Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά για τη σημερινή απεργία...
Πρώτον, ήταν μια απεργία με πολύ μεγάλη συμμετοχή.Ίσως από πλευράς συμμετοχής να ήταν και η πιο πετυχημένη της τελευταίας δεκαετίας.Και αν ήταν ενταγμένη και σε ένα πρόγραμμα σχεδιασμένα κλιμακούμενων κινητοποιήσεων (πράγμα που αποφεύγει- σαν «ο διάβολος το λιβάνι»- η ποικιλόχρωμη συνδικαλιστική γραφειοκρατία) η συμμετοχή του κόσμου της εργασίας να ήταν και ακόμη μεγαλύτερη. Να είχε και μαθηματικά παντού το στοιχείο της καθολικότητας.
Δεύτερον, το κλίμα επιτυχίας μεγεθύνθηκε από τη πολύ μεγάλη συμμετοχή και των επαγγελματιών και καταστηματαρχών στις διάφορες πόλεις της χώρας.Σε μερικές περιοχές αν δεν ήταν οι διαδηλώσεις οι πόλεις θα έμοιαζαν νεκρές.
Τρίτον, - ιδιαίτερα ελπιδοφόρο- ήταν η πολύ μεγαλύτερη συμμετοχή των εργαζομένων και γενικότερα των πολιτών στις κατά τόπους διαδηλώσεις .
Τέταρτον, ήταν η "αγρια" μαχητικότητα των συλλαλητηρίων..
Πέμπτον, -και για εμάς ίσως το βασικότερο- ήταν το πολιτικό βάθεμα των διαδηλώσεων και συλλαλητηρίων.
Η απεργία της 23 Φλεβάρη πήρε το χαρακτήρα μιας καθαρά πολιτικής απεργίας και από αυτή την άποψη τίποτε πλέον από αύριο δεν θα είναι όπως πριν.
Ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας δείχνει όχι μόνο να ξεπερνά το αρχικό μούδιασμα που είχε ακολουθήσει την ολομέτωπη επίθεση της κυβέρνησης και όλων των δυνάμεων του κεφαλαίου αλλά δείχνει να αντιλαμβάνεται ότι δεν υπάρχει πλέον χώρος για αμυντικά και συντεχνιακά αιτήματα ,δεν υπάρχει πλέον χώρος για «διαδρόμους» και «διαλόγους», να αντιλαμβάνεται ότι η χώρα και ο λαός σύρεται από τους εγχώριους πολιτικούς εκπροσώπους του κεφαλαίου αλλά και τις δυνάμεις της τρόικα είτε σε μια διαδικασία συνεχών επί δεκαετίες μνημονίων άγριας φτώχειας , εξαθλίωσης και ξεπουλήματος είτε σε επίσημη χρεοκοπία και περιθωριοποίηση. Δείχνει να αντιλαμβάνεται ότι το ιμπεριαλιστικό και ληστρικό "δημόσιο" χρέος δεν είναι πλέον διαχειρίσημο.
Αυτό το αριθμητικά συνεχώς διογκούμενο τμήμα της κοινωνίας θέτει στην ημερήσια διάταξη με όρους κοινωνικής και ταξικής σύγκρουσης το αίτημα βαθύτερων κοινωνικών και πολιτικών ανατροπών στη χώρα:
*να φύγουν κυβέρνηση- μνημόνιο –τρόικα αλλά και κάθε επίδοξος διαχειριστής τέτοιων πολιτικών
*παύση πληρωμών του χρέους και διαγραφή του.
*μια άλλη πορεία της χώρας εξω από τη κυριαρχία των αγορών και του κεφαλαίου.
Ο θυμός , η οργή και η απόγνωση δείχνουν - αργά μεν και βασανιστικά - να βρίσκουν το σωστό δρόμο.
Ούτε τα δακρυγόνα , ούτε τα γκλομπς, ούτε η άγρια καταστολή και χρήση βίας, ούτε η χρήση της προβοκάτσιας δείχνουν πλέον να φοβίζουν ένα λαό , μια κοινωνία που ωθείται σε μαζική κλίμακα στο βάραθρο της οικονομικής και κοινωνικής ανέχειας .
Και αυτό το κατάλαβαν σήμερα και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι.
Κοινωνικές δυνάμεις δείχνουν επίσης να μην πειθαρχούν πια και τόσο στις γραμμές των κομματικών ηγεσιών.Όταν οι κομματικές ηγεσίες λιποψυχούν, όταν εντάσσουν την κάθε κινητοποίηση στη δική τους υστεροβουλία , στη λογική των παρελάσεων , της εκτόνωσης, της λογικής «να βγάλει ο λαός τα συμπεράσματά του», της αναμονής «όταν θα ωριμάσει το σύκο» , στην ουσία όταν με διάφορα τερτίπια εκφράζουν την αδυναμία διαχείρισης καταστάσεων που ξεπερνούν την πολιτική τους μυωπία, εκείνες οι κοινωνικές δυνάμεις δείχνουν να προχωρούν και να αφήνουν τις ηγεσίες πίσω .
Αυτό θα το βιώσουν ορισμένες κομματικές ηγεσίες το προσεχές διάστημα.
Εκεί κάτω στο δρόμο διαμορφώνονται πια οι προϋποθέσεις μιας νέας ενότητας του λαού.Μια νέα κοινωνική -πολιτική ενότητα γεννιέται στη βάση της κοινής μετωπικής δράσης και σύγκρουσης ενάντια στις δυνάμεις του κεφαλαίου και τους πολιτικούς του εκπροσώπους. Στη βάση του ενστίκτου της επιβίωσης ολόκληρης σχεδόν της κοινωνίας.
Βέβαια παρά την μεγάλη επιτυχία της απεργίας και των απεργιακών συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων χρειάζονται ακόμα πολλά βήματα να γίνουν.
Το μέγεθος και το βάθος της επίθεσης που δεχόμαστε είναι τέτοια που απαιτούν άμεσα ... πολύ περισσότερα .
Χρειάζεται να τεθούν σε κίνηση ακόμη ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις.
Χρειάζεται ακόμα περισσότερο να γίνει συνείδηση και πεποίθηση στους εργαζόμενους και στους πολίτες γενικότερα ότι: ναι μπορούμε να αλλάξουμε τις τύχες μας , ναι μπορούμε και σήμερα να ονειρευόμαστε, δεν είναι μονόδρομος τα μνημόνια, δεν είναι μονόδρομος η φτώχεια , η μιζέρια και η απόγνωση. Είναι πια καιρός ο πλούτος που παράγεται και μπορεί να παραχθεί σε αυτή τη χώρα να γυρίσει πίσω -με διάφορες μορφές - σε αυτούς που τον παράγουν... και σε κανέναν άλλον.
Όμως σήμερα διαβήκαμε τον Ρουβίκωνα.
Και αυτό το κατάλαβε και η κυβέρνηση και γενικότερα το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου στη χώρα μας.
Θα κάνουν το πάν, από αύριο, για να συκοφαντήσουν τη σημερινή μέρα και να αλλοιώσουν τα μηνύματα που εξέπεμψε .
Τιποτε όμως δεν θα είναι πια όπως χθες.Και το ξέρουν!
Χρέος μας για ανάλογη συνέχεια.
Δεν είναι μονοδρομος αυτά που εφαρμόζουν και αυτά που ετοιμάζουν.
Η νίκη σε αυτό τον πόλεμο μπορεί να είναι νίκη του λαού και των δυνάμεων της εργασίας.
*Ο κύβος ερρίφθη
