Οι παλιοί μας φίλοι
Μουσική & στίχοι: Διονύσης Σαββόπουλος
Μη, μην το πεις
οι παλιοί μας φίλοι
μην το πεις
για πάντα φύγαν.
Μη, το 'μαθα πια
τα παλιά βιβλία, τα παλιά τραγούδια
για πάντα φύγαν.
Πέρασαν οι μέρες που μας πλήγωσαν.
Γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών.
Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει
τη δική σου μελαγχολία
κι έρχεται η στιγμή για ν' αποφασίσεις
με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις.
Πέρασαν για πάντα
οι παλιές ιδέες, οι παλιές αγάπες
οι κραυγές.
Γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών.
Όμορφη είναι αυτή η στιγμή, να το ξαναπώ
όμορφη να σας μιλήσω
βλέπω πυρκαγιές
πάνω από λιμάνια πάνω από σταθμούς
κι είμαι μαζί σας.
Όταν ο κόσμος μας θα καίγεται
όταν τα γεφύρια πίσω μας θα κόβονται
εγώ θα είμαι εκεί να σας θυμίζω
τις μέρες τις παλιές.
Οι στιγμές που διανύει ο τόπος μας είναι ιστορικές .
Για πρώτη φορά την μεταπολιτευτική περίοδο, η οποία κλείνει το κύκλο της, μπροστά στην πιο βάρβαρη επίθεση απέναντι στην ίδια τη ζωή των εργαζομένων, η βασική αντίθεση ενός εκμεταλλευτικού συστήματος γίνεται φανερή από ευρύτερα κοινωνικά στρώματα και θα γίνεται όλο και περισσότερο, παρά τη λυσσώδη προσπάθεια του αστικού συνασπισμού εξουσίας ,των πολιτικών εκπροσώπων του, της αστικοποιημένης και ξοφλημένης εργατικής αριστοκρατίας, των υπερεθνικών οργανισμών και των ΜΜΕ .
Από τη μια το Κεφάλαιο από την άλλη οι δυνάμεις της Εργασίας(χειρονακτικής και πνευματικής).
Τούτες τις ώρες για τους ανθρώπους της δουλειάς γίνεται επιτακτική ανάγκη η σύμπτυξη ενός αγωνιστικού μετώπου που θα στοχεύει:
*Στην ανάκληση, κατάργηση των αντιλαϊκών μέτρων της κυβέρνησης
*Στην αποτροπή των νέων ακόμη πιο βάρβαρων που θα ακολουθήσουν.
*Στην κατάργηση του Προγράμματος Σταθερότητας (του συστήματος εκμετάλλευσης)
*Στην κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας
*Στην αποκάλυψη του ρόλου της ΕΕ και στην ανάπτυξη ενός μετώπου απέναντι της.
*Στη μετωπική σύγκρουση με όλο το αστικό μπλοκ εξουσίας
*Στην ανάπτυξη μιας νέας ταξικής ενότητας μέσα στο κίνημα των εργαζομένων, κόντρα στη λογικές του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, με αίτημα ένα προωθημένο πλαίσιο με βάση τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων , για να επιστρέψει ο παραγόμενος πλούτος στη χώρα μας στα χέρια και στα σπίτια αυτών που τον παράγουν και όχι στα χέρια και στα σπίτια μιας ισχνής μειοψηφίας εκμεταλλευτών- πλουτοκρατών.
Τώρα είναι ανάγκη η κοινωνική, πολιτική και συνδικαλιστική αριστερά , διδασκόμενη από την επική , ηρωική και τραγική μερικές φορές ιστορία της, να συντονίσει το βηματισμό της πάνω σε ένα τέτοιο πλαίσιο.
Τούτες τις ώρες της διάχυτης αγωνίας στα πρόσωπα των ανθρώπων του μόχθου, δεν χωρούν και δεν συγχωρούνται συναισθηματισμοί.
Καθαρό, ταξικό και πολιτικό μυαλό χρειάζεται.
Ας αφήσουμε τις πικρίες και τις αντιπαλότητες χρόνων.
Δεν θα μας γονατίσουν!
Δεν θα σπείρουν τη φτώχεια και την εξαθλίωση στις λαϊκές οικογένειες!
Δεν θα αφήσουμε παρακαταθήκη στα παιδιά μας μια κοινωνία εργασιακού και κοινωνικού μεσαίωνα!
Επιτροπές αγώνα παντού! Σε κάθε πόλη σε κάθε γειτονιά.!
Να αξιοποιήσουμε στην Πρέβεζα τη θετική εμπειρία της μάχης απέναντι στην ιδιωτικοποίηση της Υγείας και ενάντια στη ανέγερση νέου Νοσοκομείου μέσω των Συμπράξεων Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα
Καθάριο είναι το δίλημμα μπροστά μας:
Μπορούμε να νικήσουμε!
