Όποια ανάλυση κι αν κάνουμε για τις εμφανίσεις του Παπανδρέου το τελευταίο δεκαήμερο, με αποκορύφωμα την περιβόητη διακαναλική συνέντευξη, όσες λεπτομέρειες κι αν συζητήσουμε, δεν πρέπει να χάσουμε από τον ορίζοντά μας το βασικό συμπέρασμα των τελευταίων εξελίξεων: ο Παπανδρέου άρχισε να μας κουνάει το μαντίλι του αποχαιρετισμού. Θυμίζει έντονα τον Καραμανλή των τελευταίων προεκλογικών μηνών του 2009 (το ύφος κηδείας τα λέει όλα). Το μόνο που απομένει να μάθουμε είναι ο χρόνος της φυγής, όμως αυτόν μάλλον δεν τον ξέρει και ο ίδιος.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι ο Σαμαράς κατάφερε να σύρει τον Παπανδρέου σε μια «εφ’ όλης της ύλης» αντιπαράθεση στις τοπικές εκλογές. Το ΠΑΣΟΚικό επιτελείο στην αρχή δεν πήρε την υπόθεση στα σοβαρά, θεωρώντας ότι σ’ αυτές τις εκλογές η ΝΔ αποκλείεται να επανακάμψει, ότι θα χρειαστεί καιρό ακόμα. Οταν, όμως, είδαν τα γκάλοπ και κατάλαβαν ότι κινδυνεύουν το βράδυ της 7ης Νοέμβρη να δουν το μεγαλύτερο μέρος του χάρτη μπλε, αποφάσισαν να αφήσουν τα περί «τοπικών εκλογών» και «Καλλικράτη» και να σηκώσουν –έστω και καθυστερημένα– το γάντι που από την αρχή τους είχε πετάξει ο Σαμαράς.
Δεν είναι όμως μόνο ο κίνδυνος εκλογικού στραπάτσου που οδήγησε τον Παπανδρέου σ’ αυτές τις σπασμωδικές κινήσεις που προδίδουν πανικό. Αναλογίζεται αυτά που έρχονται μετά τις εκλογές και αυτό είναι που τον κάνει να συμπεριφέρεται όπως ο Καραμανλής του 2009. Το «εμπροσθοβαρές» (δικός τους ο χαρακτηρισμός) πρόγραμμα του Μνημόνιου δεν βγαίνει με τίποτα. Δεν βγαίνει με τα δεδομένα που ήταν ως τώρα γνωστά, πόσο μάλλον με τα νέα δεδομένα για το έλλειμμα και το χρέος, που η ΕΕ τους έκανε τη χάρη και θα ανακοινώσει στις 15 Νοέμβρη. Το να πετάξει τον Παπακωνσταντίνου στα σκουπίδια δεν είναι λύση. Οχι μόνο γιατί ο Παπακωνσταντίνου είναι ταυτισμένος με τον Παπανδρέου, οπότε δύσκολα θα μπορέσει να του φορτώσει την ευθύνη, αλλά και γιατί τα μέτρα που θα πρέπει ν’ ανακοινώσει θα είναι χειρότερα από τον σημερινό εφιάλτη, οπότε δεν έχει σημασία ποιος θα κληθεί να τα διαχειριστεί ως υπουργός Οικονομικών.
Δεν είχε, λοιπόν, άλλη λύση ο Παπανδρέου από το να βγει μπροστά ο ίδιος και να δώσει μια τελευταία μάχη οπισθοφυλακών, όπως έκανε ο Καραμανλής το 2009 με το προεκλογικό one man show του. Στόχος να παρατείνει όσο περισσότερο μπορεί την παραμονή του στην εξουσία, για να μπορέσει να ολοκληρώσει και το έργο της η «οικογένεια».
