Του Σταύρου Χριστακόπουλου από την εφημερίδα "ΠΟΝΤΙΚΙ"
«Σε ό,τι αφορά τις ΗΠΑ, δεν αναζητούν το πετρέλαιο: το έχουν ήδη. Ο στόχος τους είναι να θέσουν υπό ηγεμονία τη Λιβύη προκειμένου να εγκαταστήσουν εκεί την Africom (τη στρατιωτική διοίκηση για την Αφρική) - που σήμερα έχει τη βάση της στη Στουτγκάρδη στη Γερμανία - μετά την άρνηση των αφρικανικών χωρών, ανεξαρτήτως του τι μπορεί να σκεφθεί κανείς για τις χώρες αυτές, να δεχθούν την εγκατάστασή της στην Αφρική.
Σε ό,τι αφορά τον κίνδυνο διάλσης της χώρας σε δύο ή τρία κράτη, η Ουάσιγκτον μπορεί μια χαρά να επιλέξει ένα σχήμα σαν αυτό του Ιράκ, δηλαδή την τυπική διατήρηση της ενότητας υπό δυτική στρατιωτική προστασία».
Το παραπάνω απόσπασμα προέρχεται από συνέντευξη του παλαίμαχου - αλλά πάντα ενεργού - Αιγύπτιου διανοητή Σαμίρ Αμίν στις αρχές Αυγούστου στη γαλλική εφημερίδα «Ουμανιτέ», με θέμα τις αλλαγές στον αραβικό κόσμο. Οι παραπάνω φράσεις, ανεξάρτητα από το πόσο συμφωνεί ή διαφωνεί κάποιος με τις απόψεις του παλαίμαχου Αμίν, συμπυκνώνουν σε λίγα λόγια δύο καθοριστικές παραμέτρους αυτού που όλος ο πλανήτης ονομάζει «τέλος του Καντάφι»:
1 Η πρώτη παράμετρος είναι το πολιτικό κίνητρο της στρατιωτικής επέμβασης του ΝΑΤΟ στη Λιβύη.
Η πληροφορία που μας προσφέρει ο πολύπειρος Αιγύπτιος είναι σημαντική: οι ΗΠΑ θέλουν τη Λιβύη ως βάση επιτήρησης ολόκληρης της «μαύρης ηπείρου», ως όπλο απώθησης της... Κίνας, η οποία τα τελευταία χρόνια είχε αποκτήσει σοβαρά ερείσματα στις αφρικανικές χώρες εκτοπίζοντας - ως... δανειστής - ακόμη και το... ΔΝΤ, ενώ είχε σε μεγάλο βαθμό περιορίσει την παρουσία της Διεθνούς Τράπεζας.
Ωστόσο η Διεθνής Τράπεζα, με την αναγγελία της εισόδου των αντικαθεστωτικών στην Τρίπολη, προχθές, δήλωσε ότι έρχεται με φόρα και... επιβαίνουσα στο όχημα του ΟΗΕ, υπό τη στιβαρή ηγεσία του αξιότιμου διεθνούς πρεσβευτή της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Μπαν Κι Μουν!
2 Η δεύτερη παράμετρος αφορά την επόμενη μέρα της Λιβύης. Ποια θα είναι η οργάνωση αυτού του κράτους ύστερα από το τυπικό τέλος του καθεστώτος Καντάφι; Εδώ τα πράγματα είναι λίγο περισσότερο περίπλοκα, αφού η επίκληση της «νέας Λιβύης» από τον Ομπάμα και τα περί αποκατάστασης της δημοκρατίας δεν είναι άξια λόγου, πέρα από τη διεθνή νομιμοποίηση της εκστρατείας κατά ενός ακόμη αιμοσταγούς ηλιθίου.
Ο Καντάφι, πάντως, μέχρι πρότινος στήριζε τη βεβαιότητά του για τη δικτατορική κυριαρχία στη χώρα του στο ότι ήταν ένας καλός φίλος των σημερινών «κυνηγών κεφαλών». Όπως, αν θυμάστε, ήταν και ο Σαντάμ Χουσεΐν και, στη γειτονιά μας, ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς. Όπως και ο Άσαντ στη Συρία...
