ΤΡΙΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Δραματικές περικοπές για το λαό, δώρα για το κεφάλαιο

Του Λεωνίδα Βατικιώτη (ΠΡΙΝ 29/07/12)

Ως χρυσή ευκαιρία για να επιτευχθεί στην ελληνική οικονομία μια τομή βάθους, που θα ξεπερνάει τις συμβατικές υποχρεώσεις οι οποίες απορρέουν από τις αναγκαίες εξοικονομή­σεις, αντιμετωπίζει η κυβέρνηση την υπό εξέλιξη εξέταση της οι­κονομίας από την τρόικα.

Δημοσίως μπορεί τα δάκρυα να περισσεύουν και η κυβέρνηση Σαμαρά να εμφανίζεται ότι πιέζεται και με το πιστόλι στον κρόταφο αναγκάζεται να επιβά­λει τα νέα μέτρα λιτότητας, αλ­λά η πραγματικότητα είναι τελεί­ως διαφορετική, όπως εύγλωττα μαρτυρά η απόφαση της κυβέρ­νησης να υπερβεί τις προτάσεις του ΚΕΠΕ, το οποίο από κυβερ­νήσεως Παπαδήμου ακόμη ετοί­μασε μια συνεκτική πρόταση πε­ρικοπών με το βλέμμα στη δόση του Αυγούστου.

Η κυβέρνηση Σαμαρά όμως θέλει κάτι παραπάνω, κατ’ εφαρ­μογή της ρήσης «κάνουμε την κρί­ση ευκαιρία» που τόσο συχνά επι­καλείται όλα αυτά χρόνια ο νέος υπουργός Οικονομίας.

Το οικονομικό έγκλημα που συντελέστηκε την Παρασκευή το απόγευμα με επίκεντρο την Αγρο­τική Τράπεζα είναι πέρα για πέ­ρα ενδεικτικό για το τι σημαίνει στην πράξη «λιγότερο κράτος».

Η διάσπαση της Αγροτικής Τράπεζας σε κερδοφόρα και ζη­μιογόνα, με την πρώτη να περνάει στην προβληματική Τράπεζα Πει­ραιώς του Μιχάλη Σάλα, δίνοντας της το πολυπόθητο φιλί της ζωής κι η δεύτερη στους φορολογουμέ­νους, επιβαρύνοντας τον κρατικό προϋπολογισμό και διευρύνοντας το δημοσιονομικό έλλειμμα, δεί­χνει επίσης και τι σημαίνει στην πράξη η ρήση «να κάνουμε την κρίση ευκαιρία»: Εκμετάλλευση του καθεστώτος έκτακτης ανά­γκης που δικαιολογείται από την επίκληση της κρίσης δημόσιου χρέους και του καθεστώτος χρε­οκοπίας και επιτήρησης για ένα πλιάτσικο επικών διαστάσεων επί της δημόσιας περιουσίας που θα σώσει τον ιδιωτικό τομέα από τη χρόνια και δομική κρίση.

Για να μπορεί ωστόσο ο κάθε Σάλας να έχει να λαβαίνει, δεν αρκεί η μέχρι σήμερα αφαίμαξη. Το τρίτο Μνημόνιο, βάπτισμα του πυρός για την τρόικα εσωτερικού, θα δημιουργήσει νέες κοινωνικές ομάδες εξαθλιωμένων.

Με τα μέχρι στιγμής δημοσιεύ­ματα, οι πηγές από τις οποίες θα καλυφθούν οι νέες μαύρες τρύπες περιλαμβάνουν:

• Επιβολή πλαφόν στις κύριες συντάξεις τα 2.100 ευρώ και τα 300 ευρώ για της επι­κουρικές, αύξηση του ορίου ηλι­κίας συνταξιοδότησης στα 65 έτη,
•  καθιέρωση πολύ αυστηρών εισο­δηματικών κριτηρίων για τη χο­ρήγηση 89 κοινωνικών και προνοιακών επιδομάτων που στην πράξη θα σημάνει την κατάργη­ση τους (με εξαίρεση τα επιδόμα­τα ανεργίας και το ΕΚΑΣ),  
• νέες μειώσεις μισθών στις ΔΕΚΟ και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα,  
• κα­θιέρωση πλαφόν τα 1.500 ευρώ σε ετήσια βάση για τις ιατροφαρμακευτικές δαπάνες που θα κα­λύπτουν τα ασφαλιστικά ταμεία,  
• επιβολή διδάκτρων σε όσους φοι­τητές υπερβαίνουν το χρόνο των κανονικών σπουδών και  
• άλλα πολλά που κινούνται στον δρόμο τον οποίο άνοιξαν όλα τα προη­γούμενα μνημόνια.

