Της ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Μεγαλομανής από τα γεννοφάσκια του πάντα ισχυριζόταν ότι αυτός γεννήθηκε για μία άλλη ζωή. Σίγουρος ότι θα κάνει καριέρα ξεκίνησε από ένα χωριό μακριά από την Αθήνα πιστεύοντας ακράδαντα ότι η Αθήνα θα γίνει κάποτε δικιά του. Δεν αφοσιώθηκε ιδιαίτερα στην γενική μόρφωση άσχετα αν πέρασε από τα θρανία των Α.Ε.Ι. Δεν ήταν και δεν είναι από τους ανθρώπους για τους οποίους η ευτυχία είναι συνυφασμένη με την προσφορά σε εκείνους (τους μετρημένους στα δάχτυλα ενός χεριού)που αγάπησε ποτέ στην ζωή του. Όταν ήταν νέος ανησυχούσε για μία δίκαιη διανομή του πλούτου και μέσα στα θρανία της σχολής του παρίστανε τον σκληρό ,ανένδοτο, επαναστάτη .
Μέσα στα πλαίσια των φοιτητικών κινημάτων έφτασε στα άκρα θεωρώντας τον εαυτό του αποκλειστικό ιδιοκτήτη των προοδευτικών ιδεών. Στο θερμοκήπιο του Πολυτεχνείου ακολούθησε την μοίρα των πολλών και …εξαργύρωσε την κομματική του ταυτότητα με μία θέση πολιτική. Πολλοί έχουνε ξεχάσει από ποιο κόμμα ξεπήδησε βλέποντας τον τώρα ένθερμο υποστηριχτή του αντίθετου και άλλοτε μισητού χρώματος.
Άλλαξε στρατόπεδο άνετα αλλά δηλώνει …αριστερός. Μόλις εντάχτηκε στο σύστημα αποκήρυξε τις προοδευτικές ιδέες και αγκάλιασε την ισχύ της εξουσίας .Η επαναστατική ορμή καταλάγιασε στην ζεστή και πλουσιοπάροχη καρέκλα . Επικέντρωσε την προσοχή του μόνο στα πράγματα που θα βοηθούσαν στην πολιτική του αναρρίχηση. Mε κύριο άξονα τις υπέρμετρες φιλοδοξίες λειτούργησε υστερόβουλα διατηρώντας μόνο τις φιλικές σχέσεις που ενίσχυσαν αυτή την προοπτική. Οι απεργίες και οι άλλες μορφές διεκδίκησης των κατοχυρωμένων δικαιωμάτων των εργαζομένων ,άλλαξαν στο μυαλό του, όψη και βάθος και εντάχτηκαν στις άκρως ενοχλητικές και απορριπτέες μορφές αγώνα. Στρατευμένος αποκλειστικά στο όνειρο της εξέλιξης του, επιβίωσε την τελευταία εικοσαετία σαν εργατοπατέρας και συντονιστής των διεκδικήσεων, σε όλες τις εναλλαγές διοίκησης στο χώρο της εργασίας, όπως ο φελλός που επιπλέει στην θάλασσα των βρώμικων πολιτικών παιχνιδιών. Αγέρωχα ατενίζει το μέλλον αναπαράγοντας την τιποτένια συνδικαλιστική του δράση ανενόχλητος από τις τόσες διοικήσεις που αλλάξανε στο νοσοκομείο και στο Υπουργείο Υγείας.
Αγωνιωδώς προσπαθεί να τραβήξει το μάτι σου πάνω του. Στο ιατρικό σώμα αποτελεί μοναδική εξαίρεση επειδή περπατάει στο διάδρομο του νοσοκομείου χωρίς ποδιά .Δεν την χρειάζεται! Δεν του είναι απαραίτητη για να πλαισιώσει το μεγαλείο του. Ομιλεί πάντα μεγαλόφωνα για να τον ακούσουν όλοι άσχετα αν είναι ανούσια αυτά που λέει. Ανεβάζει τα ντεσιμπέλ όταν βλέπει ότι δεν τον προσέχουνε. Κατεβάζει μούτρα όταν τον προσπερνάνε χωρίς να τον χαιρετάνε. Αρρωσταίνει όταν χάνει την ευκαιρία να τον καλέσουν ως συντονιστή στο αμφιθέατρο. Αυτή είναι η αρρώστια του. Αυτό είναι το πάθος του για την εξουσία. Δεν διανοείται ότι υπάρχει το ασυμβίβαστο ανάμεσα στην θέση του ως γιατρός και συνδικαλιστής. Έχει το δικαίωμα να έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του αλλά ούτε μοναδικός είναι και ούτε μεγαλοφυής. Η εμμονή του στο να πιστεύει ότι είναι εξαίρετος ιατρός, ο καλύτερος κριτής των άλλων και ο ποιο ικανός να ηγηθεί της πολιτικής ομάδας, μαζί με την πεποίθηση του ότι διαθέτει ξεχωριστά προσόντα επιστημονικά και κοινωνικά είναι για γέλια. Κυνήγησε και ακόμα κυνηγάει την ξεχωριστή καρέκλα αλλά δεν ξέρει ότι αυτό θα του αφαιρέσει την ελευθερία και θα τον μειώσει . Σεβαστές οι ανθρώπινες φιλοδοξίες αλλά δεν μπορούν και δεν πρέπει να συμβιβαστούν με την αφοσίωση, την αυτοθυσία και το ήθος ενός λειτουργού υγείας και συνδικαλιστή.
