Της Μαριάννας Τζιαντζή από το «ΠΡΙΝ»
-Σε ποιο νοσοκομείο θα πάει
ο μπάρμπα Μήτσος για το μπάι-πας;
-Μάλλον στο «Τίμιο Ξύλο»…
-Τι μαθαίνετε , έχει εκεί καλούς
καρδιοχειρουργούς;
-Δεν βαριέσαι, όλοι ίδιοι είναι…Έχει
όμως καλό ρυζόγαλο, έτσι λένε.
-Καλό, δηλαδή;
-Τουλάχιστον δεν είναι ληγμένο,
όπως τα γιαούρτια στην πολυκλινική «Οσία Περσεφόνη».
-Πάλι καλά… στον «Άγιο Ξηρόκαμπο»
τους έχουν τελειώσει τα γιαούρτια.
Ο διάλογος αυτός είναι φανταστικός
, καθώς κάθε τρεις και λίγο μαθαίνουμε για δημόσια νοσοκομεία που δεν μπορούν
να σιτίσουν τους ασθενείς τους . Οι συγγενείς
των ασθενών δεν ψάχνουν πια για το νοσοκομείο με τους «καλούς γιατρούς», αλλά
για το νοσοκομείο όπου υπάρχει ακόμα φαγητό για τους ασθενείς.
Κάποτε οι εύποροι υπέρβαροι
πήγαιναν και κλείνονταν σε φάρμες αδυνατίσματος στην Ελβετία για να χάσουν
μερικά κιλά.
Σήμερα κάποια ελληνικά νοσοκομεία
και ευαγή ιδρύματα μετατρέπονται σε φάρμες αδυνατίσματος , καθώς παρουσιάζονται
ελλείψεις σε τρόφιμα και οι ασθενείς ή οι τρόφιμοι υποσιτίζονται ή λιμοκτονούν.
Σήμα κινδύνου έχει εκπέμψει
το Άσυλο Ανιάτων στην Αγία Ζώνη, το Ψυχιατρείο Λέρου καθώς τα αποθέματά τους σε
τρόφιμα εξαντλούνται και οι ασθενείς τρέφονται με κατοχικό πλιγούρι ή με ενέσεις
φιλανθρωπίας
Είναι αλήθεια ότι τα
νοσοκομεία μας έχουν ελλείψεις πολύ πιο
κραυγαλέες και συχνά θανατερές.
Όμως μας γεμίζει οργή η σκέψη
ότι οι πιο αδύναμοι από τους αδύναμους, οι πιο ευάλωτοι από τους ευάλωτους , οι
άνθρωποι που βρίσκονται καθηλωμένοι στο κρεβάτι
του πόνου ή στην αναπηρική πολυθρόνα αναγκάζονται
ή θα αναγκαστούν, αργά η γρήγορα , να αντιμετωπίσουν το μαρτύριο της πείνας.
Υπάρχουν συγγενείς, υπάρχει
η κοινωνική αλληλεγγύη, υπάρχει η ευαισθησία και το φιλότιμο των (συχνά απλήρωτων)
γιατρών και νοσηλευτών…
Υπάρχουν μπαλώματα πολλά, όμως
το καράβι της υγείας στον καπιταλισμό μπάζει νερά από παντού. Νερά της οργής
που θα πνίξουν τους δουλικούς καπετάνιους και τους εργοδότες τους
