Όσο και να φαίνεται σε κάποιους παράξενο έχει τουλάχιστον 30ετή ιστορία.
Έλκει την καταγωγή της στη περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης της δεκαετίας του 70.Η κρίση αυτή που ξέσπασε λόγω της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου,θα τερματίσει, τα «χρυσά» μεταπολεμικά χρόνια της καπιταλιστικής Δύσης, μια περίοδο οικονομικής ευμάρειας, βιομηχανικής μεγέθυνσης και ειρήνης που ακολούθησαν την περίοδο του β΄ παγκοσμίου πολέμου.
Πάνω στα συντρίμμια του πολέμου θα οικοδομηθεί μια καπιταλιστική κοινωνία που συνοπτικά θα περιγραφόταν ως εξής:
-Τεράστια βιομηχανική παραγωγή στη βάση των επαναστατικών αλλαγών του φορντισμού και του τεϋλορισμού.
- Σταθερή εργασία με αξιοπρεπές εισόδημα, τέτοιο που να εγγυάται τη συλλογική κατανάλωση των αγαθών.
-Συγκρότηση του κράτους πρόνοιας, στη λογική του κεϋνσιανισμού, που παρείχε κοινωνικές παροχές με αντάλλαγμα την κοινωνική ειρήνη και την αδιάσπαστη μεγέθυνση της παραγωγής.
Όταν ξέσπασε η κρίση και στα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι και σήμερα, παρατηρείται σταδιακή υπέρβαση όλων αυτών των συστατικών στοιχείων, και η είσοδος σε μια νέα φάση του καπιταλισμού.
Η κατάργηση του κράτους πρόνοιας σηματοδοτεί και όλες αυτές τις αντιδραστικές αλλαγές που παρατηρούμε σταδιακά στα συστήματα υγείας σε παγκόσμιο, πανευρωπαϊκό και Ελληνικό επίπεδο.
Κεντρική ιδέα αυτών των ανατροπών :
Η υγεία από κοινωνικό αγαθό και υποχρέωση του κράτους προς όλους τους πολίτες μετατρέπεται σε εμπόρευμα και αποκλειστική ευθύνη του ίδιου του πολίτη,ο οποίος καλείται τώρα, ανάλογα με τις οικονομικές του δυνατότητες, να «αγοράζει» και τις αντίστοιχες υπηρεσίες υγείας. Το κράτος βαθμιαία αποσύρεται από την υποχρέωση δημιουργίας υποδομών και παροχής υπηρεσιών και εναποθέτει αυτό το «δικαίωμα» στα λιμνάζοντα, συνήθως στις τράπεζες, ιδιωτικά επιχειρηματικά κεφάλαια.
Μέσα από μια τέτοια θεώρηση μπορεί να ερμηνευτεί επαρκώς η πρεμούρα των αστικών κυβερνήσεων στην Ελλάδα για τις αναδιαρθρώσεις και τις συγχωνεύσεις υπηρεσιών υγείας και δομών παροχής νοσοκομειακής περίθαλψης.
Αναφέρθήκαμε στην πρεμούρα "των αστικών κυβερνήσεων στην Ελλάδα" και όχι μόνο της παρούσας κυβέρνησης, γιατί η πολιτική απόπειρα τέτοιων ανατροπών έχει μια 15ετή τουλάχιστον ιστορία στην Ελλάδα!
Από ένα μόνο μικρό ψάξιμο στο διαδίκτυο και σε μια μόνο εφημερίδα- «Ριζοσπάστης» -βρήκαμε τούτα:
1.Στόχος η συγχώνευσή τους (ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 1997) Υπουργός Υγείας Κ. Γείτονας-ΠΑΣΟΚ
2. Ταχύτατα προς συγχωνεύσεις νοσοκομείων (ΦΛΕΒΑΡΗΣ 1998) Υπουργός Υγείας Κ. Γείτονας-ΠΑΣΟΚ
3.Συρρικνώνονται μέσα από τη "συγχώνευση" (ΜΑΗΣ 1998) Υπουργός Υγείας Κ. Γείτονας-ΠΑΣΟΚ
5.Αντιλαϊκό «νοικοκύρεμα» με συγχωνεύσεις (ΙΟΥΛΗΣ 2006) Υπουργός Υγείας Δ. Αβραμόπουλος-ΝΔ
Ακόμα και τα «επιχειρήματα» που χρησιμοποιεί η σημερινή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ για να «τεκμηριώσει» την πολιτική της στο συγκεκριμένο ζήτημα έχουν κατατεθεί… από το 1997! Απλά το επιπλέον στοιχείο της παρούσας κυβέρνησης είναι ότι προς την κατεύθυνση αυτή αξιοποιεί και την κρίση χρέους του ελληνικού καπιταλισμού και τις σχετικές συμφωνίες με την τρόικα, όπως προβλέπονται από το Μνημόνιο και τις επικαιροποιήσεις του.
