Όλα τα δεινά που συμβαίνουν στην Ελλάδα του ΔΝΤ και ακούμε
στις ειδήσεις των 8.00, τα αντιμετωπίζουμε, η συντριπτική πλειοψηφία, κάπως
έτσι «Πω, πω... οι καημένοι οι
άνθρωποι, αίσχος, μακριά από μας, τα χάλια μας, κρίμα ρε παιδί μου κ.λ.π»
και νομίζουμε ότι ξορκίζουμε το κακό χτυπώντας ξύλο, φτύνοντας στον κόρφο μας
και κάνοντας κύκλους γύρω από τον εαυτό μας...
Κι έτσι το κακό δε θα μας
αγγίξει, δε μας αφορά, δεν απευθύνεται σε μας, αλλά σε κάποιους άλλους Έλληνες
ή μη, πιο άτυχους, πιο γκαντέμηδες και προφανώς Σαββατογεννημένους...
Στα νοσοκομεία
κυριαρχεί φρίκη,
την περιγράφουν γλαφυρά καιρό τώρα, τη ζούνε χιλιάδες ασθενείς, αλλά λίγο μας
νοιάζει μιας και δε τη ζούμε εμείς... Χτες
όμως ο Κώστας τράκαρε με το αυτοκίνητό του, χωρίς να φταίει
καθόλου, αλλά επειδή δεν φορούσε ζώνη βρέθηκε με σπασμένο θώρακα στο εφημερεύον
νοσοκομείο...
Ένα τεράστιο νοσοκομείο
στη Θεσσαλονίκη, που όμως δεν του περίσσευαν ράμματα για καμιά γούνα... Ούτε
γάζες, ούτε επίδεσμοι, ούτε καν πλαστικό ποτηράκι... Όταν ρώτησα τη μοναδική νοσοκόμα που μπήκε μέσα στο
δωμάτιο, αν μπορεί ο άνθρωπος να πιεί νερό, να φάει, να πάει
τουαλέτα, δεδομένου ότι πάπιες και παπάκια δεν υπήρχαν διαθέσιμα εκείνη τη
στιγμή, ερωτήσεις κλειδιά για την αξιοπρέπεια δηλαδή, πήρα βλοσυρές απαντήσεις του τύπου «δεν ξέρω, ναι,
όχι, μπορεί, ίσως»...
Έγινα έξαλλη! Ήθελα να την αρπάξω από το λαιμό και να την
καρυδώσω - ειδικά στην απάντηση που πήρα όταν ρώτησα «πότε θα
μας ενημερώσει ο γιατρός;» «Όποτε θέλει, oπότε του καπνίσει, όποτε έρθει, όποτε
βγει από το χειρουργείο που κανείς δεν ξέρει πόσο θα κρατήσει, γενικώς
όποτε...» Και μέχρι το όποτε να
συγκεκριμενοποιηθεί μπορούμε να περιμένουμε, πονώντας και υποφέροντας...
Αποφάσισα να πάρω
την κατάσταση στα χέρια μου, εφηβικώς σκεπτόμενη. Βγήκα στους διαδρόμους ρώτησα
ένα νεαρό κύριο με πράσινη μπλούζα που μπορώ να βρω πάπιες, παπάκια, νερό,
ποτηράκια και άλλα τέτοια φαιδρά, και μου είπε «Εγώ είμαι γιατρός!!!» Κι εγώ σεναριογράφος του είπα, αλλά πρέπει να με
βοηθήσετε... έφυγε... Κι επειδή ήταν γιατρός δεν μπήκε καν στον
κόπο να μου απαντήσει!!! Γιατί αυτές οι ερωτήσεις είναι για τις νοσοκόμες έμαθα
μετά... Sorry παιδιά δεν συχνάζω στο club σας, πρώτη φορά έρχομαι...
Βρήκα την ίδια ξινή
νοσοκόμα που ήταν προ ολίγου στο δωμάτιο και έβαζε μια παυσίπονη ένεση στον
φίλο μου... Τη ρώτησα κι όταν μου απάντησε με την ίδια αγένεια και περιφρόνηση
δεν άντεξα, έσπασα... Εντάξει,
προφανώς δεν της αρέσει η δουλειά της, είναι πολύ κουρασμένη, έχει τα δικά της
προβλήματα, έχει μπουχτίσει, τέτοια της έλεγα... και μου είπε
αυτό που λένε οι ειδήσεις των 8.00, αυτό που δείχνουν οι οθόνες αλλά κλείνουμε
τα μάτια για να μη το δούμε, αυτό που ξέρουμε αλλά αν δεν μας τύχει, δε μας
αφορά...
«Είμαι μόνη μου ανάμεσα σε 30 ασθενείς.
Άλλοι είναι χειρότερα κι άλλοι καλύτερα από τον φίλο σου, αλλά είμαι μόνη
μου... κι όλοι κάτι ζητάνε, κάτι που δεν έχουμε ενώ πραγματικά θα έπρεπε να
είχαμε... Κι όλοι απορούν και θυμώνουν που δεν έχουμε και νομίζουν ότι φταίω
εγώ που δεν έχουμε κι έτσι δεν έχω άλλες αντοχές. Κι έχω μπροστά μου όλο το βράδυ... Γιατί να είμαι
χαρούμενη; Γιατί να μου αρέσει πλέον η δουλειά μου;»
Δεν είπα τίποτα. Η αντιπάθεια που ένιωθα μεταλλάχθηκε σε λύπη...
Όχι για αυτήν συγκεκριμένα, λύπη γενικώς... Γιατί λείπει προσωπικό και κάποιοι
ακόμα μιλάνε για απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, λείπουν φάρμακα, λείπουν ράμματα,
γάζες, επίδεσμοι, γύψοι, κρεβάτια, λείπουν και κυρίως λείπει αξιοπρέπεια... και δυστυχώς για να
συνειδητοποιήσουμε αυτήν την τεράστια έλλειψη πρέπει να έρθει μπροστά στην
πόρτα μας... Όσο είναι στου γείτονα,
εμείς είμαστε ατάραχοι και γενικώς εντάξει μωρέ, καλά περνάμε...
Πηγή: United Reporters
