Είναι πλέον φανερό ότι τα μάτια του κόσμου είναι στραμμένα στη χώρα μας. Αποτελώντας τον αδύναμο κρίκο του καπιταλισμού στη Ευρωζώνη , οι ξένοι «ειδικοί» και μη ,με κομμένη ανάσα παρακολουθούν την πορεία της χώρας, παρεμβαίνουν , σχολιάζουν, νουθετούν πάντα βέβαια στα πλαίσια της διάσωσης των συμφερόντων του κεφαλαίου.
Ταυτόχρονα με άγρυπνο βλέμμα παρακολουθούν τις αντιδράσεις των εργαζομένων (ο Δεκέμβρης ακόμα φοβίζει και … προβληματίζει).
Τελικά, είτε το θέλουμε είτε όχι, συμμετέχουμε σε ένα «πείραμα» με παγκόσμιες (και όχι μόνο ευρωπαϊκές) συνέπειες και διαστάσεις. Από αυτή την άποψη οι πρωτοβουλίες , η αντίδραση και η στάση της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων στη χώρα μας αποκτά ιδιαίτερη σημασία.
Ήδη το ζήτημα της παύσης πληρωμής του χρέους, της εξόδου από την ΟΝΕ ,της ανάκτησης της νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής από τη χώρα μας, της ανάκτησης της δυνατότητας σχεδιασμού και εκτέλεσης των προϋπολογισμών της, της επιβολής δραστικού ελέγχου στη διακίνηση κεφαλαίων, της εθνικοποίησης των κύριων τραπεζών, της γενναίας αναδιανομής πλούτου προς όφελος των εργαζομένων όχι μόνο για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά ως βασική προϋπόθεση για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας σε νέα κοινωνική, ταξική και οικονομική βάση, έχουν τεθεί και τίθενται από τα πιο ριζοσπαστικά και μαχητικά τμήματα των εργαζομένων.
Είναι βέβαια προφανές πως αυτές οι ριζικές πολιτικές ανατροπές προϋποθέτουν και μια μεγάλη ανατροπή στη κοινωνική δυναμική. Όπως σωστά επισημαίνεται, η επόμενη μέρα μιας αποχώρησης από την Ευρωζώνη δεν θα είναι σπαρμένη με λουλούδια ,όμως μια προοδευτική κοινωνική –πλειοψηφία μπορεί να τη μετατρέψει σε εφαλτήριο εξόδου από τα σημερινά αδιέξοδα.
Ενδεικτικό του πώς και τι σκέφτονται, τι σχεδιάζουν οι εκπρόσωποι των περιβόητων αγορών , το κεφάλαιο και οι τραπεζίτες για τη χώρα μας είναι το άρθρο της «Ισοτιμίας» με τίτλο «Μείωση έως και 30% σε μισθούς ζητά το ΔΝΤ»
