Νιώθει χάλια. Είναι δυστυχισμένος. Δεν ξέρει τι να κάνει. Έφτασε 67 χρονών και δεν έχει τι να κάνει. Όλος ο εσωτερικός του κόσμος καταστράφηκε. Έμεινε χωρίς όνειρα και προοπτικές. Νιώθει άχρηστος .Δεν έχει πλέον καμία αξία. Έφτασε στο τέλμα. Τι περιμένει;
Γιατρός, πρώην διευθυντής χειρουργικής κλινικής κρατικού νοσοκομείου.Είκοσι χρόνια αποφάσιζε και διάταζε στα πλήθη .Των ασθενών και των ειδικευομένων γιατρών. Ήταν ο ομφαλός της γης. Από τα χείλη του κρεμόντουσαν οι ζωές και οι πορείες τόσων ανθρώπων. Αποτελούσε σημείο αναφοράς σε τόσες ιατρικές γνωματεύσεις, εκθέσεις και αναφορές. Ήταν σπουδαίος. Ποζεράς. Είχε ολόκληρο φωτογραφικό αρχείο με αναμνηστικές με όλους τους επώνυμους ασθενείς του. Διατυμπάνιζε παντού τις γνωριμίες του με το υπουργείο και τους πολιτικούς. Πέρασαν όμως τα χρόνια και σταδιακά ανάπτυξε ,μέσα στο μυαλό του, μία ψεύτικη εικόνα. Αυτός και κανένας άλλος. Καμάρωνε την λίστα με τους ασθενείς που θα χειρουργούσε. Είχε άλλωστε λίστα αναμονής για τα επόμενα 3 χρόνια. Όλα ήταν τόσο υπέροχα. Ήταν κάποιος! Είχε στήσει μία καριέρα
Περάσανε τα χρόνια. Γέρασε. Κουράστηκε. Αλλά επέμενε. Το πολέμησε πολύ και αντί να βγει στα 65 του βγήκε στα 67 .Στην σύνταξη. Και εκεί άρχισαν τα βάσανα. Χρειάστηκε να πάει σε πολλά δημόσια γραφεία. Αναγκάστηκε να υπενθυμίσει, σε πολλούς ότι τους είχε κάνει καλά. Ότι του χρωστούσανε κάτι. Μία εξυπηρέτηση. Αυτό που τον θλίβει περισσότερα είναι ότι τώρα ΄΄δεν υπάρχει΄΄. Τον στεναχωρεί πολύ αυτή η κατάσταση. Περνάει στο διάδρομο του νοσοκομείου και κανένας δεν κάνει τούμπες όταν τον αντικρίζει. Ελάχιστοι χαίρονται όταν τον βλέπουν. Κανείς δεν τον αναγνωρίζει. Λίγοι τον χαιρετάνε. Κανένας δεν τρέχει να τον εξυπηρετήσει. Υποφέρει!
Αλλιώς τα είχε φανταστεί τα πράγματα στα γεράματα. Αλλιώς τα περίμενε. Δεν μπορεί να δεχτεί ότι χωρίς την δημόσια θέση, που κατείχε, δεν είναι τίποτα. Του φαίνεται αδιανόητο ότι δεν πέφτει στριμωξίδι στο ιατρείο του. Το θεωρεί απαράδεκτο ότι παρακαλάει τον ασθενή, παρντόν τον πελάτη, να έρθει στην ιδιωτική κλινική. Υποφέρει που κατεβάζει τα μούτρα του (και τις τιμές του )για να βάλει ένα χειρουργείο το τρίμηνο. Που είναι τα μεγαλεία που ονειρεύτηκε; Δεν μπορεί να καταλάβει ότι αυτό που τραβούσε ,τους ασθενείς του, σαν μαγνήτης ήταν η θέση του στο Ε.Σ.Υ. Οι ασθενείς ερχόταν στον διευθυντή και όχι στον ικανό χειρουργό. Στην ελπίδα, για ειδική μεταχείριση, Προσέλκυσε τα πλήθη η καρέκλα του και όχι οι επιστημονικές και ιατρικές του ικανότητες.
Τώρα νιώθει γυμνός. Οι μεγάλες ιδέες που είχε για τον εαυτό του και τα μεγαλεπήβολα σχέδια που είχε για την καριέρα του, ως ιδιώτης ,εξανεμίστηκαν. Το ιδιωτικό επάγγελμα είναι μία σκληρή δοκιμή. Ένα crash test στο οποίο λίγοι αντέχουν. Είτε το θέλεις είτε όχι στηρίζεται στις πραγματικές σου ικανότητες και όχι στην θέση που κατέχεις σε ένα σύστημα υγείας. Οι πραγματικέ ποιοτικές εξετάσεις ,δίνονται εκεί στην ιδιωτική κλινική .Είσαι μόνος σου και αντιμετωπίζεις το περιστατικό με βάση τις υπαρκτές , χειρουργικές και επιστημονικές , ικανότητες σου και όχι με μία καρέκλα. Δεν έχεις κανένα σκλαβάκι, παρντόν επιμελητή ή ειδικευόμενο, δίπλα να του επιρρίπτεις ευθύνες όταν κάτι πάει στραβά! Τώρα είναι μία τραγική φιγούρα που δεν βλέπει κανέναν λόγο να ζήσει. Χωρίς το διευθυντική του θέση είναι γυμνός. Η ζωή έχει πάψει να έχει νόημα για αυτόν. Πάνε τα περασμένα μεγαλεία !
