Του Γιώργου Δελαστίκ
Είτε το θέλει η Αριστερά
σε όλες της τις εκφάνσεις και αποχρώσεις-και είμαστε σίγουροι ότι δεν το θέλει,
γιατί καθόλου δεν είναι προετοιμασμένη για κάτι τέτοιο-η χρονιά που αρχίζει θα
αποβεί καταλυτική για την ίδια ουσιαστικά την πολιτική της επιβίωση. Η
κατάσταση στην Ελλάδα και στην Ευρώπη σταδιακά γίνεται τόσο κρίσιμη εξαιτίας της επιθετικότητας του κεφαλαίου,
που απειλεί να εξαθλιώσει πλήρως τον κόσμο της εργασίας , ώστε η Αριστερά θα τεθεί
θέλοντας και μη ενώπιον ενός υπαρξιακού διλλήματος.
Η Αριστερά θα κληθεί να
αποδείξει ότι αποτελεί δυνάμει παράταξη εξουσίας-δεν εννοούμε φυσικά ότι πρέπει
να καταλάβει την εξουσία το 2012, αλλά πρέπει να πείσει τις μάζες ότι είναι σε
θέση να το κάνει κάποια στιγμή-γιατί διαφορετικά, όσο κι αν αυτό ακούγεται
σκληρό και άδικο, θα εδραιωθεί η αντίληψη ότι είναι πολιτικά άχρηστη στην
κοινωνία .Θα συμβιβαστεί δηλαδή στη συνείδηση των μαζών σε ένα χρήσιμο
κοινωνικό κίνημα οποίο κατά καιρούς και όταν οι συνθήκες ευνοούν συνεισφέρει
στην επίτευξη κάποιων θετικών εργασιακών κατακτήσεων, οι οποίες όμως μπορούν
άνετα να αναιρούνται από τους καπιταλιστές σε άλλες ιστορικές φάσεις .
Παρήλθαν οι εύκολες εποχές
για την Αριστερά. Οι εποχές δηλαδή ανάπτυξης του καπιταλισμού και αύξησης του
κοινωνικού πλούτου, οπότε οι αστικές τάξεις πιεζόμενες από το διεκδικητικό
εργατικό κίνημα υπό την ηγεσία αριστερών πολιτικών δυνάμεων εύκολα ή δύσκολα
αποφάσιζαν να προβούν σε παραχωρήσεις προς τους εργαζόμενους, οι οποίες
βελτίωναν τη ζωή των τελευταίων.
Τώρα έχουμε μπει σε μια
περίοδο κυριαρχίας των πιο επιθετικών και πιο παρασιτικών κύκλων του σύγχρονου
καπιταλισμού, οι οποίοι επιβάλλουν –
μέχρι στιγμής χωρίς αξιόλογες αντιστάσεις εκ μέρους των εργαζομένων- μια
εξαιρετικά βίαιη πτώση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων , των λαϊκών και
των μεσαίων στρωμάτων.
Με περισσή αλαζονεία και
απληστία το κεφάλαιο διεξάγει μια κολοσσιαία αναδιανομή του υφιστάμενου κοινωνικού πλούτου υπέρ των
πλουσίων και των ζάπλουτων τμημάτων των αστών, αφαιρώντας τρισεκατομμύρια ευρώ
από τους εργαζόμενους, τα μεσαία στρώματα , τους συνταξιούχους , τη νεολαία που
βγαίνει στην παραγωγή. Οι μισθοί και οι συντάξεις καταποντίζονται καθώς
κόβονται κατά 30% ή 50% ή και περισσότερο. Οι εργασιακές κατακτήσεις και
δικαιώματα ολόκληρου του 20ου αιώνα καταλύονται σε λίγους μήνες. Το
σκοτάδι του εργασιακού μεσαίωνα γίνεται όλο και πιο πηχτό. Οι αστοί αισθάνονται
τόσο ισχυροί απέναντι στους εργαζόμενους , ώστε σπάνε όλες τις κοινωνικές
συμμαχίες τους με τα μεσαία στρώματα. Διαρρηγνύουν τους δεσμούς τους ακόμη και
με τα διεφθαρμένα , αλλά ικανοποιητικά αμειβόμενα λεπτά στρώματα της εργατικής
αριστοκρατίας, την οποία ουσιαστικά καταργούν. Δεν θεωρούν πλέον ότι χρειάζεται
οποιαδήποτε πολιτική ενσωμάτωσης κοινωνικών ομάδων στο σύστημα. Θεωρούν ότι μπορούν να τα βγάλουν πέρα με τους
μηχανισμούς κρατικής καταστολής και μόνο , αν χρειαστεί.