Για μια ακόμη φορά φαίνεται επίσης, ότι και το περίφημο σχέδιο της επιτροπής των λεγόμενων "σοφών" δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά μια εργασία που απλά προσπαθεί να δώσει ένα επιστημονικοφανή χαρακτήρα σε καθαρά αντιδραστικές και σαφώς ταξικές πολιτικές επιλογές.
Τώρα υπάρχει βέβαια και το ερώτημα:
Δηλαδή να μην γίνει τίποτα;
Όχι , τουναντίον εμείς λέμε να γίνουν πολλά… ακόμη περισσότερα.
-Κατ αρχάς, να στηθεί και οργανωθεί πλήρως και επαρκώς ένα δημόσιο και καθολικό σύστημα παροχής δωρεάν υπηρεσιών πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας (ΠΦΥ) και περίθαλψης που θα καλύπτει κάθε γωνιά αυτής της χώρας και εκεί που υπάρχει και ο τελευταίος κάτοικος. Παρεμπιπτόντως αυτή η κατασκευή του λεγόμενου Εθνικού Οργανισμού Παροχής Υπηρεσιών Υγείας (ΕΟΠΥΥ) δεν έχει καμιά σχέση με την οργάνωση της ΠΦΥ, όπως εμείς την οραματιζόμαστε .
-Να οργανωθεί ένα άρτιο και επαρκές δημόσιο σύστημα διακομιδών ασθενών που θα καλύπτει κάθε ανάγκη του λαού μας.
- Και μετά, βεβαίως, να συζητήσουμε αν χρειάζεται και τι είδους εξορθολογισμός στο σύστημα νοσοκομειακής περίθαλψης στη χώρα μας, αν χρειάζονται και πού νοσοκομεία , αν χρειάζονται και πού εξειδικευμένες νοσοκομειακές μονάδες, τι είδους στελέχη θα χρειαστούμε κλπ. κλπ. στην κατεύθυνση όμως πάντα της εξυπηρέτησης πλήρως των πραγματικών λαϊκών αναγκών και μόνον.
Αλλά μια τέτοια λογική αλληλουχία και αντίληψη είναι έξω από τη σκέψη και τις επιλογές των κυβερνώντων, γιατί είναι πέρα από τα ταξικά συμφέροντα που αυτοί εξυπηρετούν.
Το πρόβλημα το δικό τους και ο καημός τους ο μεγάλος είναι να μειώσουν ΤΩΡΑ τις δημόσιες δαπάνες , να συρρικνώσουν ΤΩΡΑ τις δημόσιες δομές παροχής υγείας, να μειώσουν ΤΩΡΑ μέχρι τα όρια της κατάργησης της παρεχόμενες δημόσιες υπηρεσίες υγείας, να μεταθέσουν ΤΩΡΑ όλο το κόστος στις τσέπες των χρηστών υπηρεσιών υγείας και εν τέλει να ανοίξουν ΤΩΡΑ τις λεωφόρους για κερδοφόρες επενδύσεις των ιδιωτικών επιχειρηματικών ομίλων και του κεφαλαίου, τα συμφέροντα του οποίου εξυπηρετούν.
Τελικό συμπέρασμα : Μόνο μια συνολική ανατροπή της κυβέρνησης αλλά και κάθε επίδοξου συνεχιστή της ίδιας πολιτικής , μόνο με μια αλλαγή πορείας της χώρας σε μια κατεύθυνση έξω από τη λογική των κοινωνιών της αγοράς, δηλαδή τελικά σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, μπορεί να δημιουργήσει τις συνθήκες για το χτίσιμο ενός συστήματος υγείας που πραγματικά θα έχει στο κέντρο του τον άνθρωπο και τις ανάγκες του και μόνο.
Ας ξεκινήσουμε σήμερα βάζοντας φρένο στις βάρβαρες, αντιλαϊκές και καταστροφικές πολιτικές που θέλουν να εφαρμόσουν.
