Αναδημοσιεύουμε ένα κείμενο που αναρτήθηκε σήμερα στο ιστολόγιο Αίθρα
Πιάνοντας το νήμα από εκεί που το άφησε ο @polyfimos, από το Αλλαγή πλεύσης ή πολιτικός θάνατος συνοψίζω καταρχήν τον απέραντο θυμό μου. Θυμό που στρέφεται πρώτον κατά του εαυτού μου ως αριστερής της κατηγορίας τις φλέβες να μου κόψεις θα βγούνε από μέσα σφυροδρέπανα, αλλά, από την άλλη και ως αυτής που αποφεύγει εδώ και πάρα πολλά χρόνια να ενταχθεί σε σχηματισμούς που μυρίζουνε από μακριά μούχλα. Αλλά και αυτής που δεν έκατσε σπίτι της ποτέ.
Σήμερα, μετά από τη χτεσινή θλιβερότερη ήττα που έχει υποστεί το κίνημα από το 67 και δω μου είναι αδύνατον να αντέξω τις ενοχές μου.
Φάγαμε χώμα με το κουτάλι επιτρέποντας να καταργηθεί το πανεπιστημιακό άσυλο από μια κυβέρνηση που δεν έχει το παραμικρό λαϊκό έρεισμα. Που δεν έχει έρμα. Που δεν εδράζεται πουθενά, που δεν έχει τίποτε από κάτω παρά άγεται και φέρεται από πάνω σαν μαριονέτα.
Θλιβερή ήττα. Γιατί τόσος θυμός για το άσυλο κι όχι για το μεσοπρόθεσμο ας πούμε; αναρωτιέμαι. Γιατί η οικογενειακή μου παράδοση θέλει να το έχουν σεβαστεί ακόμη και οι Γερμανοί στην Κατοχή. Και γιατί για το Μεσοπρόθεσμο οι κινηματικές δυνάμεις έδωσαν τη μάχη με αξιοπρέπεια.
Σε προηγούμενη ανάρτησή μου έλεγα «Δεν ξέρω σε ποιους απευθύνομαι». Τώρα ξέρω πολύ καλά!
Σήμερα, μετά από τη χτεσινή θλιβερότερη ήττα που έχει υποστεί το κίνημα από το 67 και δω μου είναι αδύνατον να αντέξω τις ενοχές μου.
Φάγαμε χώμα με το κουτάλι επιτρέποντας να καταργηθεί το πανεπιστημιακό άσυλο από μια κυβέρνηση που δεν έχει το παραμικρό λαϊκό έρεισμα. Που δεν έχει έρμα. Που δεν εδράζεται πουθενά, που δεν έχει τίποτε από κάτω παρά άγεται και φέρεται από πάνω σαν μαριονέτα.
Θλιβερή ήττα. Γιατί τόσος θυμός για το άσυλο κι όχι για το μεσοπρόθεσμο ας πούμε; αναρωτιέμαι. Γιατί η οικογενειακή μου παράδοση θέλει να το έχουν σεβαστεί ακόμη και οι Γερμανοί στην Κατοχή. Και γιατί για το Μεσοπρόθεσμο οι κινηματικές δυνάμεις έδωσαν τη μάχη με αξιοπρέπεια.
Σε προηγούμενη ανάρτησή μου έλεγα «Δεν ξέρω σε ποιους απευθύνομαι». Τώρα ξέρω πολύ καλά!
Απευθύνομαι καταρχήν στις ηγεσίες της αριστεράς, ορθώνοντας το πιθαμιαίο μου μπόι και τους λέω δημόσια «Πηγαίνετε σπίτια σας!». Ολοι,. Αν σας έχει μείνει ίχνος αξιοπρέπειας να χωθείτε κάτω από τα πιο βαριά σκεπάσματα και να κλαίτε για την αποτυχία σας την προσωπική και τη συλλογική. Δεν εξαιρώ δεν κανέναν. Και σ’ αυτους που βγαίνουν αλά μπρατσέτα με τους Παπαχελάδες και τους Πρετεντέρηδες στα τηλεπαράθυρα δήθεν και καλά να ακουστεί η φωνή του κινήματος τους λέω «τον κακό σας τον καιρό» αλλά και αυτούς που θεωρούν τον εαυτό τους εξαίρεση και βαυκαλίζονται ότι το παλεύουν από τα μέσα τους λέω. Τζάμπα κόπος είστε συνένοχοι.
