Δεν έχουμε καμιά αμφιβολία ότι η τρομοκρατία αναδεικνύεται στο με αριθμό 1 πρόβλημα των σύγχρονων κοινωνιών. Αλλά και της ελληνικής.
Όχι όμως η τρομοκρατία με τα γκαζάκια.
Αλλά η τρομοκρατία μέσω των media.
Η τρομοκρατία των ιδεολογικών μηχανισμών, που βρίσκονται στο πλευρό των οικονομικά ισχυρών και στο πλευρό των πολιτικών τους εκπροσώπων.
Αυτή η τρομοκρατία διανύει περίοδο ιδιαίτερης άνθησης τον τελευταίο καιρό στη χώρα μας
Πρόκειται για τη "τρομοκρατία των δημοσιονομικών ελλειμμάτων", την "τρομοκρατία του δημόσιου χρέους", την "τρομοκρατία της επικείμενης πτώχευσης", την "τρομοκρατία των ελλειμμάτων των ασφαλιστικών ταμείων" , την "τρομοκρατία της επικείμενης κατάρρευσής τους".
Το ερώτημα βέβαια καλοπροαίρετα που μπορεί να θέσει κάποιος είναι:
Καλά, δεν υπάρχουν ελλείμματα; Δεν υπάρχει δημόσιο χρέος; Δεν παραδέχεστε ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα με τα ασφαλιστικά ταμεία;
Η απάντηση είναι ναι .Όλα αυτά συμβαίνουν .Όλα αυτά ισχύουν.
Μόνο που αυτή είναι η μισή απάντηση σε μισή ερώτηση.
Γιατί η υπόλοιπη μισή ερώτηση είναι: πού οφείλονται αυτά τα ελλείμματα, ποιοι ευθύνονται γι αυτά;
H απάντηση στο δεύτερο μισό της ερώτησης είναι και η καρδιά του προβλήματος γιατί αυτόματα τροχοδρομεί και τις λύσεις.
Θα επικεντρωθούμε σήμερα στο θέμα του ασφαλιστικού και των ταμείων.
To σύστημα ασφάλισης και συνταξιοδότησης μαζί με το θεσμό των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, τη μονιμότητα, το 8ωρο, το δικαίωμα στη απεργία, το θεσμό των ΒΑΕ, αποτελούν θεμελιώδεις κατακτήσεις των εργαζομένων .
Τα τελευταία 15-20 χρόνια όμως παρατηρείται το φαινόμενο, αργά μεν αλλά σταθερά, να τίθενται υπό αίρεση όλες αυτές οι κατακτήσεις και ιδιαίτερα να δέχεται διαδοχικά χτυπήματα το σύστημα συνταξιοδότησης και ασφάλισης .
Αυτό εκφράστηκε με μια σειρά από νόμους που ψηφίστηκαν από όλες τις κυβερνήσεις της τελευταίας 20ετίας
Όλες οι αντεργατικές αλλαγές έγιναν με πρόσχημα τη διάσωση του ασφαλιστικού συνταξιοδοτικού συστήματος στην Ελλάδα. Όλες οι αντιδραστικές αλλαγές έγιναν με επίκληση των ελλειμμάτων των ταμείων. Ελλειμμάτων ναι, αλλά γιατί;
Οι πραγματικές αιτίες των ελλειμμάτων βρίσκονται στις ιδιόμορφες σχέσεις, ασφαλιστικών ταμείων και τραπεζών, στην καταλήστευση των χρημάτων των ταμείων από το κεφάλαιο, στην εισφοροδιαφυγή και γενικότερα στη χρησιμοποίηση των κονδυλίων που συγκεντρώνονταν για την κοινωνική ασφάλιση όχι προς όφελος των εργαζομένων, αλλά σαν “προίκα” προς τις επιχειρήσεις.
Από το 1951 (νόμος 1846/51) όλα τα αποθεματικά των ταμείων ήταν υποχρεωτικά δεσμευμένα στην Τράπεζα της Ελλάδος άτοκα (!), μέχρι τη μεταπολίτευση.