Δεν υπάρχει, επίσης, αμφιβολία, ότι ο Παπανδρέου προσπαθεί να συσπειρώσει το κόμμα του. Για την ακρίβεια, προσπαθεί να συσπειρώσει τον ηγετικό πυρήνα, γιατί κόμμα δεν υπάρχει. Το κάνει, όμως, με το χειρότερο τρόπο, γιατί Ραγκούσης και σία, ο στενός παπανδρεϊκός πυρήνας, βλέποντας την ήττα να έρχεται, άρχισαν ήδη να υποδεικνύουν τους βενιζελικούς (οι οποίοι δεν υπάρχουν ως συγκροτημένη τάση εδώ και πολύ καιρό) ως εσωτερικό εχθρό που υπονομεύει την ηγεσία Παπανδρέου. Είναι πάρα πολλοί οι Πασόκοι που πιστεύουν ότι η διακαναλική και όσα ακολούθησαν είναι το Βατερλό του Γιωργάκη, του Ραγκούση, του Παπακωνσταντίνου και του Γερουλάνου, του «επιτελικού οργάνου» που επανασυστήθηκε μετά τον ανασχηματισμό για να… κερδίσει τις εκλογές. Ολοι αυτοί οι μαθητευόμενοι μάγοι πιστεύουν ότι είναι αυτοί που κέρδισαν τις εκλογές του 2009 και όχι ότι τους τις πρόσφερε στο πιάτο ο Καραμανλής. Το μόνο που καταφέρνουν τελικά είναι να αποσυσπειρώσουν και τον ίδιο τον ηγετικό πυρήνα του ΠΑΣΟΚ, βάζοντάς τον σε μια συζήτηση περί της ορθότητας ή μη της νέας τακτικής. Συζήτηση που θα έπρεπε να έχει γίνει εδώ και μήνες και η τακτική να είναι ζήτημα τελειωμένο και όχι να αλλάζει άρδην δυο βδομάδες πριν τις εκλογές.
Νομίζουν, λοιπόν, ότι με εκβιασμούς πεζοδρομιακού τύπου μπορούν να γονατίσουν τον ελληνικό λαό και να τον κάνουν να μαζευτεί τρομαγμένος στη γωνιά του, ψηφίζοντας τους εκλεκτούς του πράσινου στρατόπεδου. «Μετά από μένα η καταστροφή», λέει σαν άλλος Λουδοβίκος ο Γιωργάκης. ‘Η, επί το ελληνικότερον, «Καραμανλής ή τανκς». Τα διλήμματα, όμως, δεν πιάνουν πάντοτε. Αν το 1974 ο κόσμος φοβήθηκε την επάνοδο της χούντας, τι να φοβηθεί το 2010; Μήπως ότι θα επιστρέψει… η τρόικα και το Μνημόνιο;
Τελικά, θα πάει σε εκλογές ο Παπανδρέου ή μπλοφάρει; Ούτε αυτός ξέρει. Το ότι εκβιάζει μπλοφάροντας είναι γεγονός. Ταυτόχρονα, όμως, αυτός ο εκβιασμός αποκαλύπτει την απελπισία του. Δεν μπορείς να λες ότι είσαι δυνατός, ότι παίρνεις συνεχώς μηνύματα πως ο λαός σε στηρίζει και ξαφνικά, ένα χρόνο μετά τις εκλογές που τις κέρδισες με άνετη πλειοψηφία, να πετάς εκβιαστικά το χαρτί νέων εκλογών. Τι θα κάνει, όμως, αν η μπλόφα του δεν πιάσει; Εντάξει, σε κοινοβουλευτικό επίπεδο μπορεί να το καλύψει. Δεν θα είναι η πρώτη φορά που ένας αστός πολιτικός κάνει κωλοτούμπες. Αν βγει, όμως, ο κόσμος στο δρόμο, εξοργισμένος με τα νέα, ακόμη σκληρότερα μέτρα που θα προστεθούν στα ήδη αβάσταχτα, τι θα κάνει ο Παπανδρέου κι ο κάθε Παπανδρέου; Θα αναζητήσουν διέξοδο μέσω εκλογών. Θα είναι η μοναδική διέξοδος για το σύστημα, που θα τη δεχτεί αναγκαστικά και η τρόικα, γιατί σε συνθήκες πολιτικής κρίσης καμιά κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» δε θα μπορέσει να σταθεί. Αν πάνε σε κυβερνήσεις συνεργασίας, θα ρισκάρουν το βάθεμα της πολιτικής κρίσης, με το γκρέμισμα της μιας κυβέρνησης μετά την άλλη, όπως έγινε στην Αργεντινή. Μόνο με εκλογές θα έχουν μια ελπίδα να εκτονώσουν την οργή του κόσμου. Κι αν είναι να κάνουν κυβέρνηση συνεργασίας, θα την κάνουν μετά τις εκλογές, ανάλογα με το νέο πολιτικό χάρτη που θα προκύψει.