Μου λένε καμιά φορά σύντροφοι που τους σέβομαι: Μην τους βάζεις όλους στο ίδιο καζάνι. Μη λες και οι 300. Και οι 300 λέω όμως. Γιατί εκ των τριακοσίων αυτοί που θα ήθελαν να είναι με τον «λαό» την ώρα που ο λαός έδινε την άγια μάχη κάτω από 2.500 δακρυγόνα έπρεπε να βγούνε το λιγότερο με ένα πανό στο προστήλιο της Βουλής που να λέει: Είμαστε εδώ. Κι όχι να συναγωνίζονται σε ρητορικά σχήματα με όλους τους μαλάκες. Ακόμη κι από τον Παφίλη αυτήν την απαίτηση είχα. Ακόμη. Τα έδρανα έπρεπε να ξηλώνουνε και να τα πετάνε εκείνη τη μέρα. Οι κότες!
Κάθονται τώρα, σαν να τους βλέπω, και συζητάνε για το μέλλον του κινήματος και κάνουνε και επαφές κρυφά και φανερά γιατί μόνο αυτό ξέρουνε. Ντεμέκ για την ενότητα. Και ξύνουνε μόνο το πάνω πάνω στρώμα του μανόν. Ίσα για να λέμε ότι κάτι κάνουμε. Και δεν περνάει από το νου κανενός να ξεκινήσει τη σκέψη του από το ότι ήτανε 500.000 κόσμος στο δρόμο και δεν μπήκαμε μέσα στη Βουλή. Εκείνη τη μέρα. Και δεν μπήκαμε γιατί η αριστερά είναι παράλυτη, τετραπληγική, καθηλωμένη στο καροτσάκι του εμφυλιοπολεμικού συμπλέγματος που την αποστερεί από κάθε συγκρουσιακή διάθεση. Κουλή. Από το περίφημο «Δεν θα σπάσει τζάμι όταν πάρουμε την εξουσία» της Παπαρήγα μέχρι το ήξεις αφήξεις του Τσίπρα το Δεκέμβρη του Αλέξη (Γρηγορόπουλου για να γίνω σαφής).
Απευθύνομαι στους οργανωμένους της αριστεράς και λέω, πάλι με επίγνωση του πιθαμιαίου μου ύψους, «Ξηλώστε τους». Αυτό που είναι να γίνει πρέπει να ξεκινήσει μέσα από τα υπάρχοντα σχήματα. Δεν μπορείς να αμφισβητείς το σύστημα ολόκληρο, τον καπιταλισμό τον ίδιο και να τρέμεις μπροστά στην καθοδήγηση. Ξέρω ότι απευθύνομαι σε παιδιά λαμπρά. Που δώσανε τη μάχη του Συντάγματος με συνέπεια, υπερηφάνεια και φαντασία. Γιατί εκεί βρήκανε χώρο. Ανάσα να αναπνεύσουνε. Και διαπρέψανε.. Ακούνε άμεση δημοκρατία και τρέμουνε τα καθοδηγηταριά. Τόνοι μελάνης έχουν αναλωθεί αυτό το διάστημα για να αποδείξουνε ότι οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες φάγανε το Σύνταγμα.
Συντρόφια, η Νίκη έρχεται! Με δρασκελιές μας πλησιάζει. Κι εμείς αντί να τρέξουμε σαν ερωτευμένοι να την συναντήσουμε κάνουμε βήματα πίσω. Γιατί μας φωνάζει η μαμά μας. Να μαζευτούμε πια από τους δρόμους και να κοιτάξουμε τα μαθήματά μας. Το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό.
Έρχεται η Νίκη. Κι αυτό το ραντεβού δεν το χάνω με τίποτε. Θα είμαι στους δρόμους γιατί η αριστερά είμαι εγώ. Δεν είναι οι συνεδριάσεις στα κακοφωτισμένα γραφεία, οι ίντριγκες, οι διεπαφές με όποιο αποσπόρι του ΜΠΑΤΣΟΚ. Σαν δεν ντρεπόμαστε! Δεν έχουμε τσίπα! Να θεωρούμε τους και καλά ανανήψαντες πολύτιμο παράγοντα για το κίνημα και να τους ζυγίζουμε πιο πολύ από τους 600+ τραυματίες. Όλο λέω να το κλείσω κι όλο μούρχονται κι άλλα. Πάμε ξανά!
Έρχεται η Νίκη! Τα καλά μου θα βάλω. Τα καλά μου ολσταρ, το καλύτερό μου μακιγιάζ με ριοπάν θα πασαλειφτώ και θα βγω στους δρόμους να τη συναντήσω. Γιατί εκεί θα κριθεί το δίκιο! Στους δρόμους και στις πλατείες!
Με τη Νίκη!
Αχ! Τάπα ή μάλλον τάγραψα και ξεθύμανα η γυναίκα!
