Γιατί έχουμε συμφέρον με την έξοδο από ευρωζώνη και ΕΕ

Η κινδυνολογία περί καταστροφής αν φύγουμε από ευρώ και ΕΕ είναι γνωστή.

Ποιοι  όμως και γιατί κινδυνολογούν;

    Ακριβώς αυτοί που μας κυβέρνησαν τόσα χρόνια.

    Που μας οδήγησαν στην καταστροφή.

    Που επέβαλλαν τα μνημόνια.

Γιατί όμως λυσσάνε τόσο πολύ;

    Πρώτο,γιατί αυτοί, το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο, θα χάσουν από αυτή την έξοδο.

    Δεύτερο, γιατί θέλουν να μη δούμε την κοινωνική αιμορραγία που έχουμε σήμερα, εξ αιτίας της παραμονής στην ευρωζώνη και την ΕΕ.

Πάμε όμως να δούμε γιατί οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νέοι, οι φτωχοί,  έχουμε συμφέρον από μια έξοδο από ευρωζώνη και ΕΕ.

Με την κατάργηση του εθνικού νομίσματος, έχει αφαιρεθεί το όπλο της νομισματικής πολιτικής από την Ελλάδα. Στις συναλλαγές χρησιμοποιείται ένα νόμισμα που εκδίδει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και είναι απολύτως προσαρμοσμένο στις ανάγκες της οικονομίας των ηγεμονικών καπιταλιστικών χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και πρωτίστως της Γερμανίας.

Η ίδια η διαδικασία έκδοσης χρήματος έχει ιδιωτικοποιηθεί. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) τυπώνει ευρώ και τα …πουλάει, με επιτόκιο 1% στις τράπεζες των χωρών μελών, που με τη σειρά τους  το πουλάνε σε καταναλωτές αλλά και κράτη με 7,10, 12%!.

Είναι ένα ‘’σκληρό’’ νόμισμα, προσαρμοσμένο στις ανάγκες των ισχυρών οικονομιών. Αυτό σημαίνει ότι δυσκολεύονται οι εξαγωγές της Ελλάδας. Αν είχε εθνικό νόμισμα, θα μπορούσε με υποτίμηση του να καταστήσει φτηνό για τον αγοραστή από το εξωτερικό ένα προϊόν αγροτικό ή βιομηχανικό ή μια υπηρεσία π.χ. τουρισμού.

Αντίθετα, κάνει τις εισαγωγές ξένων προϊόντων πολύ εύκολες.

Αυτό σημαίνει ότι μένοντας στο ευρώ θα εισάγουμε διαρκώς ανεργία και θα εξάγουμε επιστήμονες, ανέργους, φτωχούς που θα ψάχνουν αλλού δουλειά.

Δε φταίει όμως μόνο  το ευρώ και η απουσία εθνικής νομισματικής πολιτικής, αλλά το γενικό πλαίσιο της ΕΕ.

Η Συνθήκη της Μάαστριχτ για παράδειγμα, θεμέλιος λίθος της ευρωζώνης και της ΕΕ παρέχει την λεγόμενη ελευθερία διακίνησης εμπορευμάτων.

Μια εμπορική επιχείρηση, ελληνική ή ξένη δικαιούται χωρίς εμπόδιο να εισάγει λεμόνια από οπουδήποτε, χωρίς κανένα δασμό και να οδηγήσει σε χρεωκοπία ντόπιους παραγωγούς.

Μία ελληνική  ή ξένη  επιχείρηση που παράγει στην Ελλάδα κάποιο χρήσιμο και σε έλλειψη προϊόν, μπορεί ελεύθερα να το πουλήσει στο εξωτερικό αν την συμφέρει.

Μπροστά στο κέρδος μιας ενοποιημένης καπιταλιστικής αγοράς στην ΕΕ και ευρύτερα, το κριτήριο των εσωτερικών αναγκών και ειδικότερα της κοινωνικής πλειοψηφίας, του λαού, έχει εξοντωθεί.

Η παραγωγή, μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο έχει μόνο τους εξής δρόμους, που μπορεί και να διασταυρώνονται: 

Επιχειρήσεις που δεν αντέχουν στον ανταγωνισμό να κλείνουν. 

Όσες παραμένουν  ή και νέες που δημιουργούνται καθορίζουν τα προϊόντα παραγωγής τους με κριτήριο τον ευρύτερο καταμερισμό εντός της ΕΕ και με στόχο φυσικά το δικό τους κέρδος, έξω από κάθε λογική κοινωνικού οφέλους και συμφέροντος.

Σε κάθε περίπτωση συμπιέζουν μισθούς και δικαιώματα, τσαλαπατάνε τους εργαζόμενους, επικαλούμενες την ανάγκη σωτηρίας τους.