Στο επόμενο διάστημα ήταν δεσμευμένα με επιτόκια από 4% έως και 14% (λ.χ. το 1982) και με πληθωρισμό που έτρεχε παράλληλα από 20 έως 25%. !
Αυτή η ρύθμιση ευθύνεται για το 35% του οικονομικού ελλείμματος των ασφαλιστικών ταμείων. Οι συνολικές απώλειες για τα αποθεματικά των ταμείων από την αναγκαστική αυτή διαχείριση υπολογίζονται σε πάνω από 21 τρις δρχ. , δηλαδή 62 δις ευρώ. Στα παραπάνω πρέπει να προσθέσουμε τις απώλειες από το χρηματιστηριακό τζόγο στην περίοδο του Σημίτη που ανέρχονται περίπου σε 3,5 δις ευρώ. Μετά ήλθε και το τεράστιο σκάνδαλο των δομημένων ομολόγων , επί κυβέρνησης της ΝΔ και έδωσε τη χαριστική βολή.
Μιλάμε επομένως για ένα αστρονομικό έλλειμμα πολύ πάνω από τα 64 δις ευρώ.
Η μεγαλύτερη πρόκληση, όμως ήταν ο δανεισμός των ασφαλιστικών ταμείων από τις τράπεζες λόγω δέσμευσης των αποθεματικών τους με επιτόκια που ξεπερνούσαν το 30%.!
Πρόκληση είναι επίσης και η τεράστια εισφοροδιαφυγή που μόνο για το ΙΚΑ αγγίζει το 4,5 δις ευρώ. Μάλιστα το 35% αυτών των οφειλών είναι ασφαλιστικές εισφορές που έχουν ήδη καταβάλλει οι εργαζόμενοι στους εργοδότες.
*Τεράστια ποσά χάνονται από τα ταμεία από την επέκταση και σχεδόν γενίκευση της μαύρης , αδήλωτης και ανασφάλιστης εργασίας (τόσο για τους Έλληνες όσο και για τους αλλοδαπούς εργαζόμενους) , από τη γενίκευση και ραγδαία επέκταση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων(μερική απασχόληση,stage κλπ) .
*Τεράστια ποσά χάνονται από τη καταδίκη εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων και ιδιαίτερα νέων ανθρώπων στην ανεργία.
*Τεράστια ποσά χάνονται από τη μη καταβολή των νόμιμων εισφορών από τις επιχειρήσεις στα ταμεία.
*Ακόμα και το ίδιο το κράτος αποδεικνύεται ο πιο μεγάλο μπαταχτσής στη χώρα μας καθώς υπάρχουν μεγάλες οφειλές του στα ταμεία.
Βλέπετε σε κανέναν από τους παραπάνω λόγους την παραμικρή ευθύνη εργαζόμενων και συνταξιούχων;
Περισσότερο από 80% των συνταξιούχων παίρνει σύνταξη μικρότερη από 700 ευρώ το μήνα. Κι όμως, ακόμα και αυτή η σύνταξη πείνας φαίνεται μεγάλη στους κυβερνώντες και θέλουν να τη μειώσουν
Ακόμα και το τελευταίο προπύργιο της προπαγάνδας τους καταρρέει σαν χάρτινος πύργος. Ποιο είναι αυτό ; Η επιδείνωση της αναλογίας εργαζόμενων προς συνταξιούχους και η δημογραφική γήρανση.
Είναι υπαρκτό ;Ναι. Αλλά όχι στο βαθμό που προβάλλεται και σίγουρα δεν είναι αυτό που οδήγησε τα ταμεία στη σημερινή κατάσταση.
Και αυτό γιατί συνειδητά η επιδείνωση της σχέσης εργαζομένων - συνταξιούχων εμφανίζεται διογκωμένη, αφού ένα μεγάλο μέρος των εργαζομένων και μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες στη χώρα μας (με ελαστικές αλλά και κανονικές μορφές εργασίας), δεν είναι ασφαλισμένοι, άρα δεν καταβάλλονται εισφορές στα ταμεία.