Βαλκάνια ή... Ιράκ;
Αυτές μπορεί να είναι... παλιές ιστορίες, είναι όμως απολύτως διδακτικές. Άλλωστε και στη Γιουγκοσλαβία και στο Ιράκ το μοντέλο ελέγχου ήταν ο διαμελισμός: σε ανεξάρτητα κράτη στη βαλκανική γειτόνισσά μας, σε ημιανεξάρτητα - ημιαυτόνομα... καντόνια στη χώρα του Ευφράτη. Με κρίσιμο μπαλαντέρ ελέγχου των νέων κρατών και περαιτέρω... κατακερματισμού δύο δυναμικά «εθνικά» αιτήματα:
1 Τον αλβανικό αλυτρωτισμό στα Βαλκάνια και το αίτημα για μια «Μεγάλη Αλβανία», με όχημα την ένωση της Αλβανίας με το Κόσοβο στη Σερβία και το Τέτοβο στην ΠΓΔΜ. Οι ΗΠΑ ενίσχυσαν και τα δύο επιμέρους αλβανικά στοιχεία. Μπορεί, μετά την εκτεταμένη βαλκανική καταστροφή, η... «Μεγάλη Αλβανία» να μην έχει «ολοκληρωθεί», αλλά στα σύνορα Κοσόβου - ΠΓΔΜ εγκαταστάθηκε μια τεράστια στρατιωτική βάση των ΗΠΑ στην προσπάθεια ελέγχου των βαλκανικών ενεργειακών δρόμων.
Έκτοτε το «αίτημα» για «Μεγάλη Αλβανία» επικεντρώνεται στη διεκδίκηση της ελληνικής Ηπείρου από κάτι παρανοϊκούς που ονειρεύονται έναν νέο UCK… α λα Κόσοβο!
2 Το αίτημα των κουρδικών πληθυσμών για ενοποίηση και εθνική ολοκλήρωση για πρώτη φορά στην Ιστορία τους, με πρόπλασμα το ημιανεξάρτητο πετρελαιοπαραγωγό πρόπλασμα στο Ιράκ. Ας μην ξεχνάμε ότι η προοπτική ενός κουρδικού κράτους 32 εκατομμυρίων ανθρώπων είναι ένας πραγματικός εφιάλτης για τέσσερις χώρες:
♦ Τη σουνιτική Τουρκία.
♦ Το σιιτικό Ιράν.
♦ Το μοιρασμένο μεταξύ σουνιτών και σιιτών Ιράκ, με όλα τα προβλήματα της ξένης κατοχής, της σύγκρουσης σιιτών και σουνιτών και της κοινής αντιπαλότητας έναντι των Κούρδων, των οποίων το κράτος κατ’ ουσίαν εγγυάται η – με ημερομηνία λήξης – αμερικανονατοϊκή κατοχή.
♦ Τη Συρία με τη σουνιτική πλειοψηφία και την αλαουιτική μειοψηφία που εκφράζει το υπό κατάρρευση καθεστώς Άσαντ.
Συμπέρασμα: Στη Λιβύη λοιπόν υπάρχει ένας πραγματικός κίνδυνος για τους νέους «ηγήτορες»: ο πολυφυλετισμός και η λογική της ισχύος των οπλαρχηγών και των φυλετικών καπετανάτων μέχρι τώρα υπερίσχυε κάθε επιθυμίας για τη δημιουργία «εθνικής συνείδησης». Οι φύλαρχοι στήριζαν τον Καντάφι μόνο επειδή ασκούσαν πραγματική κυριαρχία στα πασαλίκια τους. Τώρα όλα παίζονται...
Ίσως λοιπόν οι – κακοί μαθητές σε κάτι τέτοια – Δυτικοί, προετοιμάζοντας ένα μοντέλο τύπου Ιράκ, βρεθούν μπροστά σε μια πραγματικότητα τύπου... Αφγανιστάν! Αυτά βεβαίως θα μας τα δείξει η επόμενη περίοδος...
*Το κείμενο δημοσιεύτηκε στη σελίδα 19 στο Ποντίκι που κυκλοφορεί την Πέμπτη 25 Αυγούστου. Η συνέντευξη στην «Ουμανιτέ» δημοσιεύτηκε την περασμένη Κυριακή στην «Αυγή».