Για την ώρα πάντως δεν
χρειάζονται ούτε καν αυτούς σε μαζική κλίμακα. Αρκούνται στους μηχανισμούς
οικονομικού εκβιασμού και ιδεολογικής τρομοκρατίας.
Εμείς γνωρίζουμε ότι αυτή
η πολιτική μόνο βραχυπρόθεσμα μπορεί να έχει θετικά για τους αστούς αποτελέσματα.
Σε λίγο οι κοινωνικές συγκρούσεις θα πάρουν βίαιη τροπή. Γνωρίζουμε όμως επίσης
ότι η ελληνική αστική τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι που έχουν συσπειρωθεί
σε ενιαία κυβέρνηση για να υπερασπίσουν
τα συμφέροντά της, θα είναι ανυποχώρητοι αρχικά, πολύ πιο σκληροί παρά ποτέ. Ο
λόγος είναι ότι τώρα έχουν την στήριξη και όλους τους αντιλαϊκούς μηχανισμούς της
ΕΕ, η οποία άλλωστε ασκεί και την πραγματική διακυβέρνηση της χώρας. Οι
γερμανικές κατοχικές δυνάμεις βεβαίως αδιαφορούν για τις απώλειες που θα υφίσταται
η ελληνική αστική τάξη, τουλάχιστον στα αρχικά στάδια των οξύτατων , ίσως και
αιματηρών κοινωνικών συγκρούσεων που θα έλθουν. Μόνο η σαφής απειλή κοινωνικών
εξεγέρσεων που μπορούν να μεταδοθούν και σε άλλες χώρες της ΕΕ θα υποχρεώσει το
Βερολίνο και την ΕΕ να κάνουν υποχωρήσεις στην Ελλάδα.
Το αστικό πολιτικό σύστημα
, το οποίο βρίσκεται ήδη σε βαθύτατη κρίση, θα κινδυνεύσει με πλήρη κατάρρευση,
αν ενταθούν οι βίαιοι κοινωνικοί αγώνες.
Ο κόσμος τότε θα στραφεί προς την Αριστερά. Αυτή την φορά
όχι όμως για να πετύχει κάποια βελτίωση των εργασιακών συνθηκών , αλλά για να
δει αν η Αριστερά, μπορεί να παράσχει κυβερνητική λύση διεξόδου από τα ερείπια της
κρίσης. Κυβέρνηση ψάχνει ο λαός σε τέτοιες στιγμές, όχι ομάδες πίεσης.
Αν αποδειχτεί ότι ή Αριστερά , οποιαδήποτε συνιστώσα της ή
το σύνολό της, αδυνατεί να παρουσιάσει λύση εξουσίας και διακυβέρνησης οποιουδήποτε
τύπου, ο λαός θα της γυρίσει την πλάτη και θα υποχρεωθεί να αναζητήσει
κυβερνητική λύση και πάλι από τους πολιτικούς εκπροσώπους του συστήματος. Έτσι όμως
θα νομιμοποιήσει εκ νέου το σύστημα που τον εξαθλίωσε οικονομικά και κοινωνικά,
αποδεχόμενος ντε φάκτο τη νέα , που χειρότερη εκδοχή του καπιταλισμού στην πιο ακραία
ολοκληρωτική εκδοχή του.
Σε μια τέτοια απευκταία περίπτωση
, η Αριστερά δεν θα έχει όχι μόνο χώρο δράσης και ανάπτυξης , αλλά ούτε καν λόγο
ύπαρξης.
Πηγή: Εφημερίδα «ΠΡΙΝ» , Σάββατο
31 Δεκεμβρίου 2011