Αυτό ωστόσο που με επιμέ­λεια κρύβουν κυβέρνηση και τρόικα είναι ότι η περιβόητη δό­ση των 31,3 δισ. ευρώ που θα έρ­θει από τα κοινοτικά ταμεία, χά­ρη της οποίας θα υποστούμε τις νέες αιματηρές θυσίες, σχεδόν όλη θα κατευθυνθεί στους πιστωτές ή τις τράπεζες. 

Συγκεκριμένα, από τα 32,3 δισ. ευρώ που αναμέ­νονται (31,3 από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Στα­θερότητας και 1 δισ. από ιδιωτι­κοποιήσεις)

• τα 23,8 δισ. θα πάνε για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών,  
• 4,6 δισ. για την πληρω­μή τόκων και ομολόγων (εκ των οποίων 3,1 δισ. για την εξόφλη­ση ομολόγων που έχει στο χαρ­τοφυλάκιο της η Ευρωπαϊκή Κε­ντρική Τράπεζα),  
• 2 δισ. για την αποπληρωμή έντοκων γραμμα­τίων του ελληνικού Δημοσίου κι από τα «ρέστα»,  
• 1,3 δισ. θα κα­τευθυνθούν για την πληρωμή λη­ξιπρόθεσμων οφειλών του Δημο­σίου στον ιδιωτικό τομέα και  
• μό­νο 600 εκ. ευρώ θα καταλήξουν στον κρατικό προϋπολογισμό.

Για μια ακόμη φορά δηλαδή θα εξαθλιωθούμε, θα αποχαιρε­τήσουμε συντάξεις και περίθαλ­ψη για να γεμίσουν τα ταμεία πι­στωτών και τοκογλύφων με ζεστό χρήμα!

Η κατάσταση στην οποία έχου­με περιέλθει είναι τραγική γιατί ακόμη κι έτσι, ακόμη δηλαδή κι αν υλοποιηθούν τα μέτρα που ζη­τούν οι πιστωτές, η νέα χρεοκο­πία δεν θα αποτραπεί.

Η απροθυμία του ΔΝΤ να καταβάλει τη συμμετοχή του στην επόμενη δόση -έστω κι αν κατό­πιν διαψεύστηκε-, η επίσκεψη του Μπαρόζο στην Αθήνα που έθεσε την πολιτική ηγεσία προ των ευ­θυνών της, η μετάθεση της ημε­ρομηνίας εκταμίευσης της επόμε­νης δόσης για τις 14 Σεπτεμβρί­ου, αν μέχρι τότε δεν μεσολαβή­σει κάτι άλλο, το αίτημα τοπ ΔΝΤ προς την ΕΚΤ να δεχτεί ένα κού­ρεμα των ελληνικών ομολόγων και το σημαντικότερο, η πιθανό­τητα 90% που προέβλεψε η Σίτι-γκρουπ να βγει η Ελλάδα από την ευρωζώνη, υπογραμμίζουν ότι τα χειρότερα είναι μπροστά μας. 

Ότι αργά ή γρήγορα θα βρε­θούμε ενώπιον μιας νέας χρεοκο­πίας που εφόσον θα γίνει με τους όρους των πιστωτών, θα συνοδευ­τεί από φτώχεια και πείνα. 

Υπό αυτή την προοπτική δραματικών εξελίξεων που πλησιάζουν, απο­κτά τεράστια, ζωτική σημασία η επιθετική προβολή του αιτήματος παύσης πληρωμών και διαγραφής του χρέους με ταυτόχρονη έξο­δο από το ευρώ, κι όλα αυτά υπό όρους κυρίαρχου κράτους.

Ταυτόχρονα, η εθνικοποίηση των τραπεζών, οι φραγμοί στην κίνηση των κεφαλαίων, ο διοι­κητικός καθορισμός της ισοτιμί­ας του νέου νομίσματος και πριν απ’ όλα, η χορήγηση αυξήσεων σε μισθούς και μεροκάματα, μπο­ρούν να αποτελέσουν ένα ασφα­λές ανάχωμα στην επίθεση του κεφαλαίου.

Η άλλη λύση είναι ο σημερινός εφιάλτης χωρίς τέλος…