Του Λεωνίδα Βατικιώτη
Υποβολιμαία τα δημοσιεύματα του διεθνούς Τύπου κατά της Ελλάδας.
Εβδομάδα αποκαλύψεων ήταν αυτή που πέρασε καθώς φάνηκε σε όλο το μεγαλείο το κερδοσκοπικό πανηγύρι που έχει στηθεί εδώ και τέσσερις μήνες με επίκεντρο την ελληνική οικονομία κι ειδικότερα τα χρυσοφόρα , όπως αποδεικνύονται , ομόλογα του Δημοσίου.
Εξ αρχής , κανείς δεν πρόκειται να διαφωνήσει ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζει δημοσιονομική κρίση, όπως μαρτυρά η άνοδος του ελλείμματος το 2009 στο 12,7% και του δημοσιονομικού χρέους στο 113% του ΑΕΠ.
Η δημοσιονομική κρίση είναι λοιπόν δεδομένη (όσο δεδομένη είναι και σε δεκάδες άλλες ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες όπως Αγγλία, Ιρλανδία, Ισπανία, Πορτογαλία κλπ).
Είναι φυσικό επακόλουθο όμως κι η κινδυνολογία που έχει αναπτυχθεί όλο το τελευταίο διάστημα;
Είναι φυσικό κι επόμενο η Ελλάδα να αποκαλείται Ντουμπάϊ κι Αργεντινή της Ευρώπης και να προαναγγέλλεται «κρίση του ούζου», κατ’ αναλογία της «κρίσης της τεκίλας» του Μεξικού του 1994;
Είναι πραγματική εν τέλει η πιθανότητα να χρεοκοπήσει η Ελλάδα σηκώνοντας τα χέρια ψηλά απέναντι στους δανειστές της , όπως με κάθε επισημότητα γράφεται ακόμη και σε έντυπα που χαρακτηρίζονται έγκυρα;
Το πράγμα έχει φτάσει σε τέτοιο εκφυλισμό ώστε σενάρια χρεοκοπίας που προβλέπουν δραματικά διαγγέλματα του πρωθυπουργού και προσφυγή στο ΔΝΤ, γι αυτό το Σαββατοκύριακο μάλιστα , κυκλοφορούν με την ίδια ένταση και ταχύτητα από στόμα σε στόμα όπως αντίστοιχα κυκλοφορούσαν φημολογίες για «σίγουρες μετοχές» πριν δέκα χρόνια όταν το χρηματιστήριο βρισκόταν στο απόγειό του…
Η απάντηση αρχικά στα παραπάνω ερωτήματα είναι ένα κατηγορηματικό «όχι»!
Παράλληλα οι δυνάμεις που υποκινούν το σενάριο της χρεοκοπίας αποκαλύφθηκαν την προηγούμενη βδομάδα, όταν έγινε γνωστή η πρόθεση του Υπουργού Οικονομικών να προσφύγει στην Ασία για να πουλήσει ελληνικά ομόλογα , σε προνομιακές προφανώς τιμές για το ελληνικό Δημόσιο (επιζήμιες επομένως τιμές για τη διεθνή των κερδοσκόπων).
Η κίνηση του Γιώργου Παπακωνσταντίνου , ο οποίος θα επισκεφθεί την Ασία τις επόμενες εβδομάδες έρχεται σε συνέχεια προσπαθειών της προηγούμενης ακόμη ελληνικής κυβέρνησης να συνάψει μια στρατηγική συμφωνία με το Πεκίνο (βλ. πώληση του Λιμανιού Πειραιά στην COSCO,κ.ά.). Είχε προαναγγελθεί δε από πλήθος δημοσιευμάτων στον ελληνικό Τύπο που προφανώς απηχούσαν απόψεις του ίδιου του Υπουργείου. Το «ρεπορτάζ» λοιπόν των Financial Times την Τετάρτη 27 Ιανουαρίου και της Wall Street μια μέρα πριν την προσφυγή στην Ασία αναπαρήγαγαν βάσιμες πληροφορίες. Ταυτόχρονα όμως τις συνόδευαν με καταφανώς αναληθείς φήμες για ανταποδοτική παραχώρηση της Εθνικής Τράπεζας και του ΟΣΕ και άφθονη κινδυνολογία για τον κίνδυνο χρεοκοπίας με απώτεροι σκοπό να κάψουν τη συμφωνία και να τινάξουν στον αέρα το σχέδιο της κυβέρνησης, διασύροντας το προϊόν «ελληνικό ομόλογο».