Η ΕΕ διευκολύνει σταθερά το ξεθεμελίωμα των εργασιακών σχέσεων. Το Λευκό και Πράσινο βιβλίο για την Απασχόληση, ήταν που έθεσαν τη βάση για την ελαστική εργασία, τη μερική απασχόληση, την κατάργηση των συμβάσεων.

Από κοντά είχαμε το μόνιμο στόχο της ΕΕ για διάλυση των δημόσιων ασφαλιστικών συστημάτων. 

Είναι κακοί άνθρωποι; Άλλος είναι ο στόχος. Αναζητούν αυτό που λένε ‘’βελτίωση ανταγωνιστικότητας’’. Όπως είναι γνωστό στην Κίνα δεν υπάρχουν κοινωνικές καλύψεις, αλλά και στην Αμερική κυριαρχεί η ιδιωτική ασφάλιση, δηλαδή το κράτος είναι απαλλαγμένο από κοινωνικές υποχρεώσεις.

Οι βιομήχανοι, το εμπορικό κεφάλαιο, οι τραπεζίτες, οι χρηματιστές, γενικά οι ολιγάρχες του πλούτου που καθορίζουν τα πάντα στην ΕΕ, ονειρεύονται με πολύ απλό τρόπο την ενωμένη  Ευρώπη: Μια ενιαία αγορά, όπου όλα θα πουλιούνται και θα αγοράζονται. Φυσικά θα παράγονται από (κάποιους από) εμάς, αλλά εμείς κατά τα άλλα θα είμαστε απλά ‘’πελάτες’’, χωρίς δικαιώματα.

Θα αγοράζουμε τα προϊόντα των πολυεθνικών όπου γης,  αλλά και υπηρεσίες δημόσιες και κοινωνικές από τη φύση τους. Να γιατί τα ιδιωτικοποιούν όλα. Αερομεταφορές, τηλεπικοινωνίες, ενέργεια, συγκοινωνίες, νερά, λιμάνια. Για κάθε ένα από αυτούς τους τομείς η ΕΕ έχει και από μία ντιρεκτίβα απαγόρευσης δημόσιων επιχειρήσεων, τιμωρίας σε περίπτωση κρατικής ενίσχυσης και φυσικά προώθησης της ιδιωτικοποίησης.

Οι νόμοι αυτοί  της ΕΕ, έχουν επιβληθεί αμείλικτα και έχουν καταστρέψει κόσμο και κόσμο, σε όλους του τομείς.

Να θυμηθούμε ότι :

• ο ΟΤΕ δωρίστηκε στην Deutsche Telekom.
• Ότι τα δημόσια ελληνικά εργοστάσια  ζάχαρης έκλεισαν ή περιόρισαν την παραγωγή τους, λόγω Κοινής Αγροτικής Παραγωγής και αγοράζουμε ζάχαρη από την Γερμανία.
• Σε όλα τα αγροτικά ή κτηνοτροφικά προϊόντα υπάρχουν ποσοστώσεις, δηλαδή απαγορεύεται να παράγεις όταν αυτό αντίκειται στα συμφέροντα των ισχυρών της ΕΕ. Για παράδειγμα, ενώ υπάρχει έλλειψη βοδινού κρέατος, δεν ενθαρρύνεται η εκτροφή αντίστοιχων ζώων, λόγω της ύπαρξης μεγάλης οργανωμένης εκτροφής και επεξεργασίας κρέατος στις Βόρειες χώρες.
• Το ίδιο γίνεται και με την αλιεία. Οι ψαράδες απαγορεύεται να χρησιμοποιούν τα καΐκια τους-  σε μια χώρα καθαρά νησιωτική!-και παίρνουν χαρτζιλίκι για να τα καταστρέψουν.
•  Να μη ξεχάσουμε τη διάλυση κατ’ επιταγή της ΕΕ της κρατικής βιομηχανίας λιπασμάτων, όπως και της εθνικής φαρμακοβιομηχανίας.

Η ΕΕ με την συγκρότηση και λειτουργία της ευρωζώνης και του ευρώ έγινε ακόμη χειρότερη και αντιδραστική. Για όλες τις εργαζόμενες τάξεις στην Ευρώπη, αλλά διπλά και τριπλά στις χώρες της περιφέρειας όπως η Ελλάδα.

Τι κατάφεραν με το ευρώ οι ολιγάρχες του πλούτου στις μεγάλες καπιταλιστικές χώρες;

• Εξασφάλισαν για τον εαυτό τους, μέσω της ΕΚΤ και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής το μονοπώλιο της νομισματικής και συναλλαγματικής  πολιτικής.
• Έδωσαν μορφή στις αντεργατικές και αντικοινωνικές πολιτικές τους.

