Της Τασίας Σταματοπούλου από το αριστερό blog
Σε συνθήκες διάλυσης
βασικών δομών παροχής περίθαλψης και προστασίας της υγείας του λαού στις οποίες
οδήγησαν η σοφή καθοδήγηση Λοβέρδου στο Υπουργείο Υγείας με τις ευλογίες της
κυβέρνησης Παπαδήμιου, το δράμα που εκτυλίσσεται μπροστά τα μάτια μας τις
τελευταίες ημέρες είναι ενδεικτικό για το πώς μετράει η ανθρώπινη ζωή στην
πολιτική των κομμάτων των μνημονίων .
Είναι λίγο ό,τι κι αν πει
κανείς .Είναι ανατριχιαστικό να βλέπεις ανθρώπους με πρόβλημα ζωής και θανάτου
σε πολλές περιπτώσεις [με καρκίνο ή χρόνιες παθήσεις] να εκλιπαρούν για τα
φάρμακά τους ,να στέλνονται από τον Άννα
στον Καϊάφα χωρίς να ντρέπεται [!] η να το βουλώνει κάθε ανευθυνοϋπεύθυνος
αυτής της κατάντιας, και κυρίως οι ηθικοί αυτουργοί του εγκλήματος.
Αντίθετα, βγαίνουν και
στις τηλεοράσεις για να δικαιολογήσουν το έργο τους...Ο Λοβέρδος αντι να πάει
σπίτι του τολμάει να μιλάει....Τέτοια αναισχυντία.
Κάθε κοινωνία και το
επίπεδό της κρίνεται από το πώς αντιμετωπίζει τους έχοντες ανάγκη. Κι εδώ έχει
ξεπεραστεί κάθε όριο. Από τις καθημαγμένες συντάξεις, τις αποδοχές όσων έχουν
ακόμη δουλειά, από τους παρατημένους στην τύχη τους ανέργους και άπορους.
Οι συνθήκες όχι μόνο στην
υγεία , δεν πρόκειται να γίνουν καλύτερες όποιο και να είναι το αποτέλεσμα των
εκλογών της 17ης Ιουνίου τουλάχιστον δεν πρόκειται να βελτιωθούν θεαματικά...Αιώνες
φαρμάκι, γενιές φαρμάκι....Και στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση πάλι
δεν πρόκειται με μαγικές κινήσεις να λύσει τα προβλήματα. Μέσα σε μια κοινωνία
που μαστίζεται από τα καθημερινά προβλήματα επιβίωσης, τον φόβο για το αύριο,
τη ραγδαία αναπτυσσόμενη λόγω κρίσης εγκληματικότητα , η ίδια αυτή κοινωνία
οφείλει να ξαναδεί το ρόλο της.
Οι εργαζόμενοι οφείλουν να
δουν ξεπερνώντας, όσο δύσκολο κι αν είναι ,αφού εκπαιδεύτηκαν στο ρόλο του
απαθούς θεατή και τηλεθεατή , το ρόλο τους στο κοινωνικό γίγνεσθαι και την
προσωπική ευθύνη του καθενός για να σταματήσει ο κατήφορος.
Οι άνεργοι αντί της
κατάθλιψης να ''επιλέξουν'' το θυμό . Όπως κάποιοι καρκινοπαθείς βγήκαν στις
τηλεοράσεις και εκφώνησαν το δραματικά
αυτονόητο ΄΄παλεύουμε για τη ζωή μας, ποιός έχει το δικαίωμα να μας στερήσει
αυτόν τον αγώνα''...
Είναι φανερό πως η
κοινωνία, το κίνημα δεν είναι επαρκώς προετοιμασμένοι για τις συνέπειες της
πολιτικής που ακολουθείται .Οι πολίτες μάλιστα ας έχουν στο νου τους ότι με μια
ψήφο, ακόμη και προς το συμφέρον τους,
δεν ξεμπερδεύουν . Η εμπλοκή τους σε ό,τι αφορά τη ζωή τους είναι όσο ποτέ
άλλοτε αναγκαία. Όχι πλέον δια αντιπροσώπου...
Δεν φτάνουν τα κοινωνικά
ιατρεία, τα ανταλλακτικά-χαριστικά παζάρια,[χωρίς να υποτιμάται η αξία και η
σημασία τους ].
Η κοινωνία είναι βαριά ασθενής , χρόνια ασθενής με τη
συστηματική νόσο της απάθειας και της αναζήτησης λύσεων ''από τα πάνω''.
Παράλληλα, μάλλον ακόμη
περισσότερο, τα διάφορα κινήματα γειτονιάς ,οι δυνάμεις όλης της αριστεράς σε
κάθε χώρο είναι ώρα να συνεργασθούν αποτελεσματικά χωρίς αποκλεισμούς και
ιδεοληψίες για τη σοβαρή συμβολή τους
στην οργάνωση, την προετοιμασία, την ετοιμότητα, την κινητοποίηση των
πολιτών για δημιουργία κρίκων και δομών αντιμετώπισης καταστάσεων που
επιδεινώνονται και θα επιδεινώνονται διαρκώς.
Η πείνα και η εξαθλίωση
δυστυχώς δεν οδηγούν οπως δείχνουν ιστορικά παραδείγματα σε ριζοσπαστικοποίηση
συνειδήσεων ,και ίσως τα παιχνίδια φόβου και τρόμου είτε από τα κανάλια, είτε από
τη χρυσή αυγή-δεκανίκι του βαθέος συστήματος, θολώνουν τα νερά.
Ο εκφασισμός της
κοινωνικής και πολιτικής ζωής δεν είναι απλά ένα κακό όνειρο.