Όσο για τη δημογραφική γήρανση που χρησιμοποιείται ως βασικός λόγος για την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, οι γνωστοί φωστήρες δεν λαμβάνουν καθόλου υπόψη τους, πως εκτός από την άνοδο του ορίου επιβίωσης, αυξάνει επίσης η ψυχική και σωματική φθορά των εργαζομένων, πολλαπλασιάζεται η ένταση στο χώρο εργασίας και έξω απ’ αυτόν, μειώνεται ο ελεύθερος χρόνος.
Παράλληλα ,αποκρύπτουν ότι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα, με την εντατικοποίηση της εργασίας, την υπερεκμετάλλευση, την εξέλιξη της τεχνολογίας και τις αλλαγές στην οργάνωση της εργασίας, παράγουν πολλαπλάσιο πλούτο απ’ όσο στο παρελθόν
Αν λοιπόν η σημερινή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και ορισμένοι συνδικαλιστικοί κολαούζοι ήθελαν να σώσουν και να επαναφέρουν την ευρωστία στα ταμεία, τότε δεν έχουν παρά πέραν από τη καταπολέμηση της υπαρκτής διαφθοράς, κακοδιαχείρισης και της υπαρκτής σπατάλης, να αναστρέψουν όλα τα προηγούμενα που αναφέραμε δηλαδή:
*Να φέρουν πίσω στα ταμεία τα κλεμμένα τόσων δεκαετιών
*Να καταπολεμήσουν με κάθε αυστηρότητα και κάθε μέσο την εισφοροδιαφυγή, εισφοροκλοπή της εργοδοσίας.
*Να καταπολεμήσουν την αδήλωτη και μαύρη εργασία Ελλήνων και αλλοδαπών.
*Να προχωρήσουν σε μια γενναία επεκτατική πολιτική δημοσίων επενδύσεων που θα ανοίξει δουλειές , θα μειώσει δραστικά την ανεργία.
*Να καταργήσουν κάθε μορφή ελαστικής εργασιακής σχέσης και να επιβάλλουν τη μόνιμη σταθερή δουλειά για όλους τους εργαζόμενους.
*Να γίνει συνεπές το Κράτος στις υποχρεώσεις του χρηματοδότησης των ταμείων.
*Να καταργήσουν την ασυδοσία των απολύσεων της εργοδοσίας
*Να αυξήσουν τη φορολογία των επιχειρήσεων (η Ελλάδα έχει το πιο χαμηλό συντελεστή φορολόγησης του κεφαλαίου στην ευρωζώνη. Αποτελεί στη ουσία φορολογικό παράδεισο για τις επιχειρήσεις).Από τα έσοδα αυτά από τη φορολογία των επιχειρήσεων, ένα μέρος να πάει στην ενίσχυση των ταμείων των εργαζομένων
Τότε ας είναι σίγουροι ότι τα ταμεία δεν πρόκειται να χρεοκοπήσουν ούτε να καταρρεύσουν.
Το ερώτημα λοιπόν είναι .Δεν γνωρίζουν αυτές τις λύσεις οι σημερινοί κυβερνήτες της χώρας; Τις γνωρίζουν και μάλιστα πολύ καλά!
Τότε γιατί δεν τις εφαρμόζουν;
Γιατί καλούν σε διαλόγους τους λεγόμενους "κοινωνικούς εταίρους"; Δηλαδή τους εργοδότες και τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία;
Τι νόημα έχουν τετοιοι διάλογοι, αφού οι λύσεις είναι προφανείς;
H απάντηση είναι μια και πολύ απλή.Γιατί άλλα πράγματα έχουν στο νου τους!!Γιατί όλες οι μέχρι τώρα αλλαγές που έγιναν σε βάρος των δικαιωμάτων των εργαζομένων(παράταση του εργασίμου βίου, αύξηση των εισφορών των εργαζομένων , μείωση των συντάξεων, αύξηση της συμμετοχής στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη) δεν ήταν τυχαίες.