Πέρα, όμως, από τα σενάρια, αν δείχνει κάτι η εκλογολογία που ενέσκυψε ξαφνικά, αυτό είναι πως οι εκλογές στον καπιταλισμό χρησιμοποιούνται σαν εργαλείο χειραγώγησης, για να εξασφαλίσουν τη διαιώνιση της κυρίαρχης πολιτικής. Μιλούν για εκλογές, με σκοπό να βάλουν τους εργαζόμενους στη γωνία και να συνεχίσουν τη βάρβαρη πολιτική του Μνημόνιου (ή μάλλον των Μνημονίων).
Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι ο Σαμαράς κατάφερε να σύρει τον Παπανδρέου σε μια «εφ’ όλης της ύλης» αντιπαράθεση στις τοπικές εκλογές. Το ΠΑΣΟΚικό επιτελείο στην αρχή δεν πήρε την υπόθεση στα σοβαρά, θεωρώντας ότι σ’ αυτές τις εκλογές η ΝΔ αποκλείεται να επανακάμψει, ότι θα χρειαστεί καιρό ακόμα. Οταν, όμως, είδαν τα γκάλοπ και κατάλαβαν ότι κινδυνεύουν το βράδυ της 7ης Νοέμβρη να δουν το μεγαλύτερο μέρος του χάρτη μπλε, αποφάσισαν να αφήσουν τα περί «τοπικών εκλογών» και «Καλλικράτη» και να σηκώσουν –έστω και καθυστερημένα– το γάντι που από την αρχή τους είχε πετάξει ο Σαμαράς.
Δεν είναι όμως μόνο ο κίνδυνος εκλογικού στραπάτσου που οδήγησε τον Παπανδρέου σ’ αυτές τις σπασμωδικές κινήσεις που προδίδουν πανικό. Αναλογίζεται αυτά που έρχονται μετά τις εκλογές και αυτό είναι που τον κάνει να συμπεριφέρεται όπως ο Καραμανλής του 2009. Το «εμπροσθοβαρές» (δικός τους ο χαρακτηρισμός) πρόγραμμα του Μνημόνιου δεν βγαίνει με τίποτα. Δεν βγαίνει με τα δεδομένα που ήταν ως τώρα γνωστά, πόσο μάλλον με τα νέα δεδομένα για το έλλειμμα και το χρέος, που η ΕΕ τους έκανε τη χάρη και θα ανακοινώσει στις 15 Νοέμβρη. Το να πετάξει τον Παπακωνσταντίνου στα σκουπίδια δεν είναι λύση. Οχι μόνο γιατί ο Παπακωνσταντίνου είναι ταυτισμένος με τον Παπανδρέου, οπότε δύσκολα θα μπορέσει να του φορτώσει την ευθύνη, αλλά και γιατί τα μέτρα που θα πρέπει ν’ ανακοινώσει θα είναι χειρότερα από τον σημερινό εφιάλτη, οπότε δεν έχει σημασία ποιος θα κληθεί να τα διαχειριστεί ως υπουργός Οικονομικών.
Δεν είχε, λοιπόν, άλλη λύση ο Παπανδρέου από το να βγει μπροστά ο ίδιος και να δώσει μια τελευταία μάχη οπισθοφυλακών, όπως έκανε ο Καραμανλής το 2009 με το προεκλογικό one man show του. Στόχος να παρατείνει όσο περισσότερο μπορεί την παραμονή του στην εξουσία, για να μπορέσει να ολοκληρώσει και το έργο της η «οικογένεια».
Δεν υπάρχει, επίσης, αμφιβολία, ότι ο Παπανδρέου προσπαθεί να συσπειρώσει το κόμμα του. Για την ακρίβεια, προσπαθεί να συσπειρώσει τον ηγετικό πυρήνα, γιατί κόμμα δεν υπάρχει. Το κάνει, όμως, με το χειρότερο τρόπο, γιατί Ραγκούσης και σία, ο στενός παπανδρεϊκός πυρήνας, βλέποντας την ήττα να έρχεται, άρχισαν ήδη να υποδεικνύουν τους βενιζελικούς (οι οποίοι δεν υπάρχουν ως συγκροτημένη τάση εδώ και πολύ καιρό) ως εσωτερικό εχθρό που υπονομεύει την ηγεσία Παπανδρέου. Είναι πάρα πολλοί οι Πασόκοι που πιστεύουν ότι η διακαναλική και όσα ακολούθησαν είναι το Βατερλό του Γιωργάκη, του Ραγκούση, του Παπακωνσταντίνου και του Γερουλάνου, του «επιτελικού οργάνου» που επανασυστήθηκε μετά τον ανασχηματισμό για να… κερδίσει τις εκλογές. Ολοι αυτοί οι μαθητευόμενοι μάγοι πιστεύουν ότι είναι αυτοί που κέρδισαν τις εκλογές του 2009 και όχι ότι τους τις πρόσφερε στο πιάτο ο Καραμανλής. Το μόνο που καταφέρνουν τελικά είναι να αποσυσπειρώσουν και τον ίδιο τον ηγετικό πυρήνα του ΠΑΣΟΚ, βάζοντάς τον σε μια συζήτηση περί της ορθότητας ή μη της νέας τακτικής. Συζήτηση που θα έπρεπε να έχει γίνει εδώ και μήνες και η τακτική να είναι ζήτημα τελειωμένο και όχι να αλλάζει άρδην δυο βδομάδες πριν τις εκλογές.
