Της ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
'feeling good' doesn't mean 'doing good'
Ο πατέρας με κοιτούσε με ένα βλέμμα που γκρέμιζε πολυκατοικίες .Δεν ήξερα τι είχε προκαλέσει το μένος του. Δεν κατάλαβα που έφταιξα. Δεν αντίκρισα το γνώριμο ευγενικό ύφος του. Είχαμε, στο παρελθόν, πολλές φορές συζητήσει για θέματα γενικού ενδιαφέροντος. Είχαμε αναλύσει τα κακά του Ε.Σ.Υ. Υπήρχε ,σε πολλά σημεία, ταύτιση ιδεών και προβληματισμών. Η κάθε συζήτησή μας είχε γίνει σε πλαίσια ευγένειας και αλληλοσεβασμού. Πρώτη φορά είχε υψώσει τον τόνο της φωνής του.
Γιατρός της παλιάς σχολής με εξαιρετικές γνώσεις σε όλα τα κρυφά και φανερά μυστικά της παθολογίας. Ιατρός με αξιοζήλευτες περγαμηνές και ήθος. Άνθρωπος με γνώση και επιστημονική κατάρτιση που σπάνια συναντάς τις ημέρες μας. Έτσι μεγάλωσε και την κόρη του. Ήρθε στην κλινική για να ζητήσει τα αυτονόητα. Το πιστοποιητικό ειδικότητας της κόρης του. Κάτι που ο διευθυντής της κλινικής αρνούνταν να το δώσει επειδή η κόρη δεν συμμορφώθηκε εις τας υποδείξεις. Δεν έκατσε να παίξει το ρόλο του εκπαιδευόμενου σκλάβου. Ενημερώθηκε για τις εναλλακτικές λύσεις που της επιτρέπει ο νόμος και τις αξιοποίησε φεύγοντας στην επαρχία. Προτίμησε να "μεταναστεύσει" σε άλλο νοσοκομείο .Ξενιτεύτηκε για να δει και να κάνει περισσότερα. Πάλεψε για το μέλλον της και βγήκε κερδισμένη. Είδε και έμαθε πολύ περισσότερα. Εκπαιδεύτηκε και έκανε περισσότερα χειρουργεία. Τελειώνοντας, τον χρόνο εκπαίδευσης, ήρθε η στιγμή να πάρει το πιστοποιητικό για να προσχωρήσει για τις εξετάσεις ειδικότητας.
Αυτό το χαρτί δεν είναι τυπικό χαρτί. Αποτελεί βασική προϋπόθεση για την πρόσληψη της σ΄οποιοδήποτε νοσοκομείο της Ελλάδας .Θα την συνοδέψει, εφ όρου ζωής όπου και να πάει. Ό,τι και να κάνει. Αυτή είναι η διαδικασία στην οποία υποβάλλονται όλοι οι ειδικευόμενοι του ΕΣΥ όταν τελειώνουν τον χρόνο ειδίκευσής τους. Πάνω στην σημαντικότητα της πιστοποίησης, τόσο του χρόνου αλλά και της ποιότητας της εκπαίδευσης, "χτίζουν" οι κύριοι διευθυντές όταν "εκβιάζουν " τους ειδικευόμενούς τους. Ή θα το βουλώσουνε ή θα πάρουνε καλό χαρτί. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Η άρνηση του διευθυντού ανάγκασε την κόρη να πει ,στον πατέρα της, το πρόβλημα και ο ιατρός και πατέρας έβαλε τα καλά του και ήρθε να δώσει τη μάχη. Τις ημέρες μας σπάνια βλέπεις πατέρα να κάνει κάτι που η κόρη αδυνατεί ,άσχετα αν δικαιούται, δηλαδή να πάρει... το χαρτί.
Ο διευθυντής ενοχλήθηκε ,αφενός επειδή έχασε ένα σκλαβάκι αφετέρου επειδή δίνει κακό παράδειγμα στα άλλα σκλαβάκια. Το ανάστημα και το ύφος του πατέρα δεν άφηνε πολλά περιθώρια. Χωρίς δεύτερη κουβέντα και με ένα ψεύτικο χαμόγελο κολλημένο στο πρόσωπο υπέγραψε το χαρτί για να φύγουν οι ενοχλητικοί επισκέπτες.
Δεν την ξέρετε την κόρη μου; Δεν δούλεψε 2 χρόνια στην κλινική σας; Δεν ξέρετε ότι είναι και άξια και εργατική; δεν συνεργαστήκατε σε εργασίες και παρουσιάσεις; Γιατί δεν αντιδράσατε; Γιατί δεν της σταθήκατε και αφήσατε να γίνει αυτή η αδικία; Γιατί επιτρέψατε να υψωθεί τέτοια απειλή για το μέλλον της; Οι εύστοχες ερωτήσεις με λιθοβολούσαν. Έκαναν σμπαράλια την αυτοεκτίμηση μου .Πίστευα ότι η μόνη στην κλινική που αντιδρά όταν αντικρίζει τα στραβά και τα απαράδεκτα είμαι εγώ και το κάνω αψηφώντας το τίμημα. Πόνεσα και ντράπηκα επειδή ο πατέρας είχε δίκιο. Δεν την προστάτεψα και την άφησα χωρίς ψυχική υποστήριξη. Θίχτηκε ο εγωισμός μου .Καταστράφηκε η ωραία εικόνα που είχα, στο μυαλό μου, για την προσωπικότητά μου.
Ναι! την ήξερα καλά την ειδικευόμενη. Ναι! συνήθως αντιδράω στην αδικία με φωνές και επιχειρήματα. Δεν προλαβαίνει να πέσει κάτω .Στην προκειμένη περίπτωση όμως ,επειδή ο νόμος αφήνει ολοκληρωτικά την υπογραφή και την υπευθυνότητα στον συντονιστή διευθυντή, έκανα την πάπια και δεν αντέδρασα. Ήξερα αλλά δεν στάθηκα στο ύψος των περιστάσεων. Ηττήθηκα από την ρουτίνα και την αδράνεια .Απουσίασα και δεν ήθελα να προκαλέσω τον εκνευρισμό του προϊσταμένου μου. Είδα μόνο τον εαυτό μου. Φοβήθηκα τις συνέπειες .Δεν ήθελα φασαρία στο κεφάλι μου .Νοιώθω καλός και δίκαιος άνθρωπος αλλά εκ των πραγμάτων αυτό δεν σημαίνει ότι έπραξα καλά.
