Σκέψεις..

Αναδημοσιεύουμε ένα άρθρο του Στέλιου Δημητρακόπουλου (Αντιπροέδρου της Ένωσης Ιατρών ΕΣΥ Ηρακλείου)

Το άρθρο μας εστάλη από την Ε.Ι.Ν.Α.

Παρακολουθώ με αγωνία αλλά και αηδία κάποιες φορές τα τεκταινόμενα στην Βουλή τις τελευταίες μέρες και νιώθω σαν να ασελγούν πολλοί βουλευτές (μερικοί τυγχάνουν να είναι και “συνάδελφοι”) στο κουφάρι της σύμβασης που πριν μήνες υπογράψαμε. Και λέω κουφάρι, γιατί θεωρώ ότι αυτό το οποίο υπογράψαμε , δεν αναγνωρίζεται στο νομοσχέδιο που συζητάνε και δεν έχω καμία διάθεση να το τεμαχίζω υπολογίζοντας ποσοστά ομοιότητας.

Γεγονός είναι ότι έχουμε κουραστεί αλλά η περηφάνια , η αξιοπρέπεια και κυρίως οι προσδοκίες πολλών συναδέλφων μου δεν με αφήνουν να πω εύκολα «άντε να συμφωνήσουμε , να τελειώνουμε πια».

Με το υπό συζήτηση νομοσχέδιο .

Ξέρω ότι οι 2000 προσλήψεις δεν θα γίνουν όχι το 1ο εξάμηνο του '09 αλλά ούτε το δεύτερο και πιθανώς ούτε και το 2010(δείτε την διατύπωση περί προγραμματισμού).

Ξέρω ότι καμιά διαπραγμάτευση δεν θα ξεκινήσει, και πολύ περισσότερο δεν θα τελειώσει ,για νέα σύμβαση το 2010(ξανά σας παραπέμπω στο σχετικό άρθρο).

Ξέρω ότι δεν πρόκειται να γίνουν 2500 προσλήψεις το 2010 όταν δεν είναι παρά προφορική δέσμευση του Αβραμόπουλου(εδώ γελάμε ή μήπως κλαίμε;).

Ξέρω ότι οι κλινικές θα παραμείνουν τσιφλίκια και οι γιατροί κολίγοι.

Για όλους αυτούς τους λόγους δεν μπορώ να γυρίσω στο αμφιθέατρο, στην γενική συνέλευση και να πω στους συναδέλφους ότι κερδίσαμε.

Δεν μπορώ να αντικρίσω μετά από μερικούς μήνες τον συνάδελφο από τη Σητεία που θα με ρωτάει πού είναι οι καινούριοι συνάδελφοι και γιατί δεν έχουν πέσει ακόμα οι εφημερίες του στο μισό(7), όπως λεει η «σύμβαση» .

Νομίζω, ότι αυτό που γίνεται τώρα στην Βουλή είναι η συντονισμένη προσπάθεια να μπει μια μεγάλη ταφόπλακα στον συγκινητικό αγώνα όλων εκείνων των γιατρών που σχημάτισαν ένα μαχητικό κίνημα αξιοπρέπειας και ειλικρινούς βούλησης διάσωσης του ΕΣΥ κόντρα στην εύκολη πρακτική του βολέματος στην παραοικονομία .

Ένα κίνημα που έδειξε τα δόντια του στις περσινές επισχέσεις και πήρε συγκεκριμένη μορφή και περιεχόμενο στο έκτακτο συνέδριο της Ομοσπονδίας τον Ιούνιο.

Ένα κίνημα που ανάγκασε τον Υπουργό να υπογράψει την γνωστή σύμβαση με τις όποιες ατέλειες και συμβιβασμούς αλλά που νομίζω ότι έκανε τους περισσότερους από εμάς να νιώσουμε λίγο περήφανοι και νικητές.

Δεν ντρεπόμουνα ,συνάδελφοι, να παρουσιάσω στην συνέλευση ,εκείνη την σύμβαση. Κι αν είχα άγχος και αμφιβολίες για τα πιθανά αδύνατα σημεία της, ήξερα ότι σ’ ένα χρόνο θα την επαναδιαπραγματευόμασταν.

Αυτό που υπάρχει, όμως, αυτή την στιγμή στην Βουλή, δεν το νιώθω «δικό» μας. Προσπαθούν να μας φορέσουν ένα σακάκι 10 νούμερα μικρότερο και να μας πείσουν πόσο ωραίοι δείχνουμε..

Ο όγκος και η δυναμικότητα του τωρινού ιατρικού κινήματος δεν αξίζουν αυτό το νομοσχέδιο και στον εκβιασμό του Αβραμόπουλου πρέπει να απαντήσουμε με ένα ηχηρό όχι.

Υποψιάζομαι ότι την Δευτέρα στο Γενικό Συμβούλιο η πλειοψηφία (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) θα θελήσει να δώσει την πολυπόθητη για τον υπουργό έγκρισή μας και θα κληθούμε να αποφασίσουμε υπό το εκβιαστικό δίλημμα ή το νομοσχέδιο ή τίποτα. Ίσως κάποιοι προκρίνουν πιο συμβιβαστικές λύσεις. Μπορεί και να αποδειχτεί ότι έχουν δίκιο. Αν όμως λαθέψουν, οι συνέπειες θα είναι δυσανάλογες.

Δεν νομίζω ότι θα είναι εύκολο πλέον να ξανακοιτάξουμε οι συνδικαλιστές στα μάτια τους συναδέλφους μας και να τους καλέσουμε σε νέους αγώνες. Το χτύπημα θα είναι μεγάλο για το συνδικαλιστικό κίνημα και αυτό θα πρέπει να ληφθεί πολύ σοβαρά υπ' όψιν.