Της ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Η Σοφία από τότε που θυμάται και ξέρει τον εαυτό της ήθελε να γίνει γιατρός. Γεννήθηκε στην Μολδαβία, σε ένα χωριό έξω από την πρωτεύουσα, το Κισινάου. Είχε άλλους 9 αδερφούς και αδερφές. Η οικογένεια της ήταν πολύ αγαπημένη και δεμένη αρχικά μετά όμως από το βίαιο θάνατο του πατέρα της σκορπήσανε στους πέντε δρόμους. Πέντε κορίτσια και πέντε αγόρια μεγαλώσανε σχεδόν μόνοι τους αφού η μητέρα (χήρα από τα 40 της) έτρεχε από το πρωί μέχρι το βράδυ και δεν προλάβαινε. Μία με τις αρρώστιες των παιδιών, άλλη με τα ρούχα τους .Είχε μανία με την καθαριότητα και ήθελε τα παιδιά της να είναι πάντα καθαρά ντυμένα .Μία άλλη απασχόληση ήταν με τα ζώα. Τα πρόβατα έπρεπε να είναι υγιή και να προσφέρουνε το γάλα και το μαλλί τους για όλη την οικογένεια.
Ορφάνεψε από τα δέκα της και θυμάται ,με πίκρα, εκείνα τα δύσκολα χρόνια .Έφευγε , με τις ώρες ,με τα πρόβατα και στο ενδιάμεσο διάβαζε. ’Έτσι τελείωσε με άριστα (πέντε) το δημοτικό ,το γυμνάσιο και την Τεχνική Σχολή Αδελφών Νοσοκόμων .Θα μπορούσε, λόγω μεγάλης βαθμολογίας (κόκκινο δίπλωμα),να μπει χωρίς εξετάσεις στην Ιατρική Σχολή αλλά… δεν το έκανε. Δούλεψε δύο χρόνια ως αδελφή νοσοκόμα για να μπορέσει να βοηθήσει την οικογένεια. Μετά επειδή είχε την δυνατότητα να σπουδάζει και συγχρόνως να δουλεύει ως νοσηλεύτρια μπήκε στην Ιατρική Σχολή. Με εξετάσεις. Έπαιρνε τις βραδινές βάρδιες και του Σαββατοκύριακου επειδή έτσι δεν έχανε τα μαθήματα και πληρωνότανε καλύτερα. Τα αδέρφια της παντρεύτηκαν και η οικογένεια μεγάλωσε πολύ. Η αγάπη έφυγε και άρχισαν οι καυγάδες.
Σιχάθηκε τους οικογενειακούς καυγάδες. Ήθελε να ανοίξει τα φτερά της και να βελτιωθεί ως χειρουργός και άνθρωπος. Το πήρε απόφαση και έφυγε από την χώρα . Εκμεταλλεύτηκε μία εκδρομή στο εξωτερικό που έγινε με τους πρώην συμφοιτητές της και έφτασε στην Ελλάδα. Δίχως πολλά πράγματα στις βαλίτσες της αλλά ,με μεγάλη όρεξη για όνειρα και καλύτερη ζωή. Τα βρήκε πολύ δύσκολα τα πράγματα αλλά οι αγώνες επιβίωσης δεν την τρομάξανε ποτέ. Περάσανε δύο χρόνια με δουλειές του ποδαριού και με βάρδιες νυχτερινής αποκλειστικής. Κατάφερε και έστειλε και λίγα στην πατρίδα για την επισκευή του σπιτιού τους. Όταν ήταν ‘έτοιμη να τρελαθεί απευθύνθηκε σε έναν ψυχίατρο για να την κουράρει. Της έκανε και καλή τιμή (70 από το 120 που ζητούσε συνήθως) αλλά μετά από πέντε συνεδρίες κατάλαβε ότι την κορόιδευε. Και ξαναγύρισε στο γνώριμο και δυνατό πλέον εαυτό της. Κουράστηκε πάρα πολύ αλλά τώρα αναγνωρίζει εύκολα ποιος της παραμυθιάζει. Έμαθε πώς να αποφεύγει τους ΄΄΄ καλούς ΄΄ και τους ΄ ευαίσθητους ΄΄ που τάχα μου τάχα θέλουν να την βοηθήσουνε( με το αζημίωτο) και στην ουσία την εκμεταλλεύονται. Που την βλέπουν σαν κρέας για πούλημα. Κατάφερε ,μετά από χίλια βάσανα, να νομιμοποιήσει την παρουσία της στην Ελλάδα και τώρα εργάζεται σε μία κρατική χειρουργική κλινική με υποτροφία από το Υπουργείο Εξωτερικών.440 ευρώ/μήνα. Πολύ λίγα αλλά είναι συνηθισμένη στα δύσκολα. Με το κεφάλι ψηλά θα συνεχίσει τον αγώνα της .Σε τέσσερα χρόνια θα πάρει την ειδικότητα .Έχει κουράγιο για δύο. Απλώς μέσα της νιώθει πολύ κουρασμένη και σαν να έχει γεράσει περισσότερο από όσο είναι η βιολογική της ηλικία. Θα αντέξει να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα;
