…Ο στόχος δεν είναι «η σωτηρία της χώρας», αλλά η κινεζοποίηση του ελληνικού προλεταριάτου. Ονειρεύονται μια Ελλάδα με πάμφθηνο και υπάκουο εργατικό δυναμικό, με πάμφθηνες πρώτες ύλες και με απόλυτη ασυδοσία των καπιταλιστών. Αυτό είναι το «όραμα» που περιέγραψε πριν λίγες μέρες στο LSE στο Λονδίνο ο Γ. Παπακωνσταντίνου. Άλλωστε, το 2014, όταν υποτίθεται ότι θα έχει λήξει το «πρόγραμμα οικονομικής πολιτικής» του Μνημονίου, το ελληνικό κράτος θα χρωστάει περισσότερα απ’ αυτά που χρωστούσε στις αρχές του 2010.
…Όσο σκύβουμε το κεφάλι τόσο πιο πολύ θα μας χτυπούν. Όσο την όποια αγωνιστική μας διάθεση τη μετατρέπουμε σε πειθαρχία προς το αστικό πολιτικό σύστημα και την αστικοποιημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία τόσο θα καταγράφουμε ήττες, οι οποίες θα οδηγούν στην απογοήτευση, την ηττοπάθεια, την παραίτηση.
Το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης έδειξε το χαρακτήρα και τα όριά του. Είναι αυτό το πολιτικό σύστημα –όλοι οι πόλοι του– που πήρε το ριζοσπαστικό κίνημα της μεταπολίτευσης και το μετέτρεψε σε καύσιμο για τις ανώδυνες σοσιαλδημοκρατικές μεταρρυθμίσεις των αρχών της δεκαετίας του ‘80. Είναι αυτό το πολιτικό σύστημα που οικοδόμησε τον γραφειοκρατικό-ρεφορμιστικό συνδικαλισμό, ο οποίος στη συνέχεια ολοκλήρωσε την αστική μετάλλαξή του, μετατρεπόμενος σε πόλο εξουσίας του αστικού συστήματος.
Το μεγάλο ερώτημα των ημερών είναι πώς θα βαδίσουμε από εδώ και πέρα; Μπορούν να υπάρξουν λύσεις μέσα από το πολιτικό σύστημα; Ποιος δεν βλέπει πια το φαύλο κύκλο; Το ένα κόμμα διαδέχεται το άλλο στην εξουσία, για να συνεχίσει την ίδια πολιτική. Εφεδρείες ήδη δημιουργούνται από αριστερά και από δεξιά του δικομματισμού. Μεγάλα συγκροτήματα των ΜΜΕ και ισχυροί κεφαλαιοκρατικοί κύκλοι δουλεύουν την ιδέα της «οικουμενικής κυβέρνησης» ή «κυβέρνησης τεχνοκρατών».
Όσο για την «αριστερή» αντιπολίτευση, τα όριά της τα έχει δείξει προ πολλού. Από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, όταν συκοφαντούσε τους ριζοσπαστικούς εργατικούς αγώνες σαν έργο «προβοκατόρων», μέχρι τη νεολαιίστικη εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, που πάλι επανέλαβε τα ίδια. Γι’ αυτή την αντιπολίτευση οι ταξικοί και κοινωνικοί αγώνες έχουν νόημα μόνο όταν ενισχύουν την κοινοβουλευτική της εκπροσώπηση, όταν μετατρέπονται σε ψήφους.
…Πολλοί μιλούν γι’ αγώνες. Και βέβαια πρέπει να υπάρξουν αγώνες, αλλιώς ο αντίπαλος θ’ αποθρασυνθεί ακόμη περισσότερο. Οι αγωνιστικές εκκλήσεις, όμως, δεν μας πάνε πουθενά. Όπως δεν πήγαν και την εργατική τάξη της Αργεντινής. Εξεγέρθηκε, γκρέμισε πέντε κυβερνήσεις τη μια πίσω απ’ την άλλη, για να πληρώνει σήμερα η Αργεντινή κανονικότατα τα χρέη της στο διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο. Την εξέγερση του λαού εκμεταλλεύτηκε η αναγεννημένη σοσιαλδημοκρατία, που έκτοτε κυβερνά αδιατάρακτα.
Γι’ αυτό και το μεγάλο καθήκον των ημερών είναι η πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης. Όχι πια κάτω από ξένες σημαίες. Όχι άλλη πολιτική ουράς στην πουλημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Όχι ψηφοφόροι του αστικού πολιτικού συστήματος. Εργάτες οργανωμένοι πολιτικά στο δικό τους φορέα, σε ρήξη με όλο το αστικό πολιτικό σύστημα, ικανοί να αγωνίζονται για τα άμεσα και καθημερινά, ικανοί να αναθερμάνουν το όραμα της κοινωνικής απελευθέρωσης και να το κάνουν πράξη. Αλλιώς, θα μοιάζουμε με σύγχρονους Σίσσυφους. Θα κυλάμε το βράχο στην ανηφόρα και θα τον βλέπουμε να ξανακατρακυλά στην αφετηρία.
(Αποσπάσματα από την ανακοίνωση της «Κόντρας» για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου)
Πηγή:"Κόντρα"
