Στις πανελλαδικές πανεργατικές απεργίες της 18-Ιουνίου και 28/29-Ιουνίου που είχαν κηρύξει οι ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, καταγράφηκε μια εξαιρετικά αναιμική συμμετοχή των μισθωτών εργαζομένων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα της οικονομίας, παρ' όλη τη σπουδαιότητα του διακυβεύματος της συγκυρίας (ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος Δημοσιονομικής Στρατηγικής).
Εξαίρεση αποτέλεσαν η κινητοποίηση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ, του Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων, καθώς και των Εργατικών Ομοσπονδιών ορισμένων πρώην ΔΕΚΟ που επίκειται η ολοκληρωτική τους αποκρατικοποίηση (ΔΕΗ, ΟΣΕ κ.λπ.).
Η κύρια μορφή κινητοποίησης που αναδείχθηκε σ’ αυτές τις απεργίες προήλθε από τον κόσμο των αγανακτισμένων - αποφασισμένων στην Πλατεία Συντάγματος και στις Πλατείες πολλών περιφερειακών πόλεων και που αντιμετωπίστηκε με τον καταιγισμό των χημικών των αστυνομικών δυνάμεων καταστολής.
Το γεγονός αυτό σηματοδοτεί το τέλος μιας περιόδου (Δεκέμβριος 2009 - Ιούνιος 2011), όπου οι πλειοψηφίες του εργοδοτικού συνδικαλισμού σε δευτεροβάθμιο και τριτοβάθμιο επίπεδο, δεν θέλησαν ή δεν μπόρεσαν να προωθήσουν την απεργιακή κινητοποίηση της μισθωτής εργασίας παρ' όλη τη μαζική ανεργία που έχει αναδειχθεί, τη μείωση των εργατικών εισοδημάτων, την αποψίλωση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων κ.ά.
Η αναποτελεσματικότητα υπήρξε το βασικό χαρακτηριστικό των διαδοχικών πανελλαδικών πανεργατικών απεργιών στη διάρκεια του τελευταίου ενάμιση χρόνου, εξ αιτίας της χαμηλής εργατικής συμμετοχής (με την εξαίρεση των αγωνιστικών ταξικών συνδικαλιστικών δυνάμεων), με την εξαίρεση της κινητοποίησης της 5-Μάη-2010, και τις σχετικές εξαιρέσεις της 15 Δεκέμβρη 2010 και 23 Φλεβάρη 2011.
Οι αιτίες που προκάλεσαν αυτή την παρατεταμένη αναποτελεσματικότητα και σταδιακή παραφθορά του εργατικού απεργιακού κινήματος, ανάγονται μεταξύ των άλλων, στους ακόλουθους παράγοντες:
- Στη συνεχή υπονομευτική δραστηριότητα του συναινετικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού των ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ σε Εργατικά Κέντρα, ΕΔΟ, Ομοσπονδίες και τελικά στην ΓΣΕΕ και τη ΑΔΕΔΥ.
- Στην αστυνομική κατασταλτική παρέμβαση και στις προβοκατόρικες δράσεις του παρακράτους (από τη δολοφονία των τριών εργαζομένων της Μαρφίν μέχρι την αποκορύφωση της 28/29-Ιουνίου).
- Στην ανελέητη και αδιάλειπτη ιδεολογική εκβιαστική προπαγάνδα των αστικών τηλεοπτικών ΜΜΕ με το ψευδές επιχείρημα «Ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος ή χρεωκοπία της χώρας», τη στιγμή που ο ισολογισμός των εσόδων - εξόδων του ελληνικού κράτους (με παύση πληρωμών του απεχθούς χρέους) είναι σαφέστατα πλεονασματικός.
- Στο εξίσου χαμηλό επίπεδο απεργιακής συσπείρωσης των ίδιων των αγωνιστικών συνδικαλιστικών δυνάμεων (ΠΑΜΕ, Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων, λαϊκές αντιπολιτευτικές δυνάμεις της βάσης της ΠΑΣΚΕ).
Κινητοποίηση της πληβειακής πρωτοπορίας των λαϊκών τάξεων
Ωστόσο πέρα από αυτούς τους υποκειμενικούς και αντικειμενικούς παράγοντες που επέφεραν την αναποτελεσματικότητα των πανελλαδικών πανεργατικών απεργιών, λειτούργησαν δύο καθοριστικής κοινωνικής σημασίας παράγοντες και συγκεκριμένα:
Από τη μια πλευρά, το γεγονός ότι στον δημόσιο τομέα οι μισθωτοί εργαζόμενοι δεν κινητοποιούνται απεργιακά παρά σε ελάχιστο βαθμό (εκπαίδευση, νοσοκομεία κ.λπ.), γιατί θεωρούν ότι μέσα στην ευρύτερη κοινωνική κόλαση που τους περιβάλλει, και παρ’ όλες τις σχετικές μισθολογικές μειώσεις που έχουν υποστεί, διαθέτουν μια εργασιακή κατάσταση «ασφάλειας» (μονιμότητα απασχόλησης, κανονικά ωράρια, λειτουργία συνδικαλιστικών ελευθεριών, τακτική καταβολή των μισθών), που για την ώρα δεν τους θέτει μπροστά στον κίνδυνο της γενικευμένης καταστροφής.