Έχουν σκοπό τη κρίση των ταμείων να την μεταβιβάσουν στις πλάτες των εργαζομένων και να αφήσουν αλώβητη την ασυδοσία της εργοδοσίας και του κεφαλαίου.
Οι αλλαγές αυτές εντάσσονται σε μια ενιαία στρατηγική μετάβασης, που εκδηλώνεται στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης με διαφορετικούς ρυθμούς σε κάθε χώρα, από αυτό που ονομάζουμε «Κράτος Πρόνοιας» στην «Αγορά Πρόνοιας»
Έχουμε δηλαδή μια μετάβαση από ένα καθεστώς που θεωρούσε την ασφάλιση κοινωνική υποχρέωση του κράτους προς τον πολίτη, σε ένα νέο καθεστώς που θεωρεί την ασφάλιση ατομική υποχρέωση του ίδιου του πολίτη.
Τα στρατηγικά βήματα για τη μετάβαση από το «Κράτος Πρόνοιας» στην «Αγορά Πρόνοιας», συμπυκνώνονται σε αυτό που ονομάστηκε τριφασικό σύστημα ή «Σύστημα Χιλής»
Το μοντέλο που προωθείται προβλέπει τη διάσπαση της ασφαλιστικής κάλυψης σε τρεις βασικούς πυλώνες
Πρώτος πυλώνας: καθιέρωση μιας ελάχιστης «Εθνικής Σύνταξης» για όλους.
Θα πρόκειται ουσιαστικά για ένα βοήθημα κοινωνικής πρόνοιας, κατά το πρότυπο του ΕΚΑΣ, με στόχο τη συγκράτηση της απόλυτης εξαθλίωσης. .Εκεί θα εξαντλείται τελικά το σύγχρονο κοινωνικό κράτος!
Δεύτερος πυλώνας: χορήγηση συμπληρωματικής επικουρικής σύνταξης μέσω της «πλήρους κεφαλαιοποίησης» του συστήματος.
Τρίτος πυλώνας: θεσμική καθιέρωση της ιδιωτικής ασφάλισης, αρχικά ως συμπληρωματικής αλλά προοπτικά ως κυρίαρχης μορφής.
Αυτό θα γίνεται ανάλογα με το πακέτο που θα αγοράζει ο κάθε ασφαλισμένος
Κεντρική ιδέα στην αντιδραστική ποιοτική τομή που επιχειρείται είναι η βαθμιαία απαλλαγή εργοδοτών και κράτους από το οικονομικό βάρος της κοινωνικής ασφάλισης και η δραματική επιβάρυνση των ίδιων των εργαζομένων. (Βλέπε την πρακτική προώθησης των λεγόμενων «επαγγελματικών ταμείων»). Η συνεισφορά του κράτους και κυρίως της εργοδοσίας γίνεται δευτερεύουσα και προοπτικά συμβολική, αφού θα χρηματοδοτεί κατά τα αντίστοιχα ποσοστά μόνο μια ελάχιστη εγγυημένη σύνταξη, την λεγόμενη «εθνική σύνταξη» του πρώτου πυλώνα, που αναφέραμε παραπάνω.
Για αυτό οι σημερινοί κυβερνήτες με τις πλάτες της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας ζητούν διαλόγους και συναινέσεις.Για να περάσουν έστω και σταδιακά αυτά τα σχέδια.
Γι αυτό καλά κάνουν και όσοι δεν μετέχουν και δεν νομιμοποιούν τέτοιους διαλόγους .Και ας αλυχτάνε τα δημοσιογραφικά λυκόσκυλα της εργοδοσίας και του κεφαλαίου.
Γι αυτό και πρέπει μέσα από διάλογο, μέσα στα σωματεία και μακριά από κομματικά καπέλα να βγει η ανάγκη για ένα ευρύτερο αγωνιστικό οριζόντιο συντονισμό.
