Το Πολυτεχνείο Ζει;
Ζει γιατί τα ιδανικά του Πολυτεχνείου
σιγοκαίνε έστω και βαθιά στο μυαλό της μουδιασμένης κοινωνίας μας.
Ζει
γιατί δε μπορεί να πεθάνει η ανάγκη των ανθρώπων να παλεύουν για ένα καλύτερο
αύριο χωρίς τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
Για
μια καλύτερη κοινωνία που αν μη τι άλλο θα έχει τα τρία βασικά χαρακτηριστικά:
Ψωμί
– Παιδεία – Ελευθερία
Και
μόνο η αναφορά του συνθήματος και η συνειδητοποίηση της επικαιρότητάς του
φέρνει ανατριχίλα. Γιατί είναι δύσκολο να αποδεχτούμε πως κοντά 40 χρόνια μετά
ο λαός μας βλέπει να μένει χωρίς ψωμί σε ένα κόσμο που ο πλούτος
ξεχειλίζει. Πλούτος που έχει παραχθεί και παράγεται από τα δικά του χέρια μα
δεν φτάνει στο τραπέζι των παιδιών του.
Η παιδεία
από την άλλη μεριά βρέθηκε στο στόχαστρο από την πρώτη στιγμή. Μα αν δούμε πιο
προσεκτικά τι γινόταν τα προηγούμενα χρόνια θα ανακαλύψουμε ότι πάντα ήταν.
Μόνο που τώρα η επίθεση είναι ολοφάνερη. Στο στόχαστρο μπαίνουν τα πάντα.
Απολύσεις, μειώσεις μισθών, ανεργία, μετανάστευση, ιδιωτικοποιήσεις και υποταγή
παιδείας-υγείας στη λογική του κέρδους. Σκοπός είναι το χτύπημα των εργασιακών
δικαιωμάτων και των κοινωνικών κατακτήσεων όπως σε κάθε τμήμα των εργαζομένων.
Μόνο που εδώ η επίθεση είναι πιο σκληρή, πιο συνολική και πιο ύπουλη. Γιατί το
τρόπαιο είναι πιο σημαντικό: εδώ παίζονται τα μυαλά και οι ψυχές των επόμενων
γενιών. Από τη νίκη τους τώρα θα εξαρτηθεί η από δω και μπρος υποδούλωση της
κοινωνίας. Η αδυναμία της να αντισταθεί,
να σκεφτεί, να κρίνει, να οργανωθεί και να δράσει.
Με
την επίτευξη αυτού του στόχου θα γίνει πιο εύκολο να επιτευχθεί ο τρίτος στόχος
η απώλεια της ελευθερίας.
Βασικός
σύμμαχος σε αυτή την προσπάθεια η νεκρανάσταση
του φασισμού. Δίπλα στη σταδιακή αντιδραστικοποίηση της κοινωνίας εμφανίζουν όλο και πιο φανερά
την καθαρή μορφή του φασισμού σαν εναλλακτική
διέξοδο.
Ας
μη γελιόμαστε. Δεν ήταν τότε και δεν είναι ούτε σήμερα εύκολο να αντιταχθεί
κανείς στην επίθεση του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου στους εργαζόμενους της
χώρας μας. Όμως είναι ο μόνος δρόμος για να εξασφαλιστεί η ύπαρξη και η πρόοδος
του λαού μας.
Είναι
χρέος του καθενός από μας να συνεχίσουμε τον αγώνα όχι απέναντι στους αγώνες
και τα οράματα του πολυτεχνείου αλλά απέναντι στις ελπίδες και το μέλλον το
δικό μας , των παιδιών μας και της νεολαίας.
Σήμερα απαραίτητη προϋπόθεση
αποτελεί ένας παλλαϊκός ξεσηκωμός για να ορθώσουμε απέναντι στους νέους
μνημονιακούς δυνάστες τα «Πολυτεχνεία» της γενιάς μας.
Να φύγουν κυβέρνηση – τρόικα– ∆ΝΤ!
Να διαγραφεί το χρέος. Να τσακίσουμε τα μνημόνια και όλους τους αντεργατικούς
νόμους.
ΟΛΟΙ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΣΤΙΣ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΠΟΡΕΙΑ
ΣΤΙΣ 6 μ.μ ΣΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΠΡΕΒΕΖΑΣ
Η
ελπίδα και η διέξοδος είναι στους δρόμους του αγώνα, της ρήξης και της
ανατροπής!
Εργατικό
Κέντρο Πρέβεζας και η πρωτοβουλία συνδικαλιστών πρωτοβάθμιων σωματείων δημόσιου
και ιδιωτικού τομέα.