Από την άλλη πλευρά, στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, ο ενεργός εργαζόμενος κόσμος, παρ’ όλες τις επιβαρύνσεις που έχει υποστεί (μείωση μισθών, απολύσεις, αποψίλωση ασφαλιστικών παροχών κ.λπ.), δεν κινητοποιείται απεργιακά παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις (π.χ. επιχειρήσεις που απειλούνται με εκκαθάριση), γιατί οποιαδήποτε τέτοια κίνησή του θα τον ωθήσει στην ανεργία, όπου ο ήδη υπερδιογκωμένος «εφεδρικός στρατός» ασκεί ισχυρή επίδραση παράλυσης και αδρανοποίησης.
Κατ’ αυτό τον τρόπο και με αυτά τα δεδομένα, οι κοινωνικές κατηγορίες που οδηγήθηκαν από τις ίδιες τους τις ζωτικές ανάγκες να αναδείξουν το Κίνημα της Πραγματικής Δημοκρατίας στις Πλατείες, δεν είναι παρά τα στρώματα που έχουν δεχθεί τα πιο συντριπτικά πλήγματα από την ασκούμενη κυβερνητική μνημονιακή πολιτική, και που στην τρέχουσα περίοδο βιώνουν την ολοκληρωτική κοινωνική καταστροφή. Πρόκειται για τα στρώματα που δεν διαθέτουν απασχόληση, καθώς και εισόδημα και ταυτόχρονα βρίσκονται μακριά από την κατάσταση «εργασιακής ασφάλειας» των δημοσίων υπαλλήλων όπως και από την κατάσταση της ενεργού εργασίας στην καπιταλιστική παραγωγή, παρόλο που βρίσκεται υπό την τρομοκρατία του εργοδοτικού δεσποτισμού. Χωρίς απασχόληση, χωρίς εισόδημα, χωρίς κοινωνική προοπτική, χωρίς όργανα συνδικαλιστικής διαπάλης :
Τμήματα της νεολαίας της διανοητικής κυρίως εργασίας που λιμνάζουν στην ανεργία ή στην ευκαιριακή υποαπασχόληση και ετεροαπασχόληση.
Μακροχρόνια άνεργοι που δεν εισπράττουν ούτε αυτό το πενιχρό επίδομα ανεργίας, και δεν έχουν προοπτική ανεύρεσης εργασίας.
Εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα που βρίσκονται έξω από τις δομές του οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος και αντιπροσωπεύουν τη μεγάλη πλειοψηφία της εργατικής τάξης (85%).
Χαμηλοσυνταξιούχοι που έχουν υποστεί ακόμη παραπέρα μείωση των ήδη χαμηλών τους συντάξεων και δεν διαθέτουν μέσα κοινωνικής πίεσης και αντίστασης.
Η συνάντηση πληβειακότητας και ριζοσπαστισμού στις πλατείες
Μ’ αυτό το Κίνημα των Πλατειών των πιο πληβειακών λαϊκών στρωμάτων της κοινωνικής απόγνωσης, έχουν έρθει σε οργανική οριζόντια διασύνδεση δυνάμεις του εργατικού κινήματος (Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων) και του αριστερού ριζοσπαστικού κινήματος. Αυτή η συνένωση - συγχώνευση ανάμεσα σ’ ό,τι πιο πληβειακό κοινωνικά καταγράφεται στη σημερινή συγκυρία και ό,τι πιο ριζοσπαστικό αναδεικνύεται στο εργατικό και αριστερό κίνημα, αντιπροσωπεύει ένα μίγμα σημαντικής εκρηκτικής ισχύος.
Γύρω από αυτή την πρωτοποριακή γόνιμη σύγκλιση μπορεί να διαμορφωθεί (εξ αιτίας της ριζικής επιδείνωσης που πρόκειται να επιφέρει η εφαρμογή του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος) με πλατιούς μαζικούς όρους το μέτωπο της Πραγματικής Δημοκρατίας των λαϊκών και ριζοσπαστικών δυνάμεων (πληβειακά χαρακτηριστικά - ριζοσπαστική φυσιογνωμία). Αυτό μπορεί να συσπειρώσει ευρύτερες δυνάμεις της ενεργού εργασίας του ιδιωτικού τομέα και ένα μέρος των δημοσίων υπαλλήλων που θα δουν την πόρτα της εξόδου από την εργασία («πλεονάζον» δυναμικό), καθώς και τμήματα των καταστρεφομένων αυτοαπασχολουμένων μικροαστικών στρωμάτων, τον κόσμο της ανεργίας δίχως προοπτική ανεύρεσης εργασίας και των χαμηλοσυνταξιούχων σε ένα ευρύτερο λαϊκό ριζοσπαστικό μέτωπο. Αυτό μπορεί να σηματοδοτήσει και να αναδείξει μια νέα ανασυντεθιμένη ενωτική υποκειμενικότητα, με ισχυρή κοινωνική έδραση και ριζοσπαστικό πολιτικό προσανατολισμό, πέρα από τις πρακτικές του εκλογικισμού, του παραδοσιακού αριστερού υποκειμενισμού και αυτάρκειας, της υπόκλισης στον αστικό κοινοβουλευτισμό και της ποδηγέτησης του κοινωνικού από το κομματικό - πολιτικό.
Πηγή: Αυγή