Το ευρώ λειτούργησε σαν ένας μοχλός, σαν μια τραμπάλα, που τα καπιταλιστικά κέρδη και συσσωρευμένα κεφάλαια που είχαν οι πλούσιες χώρες, τα μετέτρεπε σε ακόμη μεγαλύτερα, μεταφέροντας πόρους από τους φτωχούς στους πλούσιους και από τις φτωχές στις πλουσιότερες χώρες. Ότι βάλανε στην τσέπη οι γερμανικές πολυεθνικές και το γερμανικό κράτος που αστυνομεύει τα συμφέροντα τους, με το υπερ-δεκαετές πάγωμα μισθών, μέσω του ευρώ πολλαπλασιάστηκε. Ρίξανε τα λεφτά αυτά σε έργα που εκτέλεσαν οι δικές τους κατά βάση εταιρείες, αλλά και με ‘’εθνική συμμετοχή’’ των κρατών. Παίξανε στο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Δάνεισαν ληστρικά τα κράτη. Έβαλαν στο χέρι δημόσιες επιχειρήσεις στην Ελλάδα και αλλού.

Μην ξεχνάμε ότι μια άλλη ‘’ελευθερία’’ του Μάαστριχτ, ήταν η ελευθερία διακίνησης κεφαλαίων, χωρίς φραγμούς. Γινόντουσαν χρυσοί από  ένα κλάδο πηγαίνανε σε άλλον. Ή άλλαζαν και χώρα.   Ή έφευγαν από τη σφαίρα της παραγωγής.

Αλλά έγδαραν πολύ τους ..πελάτες τους, που οι τελευταίοι φτάσανε στα πρόθυρα χρεωκοπίας ή στην χρεωκοπία. Εδώ είμαστε τώρα.

Τώρα κινδυνεύει και το ευρώ τους. Για αυτό σκοτώνονται.

Τι κάνουν λοιπόν για να το σώσουν;

Κατ’ αρχήν φτιάχνουν και επιβάλλουν τα γνωστά μνημόνια. Αυτά έχουν πατεράδες και αυτοί έχουν όνομα.

Είναι η ΕΕ. Είναι η ΕΚΤ, δηλαδή πάλι η ΕΕ. Και το ΔΝΤ.

Το να λέει κανείς ότι θα είναι στο ευρώ και την ΕΕ και δε θα έχει μνημόνια είναι σύντομο, αλλά δυστυχώς μακάβριο ανέκδοτο.

Μέσα στο ευρώ τα πράγματα θα χειροτερεύσουν και άλλο. Και πολύ γρήγορα.

Δύο αποδείξεις για αυτό.

• Πρώτο, το Σύμφωνο για το ευρώ, βάζει κατεύθυνση μείωσης των μισθών σε όλη την ΕΕ, με κριτήριο την ανταγωνιστικότητα απέναντι στους βασικούς οικονομικούς αντιπάλους της ΕΕ, δηλαδή Κίνα, Ινδία κλπ.
• Δεύτερο, το Νέο Δημοσιονομικό Σύμφωνο της ΕΕ, μιλάει καθαρά για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, που σε συνθήκες πλήρους σχεδόν φοροασυλίας του μεγάλου κεφαλαίου, σημαίνει κατάργηση των δημόσιων κοινωνικών πολιτικών.

Μας λένε ότι σωστά είναι αυτά που λέτε, αλλά άμα φύγουμε θα είναι χειρότερα.

Να μας πουν πρώτα αν αυτοί διαβεβαιώνουν πως, το ευρώ για το οποίο μας ζητάνε να θυσιαστούμε, θα υπάρχει και αύριο.

Τους υπενθυμίζουμε ότι το κόστος παραμονής είναι αιματηρό και τεράστιο. Μιλάμε για ζημιά που συγκρίνεται μόνο με πόλεμο. Το ΑΕΠ, και το 2011, έχει πέσει 15%. Το 2012 θα πάει 8% κάτω. Και επειδή από το βυθό, δεν μπορείς να βρεθείς να πετάς στον ουρανό, το ελάχιστο της πτώσης που θα υπάρξει θα είναι πάνω από 30%. Πραγματική καταστροφή που μετριέται με 1,5 εκατομμύριο ανέργους, μισό εκατομμύριο να δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται, σακατεμένους μισθούς, διαλυμένα νοσοκομεία.

Η έξοδος από την ευρωζώνη και την ΕΕ είναι μια δύσκολη υπόθεση που απαιτεί αγώνα πολύ σκληρό. Πάει μαζί με μια γενικότερη επιλογή για μια άλλη κοινωνική πορεία για το λαό,  με το λαό στην εξουσία και για τα συμφέροντα του. Σημερινά και αυριανά.

Θα είναι  μια πορεία προς τα εμπρός.

Η παραμονή θα είναι μια πορεία προς τα πίσω με σίγουρο τέλος τον γκρεμό.

 

Σταύρος Μανίκας,

μέλος ΔΣ Σωματείου εργαζομένων ΕΘΕΛ-ΟΑΣΑ

Πηγή: αριστερό blog