Νομίζουν, λοιπόν, ότι με εκβιασμούς πεζοδρομιακού τύπου μπορούν να γονατίσουν τον ελληνικό λαό και να τον κάνουν να μαζευτεί τρομαγμένος στη γωνιά του, ψηφίζοντας τους εκλεκτούς του πράσινου στρατόπεδου. «Μετά από μένα η καταστροφή», λέει σαν άλλος Λουδοβίκος ο Γιωργάκης. ‘Η, επί το ελληνικότερον, «Καραμανλής ή τανκς». Τα διλήμματα, όμως, δεν πιάνουν πάντοτε. Αν το 1974 ο κόσμος φοβήθηκε την επάνοδο της χούντας, τι να φοβηθεί το 2010; Μήπως ότι θα επιστρέψει… η τρόικα και το Μνημόνιο;
Τελικά, θα πάει σε εκλογές ο Παπανδρέου ή μπλοφάρει; Ούτε αυτός ξέρει. Το ότι εκβιάζει μπλοφάροντας είναι γεγονός. Ταυτόχρονα, όμως, αυτός ο εκβιασμός αποκαλύπτει την απελπισία του. Δεν μπορείς να λες ότι είσαι δυνατός, ότι παίρνεις συνεχώς μηνύματα πως ο λαός σε στηρίζει και ξαφνικά, ένα χρόνο μετά τις εκλογές που τις κέρδισες με άνετη πλειοψηφία, να πετάς εκβιαστικά το χαρτί νέων εκλογών. Τι θα κάνει, όμως, αν η μπλόφα του δεν πιάσει; Εντάξει, σε κοινοβουλευτικό επίπεδο μπορεί να το καλύψει. Δεν θα είναι η πρώτη φορά που ένας αστός πολιτικός κάνει κωλοτούμπες. Αν βγει, όμως, ο κόσμος στο δρόμο, εξοργισμένος με τα νέα, ακόμη σκληρότερα μέτρα που θα προστεθούν στα ήδη αβάσταχτα, τι θα κάνει ο Παπανδρέου κι ο κάθε Παπανδρέου; Θα αναζητήσουν διέξοδο μέσω εκλογών. Θα είναι η μοναδική διέξοδος για το σύστημα, που θα τη δεχτεί αναγκαστικά και η τρόικα, γιατί σε συνθήκες πολιτικής κρίσης καμιά κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» δε θα μπορέσει να σταθεί. Αν πάνε σε κυβερνήσεις συνεργασίας, θα ρισκάρουν το βάθεμα της πολιτικής κρίσης, με το γκρέμισμα της μιας κυβέρνησης μετά την άλλη, όπως έγινε στην Αργεντινή. Μόνο με εκλογές θα έχουν μια ελπίδα να εκτονώσουν την οργή του κόσμου. Κι αν είναι να κάνουν κυβέρνηση συνεργασίας, θα την κάνουν μετά τις εκλογές, ανάλογα με το νέο πολιτικό χάρτη που θα προκύψει.
Πέρα, όμως, από τα σενάρια, αν δείχνει κάτι η εκλογολογία που ενέσκυψε ξαφνικά, αυτό είναι πως οι εκλογές στον καπιταλισμό χρησιμοποιούνται σαν εργαλείο χειραγώγησης, για να εξασφαλίσουν τη διαιώνιση της κυρίαρχης πολιτικής. Μιλούν για εκλογές, με σκοπό να βάλουν τους εργαζόμενους στη γωνία και να συνεχίσουν τη βάρβαρη πολιτική του Μνημόνιου (ή μάλλον των Μνημονίων).
Πηγή:Κόντρα
