Ο Ελληνικός καπιταλισμός επιχειρεί μια κολοσσιαίων διαστάσεων για τα ελληνικά δεδομένα αναδιάταξη του οικονομικού –κοινωνικού και πολιτικού status, στην προσπάθειά του να σταθεί με «όρους ύπαρξης» (και να μην αποβληθεί) στον παγκόσμιο και ευρωπαϊκό ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό.
Στόχος του η δημιουργία όλων εκείνων των συνθηκών που
*Θα αφήσουν και νέα πεδία (πχ υγεία, παιδεία, κοινή ωφέλεια κλπ) ελεύθερα από την κρατική ή δημόσια παρέμβαση στα αρπακτικά του «επιχειρείν»
*Θα μειώσουν δραματικά το μισθολογικό και μη κόστος στο «δημόσιο» και ιδιωτικό τομέα ώστε να τους κάνουν ελκυστικούς για επενδύσεις στο ιδιωτικό επιχειρηματικό κεφάλαιο.
Η αναδιάταξη αυτή προκαλεί μια αντιστοίχων διαστάσεων αναδιανομή εισοδήματος το οποίο αφαιρείται κυρίως από τα μισθωτά και γενικότερα από τα φτωχά στρώματα της κοινωνίας - τα οποία ήδη δείχνουν ορατά σημάδια εξαθλίωσης -και οδηγεί σε μια πρωτόγνωρη για τη χώρα συρρίκνωση των μεσαίων στρωμάτων. Ακόμα και ορισμένα τμήματα του ελληνικού κεφαλαίου δίνουν σημάδια ότι αδυνατούν να προσαρμοστούν στο νέο τοπίο που με γοργούς ρυθμούς διαμορφώνει το πολιτικό προσωπικό τους και φαίνεται ότι θα θυσιαστούν ως Ιφιγένεια μαζί με λαϊκά στρώματα, για να πνεύσει ούριος άνεμος για την έναρξη ενός νέου γύρου απρόσκοπτης καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Οι σεισμικές δονήσεις που εκδηλώνονται στην ελληνική καπιταλιστική οικονομία- και τα ερείπια που αφήνουν- γίνονται αντιληπτές από τις διάφορες μερίδες του ευρωπαϊκού και διεθνούς κεφαλαίου που παίρνουν όλα εκείνα τα αναγκαία μέτρα για να λάβουν τη μερίδα του λέοντος από τη λεία.
Προετοιμάζεται μια μαζική επέλασή τους με σκοπό να αγοράσουν αντι πινακίου φακής αυτοκινητόδρομους, λιμάνια, αεροδρόμια , επιχειρήσεις , ακτές, ξενοδοχειακά συγκροτήματα , νησιά, κλπ καθώς η κυβερνώσα ληστοσυμμορία του Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ, «τιμώντας την υπογραφή της» στις συμφωνίες που συνάπτει, ξεπουλά ό,τι δημόσιο (και μη) υπάρχει σε αυτή τη χώρα.
Η ελληνική κοινωνία ταχύτατα οδηγείται σε ένα οφθαλμοφανή πλέον διπολισμό.
Από τη μια η πραγματική φτώχεια και τα έκδηλα συμπτώματα εξαθλίωσης και ανέχειας και από την άλλη ο ασύλληπτος πλούτος.
Ο κοινωνικός ιστός ξεφτίζει ταχύτατα και επικίνδυνα.
Φαινόμενα εγκληματικότητας ασύλληπτα για το νου του Έλληνα πριν από 10-15 χρόνια ,αποτελούν σήμερα συνήθη καθημερινή είδηση , διαμορφώνοντας ένα τοπίο τρόμου, ζόφου και έντονης ανασφάλειας.
Η κυβέρνηση και συνολικά ο αστικός συνασπισμός εξουσίας αξιοποιεί προς αυτή την κατεύθυνση την κρίση χρέους και ελλειμμάτων του ελληνικού καπιταλισμού ( χρέη και ελλείμματα που δημιουργήθηκαν από τις πολιτικές των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και απότοκα των τεραστίων προνομίων που παρείχαν στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο), τις αποικιακού τύπου συμφωνίες που έχει συνάψει με τους διεθνείς τοκογλύφους και την διεθνή οικονομική ολιγαρχία.
Έχει επιδοθεί τόσο μέσω του πολιτικού προσωπικού (κυβερνητικοί παράγοντες, βουλευτές , αλλά και αξιωματική αντιπολίτευση, παρατρεχάμενοι πολιτικάντηδες και γκρουπούσκουλα ακόμα και προεδρία δημοκρατίας) όσο και μέσω των πλήρως ελεγχόμενων επίσημων ηλεκτρονικών και έντυπων ΜΜΕ σε μια ασύλληπτων διαστάσεων ιδεολογική τρομοκρατία περί «κατάρρευσης» και «χρεοκοπίας».
