Της ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Οι φίλοι στην ανάγκη φαίνονται. Έτσι και εγώ πήγα για να συμπαρασταθώ σε μία φίλη που νοσηλεύεται σε ένα ιδιωτικό ιατρικό κέντρο. Αγαπημένη και ταλαιπωρημένη τα τελευταία τρία χρόνια, φίλη με σώας τας φρένας και με κουρασμένο σώμα. Την βρήκα στο κρεβάτι του πόνου να περιμένει για μία χειρουργική επέμβαση ρουτίνας. Μου έριξε ένα πονεμένο βλέμμα που το συνόδευε ένα μικρό χαμόγελο.Χάρηκε πολύ που πήγα. Ήθελα να την προλάβω πριν να μπει χειρουργείο. Για να της ευχηθώ καλή επιτυχία. Ήθελα να ξέρει ότι θα είμαι εκεί και θα την περιμένω. Ό,τι και να γίνει θα είμαι εκεί.
Η επέμβαση ήταν προγραμματισμένη να γίνει στις δώδεκα το μεσημέρι .Πήγε ένδεκα και μισή και τίποτα. Κοίταξα γύρω αναζητώντας τον νοσοκόμο. Ρώτησα τι γίνεται. Με πληροφόρησαν ότι υπήρχε μεγάλη αναστάτωση γενικά σε όλο το ιατρικό κέντρο και ειδικά στα χειρουργεία του. Ο λόγος ήταν οι επαναλαμβανόμενες απεργιακές κινητοποιήσεις των γιατρών στα δημόσια νοσοκομεία. Αναγκαστικά μερικοί ασθενείς απευθύνθηκαν στα ιδιωτικά νοσοκομεία και κλινικές. Ανεξάρτητα από το αυξημένο κόστος νοσηλείας!
Η ώρα περνούσε και μην έχοντας τι να κάνω παρατηρούσα την κίνηση του προσωπικού στους διαδρόμους. Η αναμονή στο δημόσιο νοσοκομείο θα συνοδεύονταν από νεύρα και φασαρίες, απαιτήσεις, απειλές και κατηγορίες. Εδώ δεν έτρεχε τίποτα. Όλα ήταν υπό έλεγχο, με ηρεμία και κατανόηση. Μετρούσα τις νοσηλεύτριες και το παραϊατρικό προσωπικό. Αντιστοιχούσαν 5 υπάλληλοι για κάθε ασθενή. Πληθώρα τραπεζοκόμων, καθαριστριών και νοσηλευτών. Οι ιατροί περνούσαν ομάδες ομάδες .Ήρεμο ύφος, χωρίς άγχος και χωρίς αγωνία για την εξέλιξη της νόσου. Κατάλαβα γιατί είναι τόσο ακριβή η νοσηλεία σε τέτοια κέντρα. Στο διάδρομο οι λευκές ποδιές εναλλάσσονταν με το κομψό ντύσιμο των συγγενών. Έκανα σύγκριση με την εικόνα του ΚΑΤ. Χθες που εφημέρευα( δέλτα δέσμη) το προσωπικό της εφημερίας δεν επαρκούσε για την αντιμετώπιση των παθολογικών περιστατικών όσο και των χειρουργικών. Εκατοντάδες κόσμος είχε περάσει κατά την διάρκεια του 24ωρου. Εχθές ένιωσα τυχερή που μπόρεσα να βρω τραυματιοφορέα, για να μεταφέρω ένα περιστατικό στην κλινική μου σε λιγότερο από 2 ώρες. Εχθές ένοιωσα ενοχές που κούρασα τις δύο και μοναδικές νοσηλεύτριες της κλινικής μου. Λυπήθηκε η ψυχή μου βλέποντάς τες που τρέχανε και δεν προλάβαιναν για τα 25 περιστατικά μας. Τεράστια τα λειτουργικά προβλήματα της εφημερίας , απαράδεκτη η έλλειψη σε ράμματα και γάζες και σε εργαλεία. Ξαναπέρασε μπροστά στα μάτια μου ο αγώνας για ανεύρεση ενός κρεβατιού σε ΜΕΘ. Η εφημερία στο ΚΑΤ είναι για γερά νεύρα και ατσάλινες αντοχές.
Η αναμονή έξω από το χειρουργείο με βοήθησε να σκεφτώ διάφορα. Ξύπνησα στην πραγματικότητα, αποστασιοποιήθηκα από την εικόνα του ΚΑΤ και σκέφτηκα μήπως ήθελα να εργαστώ σε ιδιωτική κλινική. Πόσο πιο εύκολη θα ήταν η ζωή μου σε πλαίσια τόσο πολιτισμένα και κυρίως ξενοδοχειακά; Θα ήμουνα υπάλληλος μιας χρηματιστηριακής επιχείρησης. Τι εξέλιξη θα είχα αν είχα ακολουθήσει αυτή την επιλογή; Θα ήμουνα καλύτερη γιατρός δουλεύοντας σε συνθήκες ηρεμίας και άμεσου χρηματισμού μακριά από συνδικαλισμούς και απεργίες; Αναλογίστηκα πόσες φορές έκανα δουλειά νοσοκόμας ή και τραυματιοφορέα για να φέρω σε πέρας διάφορα προβλήματα των ασθενών μου. Ξαναγύρισα στην τωρινή κατάσταση και ανακάλυψα ότι θα έμενα να προσφέρω την ικανότητα μου και τις επιστημονικές γνώσεις μου στο δημόσιο νοσοκομείο. Μέσα στα προβλήματα της δημόσιας Υγείας, εκεί πλάι στον πονεμένο και άπορο ασθενή, στον μετανάστη και την αγρότισσα γιαγιά.
