Της Όλγας Κοσμοπούλου μέλους της Εκτελεστικής Γραμματείας της ΟΕΝΓΕ
Η υπουργός Υγείας δεσμεύτηκε να καταβάλλει τα δεδουλευμένα .Ο αγώνας σας λήγει;
Κατ αρχήν , να διευκρινίσουμε ότι η υπουργός δεσμεύτηκε να καταβάλλει τα δεδουλευμένα του 2009.
Όσον αφορά στο πρώτο δίμηνο του 2010 δεν υπάρχει σαφής δέσμευση για άμεση καταβολή των εφημεριών χωρίς περικοπές.
Για την ακρίβεια , η διατύπωση προς την ΟΕΝΓΕ από την ίδια , αλλά και προς το Συντονιστικό Συνελεύσεων Αθήνας –Πειραιά από το Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου ήταν «θα πληρωθείτε τώρα με βάση το δωδεκατημόριο του συνολικού κονδυλίου (έχει περικοπεί κατά 30%) και θα προσπαθήσουμε στη συνέχεια να βρούμε τα υπόλοιπα χρήματα. Στη συνέχεια όμως θα πρέπει να εξορθολογήσετε τα προγράμματα εφημεριών στο κονδύλιο».Ουσιαστικά δηλαδή το υπουργείο ζητάει επίσημα να περικοπεί αριθμός εφημερευόντων γιατρών της τάξης του 30% από τα προγράμματα. Αν αυτό εφαρμοστεί θα ανακύψουν σοβαρά προβλήματα λειτουργίας στα νοσοκομεία. Όχι μόνο θα αυξηθούν επικίνδυνα οι ήδη παρατεταμένοι χρόνοι αναμονής στα επείγοντα , αλλά κυριολεκτικά θα θρηνήσουμε θύματα ανάμεσα στους νοσηλευόμενους λόγω της σχεδιαζόμενης υποστελέχωσης των τμημάτων και της συνακόλουθης εντατικοποίησης της εργασίας των γιατρών.
Για να επανέλθω όμως στην ουσία του ερωτήματος:
Οι απλήρωτες εφημερίες είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου στα δημόσια νοσοκομεία. Ο αγώνας αυτός δεν μπορεί να σταματήσει σε αυτό, όπως επιδιώκουν πολλοί παράγοντες της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Κέντρο βάρους των κινητοποιήσεων αποτελεί η πλήρης εφαρμογή της περσινής συλλογικής σύμβασης που αυτή τη στιγμή καταστρατηγείται μονομερώς εκ μέρους της κυβέρνησης .Εκτός από ασφαλή προγράμματα εφημεριών , συμπεριλαμβάνονται στη συμφωνία ρήτρες για μη εφαρμογή στο ΕΣΥ ελαστικών σχέσεων εργασίας , μείωση του χρόνου εργασίας μέσα από προσλήψεις γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού και αυξήσεις αποδοχών. Οι τελευταίες αφορούν κυρίως ειδικό καθεστώς φορολόγησης για τις εφημερίες που να μη ξεχνάμε αμείβονται με το 60% του ωρομισθίου του υπόλοιπου προσωπικού δημόσιου τομέα .Όλα τα παραπάνω που σκοπό έχουν να δώσουν μια ανάσα στο ΕΣΥ, στην κατεύθυνση του στόχου ενός ασφαλούς για τους πολίτες δημόσιου συστήματος υγείας, υψηλής ποιότητας και δωρεάν τη ώρα της ανάγκης, θυσιάζονται στο βωμό του προγράμματος σταθερότητας.
Ποια είναι τελικά η ρίζα των προβλημάτων του ΕΣΥ;
Το ΕΣΥ εξαρχής δομήθηκε ελλιπώς. Δεν συμπεριλάμβανε δημόσια πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, πρόληψη και σύστημα εξωνοσοκομειακής αποκατάστασης .Δεν αγκάλιαζε κάθε γωνιά της χώρας, ούτε κάθε κάτοικό της. Ξεκίνησε με σοβαρές ελλείψεις ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού αλλά και υλικοτεχνικών υποδομών, που πλέον έχουν υπερβεί τα όρια της ασφάλειας. Δεν ήταν ποτέ δωρεάν για τους πολίτες. Αντίθεα όλα αυτά τα χρόνια οι κυβερνήσεις προτίμησαν να κρατούν χαμηλά τις αποδοχές των υγειονομικών , κλείνοντας ταυτόχρονα το μάτι στους «ημέτερους» εξ αυτών, με το να επιτρέπουν όχι μόνο την άμεση καταλήστευση των ιδίων των πολιτών μέσα από το φακελάκι , αλλά και την έμμεση καταλήστευση ,που είναι μεγαλύτερης τάξεως, μέσα από την ανάπτυξη ενός τεραστίων διαστάσεων παρασυστήματος παραοικονομίας και διαφθοράς, που λυμαίνεται τα ασφαλιστικά ταμεία. Επιπλέον παράλληλα με το ΕΣΥ αναπτύχθηκε ένας παρασιτικός , εν πολλοίς , κρατικοδίαιτος τομέας υγείας που γιγαντώνεται εκμεταλλευόμενος , όχι μόνο τις ελλείψεις του ΕΣΥ, αλλά και την εξαιρετικά προνομιακή μεταχείριση που του επιφυλάσσει το κράτος επί δεκαετίες.
