Το δημόσιο χρέος βαραίνει όλο το λαό, γενιές επί γενεών, αλλά για κάποιους αποτελεί πεδίο τρελής κερδοφορίας. Οι τράπεζες και οι μεγάλοι κεφαλαιοκράτες, που τα κερδοσκοπικά κεφάλαιά τους διαχειρίζονται οι τράπεζες, κάνουν μεγάλο πάρτι με το χρέος. Αυτό ίσχυε από πάντα. Όπως από πάντα ίσχυε ότι ο χρεώστης είναι απόλυτα εξαρτημένος από τον πιστωτή του – και ο τελευταίος μπορεί να επιβάλει στον πρώτο όποιο μέτρο πολιτικής θέλει και όποια απαίτησή του. Αυτό το ζούμε σήμερα στην Ελλάδα, με την ΕΕ να επιβάλει μια σειρά μέτρα (π.χ. ασφαλιστικό) και χθες να απαιτεί και να επιβάλει επίσης μια σειρά ξεπουλήματα ("απελευθέρωση της αγοράς". κατά την κοινοτική ορολογία), στον ΟΤΕ, στα ναυπηγεία, την ενέργεια.
Η πιο προκλητική και στυγνή επιβολή της ΕΕ είναι το διαβόητο Σύμφωνο Σταθερότητας, που καθορίζει, ανάμεσα, σε άλλα το πώς θα εξυπηρετείται ο δανεισμός της χώρας. Έτσι απαγορεύεται το ελληνικό δημόσιο να δανείζεται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που ειδικά τώρα, μέσα στην κρίση, έχει χαμηλά επιτόκια. Αντίθετα, το ΣΣ επιτρέπει το δανεισμό από την ΕΚΤ των διαφόρων εμπορικών τραπεζών, με εγγύηση του ελληνικού δημοσίου. Έτσι, οι τράπεζες δανείζουν το ΕΔ με επιτόκιο 5% και 6%, έχοντας προηγουμένως δανειστεί από την ΕΚΤ με επιτόκια της τάξης του 1% και, μάλιστα, με εγγύηση του ΕΔ!
Τι σημαίνει αυτό;
Στο σύνολο του χρέους των 300 περίπου δισ. ευρώ, το υπερκέρδος των τραπεζών ξεπερνά τα 12 δισ. ευρώ. Τεράστιο ποσό: 12 δισ. ευρώ κάθε χρόνο! Τεράστια κλοπή! "Πολύ λογική" για τους διαχειριστές του νεοφιλελευθερισμού – αυτοί είναι οι νόμοι της αγοράς, που όπως θέλουν τους φτιάχνουν οι κρατούντες. Αυτό είναι που πρέπει να γίνει το κόκκινο πανί για το "λαό της κρίσης".
Αλήθεια, πόσο κοστίζουν οι 100.000 θέσεις εργασίας το χρόνο;
Μόλις 2,5 δισ. – και μάλιστα με όρους αμοιβής όχι τους σημερινούς αλλά αυτούς που είναι στα αιτήματα της Αριστεράς. Αν "σώζονταν" τα 12 δισ. από τους υπερτόκους των τραπεζών, τότε μόνο το 20% αυτών των 12 δισ. θα αρκούσε για να υπάρξουν οι 100.000 θέσεις εργασίας. Να, λοιπόν, πώς ο πιστωτής –με εργαλείο το ΣΣ– έχει αλυσοδεμένο το χρεώστη και του στερεί τη δυνατότητα να εφαρμόσει μια πολιτική ρεαλιστική, εφικτή, πραγματικά προς όφελος του λαού. Μια πολιτική που θα μπορούσε να ανατρέψει το φαύλο κύκλο της χρέωσης. Και μαζί με αυτόν, το φαύλο κύκλο της αφαίμαξης του λαού, του ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου, της εξάρτησης και της υστέρησης από τις αναπτυγμένες οικονομίες, της αποβιομηχάνισης, της κατασπατάλησης των δυνατοτήτων της χώρας. Κι όταν το διεθνές μονοπωλιακό κεφάλαιο φτάνει να καταπιέζει με τέτοιον απολυταρχικό τρόπο, με τρόπο "αποφασίζομεν και διατάσσομεν" –ακριβώς γιατί η κρίση είναι τόσο βαθιά και τείνει όλη η υφήλιος να δουλεύει για να διασωθούν τα κέρδη και η ηγεμονική θέση της παγκόσμιας ελίτ–, τότε δεν είναι μακριά η στιγμή της απάντησης του λαού απέναντι στη μεγάλη καταπίεση που υφίσταται.
Από άρθρο του Χρήστου Καραμάνου
