Της ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Οι συνάδελφοι είναι συγκεντρωμένοι στο αμφιθέατρο στην είσοδο του υπουργείου. Στο ίδιο κτήριο αλλά πιο ψηλά είναι το γραφείο του υπουργού. Δίπλα ,από του υπουργού ,βρίσκονται τα γραφεία των υπευθύνων. .Δεν είναι μεγάλη η απόσταση ανάμεσα στα δύο επίπεδα αλλά διάλογος δεν υπάρχει. Για τι; Στη είσοδο του υπουργείου είναι οι ειδικές δυνάμεις και τα ΜΑΤ. Πολλά παλικάρια έτοιμα να αντιμετωπίσουν τον εχθρό. Τον γιατρό που αύριο θα τον χρειαστούν. Όμορφοι και νέοι με τους εξοπλισμούς τους θυμίζουν αστακοί. Προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουν τα άγρα θηρία. Οι συνάδελφοι ,οι περισσότεροι είναι πενηντάρηδες ,μπήκαν στον κόπο να κάνουν κατάληψη. Κοιμηθήκανε το βράδυ στο υπουργείο. Μέσα σε sleeping bag .Συνειδητοποιημένοι και αποφασισμένοι να μην υποχωρήσουν. Οι συνάδελφοι που τολμήσανε και ξεκίνησαν την κατάληψη πολεμάνε με τις αντοχές του οργανισμού τους, με τις αντίξοες συνθήκες της κατάληψης αλλά κυρίως με την προκατάληψη των δημοσιογράφων.
Οι «στρατευμένοι» δημοσιογράφοι έχουν επιδοθεί σε ένα αγαπημένο, για τα «καλά και ήσυχα παιδιά» απουσιολόγιο των απεργών ιατρών. Ξέρουν πριν από εμάς τους απεργούς, ποιοί ήμασταν και που ήμασταν παρόντες ή απόντες. 22.500 είναι οι γιατροί όλης της χώρας, δηλώνει ο κύριος Βαρνάβας, που ξέρεται σε ποια νοσοκομεία απέργησαν οι συνάδελφοι; αλλά ποιος τον ακούει; Ειρωνεύονται οι δημοσιογράφοι, το παίζουν δημόσιοι κατήγοροι από το επίπεδο του τηλεοπτικού δικαστηρίου τους, χωρίς να ξέρουν την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί. Κυνικοί και κυρίως ειδικοί επί του θέματος, ξέρουν όλες τις λεπτομέρειες του νομοσχεδίου και των αδικιών που χτίζονται στις πλάτες των γιατρών. Προβάλλουν μονίμως το «φακελάκι» για να ισοπεδώσουν όλους τους λειτουργούς Υγείας. Προφανώς δεν έχουν μπει στα δημόσια νοσοκομεία να δουν τις αφίσες, που προτρέπουν τους ασθενείς και τους συγγενείς τους να μην δώσουν φακελάκι ή αν θα το δώσουν να είναι άδειο.
Οι δημοσιογράφοι ξέχασαν ότι άλλος είναι ό ρόλος τους στην παρουσίαση των γεγονότων. Ότι πάντα υπάρχουν δύο πλευρές του νομίσματος σε όλα τα θέματα. Έπαθαν επιλεκτική αμνησία. Δεν θυμούνται ότι είναι υποχρεωμένοι, από την δημοσιογραφικοί δεοντολογία, να παρουσιάσουν αντικειμενικά και τις δύο απόψεις. Να υπάρχει αντίλογος. Να μην σχολιάσουν τα γεγονότα. Οι ξερόλες αναγνωρίζουν ότι η τηλεόραση έχει τα μειονεκτήματα της και ότι σίγουρα δεν μπορεί να γίνει ένας πραγματικός διάλογος αλλά συνεχίζουν. Το ψωμί τους βγάζουν! Οχυρώνονται πίσω από επιχειρήματα του τύπου : «λίγος ο χρόνος, μεγάλα τα προβλήματα» και επιμένουν στις γκριμάτσες που βαρεθήκαμε να αντικρίζουμε κάθε ημέρα στο γυαλί. Σκόπιμα παίζουν το ρόλο του κυβερνητικού εκπροσώπου. Θεωρούν ότι ο δικός μας αγώνας έχει μόνο μία πλευρά .Την δικιά τους.