Ο λόγος πίσω από αυτή τη συμπαιγνία φάνηκε πεντακάθαρα από το τίμημα που αναγκάστηκε να πληρώσει η κυβέρνηση στους τοκογλύφους για να εξασφαλίσει τα δανεικά που χρειάζεται , υπό τη μορφή επιτοκίων, που εκτινάχθηκαν στο 6,67% για το δεκαετές ομόλογο με το σπρεντ-τη διαφορά δηλαδή από το αντίστοιχο γερμανικό-να κινείται στο 3,6%!
Πίσω δηλαδή από τη μπουρδολογία των Financial Times και των κάθε λογής αναλυτών «της συμφοράς» περί χρεοκοπίας υπήρχαν δυο σαφείς στόχοι.
Ο πρώτος ήταν καθαρά τρομοκρατικός: Να τιμωρηθεί η ελληνική κυβέρνηση που σκέφθηκε να διαφοροποιήσει τη σύνθεση των δανειστών της , καθώς κάτι τέτοιο ισοδυναμεί με διαφυγόντα κέρδη για τα λαμόγια του Σίτι στο Λονδίνο και της Νέας Υόρκης.
Ο δεύτερος στόχος των απανωτών κινδυνολογικών δημοσιευμάτων ήταν να αξιοποιηθεί ακόμη κι αυτό το γεγονός για να «τσιμπήσουν»έστω και μια δεκαρούλα τα επιτόκια, εξασφαλίζοντας επιπλέον υπερκέρδη.
Όπερ και εγένετο…
Το παιχνίδι που στήθηκε την προηγούμενη εβδομάδα φέρνει στην επιφάνεια κι όλη τη μπόχα που υπάρχει πίσω από την Ιερή Συμμαχία μεταξύ διεθνούς Τύπου (που σπέρνει φήμες , διασύροντας κράτη)-εταιρειών αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας (που υποβαθμίζουν την αξιολόγηση κάθε χώρας αυξάνοντας τα ασφάλιστρα κινδύνου , στρώνοντας το έδαφος)-τοκογλύφων/δανειστών που εισπράττουν τα λύτρα της σύγχρονης οικονομικής ομηρίας , ολοκληρώνοντας το έγκλημα.
Πρόκειται για μια καλολαδωμένη μηχανή παραγωγής ρευστού που χρησιμοποιεί ακόμη και μεθόδους μαφίας για να απομυζά δημόσια έσοδα και λεφτά των φορολογουμένων.
Η (παροιμιώδης πια) αγυρτεία τους, που έπρεπε να οδηγηθεί ο ελληνικός καπιταλισμός σ’ αυτό το σημείο για να τη διαπιστώσουμε , έφτασε σε τέτοια επίπεδα που το βρετανικό πρακτορείο Ρόιτερς , θέλοντας να εμφανίσει ως αληθοφανή τα σενάρια αποχώρησης ή εκδίωξης της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ, στον πίνακα με τις συναλλαγματικές ισοτιμίες των ξένων νομισμάτων ανήρτησε και την ελληνική δραχμή , χωρίς ευτυχώς να γράψει δεξιά και αξίες –πάλι καλά…
Η βιομηχανία χρεοκοπίας αναπαράγεται με οίστρο κι από την ημεδαπή γιατί εξυπηρετεί τα πιο διαφορετικά σενάρια. Κυρίως δραματικές εκκλήσεις για εθνική συναίνεση , αποφυγή εργατικών διεκδικήσεων (όπως συμβαίνει με τους αγρότες) και αποδοχή της πιο σκληρής λιτότητας (όπως θα συμβεί από αύριο με την ανακοίνωση της εισοδηματικής πολιτικής). Επίσης τσάκισμα εν τη γενέσει τους ακόμη και των πιο αθώων και στρατηγικά αβαθών προσπαθειών αναπροσανατολισμού της εξωτερικής πολιτικής , με φόβητρο το υψηλό κόστος που συνοδεύει μια τέτοια μεταβολή.Σε αυτό τον καταιγισμό αδιανόητων μέχρι πριν λίγα χρόνια εξελίξεων η ΕΕ και το ευρώ έχουν δεχτεί στις συνειδήσεις των εργαζομένων μια πρωτοφανή απονομιμοποίηση, καθώς αποδεικνύονται παράγοντας κερδοσκοπίας , επιβολής λιτότητας και όξυνσης των κοινωνικών αντιθέσεων.
Πεδίο δόξης λαμπρό λοιπόν για να προβάλουν οι δυνάμεις της επαναστατικής αριστεράς το αίτημα της αντικαπιταλιστικής αποδέσμευσης από της ΕΕ στο πλαίσιο μιας εναλλακτικής , εργατικής διεθνοποίησης.
Πηγή:Πριν