Μου λένε καμιά φορά σύντροφοι που τους σέβομαι: Μην τους βάζεις όλους στο ίδιο καζάνι. Μη λες και οι 300. Και οι 300 λέω όμως. Γιατί εκ των τριακοσίων αυτοί που θα ήθελαν να είναι με τον «λαό» την ώρα που ο λαός έδινε την άγια μάχη κάτω από 2.500 δακρυγόνα έπρεπε να βγούνε το λιγότερο με ένα πανό στο προστήλιο της Βουλής που να λέει: Είμαστε εδώ. Κι όχι να συναγωνίζονται σε ρητορικά σχήματα με όλους τους μαλάκες. Ακόμη κι από τον Παφίλη αυτήν την απαίτηση είχα. Ακόμη. Τα έδρανα έπρεπε να ξηλώνουνε και να τα πετάνε εκείνη τη μέρα. Οι κότες!
Κάθονται τώρα, σαν να τους βλέπω, και συζητάνε για το μέλλον του κινήματος και κάνουνε και επαφές κρυφά και φανερά γιατί μόνο αυτό ξέρουνε. Ντεμέκ για την ενότητα. Και ξύνουνε μόνο το πάνω πάνω στρώμα του μανόν. Ίσα για να λέμε ότι κάτι κάνουμε. Και δεν περνάει από το νου κανενός να ξεκινήσει τη σκέψη του από το ότι ήτανε 500.000 κόσμος στο δρόμο και δεν μπήκαμε μέσα στη Βουλή. Εκείνη τη μέρα. Και δεν μπήκαμε γιατί η αριστερά είναι παράλυτη, τετραπληγική, καθηλωμένη στο καροτσάκι του εμφυλιοπολεμικού συμπλέγματος που την αποστερεί από κάθε συγκρουσιακή διάθεση. Κουλή. Από το περίφημο «Δεν θα σπάσει τζάμι όταν πάρουμε την εξουσία» της Παπαρήγα μέχρι το ήξεις αφήξεις του Τσίπρα το Δεκέμβρη του Αλέξη (Γρηγορόπουλου για να γίνω σαφής).
Απευθύνομαι στους οργανωμένους της αριστεράς και λέω, πάλι με επίγνωση του πιθαμιαίου μου ύψους, «Ξηλώστε τους». Αυτό που είναι να γίνει πρέπει να ξεκινήσει μέσα από τα υπάρχοντα σχήματα. Δεν μπορείς να αμφισβητείς το σύστημα ολόκληρο, τον καπιταλισμό τον ίδιο και να τρέμεις μπροστά στην καθοδήγηση. Ξέρω ότι απευθύνομαι σε παιδιά λαμπρά. Που δώσανε τη μάχη του Συντάγματος με συνέπεια, υπερηφάνεια και φαντασία. Γιατί εκεί βρήκανε χώρο. Ανάσα να αναπνεύσουνε. Και διαπρέψανε.. Ακούνε άμεση δημοκρατία και τρέμουνε τα καθοδηγηταριά. Τόνοι μελάνης έχουν αναλωθεί αυτό το διάστημα για να αποδείξουνε ότι οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες φάγανε το Σύνταγμα.
Συντρόφια, η Νίκη έρχεται! Με δρασκελιές μας πλησιάζει. Κι εμείς αντί να τρέξουμε σαν ερωτευμένοι να την συναντήσουμε κάνουμε βήματα πίσω. Γιατί μας φωνάζει η μαμά μας. Να μαζευτούμε πια από τους δρόμους και να κοιτάξουμε τα μαθήματά μας. Το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό.
Έρχεται η Νίκη. Κι αυτό το ραντεβού δεν το χάνω με τίποτε. Θα είμαι στους δρόμους γιατί η αριστερά είμαι εγώ. Δεν είναι οι συνεδριάσεις στα κακοφωτισμένα γραφεία, οι ίντριγκες, οι διεπαφές με όποιο αποσπόρι του ΜΠΑΤΣΟΚ. Σαν δεν ντρεπόμαστε! Δεν έχουμε τσίπα! Να θεωρούμε τους και καλά ανανήψαντες πολύτιμο παράγοντα για το κίνημα και να τους ζυγίζουμε πιο πολύ από τους 600+ τραυματίες. Όλο λέω να το κλείσω κι όλο μούρχονται κι άλλα. Πάμε ξανά!
Έρχεται η Νίκη! Τα καλά μου θα βάλω. Τα καλά μου ολσταρ, το καλύτερό μου μακιγιάζ με ριοπάν θα πασαλειφτώ και θα βγω στους δρόμους να τη συναντήσω. Γιατί εκεί θα κριθεί το δίκιο! Στους δρόμους και στις πλατείες!
Με τη Νίκη!
Αχ! Τάπα ή μάλλον τάγραψα και ξεθύμανα η γυναίκα!
