Του Μάκη Γεωργιάδη
Κάποτε φτάνει η ώρα που τα
πράγματα είναι οριακά. Δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής. Δεν υπάρχει δρόμος
διαφυγής. Μόνο μια τελευταία ελπίδα υπάρχει να κυκλοφορεί σαν μύθος ανάμεσα
στις τάξεις των κουρασμένων στρατιωτών για τις ενισχύσεις που αναμένονται.
Φαίνεται όμως πως ο δρόμος είναι
πολύ μακρύς και ενισχύσεις δε
φαίνονται. Πουθενά στον ορίζοντα. Κατάσταση πολιορκίας με το χρόνο να κυλάει
υπέρ του εχθρού. Οι αντοχές σώνονται. Το ίδιο και τα εφόδια. Οι απέναντι έχουν
τα όπλα. Βέβαιοι για τη νίκη τους διαλαλούν το δίκαιο που έχουν προστάξει να
είναι με το μέρος τους και εξυμνούν το
κατόρθωμά τους.
Τα νέα των πολιορκημένων
δε φτάνουν ποτέ στους αποδέκτες των ειδήσεων. Ακόμη κι αν φτάσουν νέα των
πολιορκημένων στο πλήθος δε διαφωτίζουν το τοπίο. Φροντίζουν γι αυτό οι
μαντατοφόροι με αυτιά, μάτια και στόματα βουλωμένα από το χρυσάφι των επίδοξων
νικητών. Τόσο που λόγια κοφτερά σαν λεπίδες να είναι όμοια με τα γεμίσματα του
καταπέλτη.
Τέτοιες ώρες είναι βαθιά η
περισυλλογή μέσα στο οχυρό. Δεύτερες σκέψεις. Αναζήτηση διεξόδων. Μήπως ακόμη
και λευκή σημαία για να περισωθεί ότι απομένει και ας απεμποληθεί και η
αξιοπρέπεια; Μόνο η σκέψη ότι μια τέτοια κίνηση θα ήταν η μεγαλύτερη ηδονή για
τον αντίπαλο προκαλεί ρίγος. Είναι γνωστό άλλωστε από την αρχή. Το ζητούμενο
δεν θα ήταν απλώς μια ατιμωτική και άνευ όρων παράδοση. Έχει ανοίξει τόσο πολύ
η όρεξη ώστε το ζήτημα είναι πια το απόλυτο ξέσκισμα των σαρκίων και των
αντιστάσεων. Τέτοιο το μένος που κρύβεται ώστε τα θηράματα να γίνουν βορά για
τις ύαινες που αφθονούν πλέον
κρυπτόμενες πίσω από τα λιοντάρια που εκτελούν απλώς την πράξη. Οσμίζονται το
αίμα και παραφυλάνε ύπουλα ώστε να αρπάξουν τη λεία τους μέσα από τα στόματα
των λεόντων.
Όταν αυτό το γνωρίζεις εκ
των προτέρων δεν μπορείς να έχεις ψευδαισθήσεις για το δρόμο που θα
ακολουθήσεις. Δεν υπάρχει αναγκαστικά πια λευκή σημαία. Ο μόνος δρόμος είναι να
κοιτάξεις μπροστά. Ασχέτως με την πιθανότητα ολοσχερούς καταστροφής του οχυρού.
Αν ανατρέξεις άλλωστε στην ιστορία η πιθανότητα της ήττας και της καταστροφής
ήταν ίσως το πιο ισχυρό ενδεχόμενο. Η επιλογή έγινε όταν έγινε και ο κύβος
ερρίφθη.
Το μάτι εξακολουθεί να
αναζητά ματαίως στον ορίζοντα ένα σύννεφο σκόνης. Ένα σημάδι από τα ποδοβολητά
των αλόγων που φέρνουν τις ενισχύσεις …
Προς ώρας μετριούνται μόνο
οι απώλειες. Όχι στα πεδία της μάχης. Οι καιροί μας κάπως έχουν πάρει ένα διαφορετικό χρώμα. Δεν είναι
ήρωας αυτός που διακρίνεται στη μάχη. Αυτός που θυσιάζεται για το μέλλον των
παιδιών και για το δικό του καλύτερο αύριο.
Αφεντάδες, δουλικά και αυλικοί, όλοι αυτοί ψυχή τε και σώματι υμνούν το
λιποτάκτη. Λατρεύουν αυτόν που αυτομόλησε. Χρυσώνουν τον προδότη. Στήνουν στο
απόσπασμα όποιον αντιστέκεται. Όποιον δε λυγίζει τα γόνατα και δε σκύβει το
κεφάλι.. Νομοθετούν άλλωστε στις συγκλήτους και τα νομοθετικά τους σώματα.
Νομοθετούν το «ιερό δικαίωμα» της εθελοδουλίας. Προάγουν τη νομιμότητα της
τυφλής υποταγής. Απαγορεύουν και δια νόμου την αντίσταση και καταριούνται και
ξορκίζουν την ανυπακοή. Αυτός ο φόβος
τους οδηγεί να ισοπεδώσουν κάθε οχυρό. Κάθε αντιστεκόμενο. Όχι γιατί θα τους
στοιχίσουν πολλά οι εκεί έγκλειστοι, αλλά γιατί συντηρούν τέτοιες φωτιές
αναμμένες..
Αλλά κοιτάς στο βάθος του
ουρανού και οι ενισχύσεις δε φαίνονται πουθενά…
Μοιραία η πραγματικότητα επιβαρύνει την
κατάσταση σε κάθε τέτοιο οχυρό.
Πάντα στις γραμμές των μαχητών θα υπάρξουν και
οι φυγόπονοι και αυτοί που αναζητούν την εύκολη λύση.
Κοιτώντας τον ανεμοδείκτη
θαρρείς πως δεν φυσάει καθόλου.
Όχι οι λευκές σημαίες. Μην
τις δουν και οι ενισχύσεις που έρχονται και τραβήξουν για άλλα μέρη…
Μάκης Γεωργιάδης
XXII – VII - 2012