Τη δική τους κατάρρευση και χρεοκοπία και του συστήματος που υπηρετούν προσπαθούν να την εμφανίσουν σαν χρεοκοπία και κατάρρευση του λαού και της χώρας.
Όλα αυτά δημιουργούν απίστευτο θυμό και οργή σε τεράστια τμήματα του Ελληνικού πληθυσμού αλλά ταυτόχρονα φόβο , δέος και αναστολές .
Όλος αυτός ο εσμός αποκρύπτει συστηματικά τις εναλλακτικές δυνατότητες που έχει η χώρα και ο λαός για να βγει από αυτό το βούρκο, αποκρύπτει ότι υπάρχουν δρόμοι για αναγέννηση της χώρας , για ανάπτυξη προς όφελος του λαού, για να υπάρχουν δουλειές και μόρφωση για όλους τους πολίτες, για να δημιουργηθούν συνθήκες για ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας τού κάθε ανθρώπου, για μια άνθιση του πολιτισμού, για πραγματική, καθολική , δωρεάν και υψηλού επιπέδου παροχή υπηρεσιών υγείας.
Αποκρύπτουν αυτό το δρόμο γιατί ο δρόμος αυτός δεν έχει χώρο γι αυτούς , γιατί είναι ενάντια στα μαύρα συμφέροντα που εξυπηρέτησαν επί δεκαετίες και εξυπηρετούν, γιατί εν τέλει είναι δρόμος που εξυπηρετεί πρωτίστως τα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων , των μισθωτών, των συνταξιούχων, των αγροτών , της φτωχολογιάς.
Αυτός ο δρόμος περνά
-από την ανατροπή του αστικού συνασπισμού εξουσίας
-από την ανατροπή του αστικού συνασπισμού εξουσίας
-μέσα από τη διαγραφή του χρέους και την άμεση παύση πληρωμών προς τους τοκογλύφους
-από την έξοδο από την ΟΝΕ και τη ΕΕ
-από την άμεση εθνικοποίηση των τραπεζών και όλων των επιχειρήσεων εθνικής σημασίας
-από τον άμεσο έλεγχο κίνησης κεφαλαίων
-από τη δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας
-από μια πολιτική γενναίας αναδιανομής του εισοδήματος προς όφελος των μισθωτών και συνταξιούχων και των φτωχών στρωμάτων
-από την ισχυρή στήριξη των ανέργων και άμεσων μέτρων καταπολέμησης της ανεργίας
-από ένα εκτεταμένο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων
Για να δημιουργηθούν οι συνθήκες και να ανοίξει ο δρόμος για μια πορεία της χώρας έξω από το άθλιο εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα
Η σημερινή εκπληκτική επιτυχία σε μαζικότητα για τα ελληνικά δεδομένα των πρώτων αυθόρμητων συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας και αγανάκτησης δίνουν μια νότα αισιοδοξίας , αλλάζουν τα μέχρι σήμερα καταθλιπτικά δεδομένα.
Κι ας έχει κιτρινίσει από το φθόνο της ένα τμήμα μιας ηλίθιας και αλλήθωρης αριστεράς, που αναρωτιέται και εκφράζει τη δυσπιστία της αν αυτές οι κινητοποιήσεις μπορεί να σταθούν ανάχωμα στην καπιταλιστική επέλαση ή λειτουργούν σαν βαλβίδα εκτόνωσης της λαϊκής αγανάκτησης και οργής που υπάρχει σε πλατιά τμήματα του λαού, από την επίθεση που δέχονται από το μαύρο μέτωπο κυβέρνησης-τρόικας.
Προφανώς και τίποτε δεν μπορεί να προδικάσει το αποτέλεσμα ή το τι πορεία θα πάρει αυτό το κίνημα .
Αν θα ανέβει σε ένα ανώτερο επίπεδο πολιτικοποίησης και θα θέσει προωθημένα αιτήματα ή θα εκφυλιστεί και θα ατονήσει.
Αλλά γιατί κάποιοι θεωρούν ότι υστερεί σε σχέση με τα σουλάτσα των κομματικών επιτελείων και των υπηκόων τους στις διάφορες απεργιακές κινητοποιήσεις;
Και στο κάτω κάτω της γραφής εδώ είναι ο λαός.
Όποιος έχει κότσια ας δοκιμάσει τις ιδέες του και τις απόψεις του.
Ιδού η Ρόδος …και πεδίον δόξης λαμπρόν
Τα υπόλοιπα ανήκουν στη καλύτερη περίπτωση στο «όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια» και στη χειρότερη θυμίζουν τους «300 προβοκάτορες του Ρουφογάλη».