Σε μια περίοδο που όλοι οι εργαζόμενοι πιέζονται , μπορούν οι γιατροί να ζητούν περισσότερα;
Δεν ζητάμε περισσότερα αντιπαραθετικά. Όλοι πρέπει να ζητήσουν περισσότερα !
Επί πλέον πιστεύω ότι πολλά από τα προβλήματα του ΕΣΥ από τη γέννησή του οφείλονται στο ότι δεν υπήρχε ένα δυναμικό κίνημα πολιτών που να διεκδικεί το δικαίωμα του για ελεύθερη, δωρεάν, υψηλής ,ποιότητας πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας και πρόληψης.
Αυτό το κίνημα θα πρέπει να αρχίσει τώρα να δημιουργείται.
Ήδη το έχουμε σε εμβρυακή μορφή μέσα από διάφορές εκδηλώσεις συμπαράστασης, θα πρέπει όμως να ωριμάσει και από την αλληλεπίδραση του με μερίδα των μαχόμενων υγειονομικών, να εξελιχθεί σε ολόκληρη διεκδίκηση. Οι κινητοποιήσεις της προηγούμενης διετίας μορφοποίησαν και ανέδειξαν μια μεγάλη μερίδα υγειονομικών που θέλουν να ζουν με αξιοπρέπεια από το μισθό τους, να εργάζονται σε ανθρώπινες συνθήκες εργασίας και να παρέχουν υπηρεσίες στο λαό χωρίς την απειλή των λογιστών με το τσεκούρι, της διευθυντοκρατίας, και της λαγνείας του χρηματισμού ως μόνης διεξόδου επιβίωσης. Δηλαδή μια μερίδας υγειονομικών ταξικά οριοθετημένων. Η συνάντησή τους με ένα παράλληλο διεκδικητικό κίνημα εργαζομένων είναι η μοναδική διέξοδος ελπίδας για την επίτευξη της αξιοπρέπειας του ασθενούς πολίτη.
Αντίστοιχη ανάγκη υπάρχει και σε άλλους χώρους παροχής υπηρεσιών , όπως είναι η δημόσια παιδεία. Πρέπει να κατανοήσουμε όλοι ότι αποστέρηση βασικών δικαιωμάτων που ο εργαζόμενος έχει προπληρώσει πολλαπλά, όπως είναι η πρόσβαση σε υγεία, παιδεία, ακόμη και στη δημόσια καθαριότητα, είναι μια επί πλέον κλοπή μισθών και επιδομάτων και στην έμμεση κλοπή μέσω ανατιμήσεων .Είναι κλοπή ζωής που έρχεται να προστεθεί στην κλοπή ζωής των νέων με αύξηση της ανεργίας.
Στις ΗΠΑ η υγειονομική κάλυψη των εργαζομένων από το δημόσιο διευρύνεται. Στην Ελλάδα γιατί διαρκώς συρρικνώνεται;
Είναι προφανές ότι θέλουμε να τους περάσουμε! Η Ελλάδα είναι η τρίτη χώρα στον κόσμο σε καταστροφικές δαπάνες υγείας μετά τις ΗΠΑ και το Μεξικό. Ο όρος «καταστροφικές δαπάνες υγείας» αναφέρεται στην πλήρη οικονομική και κοινωνική καταστροφή μιας οικογένειας όταν ένα μέλος της αρρωστήσει. Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση θέλει να γίνουμε πρώτοι στη λίστα! Σοβαρά , ακόμη και η πιο δεξιά κυβέρνηση , θα φρόντιζε να κρατήσει ανέπαφους κάποιους θύλακες όπως η δημόσια υγεία και παιδεία, προκειμένου να διαφυλάξει τη εθνική επιβίωση. Αυτά όμως συμβαίνουν όταν ταυτίζεις τις εθνικές ανάγκες με τις ανάγκες των κεφαλαιοκρατών.
