Δεν υπάρχει πλέον μέρα που να μην γράφεται ή ακούγεται από τα ΜΜΕ μια κραυγή για την περιβαλλοντική κρίση. Παρ’ όλα αυτά θα λέγαμε ότι το θέμα της ίδιας της υποβάθμισης του περιβάλλοντος, της ίδιας της ύπαρξης της ζωής πάνω στον πλανήτη εξακολουθεί να μην αγγίζει στο βαθμό που πρέπει τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών.
Όλοι έχουμε χαθεί μέσα στο κυκεώνα των προβλημάτων της καθημερινότητας, στην αγωνία του «δος ημίν σήμερον» και χάνουμε την απειλητική προοπτική να μην υπάρχει «αύριο».
Παντού οι επιστήμονες κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου , μερικοί μιλούν πλέον για πορεία χωρίς επιστροφή και όμως εμείς έχουμε χαθεί ανάμεσα σε δείκτες παραγωγικότητας ,σε δείκτες ανταγωνιστικότητας, σε χρηματιστηριακούς δείκτες , σε δείκτες ανεργίας κλπ, κλπ.
Στο χώρο των εργαζομένων και του συνδικαλιστικού κινήματος η οικολογική προσέγγιση των προβλημάτων, αλλά και των αιτημάτων που προβάλλονται είναι ανύπαρκτη, λες και δεν τρέχει τίποτα.
Είναι άμεση και επιτακτική ανάγκη συνολικά των κίνημα των εργαζομένων αλλά και τα πιο ριζοσπαστικά τμήματα της κοινωνίας να προχωρήσουν σε μια νέα προσέγγιση της κοινωνίας, να προσπαθήσουν να ερμηνεύσουν ξανά την κοινωνία , την πορεία της και τις προοπτικές της μέσα από τη σκοπιά μιας άλλης ανάπτυξης, που δεν θα τοποθετεί τον άνθρωπο απέναντι στην υπόλοιπη φύση, αλλά θα ενσωματώνει την πορεία του ανθρώπου στην προοπτική βιωσιμότητας της φύσης, της βιοποικιλότητας , της ζωής και βεβαίως κατάργησης κάθε εκμετάλλευσης. Τα παλιά μοντέλα ερμηνείας του κόσμου και της κοινωνίας ήταν χρήσιμα παίξανε το ρόλο τους, αλλά σήμερα πλέον δεν επαρκούν.
Καλό είναι να μιλάμε και να παίρνουμε πρωτοβουλίες για ανακύκλωση , για περιορισμό των καυσαερίων και της εκπομπής του διοξειδίου του άνθρακα, για προστασία του τάδε είδους του ζωικού βασιλείου αλλά αυτή η αποσπασματικότητα δεν οδηγεί πουθενά !
Χρειάζεται μια άλλη συνολική προσέγγιση και συνολική πρόταση!
Χρειάζεται η απόφαση να αλλάξουμε τρόπο ζωής , συνήθειες , τρόπο σκέψης , χρειάζεται να αλλάξουμε τα πάντα.
Διαφορετικά οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στη κόλαση και στην κατάρρευση των κοινωνιών !
Όλοι έχουμε χαθεί μέσα στο κυκεώνα των προβλημάτων της καθημερινότητας, στην αγωνία του «δος ημίν σήμερον» και χάνουμε την απειλητική προοπτική να μην υπάρχει «αύριο».
Παντού οι επιστήμονες κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου , μερικοί μιλούν πλέον για πορεία χωρίς επιστροφή και όμως εμείς έχουμε χαθεί ανάμεσα σε δείκτες παραγωγικότητας ,σε δείκτες ανταγωνιστικότητας, σε χρηματιστηριακούς δείκτες , σε δείκτες ανεργίας κλπ, κλπ.
Στο χώρο των εργαζομένων και του συνδικαλιστικού κινήματος η οικολογική προσέγγιση των προβλημάτων, αλλά και των αιτημάτων που προβάλλονται είναι ανύπαρκτη, λες και δεν τρέχει τίποτα.
Είναι άμεση και επιτακτική ανάγκη συνολικά των κίνημα των εργαζομένων αλλά και τα πιο ριζοσπαστικά τμήματα της κοινωνίας να προχωρήσουν σε μια νέα προσέγγιση της κοινωνίας, να προσπαθήσουν να ερμηνεύσουν ξανά την κοινωνία , την πορεία της και τις προοπτικές της μέσα από τη σκοπιά μιας άλλης ανάπτυξης, που δεν θα τοποθετεί τον άνθρωπο απέναντι στην υπόλοιπη φύση, αλλά θα ενσωματώνει την πορεία του ανθρώπου στην προοπτική βιωσιμότητας της φύσης, της βιοποικιλότητας , της ζωής και βεβαίως κατάργησης κάθε εκμετάλλευσης. Τα παλιά μοντέλα ερμηνείας του κόσμου και της κοινωνίας ήταν χρήσιμα παίξανε το ρόλο τους, αλλά σήμερα πλέον δεν επαρκούν.
Καλό είναι να μιλάμε και να παίρνουμε πρωτοβουλίες για ανακύκλωση , για περιορισμό των καυσαερίων και της εκπομπής του διοξειδίου του άνθρακα, για προστασία του τάδε είδους του ζωικού βασιλείου αλλά αυτή η αποσπασματικότητα δεν οδηγεί πουθενά !
Χρειάζεται μια άλλη συνολική προσέγγιση και συνολική πρόταση!
Χρειάζεται η απόφαση να αλλάξουμε τρόπο ζωής , συνήθειες , τρόπο σκέψης , χρειάζεται να αλλάξουμε τα πάντα.
Διαφορετικά οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στη κόλαση και στην κατάρρευση των κοινωνιών !
