Τολμήσανε την επανάσταση, χωρίς να φοβηθούν την ήττα. Ατρόμητοι υψώσανε τις ελπίδες τους για ένα καλύτερο αύριο. Ασυμβίβαστοι, αμόλυντοι και ακέραιοι δώσανε την ψυχή τους. Συγκρούστηκαν με το κατεστημένο αψηφώντας την απόρριψη. Φωνάξανε, διεκδικήσανε και αγριέψανε παραμένοντας αλώβητοι. Ξεχάσανε αγάπες, οικογένειες και φιλίες για το δίκαιο του αγώνα. Βοήθησαν χωρίς να βοηθηθούν. Ψηφίσανε χωρίς να ψηφισθούν. Παλέψανε χωρίς να σκοτωθούν. Διαπραγματευθήκανε χωρίς να λερωθούν. Αμφισβητήθηκαν χωρίς να αμφισβητήσουν. Δοξάσανε χωρίς να δοξαστούν. Ανήκουνε στην γενιά την αδικημένη που πέρασε τα καλύτερα της χρόνια κάτω από τις λόγχες των φρουρών.
Δίπλα τους περνούσανε αυτοί που: Αντιμετωπίσανε τη ζωή με υπεροψία, εγωισμό και αδιαφορία. Γεμίσανε τις κοιλιές τους και αδειάσανε την ψυχή τους. Ήπιαν το κρασί της λησμονιάς και βυθίσθηκαν στη λήθη. Απωλέσανε αναμνήσεις, αισθήματα, όνειρα και ελπίδες. Καλύψανε το κενό "εγώ" τους με τεράστιες πεπονόφλουδες. Με σκυμμένο κεφάλι αποδέχτηκαν την καταπίεση βαδίζοντας για το μέλλον άβουλοι, αποθαρρημένοι και άτολμοι. Ζήσανε βίοι παράλληλοι, αλλά πόσοι είναι σήμερα; Πόσοι μείνανε; Λίγοι ή πολλοί;
Άλλωστε υπάρχουν και οι άλλοι, οι περαστικοί. Δεν ακούσανε, δεν είδανε, δεν είχανε καμία συμμετοχή στα γεγονότα. Οι άχρωμοι, ανώδυνοι και άγευστοι. Κοντά στο μαύρο και το άσπρο υπάρχει πάντα και το γκρι, αλλά δεν καθορίζει μία γενιά. Πώς έχουν εξασφαλίσει την επιβίωσή τους; Και με ποια ψυχικά εφόδια μπορούν να πολεμήσουν και να αντισταθούν στην αγριότητα του σήμερα; Πώς θα επωφεληθούν οι νέοι από την ιστορία που "γράψανε" οι τόσοι; Πώς θα ζήσει η καινούργια γενιά και πόσο θα "δανειστεί" από την εμπειρία των γονέων για να προετοιμαστεί καλύτερα για το αβέβαιο του αύριο; Ποιανού η συνταγή ήτανε καλύτερη και εξασφάλιζε μακροβιότερη ζωή στη μνήμη ενός λαού; Ποιος μπορεί να απαντήσει;
*Το κείμενο γράφτηκε και δημοσιεύτηκε το 2001