Τι ζητάτε από τη κυβέρνηση;
Συνοπτικά:
Όχι μόνον δεν δεχόμαστε καμιά μείωση αποδοχών στο πλαίσιο του σταθεροποιητικού προγράμματος , αλλά διεκδικούμε τις αναγκαίες αυξήσεις για να μπορούμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια. Ας μην ξεχνάμε ότι οι υγειονομικοί που κοινοποιούνται είμαστε αυτοί που ζούμε από το μισθό μας.! Δεν δεχόμαστε επιβολή επισφαλών προγραμμάτων εφημέρευσης. Ζητάμε να γίνουν άμεσα οι νομοθετημένες προσλήψεις γιατρών και νοσηλευτών με μόνιμες και σταθερές σχέσεις εργασίας και να καταργηθούν οι ελαστικές μορφές; Που υπάρχουν και γιγαντώνονται. Ζητάμε να ληφθούν σοβαρά μέτρα για την καταπολέμηση της παραοικονομίας. Τεράστια κονδύλια μπορούν να εξοικονομηθούν αν σταματήσει η εκροή τους προς τον παρασιτικό ιδιωτικό τομέα υγείας. Δεν είναι τυχαίο που η κυβέρνηση ανακοινώνει περικοπή των λειτουργικών δαπανών εξόδων του ΕΣΥ κατά τα δυο τρίτα ενώ δεν λαμβάνει κανένα σοβαρό μέτρο για να περιορίσει το όργιο σπατάλης οι μίζες και υλικά ή για την απόδοση στα ασφαλιστικά ταμεία των δις. Ευρώ που χρωστάνε οι μεγαλοκλινικάρχες. Εν τέλει, ζητάμε την ολοκλήρωση ενός δημόσιου συστήματος στην κατεύθυνση των αναγκών των εργαζομένων .Η ανάγκη αυτή είναι πιο επιτακτική σήμερα , που το εισόδημα των εργαζομένων πλήττεται όσο ποτέ άλλοτε.
Πώς αξιολογείς τις μέχρι τώρα εργατικές αντιδράσεις στα μέτρα της κυβέρνησης Μπορεί να ανατραπεί αυτή η λαίλαπα;
Η ανατροπή των πολιτικών που σχεδιάζονται στα διευθυντήρια της ΕΕ για τη χώρα μας αλλά και για ολόκληρη την Ευρώπη , επιβάλλεται.
Είναι μονόδρομος επιβίωσης για τους εργαζόμενους. Οι ως τώρα αντιδράσεις με δεδομένο το αρχικό μούδιασμα –δυσπιστία μπροστά σε μέτρα τόσο απίστευτα, την ιδεολογική τρομοκρατία που ασκείται , αλλά και την καθαρά προδοτική στάση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Είναι ελπιδοφόρες. Είμαι βαθιά πεπεισμένη ότι όχι μόνο η λαϊκή αντίσταση θα κορυφώνεται όσο περνάει ο καιρός , αλλά και ότι από αυτήν την επίθεση θα προκύψει ένα νέο εργατικό κίνημα με πιο απελευθερωτικά χαρακτηριστικά.
Πώς πιστεύεις ότι μπορεί να προχωρήσει ο Συντονισμός των Πρωτοβάθμιων Σωματείων;
Αταλάντευτα στην κατεύθυνση της διεύρυνσής του αλλά και πιο δυναμικά στην κατεύθυνση της χειραφέτησής των εργαζομένων με πραγματικές και ουσιαστικές διαδικασίες βάσης και στην αντιπαράθεση με την τακτική του «στρίβειν δια του αρραβώνος» με την κυβέρνηση που ακολουθούν οι ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.
Είναι μια περίοδος όπου στα αναπάντητα ερωτήματα και την επιτηδευμένη αδράνεια των γραφειοκρατών των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ κλπ , ο συντονισμός σωματείων από τη βάση θα πρέπει να απαντήσει όχι μόνο με σχεδιασμό πολύμορφων κινητοποιήσεων , αλλά και με εμπιστοσύνη στη δυναμική που μπορεί να αναπτύξουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι όταν βγαίνουν στον προσκήνιο. Η ευθύνη όλων μας για την αναγέννηση του εργατικού κινήματος είναι εξαιρετικά σημαντική.
